Jan.

Het moet meer dan twintig jaar geleden zijn, maar soms moet ik nog wel eens aan Jan denken. Hij speelde banjo en slagwerk en hij zong. Met zijn zware doorrookte en door de whisky verder prachtig geïntoneerde vocale rasp zong hij bijvoorbeeld op onnavolgbare wijze het mooie dixielandnummer “Rosetta’’. Voor Jan was de muziek een tweede thuis, waaraan hij vaak de voorkeur gaf boven het huis waar hij woonde, maar waar hij al sinds heel lang niet meer vond wat hij nodig had.

Eigenlijk was Jan in de allereerste plaats vader, en dan een vader van het soort waarmee de boze buitenwereld maar beter geen ruzie kon maken, want met zijn commandotraining en BVD-achtergrond was hij een vervaarlijk tegenstander.

Ooit was Jan getrouwd geweest met een vrouw die hem vier kinderen schonk, maar die hem daarnaast voortdurend op allerlei manieren belazerde. Toen het Jan allemaal te veel en te machtig werd en het mens bij hem weggelopen was met medeneming van letterlijk alle huisraad, zorgde hij ervoor dat hij zo ongeveer de eerste vader in Nederland was die van de rechter zijn kinderen kreeg toegewezen.

Tja, en toen was Marijke gekomen. Ze kwam als huishoudster en om te helpen de kinderen op te voeden. Ze was lerares en wat kinderen betreft wel wat gewend.

Uiteindelijk trouwde Jan maar met haar omdat ze – zoals hij het uitdrukte – dat wel verdiende. Maar eigenlijk werd het nooit echt wat tussen Jan en Marijke. Altijd, als hij over Marijke sprak zei hij: ‘weet je, ze is een fantastische moeder voor de kinderen en ik zal haar nooit in de steek laten, want dat verdient ze niet. Maar ze is zo verdomde saai.

Jan was van ons kwintetje eigenlijk de Godfather. Toen onze blinde saxofonist bij zijn nymfomane vriendin weg liep om met een andere vriendin verder te gaan waren er urenlange verantwoordingsgesprekken met Jan geweest. Er moest net zo lang gepraat worden tot Jan erachter kon staan en het begreep.

Toen ik mijn tweede huwelijk voor gezien hield, omdat ik eindelijk de vrouw van mijn leven had gevonden, kondigde Jan aan dat hij kwam praten en ik verzeker je dat ik me daar toen behoorlijk zenuwachtig over maakte. Na een avond lang en stevig bomen kregen we zijn zegen.

Voor mij betekende dat, dat ik het goed had gedaan, want Jan kon niet leven met mensen die valse rotstreken uithaalden.

Jan werkte bij een grote krant. Toen hij zestig werd mocht hij in de VUT. Hij had een huisje gekocht in Frankrijk, in de buurt van de plek waar zijn zoon en diens vrouw op tamelijk armelijke wijze aan het boeren waren. Jan was daar vele malen naar toe gereden om te helpen met het verbouwen van de boerderij en wat verder de hand te doen vond.

Het huisje in Frankrijk stond klaar en de jonge opvolger van de zwarte labrador, Tjoin had er ook veel zin in. Vlak voor Jan echt zou vertrekken reed hij zich op de grote weg kapot.

Jan werd begraven in Den Haag, op Okkenburg. Ik ben niet gegaan, lafaard die ik ben, want als ze daar – wat stellig te verwachten was – mooie jazz hadden gespeeld, was ik nooit meer opgehouden met huilen. Ik hoop maar dat hij nu niet meer zo eenzaam is.

Van vrienden die wel naar zijn begrafenis waren gegaan heb ik trouwens later gehoord dat er wat klassieke muziek was gedraaid. Vermoedelijk vond Marijke het passender. Jan was na het vertrek uit huis van alle kinderen inmiddels toch niet meer met haar samen.

Klassieke muziek! Jan moet hebben liggen vloeken, daar in die kist. Zo verdomde saai.

Dit boek van enoch lijkt de herinneringen te bevatten van een groep creaturen die gezien kunnen worden als directe voorlopers of mogelijk parallelle producten van onze creators, in de somerische geschriften genoemd als de Anunnaki, afkomstig van enige andere planeet, mogelijk in ons zonnestelsel. Gezien de afstanden lijkt dit laatste niet onlogisch, omdat de ontwikkeling van ons zonnestelsel toestaat dat buitenplaneten eerder de gunstige plaats ten opzichte van de zon hebben ingenomen die wij nu als sedert millennia innemen. Het is volstrekt niet onlogisch dat zich op een dergelijke planeet (Niburu???) een soort van menselijk leven heeft ontwikkeld dat onze ontwikkeling enkele miljoenen jaren voor ging.

Evenmin ondenkbaar is, onze aard in ogenschouw nemende, dat deze Niburu mensen, in de Soemerische geschriften aangeduid als Anunnaki, hier gekomen zijn nadat zij op hun eigen planeet de noodzaak tot buiten planetaire exploratie hadden ondervonden op basis van het feit dat zij daar, net als wij overigens, van alles verwoest hadden.

Zij kwamen aan op onze zeer toegankelijke en plezierige planeet en hadden goud nodig om de atmosfeer van hun eigen planeet te redden, die door voortdurende atoomoorlogen ernstig beschadigd was. Goud-ionen in de atmosfeer van hun thuisplaneet leek een goede oplossing.

Duizenden jaren hebben hun eigen mijnwerkers hier goud gedolven, voornamelijk in Zuid Afrika.

De Soemerische kleitabletten maken echter gewag van een opstand onder hun mijnwerkers, die het zware werk in de mijnen niet meer wilden doen. Dit dilemma heeft de Anunnaki genoopt een oplossing te vinden. Die oplossing bestond hierin dat ze, waarschijnlijk meerdere honderden jaren bezig zijn geweest – was niet heel vreselijk, zijzelf konden duizenden aardjaren oud worden – vermoedelijk door een ander soort telomerase als wij hebben – een soort slaven te creëren uit hun eigen vrouwen en de hier aanwezige homoniden. Dat is uiteindelijk gelukt. Wij zij dus gemaakt als slaven van de Anunnaki. Oorspronkelijk werden wij per stuk gemaakt als ongeslachtelijke slaven. Denk hierbij aan de ongeslachtelijke helpers die wij zelf vaak kweken in de vorm van muildieren en muilezels.

De leider van de Anunnaki schijnt geen voorstander geweest te zijn van geslachtelijke voortplanting van de nieuwe slaven, omdat hij heel goed besefte dat hij dan de productie niet meer in de hand kon houden.

Zijn eigen wetenschappers – mogelijk moederlijke vrouwen die het nieuwe soort werkelijk schattig en aandoenlijk vonden gingen daar buiten zijn medeweten tegenin. Het moment dat hi, Enlil, een stel nieuwe slaafjes bezig zag met de geslachtsdaad (kijk daar is de appel van Eva) wordt hij woedend en gooit ze uit de laboratorium omgeving waar ze tot dat moment verblijven. (Adam en Eva worden uit

Dan gebeurt het, wat vaak met exoten gebeurt. Ze hebben geen natuurlijke vijanden, afgezien van wat roofdieren en ze vermeerderen zich op een manier waar moderne konijnen mogelijk jaloers op zouden zijn.

 Wij zij geboren en vermeerderen ons met een snelheid waarop de makers niet hadden gerekend. Zoveel goud gravende slaafjes hadden ze niet nodig. Op sommige plekken van de wereld beginnen opstandige Anunnaki die nieuwe soort te ontwikkelen naar hun eigen niveau.

De baas, Enlil vindt het echter helemaal niets. Hij ziet het hele verhaal met de nieuwe mensen als een mislukt experiment en probeert uit alle machte er een eind aan te maken, maar hij is te laat. Weliswaar heeft hij van meet af aan geregeld dat wij niet ouder dan 120 jaar kunnen worden (Genesis 6 vers 3), maar vernietigen met plagen, atoombommen op Sodom en Chomorra en zelfs de zondvloed zijn wegens tegenwerking van de groep in de Bijbel wordt aangeduid als Noach niet voldoende effectief om uiteindelijk een einde te maken aan het experiment dat aan de basis stond van ons bestaan.

Goed, Enlil trekt zich teleurgesteld terug, maar anderen, van wie we de namen niet meer precies weten hebben ongetwijfeld het toezicht en mogelijk de macht over ons behouden.

Misschien is dat nou juist de reden dat ik altijd het gevoel heb dat er heel in het geheim bazen over ons heersen.

Dat zei De Graaff dinsdag tijdens een persconferentie in het Europees Parlement.

“Allereerst stelt het EMA expliciet dat zij de coronavaccins alleen en uitsluitend op de markt heeft toegelaten voor individuele immunisatie en absoluut niet voor beheersing van besmetting en het voorkomen of verminderen van besmettingen,” onthulde het Europarlementslid.

Dit is vernietigend voor regeringen die vol op het campagneorgel zijn gegaan met de boodschap: je doet het voor een ander. “Niets daarvan klopt.”

Volkomen onzin en niet gebaseerd op feiten

Het agentschap gaat nóg verder: ‘Beoordelingsrapporten over de toelating van vaccins benadrukken het gebrek aan gegevens over besmettelijkheid’.

Met andere woorden: de vaccins waren niet bedoeld voor het voorkomen van besmettingen en er zijn al helemaal geen gegevens die onderbouwen dat de vaccins helpen tegen besmettingen.

Sterker nog: EMA verklaart dat herhaalde blootstelling aan het virus de kans op infecties zelfs bij gevaccineerden verhoogt. “De massale overheidscampagnes […] waren niet alleen ongeautoriseerd, maar ook volkomen onzin en niet gebaseerd op feiten,” benadrukte De Graaff.

Compleet in strijd

Het wordt nog erger. EMA zegt dat de vaccinaties uitsluitend voor de bescherming van het gevaccineerde individu zijn. Daarnaast moet voor vaccinatie ‘alle veiligheidsinformatie zorgvuldig worden overwogen alvorens een vaccinatie toe te dienen of aan te bevelen’.

“Je mocht dus alleen in aanmerking komen voor een vaccinatie nadat een arts had vastgesteld dat dit in jouw geval verstandig was,” aldus de Europarlementariër. “De sporthallen vol met vaccinprikkers waren compleet in strijd met het gebruik waarvoor de vaccins waren toegestaan door het EMA.”

Het wordt nóg erger. Om de veiligheid van de vaccins te beoordelen, was het voor EMA essentieel dat bijwerkingen goed zouden worden geregistreerd. ‘Wij verwachten vele rapportages van bijwerkingen die optreden tijdens of kort na vaccinatie’, schrijft het agentschap in de brief. Dat betekent dat juist in de eerste periode vanaf vaccinatie de klachten moeten worden gemeld.

Moedwillig in gevaar brengen van mensenlevens

De regering steunde echter een beleid waarbij de klachten de eerste 14 dagen na vaccinatie juist níet werden gemeld omdat het vaccin 10 tot 14 dagen nodig zou hebben om effectief te worden. “Alle klachten in die periode werden juist aan het coronavirus toegeschreven,” zei De Graaff. “Dat is niet alleen frauduleus, het is moedwillig in gevaar brengen van mensenlevens. En ik herinner u er nog maar eens aan dat we nog steeds kampen met een gigantische, zogenaamd onverklaarde oversterfte.”

De Graaff vat samen: deze informatie van EMA is vernietigend voor het gevoerde vaccinatiebeleid van Rutte en De Jonge. De regering wist dat de vaccins niet zouden beschermen tegen de verspreiding van het virus, maar deelde deze informatie niet met de burgers. Integendeel: men drong de vaccins aan onze burgers op met leugens, verdoezelde de bijwerkingen en bracht hiermee de gezondheid van iedereen die zo’n vaccin genomen heeft, in gevaar. De vaccinatiecampagnes dienen zo snel mogelijk stopgezet te worden. Het is gewoonweg niet veilig en ze voldoen niet aan de eisen die EMA stelt. De regering en alle politieke partijen die dit steunden, behoren op hun leugens en bedrog afgerekend te worden.

Wereldschandaal van ongekende grootte

De persconferentie maakt veel reacties los. “Ongelooflijk. Het medisch schandaal van de eeuw,” reageert Tweede Kamerlid Pepijn van Houwelingen (FVD).

Ondernemerscoach Fiona Zwart schrijft: “Dit is een wereldschandaal van ongekende grootte. Maar zoals we zien, vindt de waarheid altijd haar weg.”

Opzienbarende antwoorden die toch niet stroken met wat sommige politici en rondetafelartsen zoal verkondigden, merkt onderzoeksjournalist Marc van der Vegt op.

Ik droomde weer eens. In mijn droom belde ik een vriend omdat ik twijfelde of ik hem wel een bepaald papier had meegegeven. Dat papier ging over de wezenlijke aard van mitochondriën. Hun wezen is geven, voedsel maken. Het drong tot mij door wat het effect en de geestelijke gevolgen zijn als dat wat wordt gegeven niet in dank wordt aanvaard en gebruikt, namelijk teleurstelling en stil verdriet en daaraan ten onder gaan.

Eigenlijk zijn mitochondriën symbionten van ons. In tegenstelling tot het miljardenleger van bacteriën die ons lichaam – en dan met name onze ingewanden bewonen, leven zij als oudste symbionten in onze cellen. Het is eigenlijk heel bijzonder dat zij in onze cellen leven, maar wel een eigen DNA hebben. Als je nu spreekt van identiteit, dan zijn zij eigenlijk iemand anders. Wel apart trouwens hoor. Auteur en bioloog Brian Sykes beschrijft in zijn boek “Zeven dochters van Eva” hoe de mensheid zich over de wereld verspreidde aan de hand van de kenmerken van het DNA van de mitochondriën die je alleen van je moeder mee krijgt, omdat de mannelijke spermacellen eigenlijk geen ruimte hebben om tijdens de zwemwedstrijd op leven en dood richting de gretig wachtende eicel ook nog mitochondriën mee te nemen. Die krijg je dus altijd alleen maar van je moeder mee. Interessant is trouwens wel dat uit het onderzoek van Sykes blijkt dat er slechts zeven verschillende soorten Mitochondriaal DNA zijn. Zij boek beschrijft dan ook hoe aan het onderzoek van dat DNA te zien is hoe de mensheid zich over de wereld heeft verspreid. De mitochondriën vermeerderen zich namelijk ongeslachtelijk en niet zoals wij, waarbij het DNA van twee ouders steeds weer kinderen oplevert met een eigen type DNA, wat dan weer de oorzaak is van het feit dat het DNA van de mens in ontelbare verschillende combinaties voorkomt.

Misschien is dat wel – maar nu speculeer ik – wel de oorzaak van het sterk individualistische karakter van de mens.

Net als eigenlijk het gewone DNA in de kern van onze cellen dat onze erfelijke eigenschappen bevat en bepaalt kan het cirkelvormige DNA van de mitochondriën beschadigd zijn als gevolg waarvan een aantal tamelijk ernstige erfelijke ziekten kunnen ontstaan.

Ik heb die hieronder genoemd met daarbij de belangrijkste ziekteverschijnselen.

Mitochondriën zijn betrokken bij de volgende ziekten:

• syndroom van Kearns-Sayre: Bij het syndroom van Kearns-Sayre zijn de klachten vaak spierklachten, hartklachten, hangende oogleden, hersenfunctiestoornissen leidend tot geestelijke achterstand, bewegingsstoornissen en soms zelfs epileptische aanvallen.
• MELAS syndroom: De encefalopathie wordt gekenmerkt door epilepsie of dementie, vaak met extra neurologische symptomen zoals migraine of psychiatrische problemen. Verhoogd melkzuur, hetzij gemeten in bloed of in hersenvocht, is aanwezig bij de meeste patiënten. Stroke –like episodes (beroerte-achtige klachten) kunnen ontstaan op elke leeftijd (meestal voor de leeftijd van 40 jaar). Na een beroerte-achtige episode behouden sommige patiënten hun normale intelligentie, terwijl anderen er een ernstige mentale en/of lichamelijke handicap aan over houden. Andere verschijnselen die bij MELAS kunnen optreden zijn: hartfalen, nierfunctiestoornissen, diabetes, gehoorverlies en stoornissen in de hormoonhuishouding.
• erfelijke opticusneuropathie van Leber: Alleen moeders geven het door aan hun kinderen. Zowel dochters als zoons zijn dan drager en kunnen ooit slechtziend worden.
• syndroom van Pearson: een zeer zeldzame aandoening die leidt tot afwijkingen in het beenmerg en de alvleesklier. Door de afwijkingen in het beenmerg ontstaat bloedarmoede. Door de afwijkingen in de alvleesklier ontstaat ondervoeding en vaak ook suikerziekte. De aandoening leidt meestal al op zeer jonge leeftijd tot ernstige klachten en afwijkingen.
• progressive external ophthalmoplegia: Chronisch progressieve externe oftalmoplegie (CPEO) is een zeldzame aangeboren aandoening die leidt tot een langzaam toenemende verzwakking van de oogspieren. Als daarnaast nog andere symptomen of ziekteverschijnselen optreden wordt wel gesproken van CPEO plus.
• mitochondriaal-DNA depletiesyndromen: Mitochondriaal DNA depletie syndroom 4A begint meestal op jonge leeftijd. Iemand heeft dan meestal de volgende kenmerken: epilepsie die vaak moeilijk te behandelen is, problemen met het maken van bewegingen en (in de loop van de tijd) een verstandelijke beperking. Verder hebben de meeste mensen problemen met de lever.

Goed, uit bovenstaande opsomming van de menselijke ellende die kan voortkomen uit gemankeerde en daardoor slecht of niet functionerende medewerkers die onze mitochondriën tenslotte zijn mag je opmaken dat het verstandig is om goed voor je mitochondriën te zorgen en in elk geval er zorg voor te dragen dat ze zich blijven vermenigvuldigen. Naar hun aard hebben ze geen geslachtelijke voortplanting, zoals wij, maar vermenigvuldigen ze zich op de zelfde wijze als bacteriën namelijk door deling. De voornaamste prikkel hiertoe is noodzaak. Ik bedoel daarmee dat er een toestand moet zijn die veel ATP, de energiebron voor onze cellen die zij maken nodig is. Dat is iets wat elk gezond mens gemakkelijk zelf kan regelen, omdat de meeste mitochondriën in onze spiercellen leven. Veel bewegen doet het aantal mitochondriën toenemen, maar er is meer. Er is een belangrijk enzym: NAD (Nicotinamide Adenine Dinucleotide) dat afneemt in ons lichaam naarmate we ouder worden en dat is nu net de stof die mitochondriën nodig hebben om hun werk te kunnen doen. Recent onderzoek heeft aangetoond dat toediening van deze stof een belangrijke verjongende werking op het hele lichaam laat zien, doordat de werking van de mitochondriën er sterk door verbetert.

Mooi toch dat de moderne wetenschap wegen heeft gevonden om onze mitochondriën die nimmer klagen, maar tenslotte toch ongemerkt uitgeput raken te helpen en daarmee ons hele lichaam een verjongginsboost te geven.

Veel vitaminewinkels hebben NAD (nog) niet op de plank staan, maar via het internet kun je er gemakkelijk aan komen.

Daarnet keek ik naar een filmpje op YouTube. Een Amerikaanse professor werd geïnterviewd door een heel enthousiaste verslaggever over het onderwerp “mitochondriën” en ik dacht: dit is nou typisch een onderwerp dat het overgrote merendeel van de mensen op Aarde waarschijnlijk helemaal niets zegt.

Nou, het zal je niet zijn ontgaan, wanneer je vaker mijn blogs leest, dat ik heel vaak schrijf over juist dat soort onderwerpen. Dus ik dacht: weet je wat, ik ga schrijven over mitochondriën op een niet wetenschappelijke manier, maar juist op een filosofische manier. Niet dat ik de wetenschappelijke manier niet belangrijk vind, natuurlijk wel. Ik weet echter dat andere mensen, echte wetenschappers dat veel beter kunnen dan ik, gewoon omdat het daar gaat om feitenkennis. Goed, laat ik eerst dan maar het kleine beetje dat ik weet over mitochondriën even overzichtelijk neerleggen:

Mitochondriën horen bij de zogenaamde organellen, kleine aparte levensvormen met een eigen DNA die in nagenoeg al onze lichaamscellen leven. Eigenlijk zou ik in de vorige zin het woord “aparte” hebben moeten onderstrepen, zo bijzonder zijn ze, die mitochondriën.

Om een duidelijke vergelijking te maken moet ik zeggen dat de lichamen waarin wij leven vanaf de oorsprong bestaan uit een baas en een dienaar, een Heer en een knecht, een kapitein en een machinist. Ja, zo zou je het kunnen zeggen.

Het leven op onze planeet is ooit een keer ontstaan. Daarover zijn veel theorieën, maar erg veel absolute duidelijkheid over het allereerste begin is er niet, Daar moeten we het doen met aannames. Als we dan echter gaan kijken naar de periode vlak na dat begin, dan zien we dat er in de zeeën eencellige wezentjes zijn. De conclusie die door veel onderzoekers wordt ondersteund is dat in elk geval de warmbloedige dieren, waartoe wij natuurlijk ook behoren, niet uit slechts één enkel eencellig wezentje in die oersoep in de oceaan kan zijn ontstaan.

Er waren vele eencelligen die we tegenwoordig gist – of schimmelcellen zouden noemen, maar die produceren maar heel weinig energie. Warmbloedige dieren zoals wij hebben wel twintig maal zoveel energie nodig, alleen al om onze lichaamstemperatuur constant op 36 graden te houden.

De veronderstelde geschiedenis van hoe dat dan in die oersoep in de oceaan is gegaan is dan als volgt: Er is een gistcel en er is een celletje dat instaat is veel energie te genereren. Dat laatste celletje kruipt nu naar binnen bij die gistcel. Die kan daardoor ineens veel meer energie maken.

Maar omdat ik hierboven al schreef dat het een filosofisch verhaal zou worden moet ik nu toch even de koers verleggen. Ik weet werkelijk niet of ik nu bij op deze manier in elkaar geschoven eencelligen kan spreken van een bedoeling, maar als we er ons bewust van zijn dat wij tenslotte uit een soort verzamel en vermeerderingsneiging van oorspronkelijke eencelligen voortgekomen zijn, dan zou je toch bijna geneigd zijn om te denken dat er vanaf het prille begin een soort overkoepelend bewustzijn bezig is geweest met een duidelijk doel voor ogen. Dat doel, voor zover we het tot nu toe kunnen overzien was ons tot stand brengen, waarbij ik wel duidelijk wil opmerken dat het einddoel van dat oorspronkelijke bewuste plan mij in elk geval nog lang niet voor ogen staat. Ik heb werkelijk geen idee wat het doel van dat universele bewustzijn is waanneer ik in elk geval met enig historisch besef kan vaststellen dat de natuur de neiging vertoont wezens steeds verder te ontwikkelen en steeds gecompliceerder te maken.

Toch kom ik nu weer terug bij die twee eerste eencelligen die met het oog op toekomstige energetische mogelijkheden zich tot één cel verenigden, waarbij de ene, oorspronkelijke gistcel het doel gehad moet hebben de leiding te nemen en de andere niets mooiers in het bestaan wist dan te dienen.

Wel, die eerste cel is wat we nu kennen als Ik, de mens. Die laatste is wat we nu zien, bij honderden in nagenoeg al onze cellen als de energie makers en leveranciers, de mitochondriën. Die celletjes hebben een eigen achtvormig DNA. Ze mopperen nooit over hun ondergeschikte rol, maar eigenlijk vind ik wel dat wij als oorspronkelijk bazige gistcellen ons wel bewust moeten zijn dat wij, parasieten op deze wereld als we nu eenmaal zijn, maar eens een dankbaar voorbeeld zouden moeten nemen aan al die onvermoeibare zelfstandige wezentjes die bij miljarden ons leven mogelijk maken: de mitochondriën.