Zorg Nu stuurt berichtjes over actuele zaken die de gezondheidszorg betreffen.             Deze keer lees ik dat er ongelooflijk veel mensen met chronische aandoeningen last hebben van het zogenaamde preferentiebeleid. Waar gaat het hier nu om? Eigenlijk om narigheid uit een hoek van waaruit je het niet zou moeten kunnen verwachten. De ziektekostenverzekeraars – nee, niet slechts één, maar allemaal – bepalen bij welke producent de apotheek medicijnen mag inkopen. Een beetje krom zou je op het eerste gezicht zeggen, want de arts of specialist schrijft toch voor welk medicijn moet worden gebruikt? Stil nou maar, want dat is ook zo. Die arts doet het zo goed als hij kan. Zo is hij bijvoorbeeld goed geïnformeerd over de werking van alle relevante medicijnen die voor zijn vakgebied beschikbaar zijn. De oorspronkelijke fabrikant heeft die informatie verstrekt. Bedenk daarbij dat de geneesmiddelinformatie altijd handelt over de zogenaamde inhoud-stof – of stoffen. Die inhoud-stoffen kunnen natuurlijk niet zomaar puur aan de patiënten worden gegeven. Met micro precisie wordt de werkzame stof afgewogen en vervolgens wordt er met behulp van zogenaamde ballaststoffen een pil van gemaakt. Die laatste stoffen worden geacht geen invloed op de werking van het medicijn te hebben. Natuurlijk is er de oorspronkelijke fabrikant veel aan gelegen een goed en nauwkeurig werkend medicijn te leveren.

Los van alle bijwerkingen die veel medicijnen nu eenmaal hebben, hebben we tot zover te maken met het optimale resultaat wat de westerse geneeskunde kan leveren.               Waar gaat het dan mis? Waar zitten dan de lieden die de boel in de war schoppen, met de resultaten van jouw dokter knoeien? Goede vraag!

Laat ik maar beginnen met te zeggen dat het geknoei openlijk gebeurt. Sedert de marktwerking zijn intrede in de geneeskunde heeft gedaan is heel veel niet alleen duurder, maar ook slechter geworden. De verzekeraars bepalen tegenwoordig wat een medicijn mag kosten. Het gevolg is dat malafide bedrijven een heleboel medicijnen gaan namaken om ze tegen een lagere prijs aan te bieden. Natuurlijk probeert de oorspronkelijke fabrikant ook mee te komen in de strijd, maar door het gebruik van productie in arme landen, zoals India, waar milieueisen nauwelijks bestaan en door het gebruik van goedkopere ballaststoffen valt de keus van de verzekeraars vaak op de goedkope troep in plaats van op betrouwbaar en onder streng toezicht geproduceerde medicijnen.

 Wat is er dan met die ballaststoffen? Ach het is eigenlijk heel eenvoudig. De juiste ballaststoffen hebben geen werking of ze versterken zelfs de werking van de inhoud-stof (dat laatste is overigens voornamelijk bij natuurlijke medicijnen het geval). Goedkopere ballaststoffen kunnen daarentegen interacties met de inhoud-stof vertonen of bij een kleine groep mensen allergische reacties opwekken. ‘Ach,’ zegt de Indiase fabrikant, ‘bijna niemand heeft er last van. Ze moeten niet zo zeuren.’ ‘Ach,’ zeggen de ziektekostenverzekeraars, wij geloven dat het nogal meevalt. Ze moeten niet zo zeuren. Bovendien is het zo goedkoper en daar gaat het ons om.’

 Bijna een kwart van de chronische patiënten die gedwongen worden op een ander (goedkoper) merk medicijnen over te gaan vraagt medisch onderzoek ten gevolge van de plotseling opduikende bijwerkingen.

 Luister: je arts wil dit niet. Die wil dat jij als patiënt je goed voelt als je eenmaal goed op een behandeling met een medicijn bent ingesteld. Maar je arts heeft er nu geen moer meer over te vertellen. De verzekeraar die druk bezig is met geld verdienen om zijn aandeelhouders tevreden te houden, die bepaalt welke goedkope meuk je nu weer door de strot geduwd krijgt. Het marktstelsel in de zorg heeft ervoor gezorgd dat de kwaliteit achteruit holt en de gelden terecht komen bij brutale graaiers die gesteund worden door heel veel uitgekookte juristen.

Bah, het zal mij benieuwen hoelang het duurt voordat ziekenhuizen, apotheken en artsenposten gaan stinken, omdat de verzekeraars hebben bepaald dat de schoonmaak wel goedkoper kan.

In de krant lees ik dat de jaarlijkse rondedans inclusief alle beschuldigende wijsvingers rond de zorgkosten weer is begonnen. Erbarmelijk om jaar in jaar uit die kosten omhoog te zien gaan, terwijl je op je klompen aanvoelt – en met je simpele boerenverstand kunt zien dat we gewoon bestolen worden.                                              Het ogenschijnlijke centrum, waar de verantwoordelijkheid officieel moet liggen is natuurlijk onze regering. Als we echter jaarlijks de ontwikkelingen volgen dan lijkt het erop dat diezelfde regering probeert zoveel mogelijk mist gordijnen op te trekken (rookgordijnen mogen natuurlijk niet meer). Dus, even voor de duidelijkheid: de regering bij monde van het ministerie van volksgezondheid draagt de verantwoordelijkheid voor het in de hand houden van de zorgkosten.

Ik heb werkelijk geen idee hoeveel ambtenaren op dat ministerie dagelijks present zijn en nog minder van wat ze doen. Blijkbaar hebben ze het erg druk, want voor de onderhandelingen over juist die zorgkosten hadden onze regeerders de Nederlandse Zorgautoriteit in het leven geroepen. Blijkbaar was het onderwerp te moeilijk voor de minister en al die ambtenaren. Het resultaat, zo las ik in die zelfde krant is dat er nu volgend jaar twee miljard extra in de zorg moet worden gepompt. Ja, ja, je leest het goed, er staat tweeduizend miljoen extra.                                                                          Nu zijn ze in Den Haag net uit hun winterslaap en hebben ze besloten dat die (natuurlijk vet betaalde) Nederlandse Zorgautoriteit maar niet meer over de kosten moet gaan. Vermoedelijk zullen er enkele medewerkers moeten afvloeien met al even vermoedelijk een riante afvloeiingsregeling. Bij volksgezondheid zien ze dit als een bezuiniging.          Nou, dan weet ik er nog een paar:

Begin maar eens alle managers die geen medische of verpleegkundige taak hebben te ontslaan (geen riante wachtgelden, maar sollicitatieplicht. ( Ik hoop dat ze ook nog iets anders kunnen dan tegen andere mensen roepen wat ze moeten doen)

Weiger alle idioot dure medicijnen te betalen, maar maak ze na. De Amerikaanse advocaten die je dan op je hals haalt zijn bijna allemaal dieven die op eigen voordeel uit zijn. Onze rechters zullen dat na rijp beraad bevestigen, zodat die dames en heren terug kunnen naar de Trumpzone gekleed in pek en veren.

Houd op met het steeds weer bouwen van nieuwe ziekenhuizen. Het is niet nodig en je bent alleen maar bezig de corrupte bouw – en toeleverende industrie te bevoordelen. Laat die lui in plaats  van peperdure ziekenpaleizen maar zoveel mogelijk betaalbare huizen voor gewone mensen bouwen. dan heb je meteen veel meer gelukkige mensen die dientengevolge ook minder vaak ziek worden.

Zorgverzekeraars die winst moeten maken om hun aandeelhouders tevreden te houden moeten geweerd worden. Winst op zorg maakt dat er zorgvraag wordt gecreëerd.

Als we er nu op een mooie voorjaarsdag in slagen de bovenstaande dingetjes even te regelen, dan kunnen de premies vermoedelijk met meer dan een derde naar beneden.

Ach, nou vergeet ik bijna het belangrijkste. De minister van volksgezondheid moet een zinnetje paraat hebben en ook vol overtuiging kunnen roepen naar alle aanbieders. Ik stel het volgende zinnetje voor: ‘Nee, flikker op, je probeert nog steeds alle Nederlanders op te lichten. Kom terug als je een redelijk aanbod hebt en anders… voor jou een ander!’

Ik zie het voor me, weet je. Hier word ik nou helemaal warm van.