Als het niet voortdurend mijn vermoedens van medische malpractice op wereldniveau bevestigde zou ik met genoegen ophouden om mijn bevindingen van de achtergronden in deze corona periode kenbaar te maken. Onderstaande teksten komen van onderzoekers die in elk geval kans hebben gezien ze ongecensureerd op het internet te krijgen. Ik hoop slechts ogen te openen voor het heersende bedrog en het gevaar dat letterlijk iedereen bedreigt. Peter P. van Oosterum

Robert Kennedy Jr., neef van de voormalige president John F. Kennedy en een anti-vaccinatie-activist, bekritiseerde onlangs Bill Gates omdat hij, naar zijn mening, een soort “dictatuur” van vaccins leidde als een manier om zijn vele bedrijven met betrekking tot vaccinatie.

De filantropische moordpartijen van Bill Gates in 5 “projecten”

Robert Kennedy Jr. brandt Bill Gates en zijn stichting tot de grond toe af. Hij slaat de plank gedeeltelijk mis, door het niet of slechts voorzichtig over zijn financiële tentakels te hebben, maar wellicht komt dat ooit nog eens. We nemen enkele stukken van Kennedy over, dus Billy Boy kan hier even mee vooruit. De successtory van de onvolprezen Microschroot gauwdief Bill Gates in vijf Projecten.

(1) Het Polio project in India en elders

Polio uitroeien met 1,2 miljard dollar. Gates nam de controle over van India ’s National Advisory Board (NAB) en gaf mandaat om 50 types poliovaccins (te gebruiken vanaf 5 jaar) aan elk kind 5 jaar én jonger. Indiase artsen geven de Gates-campagne de schuld van een verwoestende polio-epidemie die tussen 2000 en 2017 496.000 kinderen heeft verlamd. Maar pas in 2017 heeft de Indiase regering het vaccinprogramma van Gates stop gezet en Gates en zijn handlangers uit de NAB gezet. Hij mocht India oook niet meer in. Het aantal gevallen van polio verlamming daalde toen snel. In 2017 gaf de Wereldgezondheidsorganisatie met tegenzin toe dat de oorzaak van de wereldwijde polio-explosie voornamelijk een gevolg van het gebruikte vaccinstam is, afkomstig van het Gates’ Vaccinprogramma. De meest angstaanjagende epidemieën in Congo, de Filippijnen en Afghanistan zijn allemaal verbonden met de poliovaccins van Gates. In 2018 was ¾ van de poliogevallen wereldwijd afkomstig van de anti-poliovaccins van Gates.

(2) Het HPV project in India

In 2014 financierde de Gates Foundation tests van experimentele HPV-vaccins, ontwikkeld door GSK en Merck, op 23.000 jonge meisjes in afgelegen Indiase provincies. Ongeveer 1200 meisjes hadden ernstige bijwerkingen, waaronder auto-immuunziekten en vruchtbaarheids-stoornissen. Zeven meisjes stierven. Onderzoeken van de Indiase overheid hebben aangetoond dat de door Gates gefinancierde onderzoekers consequent de meest inhumane ethische overtredingen hebben begaan: kwetsbare dorpsmeisjes onder druk zetten in het proces, hun bezorgde ouders pesten, toestemmingsformulieren vervalsen en botweg medische zorg aan de gewonde en zieke meisjes weigeren. Deze zaak ligt nu bij het Hooggerechtshof van het land.

(3) Het malaria project

In 2010 financierde de Gates Foundation een proef met een experimenteel malariavaccin van GSK, waarbij 151 Afrikaanse baby’s zijn omgekomen en bij honderden andere ernstige nadelige gevolgen werden veroorzaakt, waaronder verlamming, epilepsie en koortsachtige stuiptrekkingen bij 1.048 van de 5.049 kinderen.

Lees ook:  ‘Mensen accepteren handhaving van 1,5 meter afstand houden niet meer’

(4) Het meningitis project

Tijdens de MenAfriVac-campagne van Gates 2002 in Afrika ten zuiden van de Sahara hebben Gates-medewerkers duizenden Afrikaanse kinderen onder dwang gevaccineerd tegen meningitis. Tussen de 50-500 kinderen ontwikkelden zich verlammingsverschijnselen. Zuid-Afrikaanse kranten klaagden: “Wij zijn proefkonijnen voor de farmaceutische industrie”. Nelson Mandela’s voormalige Senior Economist, Professor Patrick Bond, beschrijft de filantropische praktijken van Gates als “meedogenloos” en “immoreel”.

(5) Het Project World Health Organisation (WHO)

De “depopulatie agenda”.

In 2010 heeft Gates 10 miljard dollar toegezegd aan de WHO met de belofte om de populatie te verminderen, gedeeltelijk door middel van nieuwe vaccins. Een maand later vertelde Gates aan een Ted Talk dat nieuwe vaccins “de bevolking kunnen verminderen”.

In 2014 beschuldigde de Kenya’s Catholic Doctors Association de WHO van het chemisch steriliseren van miljoenen onvrijwillige Keniaanse vrouwen met een nep “tetanus” vaccinatiecampagne.

Onafhankelijke laboratoria detecteerde de chemische sterilisatieverbinding in elk getest vaccin.

Na het jarenlang ontkennen van de beschuldigingen, gaf de WHO uiteindelijk toe dat men 10 jaar eerder het steriliteitsvaccins was begonnen te ontwikkelen. Vergelijkbare beschuldigingen kwamen uit Tanzania, Nicaragua, Mexico en de Filippijnen.

Een studie van 2017 (Morgensen et al. 2017) toonde aan dat de populaire DTP vaccinatie van de WHO meer Afrikaanse mensen doodt dan de ziekte die het pretendeert te voorkomen. De sterftecijfers van gevaccineerde meisjes waren maar liefst 10x hoger dan dat van niet-gevaccineerde kinderen. Niettemin weigerden Gates en de WHO het dodelijke vaccinatieproces stop te zetten dat de WHO jaarlijks aan miljoenen Afrikaanse kinderen dwingend voorschrijft.

Voorstanders van de wereldwijde volksgezondheid over de hele wereld beschuldigen Gates ervan de WHO-agenda te kapen. De WHO stopt met de projecten waarvan bewezen is dat ze besmettelijke ziekten inperken, dat wil zeggen : schoon water, hygiëne, voeding en economische ontwikkeling. Beweerd wordt dat hij de WHO middelen heeft omgeleid om zijn persoonlijke fetisj te dienen – namelijk dat een goede gezondheid alleen uit een spuit komt.

Naast het gebruik van zijn filantropische belastingvrije geldmiddelen om de WHO, UNICEF, GAVI en PATH te controleren en zijn wil voor te schrijven, financiert Gates ook particuliere farmaceutische bedrijven die vaccins ontwikkelen en produceren en daarnaast een groot netwerk van frontgroepen uit de farmaceutische industrie die misleidende propaganda rondbazuinen, frauduleuze studies ontwikkelen, toezicht houden op overheidsinstanties en psychologische operaties uitvoeren tegen de aarzeling om vaccins te gebruiken. Ze gebuiken hiervoor de macht en het geld van Gates om afwijkende meningen het zwijgen op te leggen en de naleving van de door hen opgestelde regels af te dwingen.

In deze recente non-stop Pharmedia-optredens constateert Gates glunderend dat de Covid-19-crisis hem de mogelijkheid biedt om zijn derdewereldvaccinatieprogramma’s nu ook op Amerikaanse kinderen los te laten, de wetgeving aan te passen en aldus kan afdwingen.

Lees ook:  Solidariteit, motivatie en strijd: de strijd tegen het coronavirus

Tot zover Robert Kennedy. Volgens mij weet hij meer over Billy Needle…..

Dus Bill Gates moet de wereld redden, met zijn obsessie om alles wat los en vast zit te injecteren met een depopulatievaccin? Het is bekend dat hij zijn kindertjes nooit ergens mee heeft laten inspuiten, dit volgens zijn arts, die het naar het laat aanzien niet meer kan navertellen.

Je snapt er eigenlijk niets van dat deze vent nog in een vliegtuig mag stappen en de wereld rond mag reizen. Zou er niet gewoon een arrestatiebevel van India of Kenia uit moeten gaan? Of worden de United States Tomahawk kruisraketten dan in stelling gebracht…..c.q. een paar passagiersvliegtuigen een MH-17/MH-370 bezorgd…. Je wéét het niet, tegenwoordig…..

ERNSTIGE Beschuldigingen! Robert Kennedy Jr. wijst Bill Gates erop om met vaccins te experimenteren met mensenlevens

Om het bovenstaande te illustreren, beweerde hij zelfs dat hij polio probeerde uit te roeien met $ 1,2 miljard, dus nam hij de controle over van de National Advisory Board (NAB) en bestelde naar verluidt 50 vaccins in plaats van vijf , voor elk kind onder de 5 jaar. Als gevolg hiervan, waarschuwde Kennedy, geven Indiase artsen de Gates-campagne de schuld van een vaccinstam die tussen 2000 en 2017 496.000 kinderen verlamde.

Nadat de campagne was opgeschort, daalde de verlammingssnelheid naar verluidt sterk.

Evenzo gaf Kennedy aan dat de Gates Foundation in 2014 experimentele tests van HPV-vaccins heeft gefinancierd, die zijn ontwikkeld door GSK en Merck. De tests werden uitgevoerd op 23.000 meisjes in afgelegen Indiase provincies, en ten minste 1.200 leden aan ernstige bijwerkingen, waaronder auto-immuun- en vruchtbaarheidsstoornissen . Zeven stierven.

Onderzoeken door de Indiase regering zorgden ervoor dat Gates-functionarissen de meisjes en ouders dwongen de tests uit te voeren.

In 2010 financierde Gates blijkbaar een proef met het experimentele HSK-malariavaccin dat 151 Afrikaanse kinderen doodde en ernstige bijwerkingen veroorzaakte zoals verlamming, toevallen en koortsstuipen bij 1.048 van de 5.049 kinderen.

Kennedy haalde veel andere gevallen aan waarin de stichting naar verluidt grote investeringen in kwetsbare bevolkingsgroepen deed en nadelige gevolgen had. Nu vestigt de activist de aandacht op het voornemen van Gates om zijn vaccinatieprogramma op Amerikaanse kinderen toe te passen.

Tot dusver heeft de zakenman echter geen verdere details verstrekt of op de aantijgingen gereageerd.

Beste lezer. Onderstaande teksten zijn niet van mij, maar tot mijn geluk waren ze beschikbaar op het internet. Het is oud nieuws, want het gaat niet over de huidige coronatoestand, maar over de Mexicaanse griep van enkele jaren geleden. Al lezende zult u echter huiverend beseffen dat onze overheid om de een of andere reden niet leert van haar fouten. Integendeel, ook dit jaar wordt weer dezelfde heilloze en zelfs gevaarlijke race om het vaccin gemaakt. Deze keer zelfs met grotere nadruk onder de invloed van de druk vanuit een naar alle waarschijnlijkheid tamelijk onfatsoenlijke relatie tussen de grote farmaceuten en de World Health Organisation. Om het allemaal nog wat duidelijker te maken raad ik u aan het filmpje met de vuurkorf over een Argos uitzending onder mijn naam op YouTube te bekijken. Mij bekruipt wel eens het angstige gevoel dat men als minister of premier niet hoeft te leren van eerder begane stommiteiten. Dat is blijkbaar voor het domme plebs, wij dus. Mocht u straks nog vinden dat u zich beslist moet laten vaccineren als het nauwelijks beproefde nieuwste product van jakkerende farmaceuten beschikbaar is, bedenk dan dat de farmaceutische wereld u daar heel dankbaar voor zal zijn en verder nog wellicht wat andere belanghebbenden. Wat u wel moet weten is dat u hen niet aansprakelijk kunt stellen als er toch iets mis mocht gaan na uw vaccinatie. Zij hebben die niet aansprakelijkheid namelijk al een aantal jaren geleden wettelijk geregeld. Mocht u dus ziek worden van de vaccinatie, dan moet u het zelf maar uitzoeken of…nou ja, misschien wil de overheid uit een soort van schaamte nog wel een keer bijspringen.

Ministerie trekt miljoenen uit     Het kabinet heeft 5 miljoen euro uitgetrokken als schadevergoeding voor mensen die ernstig ziek zijn geworden na een vaccinatie tegen de Mexicaanse griep. Dat blijkt uit de begroting van het ministerie van Volksgezondheid.

Staatssecretaris Blokhuis van Volksgezondheid zegt dat het gaat om een technische, financiële reservering. “Het zorgvuldige overleg met de gezinnen en hun juridische adviseurs is nog niet zover dat er al een goed onderbouwde indicatie van het eindbedrag kan worden berekend”, zegt Blokhuis. “Onze inzet is en blijft om er samen in goed overleg uit te komen.”

Het gaat volgens de Volkskrant om een groep van zeven tot elf mensen die als baby of peuter het vaccin Pandemrix kreeg toegediend en daarna narcolepsie kreeg. Narcolepsie is een zeldzame aandoening in de hersenen waardoor de patiënt op elk willekeurig moment in slaap kan vallen. De ziekte is niet te genezen, maar symptomen kunnen met medicijnen wel worden bestreden.

Wetenschappelijke discussie

Blokhuis: “De wetenschappelijke discussie over of er wel of niet een verband is tussen het vaccin tegen Mexicaanse griep en narcolepsie loopt nog volop. Het vorige kabinet heeft besloten om die discussie niet af te wachten maar in gesprek met de gezinnen die hiermee te maken hebben te komen tot een schikking.”

In 2009, toen de Mexicaanse griep wereldwijd alarmbellen deed afgaan, kregen meer dan een half miljoen kinderen in Nederland Pandemrix. Later bleek uit Zweeds onderzoek dat narcolepsie vaker voorkomt bij kinderen die het vaccin toegediend hebben gekregen. Andere onderzoeken laten tegenstrijdige resultaten zien. Een oorzakelijk verband is nooit vastgesteld.

Minister Schippers van Volksgezondheid gaf in 2014 opdracht om tot een schikking te komen, zonder aansprakelijkheid te erkennen. Deze “zorgvuldige” procedure is op de begroting naar 2019 doorgeschoven omdat het raadplegen van onder meer onafhankelijke deskundigen “meer tijd vergt dan voorzien”.

Uit de Rijksbegroting Volksgezondheid, Welzijn en Sport:

Na vaccinatie tegen Mexicaanse griep in 2009 is een aantal personen gediagnostiseerd met narcolepsie. In goed overleg met de betrokkenen wordt momenteel een zorgvuldig proces doorlopen, waarbij onder meer onafhankelijke deskundigen worden geraadpleegd. Het doel van dit traject is om te komen tot een schikking met de betrokken personen. Hiervoor is voor 2019 een bedrag van 5 miljoen gereserveerd voor de schikkingen.

Farmaceut GSK heeft informatie achtergehouden over de opvallend veel ernstige bijwerkingen van het vaccin Pandemrix tegen de Mexicaanse griep. Dat staat in een artikel in het British Medical Journal (BMJ), meldt de NOS.

Volgens het blad kwamen er in eind november 2009 al meer dan 1100 meldingen binnen bij fabrikant GSK over de ernstige bijwerkingen van Pandemrix. Het aantal meldingen was ruim elf keer zo groot als het aantal voor het identieke griepvaccin Arepanrix. Maar ook in de maanden die volgden bleef het aantal ernstige bijwerkingen veel hoger liggen bij Pandemrix dan bij Arepanrix.

GSK zette desondanks vaccinatiecampagne door

Het BMJ heeft interne stukken van farmaceut GSK in handen gekregen, waarin zou staan dat GSK op de hoogte was van de veiligheidsproblemen van Pandemrix maar toch de vaccinatiecampagne doorzette. De stukken komen uit een proces tegen de fabrikant en de Ierse gezondheidsautoriteiten. In het proces wordt geclaimd dat Pandemrix narcolepsie zou veroorzaken. Narcolepsie is een aandoening waarbij mensen plotseling in slaap vallen, zonder zich daartegen te kunnen verweren, ook overdag.

Farmaceut GSK wilde niet inhoudelijk reageren tegenover het BMJ zolang er nog geen uitspraak is gedaan door de rechter.

Nederland

In Nederland zijn ongeveer een half miljoen mensen gevaccineerd met Pandemrix. Het gaat om (toentertijd) kinderen tussen de 6 maanden en 4 jaar in de periode van eind 2009 en begin 2010. Bijwerkingscentrum Lareb ontving 3754 meldingen over Pandemrix waarvan 137 als ernstig zijn bestempeld. Circa tien kinderen kregen narcolepsie nadat ze gevaccineerd waren.

Eerder werd bekend dat het kabinet 5 miljoen euro beschikbaar stelt als schadevergoeding voor mensen die de slaapziekte narcolepsie hebben gekregen na een vaccinatie tegen de Mexicaanse griep. Ook al is het verband tussen de ziekte en het middel nog onduidelijk.

Bron: NOS

Narcolepsie na vaccinatie Mexicaanse griep (Pandemrix)

In 2009 zijn op grote schaal vaccinaties tegen de Mexicaanse griep toegediend. Veel jonge kinderen zijn toen op advies van de overheid gevaccineerd met het vaccin Pandemrix. Bij een aantal van hen ontwikkelde zich nadien de neurologische ziekte narcolepsie. Narcolepsie is een ernstige en ongeneeslijke ziekte die onder meer wordt gekenmerkt door een extreme en onbedwingbare slaapbehoefte. In Europees verband is vastgesteld dat bij ongeveer 800 kinderen na vaccinatie narcolepsie is opgetreden.

In mei 2014 heeft het Nederlands Bijwerkingen Centrum Lareb gerapporteerd dat in Nederland 7 gevallen van narcolepsie na vaccinatie zijn gemeld. In december 2015 werd door Lareb gesproken over 27 gevallen. Daarbij werd aangegeven dat in een aantal gevallen een mogelijk verband kon worden vastgesteld. Narcolepsie komt meestal voor bij jongeren vanaf een jaar of 15. Daarom noemt Lareb het opmerkelijk dat de ziekte bij jonge kinderen is opgetreden. 

Beer advocaten heeft van ouders van verschillende betrokken kinderen het verzoek gekregen om de aansprakelijkheid van de overheid en de producent van het vaccin te onderzoeken en daarover te adviseren. Dat heeft er in 2014 en januari 2015 toe geleid dat zowel de overheid als de producent aansprakelijk zijn gesteld voor de schade die vaccinatie met Pandemrix in deze gevallen heeft veroorzaakt.

Beer advocaten is vervolgens in overleg getreden met het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) en de landsadvocaat en inventariseert thans, mede in opdracht van de Nederlandse Vereniging voor Narcolepsie (NVN), om hoeveel betrokken kinderen het gaat.

Voor nadere informatie over dit onderwerp kan contact worden gezocht met Lucas Hogeling of John Beer via pandemrix@beeradvocaten.nl, of via telefoon +31206732199. Op 22 december 2015 werd in Een Vandaag aandacht besteed aan deze kwestie. Klik hier voor de link naar de betreffende reportage. 

Voor meer actualiteiten, zie nieuwsberichten en Beer advocaten op Twitter. 

< Terug

Het is een heel grote wereldwijde wedstrijd die we aan het spelen zijn. Er zijn twee partijen die tegen elkaar spelen. Laat ik ze voor het gemak (gechargeerd, maar dat is iedereen van mij gewend) de Slimmerds en de Dommerds noemen.

De Slimmerds zijn verdeeld in twee groepen: de G.E.S. (goede en eerlijke slimmerds) en de A.F.S. (de absoluut foute slimmerds) Die laatste hebben trouwens bijna al het geld van de wereld.

Dan krijgen we de Dommerds, die zijn niet echt te verdelen, hoogstens over niet ter zake doende probleempjes. De principiële wedstrijd gaat nu tussen de G.E.S. en de A.F.S. En de dommerds? Ja, wat zal ik zeggen. Bij voetbal heb je een bal nodig. Nou, dat zijn in dit geval de Dommerds.

Er staan aan weerszijden van het speelveld natuurlijk doelen. Het ene doel, dat van G.E.S. heet vrijheid en bevrijd van het smerigste bedrog ooit, het andere doel, dat van A.F.S. heet: Iedereen gevaccineerd en onderworpen en dan maar cashen jongens. De bal, de Dommerds dus wordt beurtelings voort getrapt door de G.E.S. met voor Dommerds “moeilijk te begrijpen waarheid” en door de A.F.S. met “valse beloften en het verzwijgen van veel onvermijdelijk ellende als ziekte, dood en het volkomen ontbreken van aansprakelijkheid voor slechte producten bij de producenten”. Dat laatste is namelijk door de producenten al lang geleden wettelijk geregeld. Tja, A.F.S. betekent niet voor niets Absoluut Foute Slimmerds.

De bal is in het spel gebracht.

O ja, dat vergat ik nog te zeggen. Mocht je als Dommerd nu toch plotseling een beetje slim worden en in de gaten krijgen dat jij het doel eigenlijk bent om in de massa ten onder te gaan, dan kun je altijd de bal verlaten en dat zou mooi zijn, want dan wordt het volume van de bal en dus de verdienkans van A.F.S. minder, zodat gaandeweg de kans kan ontstaan dat A.F.S. wegloopt uit de wedstrijd omdat er te weinig te verdienen valt.

Ik zeg: Hup G.E.S.

Zo snel gaan de technische ontwikkelingen, zo verschrikkelijk snel dat er heel veel veranderd is op onze wereld in onze samenleving. Het gaat veel te snel en ook veel te veel kanten op, waardoor niet een enkel levend mens nog alles kan begrijpen wat er wordt uitgevonden, gemaakt, gebruikt of anderszins toegepast. En natuurlijk leidt dat tot verwarring, maar ook tot moedeloosheid van het soort “ik kan het toch niet volgen” of ook tot desinteresse. Dat laatste is jammer – en waarschijnlijk ook in ons nadeel, want daardoor sluiten wij de ogen voor wat er allemaal op ons afkomt. Eigenlijk zou voor dit probleem een voor iedereen toegankelijke oplossing gevonden moeten worden.

Er is een tijd geweest dat er enkele mensen waren die alles wisten en begrepen wat in hun tijd bekend en te weten was. Leonardo Da Vinci was zo’n uitzonderlijke man. Voor zijn tijd een groot wetenschapper en gedurfd denker. Hij dacht ook op een zeer verrassende manier aan dingen die in de toekomst mogelijk moesten zijn. Zijn omnicopter heeft nooit gevlogen, maar de idee van het hefschroefvliegtuig was briljant en werd veel later in de vorige eeuw verwezenlijkt. Van de Duitse schrijver en filosoof Goethe wordt weleens gezegd dat hij de laatste Homo Universalis was, de laatste mens die alles wist en begreep wat er in zijn tijd te weten en te begrijpen viel.

Dromers en fantasten die zich bezig hielden met de mogelijke ontwikkelingen in  de toekomst zijn er altijd geweest. Zelf ben ik ook zo’n dromer en fantast, wat me er van tijd tot tijd toe brengt om een sciencefiction verhaal te schrijven. Natuurlijk is dat soort denken voor heel veel mensen een beetje onzinnig. Blijf nou maar met je benen op de grond zeggen ze, de gewone werkelijkheid geeft al genoeg om over na te denken. En natuurlijk is dat ook zo, maar de mensen die dat zeggen vergeten vaak dat de alledaagse werkelijkheid heel veel problemen laat zien, waarvoor oplossingen moeten worden bedacht, nieuwe oplossingen graag als alle oude niet voldoen. Tja en dan ben je eigenlijk al een beetje bezig in de toekomst.

Voor mij begint elk sciencefiction verhaal met stel nu eens. Laat ik een voorbeeld geven. Ik bedenk ineens dat ik een kinderverhaal wil schrijven. Het verhaal, zo fantaseer ik, gaat over een boswachter die op een dag in het bos een heel groot ei vindt. Het is een vreemd ei, het is loodzwaar en als hij het aanraakt krijgt hij vreemde visioenen. Bovendien gaat het ei, als hij het op wil pakken vreselijke geluiden maken die hem op een hypnotische manier gevangen houden zodat hij wel gedwongen wordt het enorme ei mee naar zijn hut te nemen.

Toen ik net met het verhaal begonnen was wilde ik een soort draakje uit het ei laten komen, maar hoe het gebeurde weet ik niet, want het ging vanzelf. Die boswachter was ineens een houtvester die in Nederland aan de Landbouwuniversiteit van Wageningen had gestudeerd en dat bos waar hij geschikte bomen voor de kap selecteerde lag in het Australisch deel van Nieuw Guinea. En dat ei, nou ja, dat was op een bepaalde wonderlijke manier ontsnapt na een geweldige explosie in een kamp van de Amerikaanse defensie dat daar niet ver vandaan lag. Dat vertelde ik natuurlijk pas tegen het einde van het verhaal, om het spannend te houden.

Maar als iemand me zou vragen hoe ik daar nou op kwam, dan kan ik alleen maar zeggen dat het vanzelf ging en dat ik het alleen maar niet hoefde tegen te houden. Nou ja, vanzelf, het ging in horten en stoten, want al met al ben ik met dat eerste boek, “Het Komodo Project”, vijf jaar bezig geweest.

Sciencefiction is een manier van fantaseren waarbij je bedenkt – vaak zonder dat je weet hoe – wat er in de toekomst mogelijk zou kunnen zijn, maar niet alleen dat, want dan heb je in feite alleen maar een stukje werkelijkheid bedacht, waarvan iedereen je vraagt wat je er nou eigenlijk mee wil. Nee, een schiencefictionschrijver bedenkt natuurlijk een verhaal met technische – en vooral futuristische dingen die nog niet bestaan. Hoe beter je erin slaagt het op logische ontwikkelingen te laten lijken, hoe geloofwaardiger je verhaal over komt.

Veel mensen vinden sciencefiction en fantacy, dat meestal over magische dingen gaat, onzinnig. Als het over fantacy gaat kan ik mij dat beter voorstellen dan wanneer we het over sciencefiction hebben. In fantacy verhalen gaat het vaak over toverij en ook nog vaak heel erg gewelddadig. Toch moeten we niet vergeten dat alles wat je kunt fantaseren in elk geval in jouw geest bestaat en dus toch op een bepaalde manier deel uitmaakt van je werkelijkheid. Vaak heeft dat te maken met wat je gelooft of waaraan je meent niet te hoeven twijfelen. De kracht van een rotsvast geloof hoef ik vast niet uit te leggen, maar er zijn ook mensen die door een bepaalde mentale instelling hun kansen in het leven weten te vergroten. Je kunt ook zeggen: juist denken leidt tot juist handelen. Op die manier komt je mentale binnenwereld naar buiten. Sommige mensen zijn daar zo goed in dat het soms wel magie lijkt.

Een heel andere – en voor veel mensen aantrekkelijke werkelijkheid is die van het universum waarin we leven en waarvan we een heel klein deeltje zijn. Als je bedenkt hoeveel miljarden zonnen met planeten er alleen al binnen ons melkwegstelsel te vinden zijn, dan wordt het eigenlijk heel onwaarschijnlijk dat er niet heel veel meer planeten zoals de Aarde zijn en dat die planeten op de een of andere manier bewoond worden door levende wezens.

Als we dan bedenken dat er een aantal goede redenen is waarom er dan ook op die planeten wezens zijn ontstaan die op een bepaalde manier op ons lijken, als het intelligente wezens zijn. Denk maar eens even mee. Intelligente wezen willen dingen doen. Ze willen natuurlijk met elkaar, maar ook met duizenden dingen bezig zijn. Om iets te kunnen waarnemen heb je zintuigen nodig. Je hebt twee ogen nodig om te kunnen focussen, om de precieze plek en vorm te bepalen. Je hebt ook twee oren nodig om de richting te kunnen bepalen waar geluid vandaan komt. Dat is handig bij communicatie, maar natuurlijk bij nog veel meer dingen. Om iets te kunnen uitvoeren heb je minimaal twee handen nodig. Het aantal vingers, mits niet te veel is niet zo belangrijk, maar wel dat er een overstaande duim is, waardoor je dingen kunt vastpakken. En om je te kunnen verplaatsten heb je minimaal twee benen nodig. Zo zie je dan hoe mensen op de gedachte komen dat wezens op andere planeten, waarschijnlijk een beetje op ons lijken.

Toch zijn er nog steeds veel mensen die niet geloven dat andere planeten een soort van menselijke beschaving kennen. Bewijs het maar, roepen ze dan. Ja, dan zouden we met de mond vol tanden staan, ware het niet dat het denken in waarschijnlijkheden ons kan helpen. Stel nu dat er een miljoen planeten in ons melkwegstelsel precies de zelfde atmosferische en klimatologische omstandigheden hebben als onze aarde. Waarschijnlijk zijn het er veel meer, dat hebben de astronomen in ieder geval wel kunnen veststellen. Hoe waarschijnlijk is het dan dat zich daar, onder dezelfde gunstige omstandigheden als hier, geen leven in allerlei vormen ontwikkeld zou hebben. Uiteindelijk zijn wij hier van microscopisch leven in de oerzeeën doorontwikkeld tot wat we nu zijn. En natuurlijk kan en zal dat ook elders op grote schaal gebeurd zijn waar de omstandigheden gunstig waren.

Tot zover kan dit betoog onmogelijk sciencefiction genoemd worden, want het bevat niets dan logische gevolgtrekkingen. Wanneer wordt het dan wel sciencefiction? Nou, als we zelf gaan fantaseren hoe die eventuele mensen van andere planeten er dan uitzien en hoe ze leven en wat ze kunnen en wat ze willen en of ze misschien een manier hebben gevonden om hier te komen al dan niet met eerlijke en wat ons betreft goede bedoelingen. En als we dan ook nog gaan verzinnen dat we met hogere snelheden dan die van het licht kunnen reizen, ja dan kunnen we die mensen op die andere planeten ook bezoeken, net als zij ons.

Is dat nou onzinnig? Nee, we weten alleen niet of het ooit gebeurd is, maar dat zelfde kun je zeggen van volgend jaar of zelfs mogen. Dat is ook nog niet gebeurd. Op basis van eerdere ervaringen met de herhaling van dingen geloven we echter stellig dat morgen en ook volgend jaar er wel zullen komen. Zeker weten doen we het echter pas als het gebeurd is, hoewel morgen…en volgend jaar… het blijft afwachten.

Dit lijkt me het goede moment om eens te gaan kijken op welke terreinen in ons leven de sciencefiction nu dichter bij de werkelijkheid aan het komen is. Jules Verne werd in zijn tijd ook door vele mensen uitgelachen om zijn ideeën, maar de reizen naar de maan liggen inmiddels al tientallen jaren achter ons en grote atoomonderzeeërs doorkruisen inmiddels het hele jaar door de oceanen, bewapend met massavernietigingswapens. Het lijkt er trouwens sterk op dat onze uiteindelijke uitvoering van oorspronkelijk als sciencefiction geuite ideeën bijna altijd behoorlijk agressief is. Tja, jammer, maar zo zijn we blijkbaar voor het merendeel. Er komt wat dat betreft weinig sciencefiction aan te pas als we zien dat we blijkbaar altijd bang zijn dat onze bezittingen door anderen worden gepakt. Defensie door het in stelling brengen van de meest moorddadige vernietigingswapen kost jaarlijks vele miljarden. Het is een bloeiende industrie en we schijnen dat met het grootste gemak op te brengen.

Maar wanneer wordt die neiging tot met geweld verdedigen van onze eigendommen nu sciencefiction, ja wanneer? Ik denk dat we op dit moment op zo’n draaipunt in de menselijke geschiedenis zijn aangekomen. Grote denkers, die overigens ook buitengewoon agressieve ideeën kunnen hebben, kunnen als ze over veel geld beschikken gebruik maken van nieuwe en zeer gevaarlijke ontwikkelingen op het schemerige gebied dat zich afspeelt tussen geneeskunde en alles wat in biologische zin kunstmatig kan worden ontwikkeld. Wereldwijd worden daar proeven mee genomen die soms, al dan niet bedoeld op een gruwelijke manier misgaan, maar dat weten we niet en dat krijgen we ook nooit te weten.

Dan begint in mijn hoofd de sciencefictionschrijver een plannetje voor een boosaardig verhaal te verschijnen. Ik hoef er niet eens over na te denken, het komt vanzelf. Ik denk dan aan een verhaal dat ik hoorde vertellen door Judy Mikovits een Amerikaanse wetenschappelijke onderzoekster op het gebied van virussen en microbiologie in het algemeen. Op een dag was er een filmpje op YouTube en dat filmpje heette Pandemic Movie. Het filmpje heeft er maar een paar dagen gestaan voor de YouTube mensen het verwijderden. We mochten dat dus blijkbaar niet weten. In het filmpje vertelde deze mevrouw aan de interviewer dat het heel eenvoudig is om een dodelijk virus te maken. Ze vertelde van de technieken die er tegenwoordig zijn om virussen te veranderen en niet alleen virussen natuurlijk. Met een techniek die Crispr Cas 9 heet kan er uiterst nauwkeurig in ons erfmateriaal DNA worden geknipt en gewijzigd evenals in ons RNA, het zogenaamde messenger eiwit. Tja, dat is soms even schrikken, vooral als zo iemand dan ook nog een heel schrijnend voorbeeld vertelt. Ze zei: ‘het Ebolavirus was oorspronkelijk een virus dat alleen bij dieren voorkwam. We wilden weten hoe het kon veranderen zodat het ook op mensen kon overgaan. De bedoeling was dat het een heel mild virus zou zijn.’

Ik moet zeggen dat ik met rode oortjes zat te kijken en te luisteren toen ze vertelde dat het gelukt was. Dat hebben we trouwens gemerkt toen in West Afrika de menselijke Ebola uitbraak duizenden levens eiste van de arme onschuldige bevolking. Ach ja, men had niet gedacht dat het virus zo agressief zou worden. Later zag ik een filmpje met een andere wetenschapper die onder ede in een rechtbank doodleuk zat te verklaren dat er door abortussen verkregen menselijke embryo’s worden gebruikt om DNA sequenties te winnen waarmee ook dierlijke virussen zo veranderd kunnen worden dat ze toegang krijgen tot de mens. Met andere woorden, onschuldige virusjes kunnen door de tegenwoordige “monteurs” veranderd worden in levensgevaarlijke bedreigingen voor de mensheid.

Is dit nou sciencefiction? Bijna niet meer zou ik zeggen. De Groningse onderzoeker Ben Feringa kreeg de Nobelprijs voor chemie toen hij een voertuigje had weten te maken dat uit slechts enkele moleculen bestaat en dat op afstand kan worden bestuurd. Dat heet nanotechnologie. Stel je dus voor dat je een aantal van die karretjes krijgt ingespoten, want ze zijn zo klein dat ze gemakkelijk door de allerdunste injectienaald kunnen. Die karretjes kunnen natuurlijk iets vervoeren, daar zijn het karretjes voor. Wat kun je er zoal in vervoeren. Bijvoorbeeld middelen die gevaarlijke kankercellen doden. Normaal gesproken zijn middelen die kankercellen doden ook heel giftige chemotherapie. Maar stel nou dat je die uiterst giftige middelen heel precies in die kankercellen kunt afleveren, dan heb je om te beginnen al veel minder nodig en elk schot is raak en de rest van het lichaam hoeft geen last te hebben van die giftige chemomiddelen. Mooi hè? Ben Feringa stond het toen allemaal stralend te vertellen.

Maar ja, weet je, met een mes kun je een boterham snijden en smeren, maar je kunt er ook iemand mee vermoorden. En dat karretje dan, wie brengt het binnen en in welk pakhuis is de lading erop gelegd en waar moet die lading in het lichaam worden afgeleverd? In mijn ingewanden? in mijn spieren? in mijn longen? Of misschien in mijn hersenen? Of heeft de lading van het karretje misschien twee of meer bestemmingen? En hoe weet ik nou precies wat er allemaal de bedoeling is van die lading op dat karretje. Hoe kan ik zeker weten dat de lading van zo’n karretje dat bijvoorbeeld in een vaccin kan worden ingespoten niet verslavend is, dat ik voor de rest van mijn leven steeds weer karretjes met een nieuwe lading nodig heb omdat anders van allerlei dingen niet meer goed gaan. Of, erger nog, misschien kun je op die karretjes wel stoffen vervoeren die heel onschuldig zijn, maar die na een tijd in mijn lichaam te hebben gebivakkeerd veranderen in een stofje dat maakt dat ik op een ochtend gewoon niet meer wakker wordt. Ja, nu kan dat natuurlijk nog niet… of…dat weten we eigenlijk niet. Het enige wat we weten is dat we niet precies weten wat we ingespoten krijgen als we toestaan dat er iets in ons lichaam wordt ingespoten.

Eigenlijk heb ik bij deze zeer nabije vorm van sciencefiction al moeite de injectie te vertrouwen die de arts mij geeft. Die brave arts kan namelijk onmogelijk weten wat er in het echt allemaal op die karretjes is geladen.

Maar is er dan belang bij om een beetje te foezelen met de inhoud van die karretjes? We mogen er toch hopelijk op vertrouwen dat de farmaceutische industrie alleen maar dingen maakt waarvan we beter worden?

Ik wil er maar één ding over zeggen: de fabricage en verkoop is een miljardenindustrie. Het enige wat er gedaan moet worden om succesvol te zijn is nieuws verspreiden over een gevaarlijk virus, waardoor iedereen die er niets van snapt – en dat zijn bijna alle mensen – doodsbang wordt en heilig gelooft dat alleen dat vaccin redding kan brengen. En dan? Worden we dan op de heel lange duur misschien brave, makke schapen die gemakkelijk elke gewenste kant op te sturen zijn. Is dit nou sciencefiction?

Ik ben er niet zeker van.

Dit artikel over Dr. Dick Bijl heb ik overgenomen uit Het Reformatorisch Dagblad

Zijn kritische houding ten opzichte van de farmaceutische industrie kostte dr. Dick Bijl zijn functie als hoofdredacteur van het Geneesmiddelenbulletin. Hij zet zijn strijd voort als zelfstandig publicist en voorzitter van de International Society of Drug Bulletins. „Het is toch te gek dat jaar na jaar middelen worden verstrekt of toegelaten die meer kwaad dan goed doen.”

Meer dan tien jaar was Dick Bijl als hoofdredacteur het gezicht van het Geneesmiddelenbulletin. Het blad werd in 1967 door de overheid opgericht. Doelstelling was het onpartijdig informeren van artsen, apothekers en patiënten over de werking van geneesmiddelen. Bijl gaf serieus invulling aan die opdracht, wat voornamelijk kritische artikelen opleverde. De meeste nieuwe medicamenten voegen weinig tot niets toe. Vaak doen ze zelfs meer kwaad dan goed.

De farmaceutische industrie werd niet vrolijk van de pennenvruchten van Bijl. Ook vanuit het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport nam de druk op de hoofdredacteur van het Geneesmiddelenbulletin toe. Dusdanig dat Bijl vorig jaar besloot de handdoek in de ring te gooien. Niet alleen medisch specialisten, maar ook ambtenaren en bewindslieden laten zich naar zijn mening voor de kar van de farmaceutische industrie spannen. Een sector die niet primair gericht is op het genezen van patiënten, maar op het genereren van geld voor de aandeelhouders.

Topinternist Marcel Levi sprak in een column voor Medisch Contact over farmawoekeraars. Terecht?

„Absoluut. Nicholas Freudenberg, hoogleraar sociale epidemiologie in New York, plaatst de farmaceutische industrie in het rijtje van producenten van tabak, alcohol, voedingsmiddelen, wapens en auto’s. Ze maken allemaal gebruik van dezelfde strategieën, waarbij winstbejag centraal staat. Ik weet me in mijn opvattingen ook gesteund door de Deense hoogleraar Peter Gøtzsche. Zijn boek ”Dodelijke medicijnen en georganiseerde misdaad” had ik zelf geschreven kunnen hebben.”

Vroeger maakte de apotheker op verzoek van de arts medicijnen. Ging het mis toen de vervaardiging van geneesmiddelen uitgroeide tot een industrie?

„Voor een deel. Een factor van nog grotere betekenis is de opkomst van het neoliberalisme, waardoor medicijnen nu als een doorsneeproduct worden gezien. De affaire rond het slaapmiddel Softenon, dat bij gebruik door zwangere vrouwen ernstige afwijkingen bij het ongeboren kind gaf, vormde de aanleiding om het toezicht op geneesmiddelen te verscherpen. Er zijn registratieautoriteiten en bureaus voor bijwerkingen in het leven geroepen. Die hebben aanvankelijk succes gehad, maar in de loop der jaren werd de invloed van de industrie in al die autoriteiten dermate groot dat er van onafhankelijkheid geen sprake meer is. De fabrikanten betalen forse sommen om hun middelen geregistreerd te krijgen. Die bedragen vormen ruim driekwart van de inkomsten van de registratieautoriteiten. Die zijn daardoor financieel afhankelijk van de farmaceutische industrie.

Voor de fabrikanten is niet de werking van een middel bepalend, maar de verwachte winstgevendheid. Je ziet dat heel duidelijk bij de zogeheten me-too-preparaten, varianten op bestaande middelen. We hebben meer dan twintig antidepressiva, meer dan twintig antipsychotica en ga zo maar door. In werking verschillen ze nauwelijks van elkaar, maar elk nieuw middel wordt als innovatief en tegen een hoge prijs in de markt gezet. De introductie van geneesmiddelen is één groot marketing- en reclamegebeuren geworden.”

Hoe komt het dat specialisten dit niet doorzien of niet willen zien?

„Door de belangenverstrengeling tussen de universitaire medische centra en de farmaceutische industrie. Hoogleraren zijn betaald adviseur van de industrie, doen onderzoek in samenwerking met de industrie en organiseren nascholing die wordt bekostigd door de industrie. Ze zeggen dat daar niet aan valt te ontkomen. Dezelfde houding zie je bij overheden. De wettelijke regelgeving komt tegemoet aan de wens van de fabrikanten. De lobby van de farmaceutische industrie is geweldig machtig.”

Prof. Jim van Os onderschrijft uw kritiek en werd desondanks een toonaangevend hoogleraar in de psychiatrische epidemiologie.

„Zeker, zo zijn er meer voorbeelden te noemen, maar het zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen. Ik heb grote waardering voor deze mensen, die tegen de stroom in durven te roeien. Je zou ook van de Consumentenbond iets mogen verwachten op dit gebied, maar daar zie ik weinig van.”

Waaraan moet een geneesmiddel in uw optiek voldoen?

„Het criterium is nu dat er een statistisch significant verschil moet zijn met een placebo, een nepmiddel. Dat verschil is meestal vooral rekenkundig. Illustratief zijn de nieuwe, peperdure middelen tegen kanker. Onderzoek laat zien dat ze de tumor iets verkleinen, maar dat is voor de patiënt niet zo relevant. De vraag is of hij er langer door leeft en hoe hij die extra tijd doorbrengt: in een redelijke conditie of doodziek door de bijwerkingen van het medicijn. Het overgrote deel van deze middelen voegt vrijwel niets toe. Mensen wordt valse hoop geboden en er gaat ontzettend veel geld mee verloren.

Het slechtst scoren de psychofarmaca, een groep middelen waarover ik veel heb geschreven. Neem antidepressiva. Die mogen in de handel worden gebracht als ze bij patiënten een aantoonbare verbetering van minimaal één punt op de Hamilton Depression Rating Scale geven. Die schaal loopt van 0 tot 52. Geen arts en geen patiënt kan het verschil van één punt waarnemen. Naar mijn mening moet de vraag niet zijn of het effect van een middel statistisch significant is, maar of het klinisch relevant is. De patiënt moet er zich beter door voelen. Als we dat criterium gaan hanteren, kan het overgrote deel van de geneesmiddelen uit de handel worden genomen. Dat levert een enorme besparing op en het voorkomt sterfte en gezondheidsschade door bijwerkingen.”

Op welke schaal speelt dat probleem?

„In een EU-rapport van enkele jaren geleden werd het aantal doden door bijwerkingen van medicijnen geschat op 200.000 per jaar. Alleen in de Europese Unie. Je moet dan denken aan hartinfarcten, beroertes en bloedingen ten gevolge van medicatie. Ik denk dat het een rooskleurige schatting is. Artsen leggen bij een overlijden lang niet altijd een relatie met de medicijnen die de patiënt gebruikte. Nog kwalijker is dat middelen met zeer ernstige aangetoonde bijwerkingen soms nog jaren op de markt kunnen blijven. In het geval van de pijnstiller Vioxx heeft dat naar schatting 120.000 doden door hartinfarcten opgeleverd.

Artsen horen bijwerkingen van een medicament te melden, in Nederland bij het bijwerkingencentrum Lareb. Dat is een nogal omslachtig gebeuren, waardoor het lang niet altijd gebeurt. Tot enkele jaren geleden was de website van Lareb heel transparant. Je kon bijvoorbeeld precies zien hoeveel mensen er waren overleden aan het gebruik van NOAC’s, een nieuw soort antistollingsmiddelen. Die informatie is van de site gehaald, ongetwijfeld onder druk van de fabrikanten. De sterfte door bijwerkingen van een medicijn is bedrijfsgeheim geworden.”

Verzwijgen fabrikanten bewust de risico’s?

„Dat is geen vraag. Ongunstige onderzoeksgegevens worden achtergehouden, rapporten met negatieve uitkomsten worden niet openbaar gemaakt. Zo verzweeg GlaxoSmithKline dat antidepressiva bij kinderen niet werkten en zelfs suïcidaliteit veroorzaakten. Bij een aantal farmaceutische bedrijven staan mensen op de loonlijst die in het geval van een veroordeling na een claim de gevangenis in gaan. Dat is hun functie. Dr. Joel Lexchin, hoogleraar in Toronto en een autoriteit op het gebied van geneesmiddelen, onthulde dat op een symposium ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van het Geneesmiddelenbulletin. Meestal wordt er bij claims een financiële schikking getroffen, met enorme bedragen. Dat gebeurt steeds vaker, vooral in Amerika. Daar worden wekelijks processen tegen fabrikanten van geneesmiddelen gevoerd.”

Dat is toch moedgevend?

„Zeker, er zijn meer positieve zaken te melden. Frankrijk heeft La Revue Prescrire, een blad dat geneesmiddelen volstrekt onafhankelijk beoordeelt. Hetzelfde geldt voor het Duitse Arznei-Telegramm, de Canadese Therapeutics Letter en het Amerikaanse Worst Pills, Best Pills. Vergeleken met de vaak spijkerharde oordelen in deze bladen waren mijn artikelen nog redelijk vriendelijk van toon. Ik denk ook aan het Institut für Qualität und Wirtschaftlichkeit im Gesundheitswesen (IQWiG) in Keulen en het Mario Negri Instituut in Milaan. Daar wordt onafhankelijk onderzoek naar geneesmiddelen verricht. De Europese Ombudsman heeft bedongen dat de EMA, het Europees Geneesmiddelbureau dat verantwoordelijk is voor de toelating van nieuwe geneesmiddelen, de zogenaamde clinical study reports van geneesmiddelenfabrikanten op zijn website moet zetten. Die bevatten alle onderzoeksgegevens. De beoordelingen van geneesmiddelen door het IQWiG zijn steevast veel minder gunstig dan die van de EMA. De mensen bij de EMA zijn onvoldoende getraind in het opsporen van methodologische tekortkomingen in de onderzoeksrapporten. Of het ontbreekt hun aan tijd om die grondig te lezen. Doe je dat wel, dan zie je allerlei tegenstrijdigheden.”

De minister van Volksgezondheid en zijn ambtenaren kunnen de verhalen van de onafhankelijke onderzoekscentra toch ook lezen?

„Natuurlijk. Ik denk dat het tevreden houden van de fabrikanten een bewuste beleidslijn is. De agressie waarmee ambtenaren van VWS het Geneesmiddelenbulletin bejegenden, valt niet alleen te verklaren uit onkunde, al speelt het gebrek aan kennis wel mee. Ik heb 22 jaar dágelijks rapporten over geneesmiddelenonderzoek gelezen. Toch kostte het ook mij een paar jaar eer ik in de gaten kreeg dat er door de farmaceutische industrie structureel wordt gesjoemeld met gegevens. Ook Kamerleden laten zich heel gemakkelijk een oor aannaaien. Je kunt hun gedegen rapporten toesturen, maar als ze die niet begrijpen, heeft het weinig zin. Het interpreteren van geneesmiddelenonderzoek is zelfs voor artsen heel lastig. Het is een complexe materie.”

Je zou in ieder geval van de verzekeraars weerwerk mogen verwachten.

„Je moet de macht van de verzekeraars niet overschatten. Middelen die zijn toegelaten, mogen door artsen worden voorgeschreven. Daar kan een verzekeraar weinig tegen doen. We hebben de gekke situatie gehad met methylfenidaat, een middel tegen ADHD. In Europa is dat afgekeurd als geneesmiddel voor volwassenen, maar omdat het in de handel was voor kinderen, konden psychiaters het voor volwassenen gewoon voorschrijven. Het werd keurig afgeleverd door apothekers en vergoed door de zorgverzekeraars.”

Hoe beoordeelt u de geheime prijsafspraken die de overheid nu soms met fabrikanten maakt om extreme prijzen te drukken?

„Ik vind dat niet kunnen. Er moet een democratische controle zijn. Bovendien toonde La Revue Prescrire aan dat het merendeel van die peperdure geneesmiddelen vrijwel niets toevoegt, terwijl ze wel ernstige bijwerkingen hebben.”

Verwacht u ooit een keer ten goede?

„Die zal moeten komen van de politiek en de overheden, in Europees verband. Die moeten ervoor zorgen dat de regels voor de introductie van nieuwe geneesmiddelen veel strenger worden. In januari heb ik een voordracht gegeven in het Europees Parlement. Daarbij was ook de vicevoorzitter van de EMA aanwezig. Die gaf toe dat hij momenteel niet de mogelijkheden heeft om discutabele geneesmiddelen te weren. De situatie wordt alleen maar zorgelijker door ”adaptive licensing”, waarbij geneesmiddelen versneld worden toegelaten om een deel van de onderzoeksgegevens in de praktijk te kunnen verzamelen. Patiënten worden zo tot proefkonijnen gemaakt. Dat kán niet. De politiek móét ingrijpen. Het is toch te gek dat er jaar na jaar middelen worden verstrekt of toegelaten die meer kwaad dan goed doen.”

Bent u gefrustreerd door de reden van uw vertrek bij het Geneesmiddelenbulletin?

„Dat is niet het juiste woord. Ik vond het weinig zinvol om daar op deze wijze verder te gaan. Nu heb ik de handen vrij om te publiceren wat naar mijn overtuiging gepubliceerd moet worden. Patiënten moeten weten wat ze slikken. Deze week verscheen mijn boek ”Het pillenprobleem” en ik heb nog voldoende stof voor een paar andere boeken. Hopelijk worden mensen door dit soort publicaties wat kritischer. Veel klachten die ze hebben, zouden goed het gevolg kunnen zijn van de pillen die ze slikken.”

Dr. Dick Bijl

Dick Bijl (1956) specialiseerde zich na zijn medische opleiding tot huisarts en epidemioloog. Van 1987 tot 2003 was hij werkzaam als huisarts en onderzoeker. In 2006 promoveerde hij op een dissertatie over depressie bij ouderen in de huisartsenpraktijk. In 1995 trad hij bij het onafhankelijke Geneesmiddelenbulletin aan als redacteur, tien jaar later werd hij benoemd tot hoofdredacteur. In 2017 zag hij zich onder druk van het ministerie van VWS gedwongen deze functie neer te leggen. Als zelfstandig ondernemer geeft hij nu lezingen over de (vermeende) werking van geneesmiddelen en publiceert hij over dit onderwerp. In 2016 werd Bijl verkozen tot president van de International Society of Drug Bulletins (ISDB). Deze week verscheen zijn boek ”Het pillenprobleem. Waarom we zoveel medicijnen gebruiken die niet helpen en niet werken” (uitg. AUP, Amsterdam; 152 blz.; € 14,99).

Het hangt ervan af bij welke kant je je thuis voelt denk ik. Vanaf het begin van de coronacrisis klinkt de roep om een vaccin. Dat zou ons allemaal de zo broodnodige bescherming bieden tegen de door velen nog steeds als levensgevaarlijk beoordeelde ziekte. Ik kan mij dat ook wel voorstellen. Als een dierbaar familielid aan dat virus bezweken is dan ervaar je dat zeker zo. Mocht je er anders over denken dan zullen alle nieuwsbronnen in hun officiële berichtgeving duidelijk maken dat er met corona niet te spotten valt.

Nu is er bij onze zuiderburen toch iets aan het gebeuren dat de meningen betreffende de absolute noodzaak van een vaccin wel eens zou kunnen doen kenteren. Wat is er aan de hand? Wel dit: In België doet men onderzoek naar de antistoffen tegen het coronavirus bij mensen die met het virus besmet zijn geweest. Normaal is het zo, dat wanneer je bijvoorbeeld als kind mazelen echt hebt gehad, dat je die ziekte dan je hele leven niet meer kunt krijgen vanwege de antistoffen die je lichaam heeft gevormd tijdens de ziekteperiode. In het begin van de coronaperiode hadden de Wetenschappers nog het idee dat er goepsimmuniteit zou ontstaan doordat gezonde mensen na besmetting antistoffen zouden maken die hen voortaan zouden beschermen. Nu begint in het Belgische onderzoek echter duidelijk te worden dat in dit geval die antistoffen tegen dit virus langzaam verdwijnen. Dus ook bij mensen die met corona besmet zijn geweest wordt al een afname van de antistoffen gemeten. Vlak na de besmetting bleek nog ruim zeven procent antistoffen te bezitten, terwijl nu het vervolgonderzoek bij de zelfde groep mensen nog maar vijf en een half procent antistoffen blijkt te bezitten. Die zo broodnodige en zeer gewenste antistoffen tegen dit virus verdwijnen dus spoorloos.

Waarom noem ik dit nu goed nieuws met een vraagteken? Het echt zelf doormaken van een ziekte geeft een betere immuniteit tegen een volgende besmetting dan een vaccin. Dat is al jaren bekend. Maar nu blijkt dat de immuniteit tegen dit coronavirus alweer afneemt bij mensen die de besmetting echt hebben doorgemaakt, wat kan dan in vredesnaam het nut nog zijn van het vaccin waar zo hard aan gewerkt wordt en waarmee sowieso al een minder sterke immuniteit wordt veroorzaakt? Ik denk – ik zeg dus niet dat het zo is, maar dat ik het denk – dat als de immuniteit na het werkelijk doormaken van de ziekte zo snel verdwijnt, dat dan het effect van een vaccin veel en veel geringer zal zijn. Ik denk dus – heel eigenwijs, maar dat ben ik nu eenmaal – dat het hele gedoe met dat vaccin weinig gezondheidswinst zal opleveren.

Nou ja, geen nood, misschien bedenken de fanatieke voorstanders van het vaccin dan wel dat vaccineren het beste helpt als je gewoon elke maand even een prik komt halen.

Nu ik erover nadenk….dan valt er tenminste echt iets aan te verdienen.