Dit artikel heb ik geleend van 9forNews.

Waarom sturen Amerikaanse politici tanks, vliegtuigen, wapens, materieel en meer dan 100 miljard dollar naar Oekraïne? Dat heeft niets te maken met Oekraïense burgers en alles te maken met de geheimen van de Deep State in Oekraïne. Dat beweert althans onderzoeksjournalist ‘Clandestine’ in een Twitterdraadje dat viraal gaat.

Amerikaanse oligarchen konden na de val van de Sovjet-Unie in het wetteloze Oekraïne biolab-bedrijven opzetten, zoals bijvoorbeeld Metabiota van Biden. De Deep State zette in samenwerking met de Oekraïense overheid een biologisch wapenprogramma op.

In 2014 werd een door de Verenigde Staten gesteunde staatsgreep gepleegd in Oekraïne, waarna het ministerie van Buitenlandse Zaken van toenmalig minister Clinton en de CIA de Oekraïense overheid overnamen.

Proxy

De regimeverandering werd bewerkstelligd door Victoria Nuland, onderminister van Buitenlandse Zaken. Recentelijk zei Nuland te vrezen dat ‘Russische troepen de hand zouden weten te leggen op biologisch onderzoek in Oekraïne’.

De reden waarom al ons belastinggeld naar Oekraïne gaat, is dat Oekraïne een proxy van de Deep State is, benadrukt de onderzoeksjournalist. Ze proberen hun geheimen te beschermen in Oekraïne, met name rond de biolabs.

De reden waarom president Zelenski het Oekraïense ministerie van Defensie opdracht gaf om alle documenten over de Amerikaanse biolab-bedrijven Metabiota en Battelle te vernietigen, is dat hij wist dat Poetin zocht naar de biowapens, stelt ‘Clandestine’.

De Derde Wereldoorlog is al begonnen

De reden waarom de WHO Oekraïne adviseerde om al hun ziekteverwekkers te vernietigen, en de labs die volgens de MSM niet bestonden, is dat de WHO wist dat Poetin zocht naar de biowapens, voegt hij toe.

Tanks, vliegtuigen, wapens, materieel, 100 miljard dollar aan belastinggeld, de levens van Oekraïners, het mag in de ogen van de Deep State allemaal worden opgeofferd om de productie van biowapens te verhullen. “De Derde Wereldoorlog is al begonnen. Corona was het eerste wapen.”

Robert Malone, uitvinder van de mRNA-vaccinatietechnologie, spreekt van een ‘fascinerend en prikkelend’ draadje. Kamerlid Ralf Dekker (FVD) is het met hem eens: “Interessant draadje.”

5

Beoordeel dit artikel

Inderdaad, wat zou ik graag redenen hebben om goed nieuws en leuke boodschappen te melden. Helaas blijkt de kleine groep mensen op deze wereld die zich over hun economische veiligheid tot in lengte van jaren geen zorgen behoeven te maken voornamelijk te bestaan uit een groep moordzuchtige graaiers die de absolute overtuiging is toegedaan dat het in hun nadeel zou zijn als iedereen op deze wereld vrij, welvarend en gelukkig is.

Frontnieuws Dr. Naomi Wolf: “Covid is een Globalistisch Biowapen” ontworpen om “De wereld langzaam te ontvolken” Frontnieuws jan 29 Het Covid-19 virus en de mRNA vaccins van Big Pharma vormen een biowapen, ontwikkeld door de mondiale elite in samenwerking met de Chinese Communistische Partij (CCP) om de westerse wereld langzaam te ontvolken, aldus Dr. Naomi Wolf, die deze week bij Steve Bannon aanschoof in The War Room, bericht Newspunch. Dr. Wolf hield zich niet in toen zij de ernst beschreef van deze gevaarlijke gifprikken die vreselijke interne schade veroorzaken en een onnoemelijk aantal westerlingen doden en verminken. Dr. Naomi Wolf: “Ik geloof, zoals u weet, dat dit een biowapen is. Ik heb verslag uitgebracht waaruit blijkt dat het wordt geproduceerd in samenwerking met de CCP, de IP en technologie gingen volgens SEC Filing 21 21 naar China.” Dr. Wolf wees erop dat China mRNA-fabrieken heeft geopend, maar zijn eigen burgers niet vaccineert met mRNA. “China heeft overal in West-Europa en nu ook in Noord-Amerika fabrieken geopend. Voor mij is het gewoon een langzame manier om de bevolking van Noord-Amerika en West-Europa te debiliseren of zelfs uit te roeien. En ik zie dat zeer conservatief en zeer geadviseerd. Ik vind het buitengewoon gevaarlijk en angstaanjagend dat ze dit nu promoten als een jaarlijks gebeuren. En natuurlijk gaan ze (FDA) het donderdag goedkeuren omdat dit adviescomité volledig in de greep is van de industrie.” Dr. Naomi Wolf en The Daily Clout hebben onlangs “War Room/Daily Clout Pfizer Documents Analysis Reports – Find Out What Pfizer, FDA Tried to Conceal” gepubliceerd. Dit volume bevat 50 rapporten geschreven door hooggekwalificeerde War Room/DailyClout Pfizer Documents Analysis Project vrijwilligers die de Pfizer documenten bestudeerden die op gerechtelijk bevel door de Amerikaanse FDA zijn vrijgegeven. Volgens het boek wist Pfizer tijdens de klinische proef dat zijn COVID-19 mRNA-medicijn op grote schaal schadelijk was, van mens tot mens kon worden overgedragen en zelfs bijdroeg tot sterfgevallen. Ondanks deze kennis hebben Pfizer en de FDA, bijgestaan door het CDC en de reguliere media, deze informatie onderdrukt en voorkomen dat mensen geïnformeerde toestemming konden geven voor de behandeling. “The Pfizer Reports eBook biedt een uitgebreide analyse van de primaire bron Pfizer klinische onderzoeksdocumenten aan het publiek. De rapporten tonen aan dat Pfizer tijdens de proef wist dat zijn COVID-19 mRNA-medicijn op grote schaal schadelijk was, van persoon tot persoon kon worden overgedragen en zelfs bijdroeg aan sterfgevallen,” aldus Amy Kelly, projectmanager van het Pfizer Document Investigations Team. “Mensen die dit medicijn namen werden niet volledig geïnformeerd over de schadelijkheid ervan voordat ze het kregen, dus een van de kernprincipes van de geneeskunde – geïnformeerde toestemming voor patiënten – werd op grove wijze geschonden.” “Het baanbrekende nieuwe boek zendt schokgolven door de criminele onderneming van Pfizer”, schrijft The Vigilant Fox in een bespreking van de ebook-documenten. Mr. Fox stelt verder “Vijfenzeventig jaar. Dat is hoe lang Pfizer en de FDA hebben geprobeerd om de Pfizer-documenten te verbergen voor het publiek – lang nadat zowat alle betrokkenen dood waren. Pas toen de gerenommeerde advocaat Aaron Siri een FOIA-zaak tegen de FDA leidde, beval een federale rechter dat de documenten binnen 108 dagen moesten worden vrijgegeven, dezelfde tijd die de FDA nodig had om de Covid-19 injecties goed te keuren.” Via The War Room.

Een leuke column las ik vandaag in de wakkere krant van Nederland van de hand van Leon de Winter. Tegen mijn verwachting was deze overigens uitstekende schrijver vandaag in zijn stukje – naar ik vermoed gespeeld – optimistisch. Hij schreef dat hij zich een zwarte dertigjarige hartchirurg voelde, ondanks zijn feitelijke negenenzestig jaren. Ik heb het vaak gehoord en ook gelezen: je bent zo oud als je je voelt. Vandaag las ik ook al op Facebook dat het vieren van je verjaardag gezond is en dat het derhalve aan te bevelen is om dat zo vaak mogelijk te doen.

Nu ja, al bij al reden genoeg voor mij om het dan ook maar eens even over de tijd van leven of leeftijd te hebben. Zelf heb ik me jarenlang zevenentwintig gevoeld, waarom weet ik niet precies. Als ik terug denk aan die tijd was dat het tweede jaar dat ik hoofd van een school in Gouda was. Voor die tijd had ik vier jaar lang als onderwijzer gewerkt op de school waarop ik als kind zelf gezeten had onder de leiding van het schoolhoofd dat daar ook al de scepter zwaaide toe ik als zesjarig manneke die school binnenstapte. Het was, zo meende ik, hoog tijd bij moeders pappot vandaan te gaan.

Ik kan me herinneren dat ik best trots was op het feit dat ik niet alleen daar als betrekkelijk jong schoolmeestertje de eerste keus voor die baan was, maar dat ik er tevens in was geslaagd een huis te veroveren, geen flatje, maar een echt huis op een hoek, het eind van een rijtje, aan de buitenrand van Gouda met een grote tuin rondom.

Overigens was het niet echt een gemakkelijke periode. In het schooltje dat in een oude arbeiderswijk stond had ik te maken met een heel ander soort publiek dan ik gewend was op de verenigingsschool in Den Helder, waar het merendeel van de leerlingen uit kinderen van marineofficieren bestond. Het was een enorm verschil qua populatie dat ik in die Goudse school aantrof. Heel veel kinderen uit gebroken gezinnen, waar moeder een centje bij verdiende door een of meer gastarbeiders van de kaarsenfabriek in huis te hebben. Kinderen kwamen vaak op school zonder een deugdelijk ontbijt te hebben gehad. In plaats daarvan hadden ze vaak een papieren zak stroopwafelkruimels, overblijfselen van de bloeiende stroopwafel industrie waar Gouda indertijd beroemd om was. Maar ja, een goed ontbijt was het natuurlijk niet. Vaak zaten kinderen te slapen in de klas omdat ze veel te laat naar bed gingen. Ik kwam van een zeer resultaatgerichte school in het volkomen tegendeel.

Het personeel van de school telde naast twee jonge leerkrachten voornamelijk enigszins ontmoedigd ouder personeel die al heel lang op de school werkten. Zo kan ik mij nog het advies herinneren dat ik bij mijn aantreden van oudere collega Kees kreeg. Hij was een oud Indischman en zei: als je de boel hier in de hand wilt houden moet je flink onder je snor vandaan knetteren. Stemverheffing was onvermijdelijk dacht Kees. Ik ben echter altijd wat zuinig op mijn stem geweest en dat ging ook best goed. Verder was het natuurlijk vanzelfsprekend dat de hakken veelvuldig in het zand gingen toen ik voorstelde aan een onderwijsvernieuwingsproject te gaan deelnemen. Als vreemde en vooral nieuwe eend in de bijt moest ik me toch echt niet verbeelden dat ze daarop zaten te wachten. Het vertrouwen in de nieuwe bovenmeester moest echt nog worden verdiend. Maar ik had geluk.

Gouda kende in die tijd een toneelvereniging die uitsluitend uit onderwijsmensen bestond. “De Goudsbloem” heette de club. Elk jaar rond Sinterklaas speelde De Goudsbloem in een negental voorstellingen een kindertoneelstuk voor alle scholen uit Gouda en omgeving in de plaatselijke schouwburg. Mijn oude Indische collega die de hoofdrol zou moeten spelen kreeg een ernstige aanval van artritis in zijn knieën. Hij kon plotseling niet eens meer staan, laat staan lopen. De oude Kees was de wanhoop nabij. Hoe moest dat nou met het toneelstuk. Het was drie dagen voor de eerste voorstelling. Ik heb toen het boekje waarin de tekst stond mee naar huis genomen en zijn rol in drie dagen geleerd. Bovendien ben ik met Kees een aantal keren naar een specialist in Utrecht gereden, waar hij injecties kreeg tegen zijn kwaal. Daarna waren wij min of meer goede vrienden en was het beeld gevestigd dat ik wel meeviel. Bovendien speelde Kees leuk jazz op zijn viool en ik niet onverdienstelijk gitaar en zoals iedereen die iets van muziek kent wel weet schept samen musiceren een band.

Wel lag er over onze jaren in Gouda een schaduw over ons gezinnetje. Ons toen nog enige kindje, Karin, werd op driejarige leeftijd gediagnosticeerd met Cystic Fibrosis, de taaislijmziekte. Aan die toen uitzichtloze ziekte is ze in 2000 op zesendertigjarige leeftijd overleden. Het vooruitzicht dat mijn kind voor mij zou overlijden heeft mij vaak diep verdrietig gemaakt. Nooit echter heeft dat trieste vooruitzicht mijn natuurlijke vrolijkheid en optimisme gebroken. In dat verband kan ik uit eigen ervaring zeggen dat flink zijn en onbewogen je lot dragen absoluut niet helpt, van tijd tot tijd onbedaarlijk huilen en laten gaan tot het vanzelf ophoudt echter wel.

Ik denk, dat weet ik eigenlijk wel zeker, dat mijn vermogen om mij niet te verzetten tegen emoties van verdriet en ontroering – iets waarvoor helaas de meeste mannen zich schamen – wat mij betreft de belangrijkste bron van mijn welbevinden is.

Het oude advies: “maak van je hart geen moordkuil”, bevat een diepe en levensreddende waarheid, want niet geuite emoties van welke aard dan ook veroorzaken niet alleen geestelijke, maar zeker ook lichamelijke ellende en zijn als langzaam werkend vergif in je lijf.

Om die reden heb ik ooit een boekje geschreven dat als een zogenaamd Ankertje onder de titel: “LAAT JE TRANEN DE VRIJE LOOP” is uitgekomen (nu alleen nog 2^e hands te krijgen), en later in het Engels onder de titel: “TEARS A KEY TO E REMEDY” is uitgegeven (alleen nog via internet te bestellen).

Dit is een medische organisatie, een particuliere organisatie wel te verstaan. In hun advertentie gebruiken ze het woord ‘coincidence’ dat toeval betekent.

Wat ze eigenlijk zeggen als je de hele tekst van de advertentie leest is het volgende: Stel je voor, je hebt een medische behandeling gekregen van je arts en daarbij is toevallig iets onbedoelds opgetreden en daarvan heb jij nu last. Dat is natuurlijk heel vervelend en dat willen wij je nu helpen oplossen, zonder dat we de beschuldigende vinger naar je arts laten wijzen, want die heeft uiteindelijk allerlei toevallig optredende verschijnselen niet in de hand. Uiteraard heeft hij dat ook zeker niet geweten, laat staan bedoeld. Maar kom nou maar bij ons, dan helpen wij je weer in alle rust van die vervelende bijverschijnselen af.

Dit is tot nu toe het meest schijnheilige artikel dat ik gepubliceerd heb gezien. Iedereen met net iets meer intelligentie dan een willekeurige lantaarnpaal begrijpt natuurlijk onmiddellijk dat het over de zee van bijwerkingen en veel te vroeg gestorven slachtoffers van de Covid injecties gaat. Dit instituut presteert het echter om en passant te beweren dat die injecties die voor vaccinaties moesten doorgaan uiteraard een gunstig effect op iedereen hebben, maar dat er helaas soms een onbedoeld effect kan optreden, zoals ontsteking van de hartspier, bloedstolsels die hele bloedbanen verstoppen, geheugenverlies, herseninfarcten, kanker en noem maar op.

Het ziet er in de advertentie allemaal zo keurig en vooral menslievend uit. Ook moet door deze Kaufman jongens elk probleem dat door vaccinatie is ontstaan kunnen worden opgelost, beweren ze. Gut, waarom zit ik nu weer meteen die naam in het Nederlands te vertalen en denk ik als getrainde complotdenker dat de ene hand van medicaland, BigFarma, de mensen levens gevaarlijk ziek heeft gemaakt en dat de andere hand, medisch ondernemer Koopman… oh sorry Kaufman nu klaarstaat om al dan niet werkzame oplossingen uit de diep treurige misère aan te bieden. En waarom denk ik nu, door en door wantrouwige complotdenker die ik ben dat we hier te maken hebben met professioneel afgesproken werk waarvan vermoedelijk alleen welgestelde mensen gebruik kunnen maken.

Tja, waarom denk ik nu dat dit doorgestoken kaart is.

Omdat ik denk dat het dat ook is.

Wijlen professor Bernard Kalmthout schreef ooit een boek over medische missers waarin hij de laksheid en het gebrek aan diagnostische vaardigheid van veel van zijn medische vakgenoten niet alleen beschreef, maar er ook behoorlijk veel virtuele onvoldoendes voor uitdeelde. Natuurlijk heb ik dat boek gelezen. Ik herinner me een buitengewoon schrijnend geval dat Kalmthout beschreef. Het betrof een jonge vrouw. Haar huisarts had haar vanaf haar zestiende, overigens met goedkeuring van haar ouders, de anticonceptiepil voorgeschreven. Dat was toen die eerste pil, Lyndiol, waarvan we later hoorden dat er zoveel vervelende bijwerkingen aan zaten. Volgens de door de fabrikant meegegeven bijsluiter kon de meeste ellende voorkomen worden als het gebruik regelmatig enkele maanden werd onderbroken. Dat was in dit geval niet gebeurd. Op een dag kwam het meisje bij haar huisarts met een pijnklacht in haar onderbeen dat ook wat dik was en warm aanvoelde. De huisarts stuurde haar weg met het advies maar aspirine te nemen. Toen het meisje enkele dagen weer in zijn spreekkamer stond en meldde dat het erger was geworden wist deze arts niet anders te doen dan haar te adviseren meerdere malen daags aspirine te gebruiken. Een week later was de trombus (bloedprop) in haar kuit losgeschoten en had voor een dodelijk hartinfarct gezorgd. Deze arts had niet het been van het meisje bekeken en bevoeld. Hier kostte slordige nalatigheid een leven. Kalmthout kon zich over dit soort medisch wangedrag terecht opwinden. Zijn boek over medische missers vind ik nog altijd een aanrader, omdat het mensen aanmoedigt niet kritiekloos mee te lopen, maar zelf op te letten omdat iedereen natuurlijk in de eerste plaats zelf verantwoordelijk is voor de eigen gezondheid.

En omdat het angstig dan wel kritiekloos meelopen in het valse corona narratief waarin de wereld nu al twee jaar gevangen is nog steeds doorgaat moet ik daarover toch ook nodig mijn bedenkingen uiten.

Zo vraag ik je: ben je al een beetje misselijk, of misschien wel boos geworden over die voortdurende tv-reclamespots, waarin je steeds weer wordt aangemoedigd om thuis te blijven als je door volstrekt irrelevante testen jezelf wijsmaakt dat je corona hebt, terwijl je al heel lang zou kunnen weten dat onze leugenachtige overheid al meer dan twee jaar bezig is ons voor de gek te houden.

Zelf zie ik dit hele gedoe als een overgangsfase. In mijn jeugd was het gezag van de dokter absoluut onaantastbaar. Geen mens die niet ook medicijnen had gestudeerd haalde het in zijn hoofd om met de uitspraken van de arts naar de medische encyclopedie te lopen en vervolgens de arts mee te delen dat hij het mis had. Als ik de geschiedenis van mijn familie bekijk hadden we dat toch een flink aantal keren echt wel moeten doen.

Laat ik maar met mijzelf beginnen. Als jongetje van zes jaar werd ik door een klein vrachtautootje voor de deur van ons huis aangereden. Mijn rechterbeen was vlak boven de knie gebroken. Een lastige breuk die je niet in het gips kunt zetten. De chirurg in het ziekenhuis koos voor tractie, omdat de botstukken over elkaar heen waren geschoven moest hij ze eerst weer op hun plaats trekken en te houden. Op zich zeker voor toen een juiste keuze. Van die mooie roestvrij stalen plaatjes om de botten tijdelijk aan elkaar te verbinden waren nog niet uitgevonden. Hij boorde een gaatje door mijn hiel. Daar stak hij een pen door om verder met wat katrollen en gewichten de twee delen van mijn dijbeen op zijn plaats te houden en aan elkaar te laten groeien. Ik lag daar met mijn beentje recht omhoog. Waar de pen de voet inging – en uitkwam zaten een paar ronde stukjes vilt. Ik zat daar steeds met mijn vingers aan om die viltjes te bewegen want het jeukte. Maar dat ik er met mijn vingers aankon zitten was natuurlijk helemaal niet goed.

Deze chirurg was een norse, humeurige man en ik kan me dat achteraf wel voorstellen. Later ontdekte ik dat hij met name bij botfracturen een zee van fouten had gemaakt. Ook bij mij ging het mis. In de eerste plaats was het been eerst verkeerd gezet, zodat hij het opnieuw moest breken. In de tweede plaats vergat hij onmiddellijk na het inbrengen van die pen door mijn hiel direct met penicilline te beginnen. Per slot van rekening kom je bijna nergens zoveel ziekteverwekkende bacteriën tegen als in een ziekenhuis. Daarmee begon hij pas toen de chronische beenmergontsteking die mijn een invalide rechtervoet heeft bezorgd al niet meer te stoppen was en mijn voet was veranderd in een bal met teentjes en mijn lichaamstemperatuur tweeënveertig graden was. Nu, ik ben nu tweeëntachtig, is die ontsteking nog steeds actief. In mijn hele leven heb ik steeds abcessen aan die voet gehad. Ik heb een slecht evenwicht door de bewegingsbeperking van die voet.

Even samenvatten: jongetje komt in het ziekenhuis met een gebroken been en verlaat na drie maanden het ziekenhuis met een onherstelbaar mismaakte voet. Medische misser nummer één die van cruciale betekenis voor de rest van mijn leven is geweest en nog steeds is. Daar was ik toch bijna een medische misser vergeten. Nadat een oogarts een zogenaamde macula pucker (kreukje in het vlies dat over de gele vlek ligt) had verwijderd bleef de oogboldruk in mijn rechteroog maar oplopen. Oogdruppels hielpen niet of ik werd er beroerd van, injecties in het oog hielpen ook niet. Als die druk te hoog blijft sterven de zenuwen in het netvlies af en krijg je, zoals dat heet groene staar (glaucoom) en wordt het oog blind. Er was een specialist, een jonge arts, die een speciaal ventieltje in het oog kon zetten. Dat is gebeurd. De oogboldruk is nu laag. Alleen is het oog nu praktisch blind. Toen ik de arts daarop wilde aanspreken bleek hij niet meer bij die organisatie te werken. Ik vind dat ook weer een kanjer van een medische misser. Nummer twee!

Mijn moeder wordt op tweeënveertigjarige leeftijd gediagnosticeerd met baarmoederhals kanker. Ze wordt opgenomen in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. Daar krijgt ze drie dagen lang een radiumcapsule in de cervix. Daarna komt ze naar huis en het gaar eigenlijk vrij goed. Maar ze moet terugkomen in dat ziekenhuis, want voor de zekerheid wil men de behandeling nog eens herhalen. Later vertelt mijn moeder – haar behandelende arts was met vakantie en vervangen door een collega – dat ze drie dagen met krampachtig van pijn opgetrokken benen heeft gelegen. Ook hierna mag ze naar huis, maar als ze enkele dagen daarna in het centrum boodschappen loopt te doen voelt ze iets knappen als ze van een trottoir afstapt. Door de tweede behandeling met de radiumcapsule is het in haar onderlichaam afschuwelijk mis gegaan. Ontlasting komt niet meer alleen uit de endeldarm, maar ook uit de vagina. Mijn arme moedertje is door medisch geknoei van voor naar achteren doorgebrand. Een enkele behandeling had volstaan, maar een dom medisch protocol had een zogenaamde zekerheid moeten verschaffen, maar maakte haar invalide. De daarop volgende martelende series operaties die noodzakelijk waren geworden door de veel te lange en veel te sterke bestraling hadden verder haar heupgewrichten beschadigd, zodat op vrij jonge leeftijd de beide heupgewrichten moesten worden vervangen en tenslotte zaten ook de urineleiders vanaf de nieren naar de blaas vol met littekens, waardoor zeer pijnlijke ingrepen nodig waren. Op twee weken na is ze tachtig jaar geworden, maar na de tweede radiumcapsule is ze nooit een dag mee zonder pijn geweest, om nog maar niet te spreken van het feit dat elk seksueel contact onmogelijk was geworden.

Even samenvatten: Een vrouw met kanker in de baarmoederhals, de cervix, wordt zodanig met zwaar radioactief materiaal behandeld dat er tenslotte tot de dood leidende levenslange invaliditeit op volgt. In plaats van deze behandeling was het operatief wegnemen van de baarmoeder de juiste en minst riskante oplossing geweest. In mijn familie medische misser nummer drie.

Mijn vader, geboren in negentienveertien, was volwassen genoeg om tijdens de tweede wereldoorlog zesendertig maal zes weken met een utility klasse onderzeeër zonder snorkel, Hare Majesteits Dolfijn naar de Middellandse Zee te gaan. Altijd voeren ze met vijf boten de haven van Dundee in Schotland uit en soms kwamen ze met vijf boten terug, maar vaak ook met vier als er een door dieptebommen getroffen was. Zelfs is het wel voorgekomen dat ze alleen terug kwamen in de thuishaven. Kortom, het waren zenuwslopende ziekmakende jaren. Toen mijn vader in september negentienvijfenveertig thuiskwam was hij lichamelijk en geestelijk een wrak. De ene na de andere maagbloeding bracht hem steeds weer in het ziekenhuis. Een neuroloog hield hem zoet met valium pillen, waarvan mijn vader op zijn Rotterdams zei dat hij door die pillen de hemel voor een doedelzak zag en de zon als een komijne kaasje.

Eindelijk, bijna twintig jaar na de oorlog werd het zieke deel van zijn maag verwijderd en was hij verlost van de dagelijkse maagpijn. Medische misser nummer vier.

Mijn vader is tweeënnegentig jaar geworden, maar mooi en rustig van ouderdom sterven was hem niet gegeven. De laatste vijfendertig jaar van zijn leven schilderde hij. In onze woonplaats, Den Helder, was hij zelfs een bekende kunstschilder. Alle marine officieren tot in de hoogste rangen kochten zijn schilderijen en met name zijn portretten, nadat hij voor de admiraal voor diens ambtswoning “het Paleis” aan de Buitenhaven een portret van koningin Beatrix had geschilderd. Niet alleen de hoge marineofficieren kwamen op zijn schilderijen af. Ook de artsen specialisten uit het ziekenhuis lieten zich en of vrouwen en kinderen door hem portretteren. Het is ongetwijfeld de mooiste en succesvolste periode uit zijn leven geweest, bewonderd te worden door de mensen onder wier commando hij ooit had gestaan.

Op een keer stootte hij zijn hoofd bovenop. Als schilder zat er altijd wel wat verf of terpentine aan zijn handen. Hij stootte dat hoofd wel vaker en wreef dan altijd tot het niet meer pijn deed. Op een gegeven moment ontstond daar een ronde bult die niet meer weg ging. Het was, zei een bevriende plastisch chirurg, een basiloom, een niet uitzaaiende huidkanker. Die bevriende arts haalde die ontsierende bult van zijn hoofd. De kuil boven op zijn hoofd die overbleef vond hij niet erg want er groeide daar toch geen haar meer.

Een jaar later was er kanker in de lymfeklieren in zijn hals. Vermoedelijk waren de snijranden na het weghalen van het basiloom toch niet schoon geweest, waardoor kankercellen zich toch konden uitzaaien. De lymfeklierkanker  werd behandeld met een aantal bestralingen. Voor de slagerswinkel, zoals hij zei dat zijn hals er na de bestralingen uitzag had ik iets waardoor het er na een poosje weer weliswaar kaal, maar toch weer netjes uitzag.

Dat jaar, met Pasen, kwam hij een paar dagen bij ons in Hilversum logeren. Hij vroeg of ik dan eens even naar zijn rechter schouder wilde kijken want er zat zo’n rare bult en het deed zeer. Ik keek ernaar en voelde eraan en zei: Pap, je moet hier echt even een foto van laten maken want ik kan het niet thuisbrengen. Een paar weken later belde mijn zwager. Hij zei: ‘je vader heeft botkanker, het zit overal.

Met fentanylpleisters tegen de pijn heeft hij nog een poosje in zijn appartementje kunnen blijven, maar na enkele maanden hebben we hem naar het hospice moeten brengen waar hij in tweeduizend zes is overleden.

Kwam het nou doordat het basiloom niet ruim genoeg was weggenomen of zat de kanker toch al in zijn lijf? Ik weet het niet, maar voordat dit allemaal gebeurde had mijn vader op zijn negentigste nog de conditie van een sportieve vijftiger. Ik denk: medische misser nummer vijf in mijn familie. Als natuurgeneeskundig therapeut en chiropractor word ik vaak voor tamelijk eigenwijs versleten als het om medische zaken gaat. Ik ben het daar uiteraard niet mee eens. Ik ben van menig dat ik recht heb om kritisch mee te kijken en te zeggen wat ik denk.

Medische missers, ach weet je, misschien moet ik nu ik al tweeëntachtig jaar heb mogen leven niet zeuren. Op wat onze overheid, samen met heel veel andere overheden op aanwijzing van de World Health Organisation en het World Economic Forum, gretig en winstgevend geholpen door BigFarma ons in de afgelopen jaren flikt kan ik alleen maar met weerzin reageren. Te moeten aanzien dat er een serieuze wereldwijde poging loopt om het aantal mensen op Aarde te verminderen door ziekte te verspreiden is afschuwelijk. Medische missers pakken vaak beroerd uit, maar er is geen opzet in het spel. Bij wat er nu gebeurt echter wel. Het is oorlog… ja, ja, ik weet het, in Oekraïne. Maar veel erger: het is oorlog van de allerrijkste mensen op Aarde, de wereldelite, tegen ons allemaal! Hier is geen sprake van een medische misser, maar van een medische misdaad op ondenkbaar grote schaal.

Voor mij als mens van vlak voor de tweede wereldoorlog staat één ding vast. Wij moeten deze oorlog winnen.