Kort geleden heb ik op mijn Facebook pagina al een voorzichtig enthousiast verhaal gehouden over colloïdaal zilver. Het kwam mij op een wat zure en typisch anti- kwakzalverige reactie te staan van een vroegere tandarts, met wie ik overigens een gemoedelijke verstandhouding heb. Hij vond dat colloïdaal zilver een middeleeuws nepmiddel was en dat het gebruik ervan voor veel mensen gevaar oplevert.                    Ik schrijf dit hier omdat ik dit soort kritiek – onzinnig als ik het vind – niet wil verbergen. Van mij mag iedereen gelijk hebben. Kom het maar bewijzen.                                     Goed, heel veel bewijzen heb ik niet, maar ik vind het toch nodig om wat uitvoeriger in te gaan op het al dan niet onzinnige gebruik van colloïdaal zilver.

Altijd wanneer de tegenstanders schrijven dat dit middel gevaarlijk is, dan tonen ze het gelaat van iemand met een blauwe verkleuring. Ik heb zo’n man ook eens in een tv-uitzending gezien. Hij dronk ongeveer een halve liter (véél te veel) colloïdaal zilver per dag. Het verschijnsel van de blauwe huid heet Agyria. Het kwam vroeger veel voor bij mensen die in de zilvermijnen werkten, omdat ze veel meer zilverstof binnen kregen dan goed was. Het klopt echt van veel te veel zilver wordt je huid blauw. Die man met het blauwe gezicht in de uitzending was overigens kerngezond, maar zoveel colloïdaal zilver is niet goed en niet nodig.                                                                                      Even ter vergelijking: als je precies zoveel, zeg maar een halve liter, van een antibioticum tot je neemt gaat het daarna echt een hele poos niet goed met je. Dat van die halve liter is overigens iets wat de antikwakzalversclub er niet bij vertelt.

Goed, dan nu maar even mijn eigen ervaringen. Ik had het colloïdaal zilver (zilverwater wordt het ook vaak genoemd) een beetje vergeten tot ik een kennis trof die mij enthousiast vertelde dat hij door het gebruik ervan zichzelf had genezen van de ziekte van Crohn, een ziekte waarbij de patiënt lijdt aan chronische en door de gehele darm verspreide ontstekingen. Het is een ziekte die regulier vrij lastig te bestrijden is en waarbij bij veel patiënten hele stukken van het darmkanaal operatief verwijderd moeten worden. Deze kennis van mij had er in ieder geval geen last meer van. Voordat iemand van de club die alles beter weet weer over me heen valt, die ziekte was bij deze man uitvoerig en regulier vastgesteld. Zijn aandoening was dus echt op deze manier genezen.

Nu even het verhaal van mij eigen jongste dochter. Mensen die mij kennen weten dat ik ooit twee dochters had. De oudste is in tweeduizend op zesendertigjarige leeftijd gestorven aan de zogenaamde taxislijmziekte (Cystic Fibrosis). Mijn jongste dochter lijdt aan die zelfde ziekte. De grote moeilijkheid bij deze aandoening is dat het slijm, dat bij gezonde mensen dun vloeibaar is, wat dikker en taaier is. Daardoor kunnen bacteriën zich erin nestelen en ontstekingen veroorzaken. De mensen die aan deze ziekte lijden krijgen heel veel antibiotica toegediend. Uit het nieuws en uit ervaring weten we echter dat antibiotica minder goed beginnen te werken. Bovendien zijn er bacteriën die heel ongevoelig zijn voor deze middelen. Een van die bacteriën heet Pseudomonas Aeruginosa. Het is een bacterie met een slijmlaag om zich heen, waardoor de antibiotica hem slecht kunnen bereiken.                                                    De pijnlijke werkelijkheid is ook nog dat die bacterie voor gezonde mensen eigenlijk onschadelijk is. Voor taaislijmpatiënten is het echter de belangrijkste vijand aan het eind van hun leven.

Zoals je misschien merk maakt het vader zijn van zulke kinderen een halve wetenschapper van je, maar daar wil ik je nu eigenlijk niet mee lastigvallen. Wat ik wel belangrijk vind om met je te delen is wat er door mijn voorzichtige bemoeienis waarschijnlijk bij mijn kind aan het gebeuren is.                                                            Regelmatig krijgt ze een longfunctieonderzoek. De resultaten daarvan gaan begrijpelijkerwijs achteruit, omdat de bacteriële infecties langzaam maar zeker haar longen kapot maken. Het vorige functieonderzoek toonde dat ze nog 35% vitale capaciteit had. Dat betekent in het algemeen dat je een deel van de dag extra zuurstof toegediend moet krijgen. Ze kreeg een nieuw antibioticum om te inhaleren. Deze patiënten moeten elke dag sprayen met een speciaal apparaat dat een vloeistof vernevelt, zodat ze het kunnen inademen. Het nieuwe middel maakte haar direct de eerste keer zo ziek dat ze er de hele dag beroerd van was. Het was ongeschikt, maar het was ook het laatste middel dat de arts haar nog kon voorschrijven,                      Eerlijk gezegd ben je op zo’n moment als vader of moeder de wanhoop nabij. Maar toen zei ik: ‘als er dan toch geen bruikbare antibiotica meer zijn, zou ze dan niet eens willen proberen colloïdaal zilver te inhaleren. Zilverionen, de nano zilverdeeltjes werken namelijk anders dan antibiotica. Antibiotica zijn middelen waartegen een bacterie zich teweer kan stellen en waarvoor immuniteit ontstaat. Zilverionen hebben een bepaalde elektrische lading waardoor ze zich aan schadelijke bacteriën hechten. Die bacteriën kunnen daardoor geen voedsel meer opnemen of afvalstoffen naar buiten brengen en gaan dan dood. Er zijn meer dan 700 bacteriesoorten die dood gaan van zilverionen en verder nog een onbekend aantal virussen.

Mijn dochter ging aarzelend op mijn voorstel in. Ik maak zelf het colloïdaal zilver voor haar. Bij het laatste longfunctieonderzoek was ze van 35% naar 41% gestegen. Dat hadden we eigenlijk nog niet vaak eerder meegemaakt.

Nu zijn we voorzichtig optimistisch. Ik heb trouwens als het om ziekte en gezondheid gaat weinig neiging om heel snel conclusies te trekken. Wat ik echter buitengewoon verderfelijk vind is dat er uit de richting van de vereniging tegen de kwakzalverij altijd weer van die opgeblazen en dreigende bangmakerij gespuid wordt. De enige werkelijkheid betreffende colloïdaal zilver is dat een flink aantal bacteriën en virussen er niet tegen kunnen en erdoor doodgaan.

Ach, nu zou ik toch bijna het allerbelangrijkste bezwaar van de reguliere geneesmiddelenhandel, zeg maar Big Farma, vergeten:

COLLOÏDAAL ZILVER KOST HEEL WEINIG EN ER KAN OOK GEEN PATENT OP WORDEN GEVRAAGD. DAARDOOR KUNNEN ER DUS OOK GEEN WAANZINNIGE PRIJZEN VOOR WORDEN GEVRAAGD. HET IS DUS TEN ENE MALE ONGESCHIKT VOOR SCHAAMTELOZE WINSTMAKERIJ.

Waarmee ik meer en meer moeite krijg is dat de heersende klasse in medicijnland denk dat we gek zijn en dat het gebruik van simpele natuurlijke middelen uit alle macht bestreden moet worden.

Begrijp mij goed, colloïdaal zilver is geen wondermiddel, maar het is onschadelijk en een heleboel schadelijke bacteriën en virussen sterven erdoor. Luister dus niet naar de hetze, maar gebruik je gezonde verstand en je eigen ervaring.