Als het doorgaat moet iedereen die gebruik maakt van medische hulp, iedereen die een zorgverzekering heeft, daarvoor volgend jaar € 400,- bijbetalen. Dit jaar was het al € 385,- maar er komt mogelijk doodleuk vijftien euro bij. Dat is een verhoging van dat eigen risico van bijna 4%. Ongetwijfeld zullen de premies die de verzekeraars van ons vragen ook wel weer om hoog gaan.

Redelijk zou zijn als de verhoging van de zorgkosten min of meer gelijke tred zou houden met de eventuele inflatie. Ik heb het even opgezocht, de gemiddelde inflatie (geldontwaarding) bedraagt voor dit jaar 1,63%. Daardoor veroorzaakte prijsstijgingen zijn natuurlijk veel lager dan wat de zorgjongens ons nu weer flikken. En wat ik me nu afvraag is hoe dat nou komt dat die zorgkosten zoveel harder stijgen dan alle andere kosten, als dat tenminste echt waar is. Vervolgens vraag ik me af hoe het komt dat wij ons dat met de ogen in wanhoop ten hemel geslagen zo gemakkelijk door de strot laten duwen.                                                                                                                                 Het antwoord op de laatste vraag denk ik trouwens wel te weten: angst.                           Hoezo angst?                                                                                                                     Nou heel simpel, als je eenvoudig mens bent en eenvoudig denkt – en dat doen de meeste mensen – dan denk je: ‘de zorg kunnen we niet missen. De mensen van de verzekeringen zeggen allemaal dat de prijzen omhoog moeten, maar heel vaak kan ik toch niet de medicijnen krijgen die de dokter heeft voorgeschreven. Dan moet ik maar een goedkoper merk slikken dat ergens in Verweggistan is gemaakt, maar daar krijg ik dan weer last van. Huh? Ik begrijp het geloof ik niet.’

Tja, die verzekeraars. Ten aanzien van deze bedrijfstak hanteer ik altijd de volgende stelling: Verzekeraars zijn kooplieden in angst. Altijd houden ze je voor wat er gebeurt als dit, als dat, als zus, als zo. Altijd zijn dat gebeurtenissen, rampen kun je wel zeggen, waarvan iedereen hoopt ze nooit mee te maken. Met een rampscenario dat voor het merendeel van het volk aannemelijk klinkt kun je veel geld verdienen.

Maar goed, stel dat de verzekeraars min of meer gewetensvolle lieden zijn, dan nog zijn het handelshuizen die altijd in het eigen belang en dat van hun aandeelhouders moeten proberen zoveel mogelijk winst te maken. Dat is ook de reden dat ze nu alle huisartsen zwaar in de tang hebben. Die arme huisarts komt dagelijks in situaties waar de verzekeraar hem belet te doen wat hij geleerd heeft dat goed en nodig is.

De verzekeraars noem ik daarom de goed verdienende tussenhandel, die zich bemoeit met zaken waarvan hij onvoldoende kennis heeft, maar waarmee hij zich om uitsluitend financiële redenen bemoeit, met alle kwalijke gevolgen van dien.

Dan komen we bij de geneesmiddelen industrie, de farmacie. Die kunnen gemakkelijk hun prijzen zelf bepalen. Vaak gebeurt het dat de handelsprijs van een geneesmiddel honderden malen de werkelijke kostprijs is. Bovendien, moet je echt weten, wereldwijd is de invloed van de Amerikaanse Food & Drug Administration (FDA) heel groot als het erom gaat welke geneesmiddelen op de markt worden toegelaten. Van dat deel van de Amerikaanse markt is bekend dat hier de vriendjespolitiek en eigenbelang veruit de belangrijkste drijfveren zijn.

Nu heb ik twee bronnen benoemd die een belangrijke factor zijn bij het uit de pas lopen van de zorgkosten. Maar er is er nog een en met enige spijt moet ik zeggen dat we dat zelf hebben laten gebeuren.                                                                                             Als je ergens verantwoordelijk voor bent en het gaat fout, je doet iets verkeerd, je hebt niet goed opgelet, je wist het niet echt precies hoe het moest, nou ja, noem maar op, dan komt er een moment dat je wordt aangesproken op je fouten. Dat is natuurlijk heel vervelend. Per slot van rekening maak je niet expres fouten.                                             De zorg kent dit soort problemen beter dan welk ander gebied ook. Je weet wel; dokter maakt foutje, patiënt dood, of voor de rest van zijn leven invalide.

Het dragen van verantwoordelijkheid is best moeilijk als je er alleen voor staat. Dan is het namelijk altijd jouw schuld als er iets mis gaat. Daar hebben ze nu in de zorg een oplossing voor gevonden, die als je beter kijkt eigenlijk een schijnoplossing is. Nee, juich nou niet, het is namelijk een oplossing waar geen enkele patiënt baat bij heeft. In tegendeel. Voor de zorg aan de patiënt blijft er door die oplossing steeds minder over voor de echte zorg.                                                                                                           Maar die o zo moeilijk te dragen verantwoordelijkheid die wordt opgelost met duur betaalde adviseurs en managers. Die adviseurs en managers steken geen poot uit naar de patiënten, maar ze krijgen wel elke maand grote sommen geld binnen. Ze noemen dat salaris, dan lijkt het alsof ze het verdienen. Klauwen met geld kost het managers – en adviseurs apparaat in alle ziekenhuizen en andere zorgorganisaties.                           Voor de mensen die het echte werk moeten doen blijft er dan veel minder over en… oh ja, voor ik vergeet het te zeggen, de mensen die het echte werk doen zijn nog steeds verantwoordelijk voor hun eigen fouten. Het is alleen een stuk lastiger geworden om er de vinger op te leggen.

Samenvattend, waardoor stijgen de zorgkosten zo onevenredig snel:

1. Winstbejag (farmacie, verzekeraars)
2. Bedrog (farmacie)
3. Angst voor verantwoordelijkheid (ziekenhuisleiding en zorgorganisaties)

Het zit allemaal zo slim in elkaar dat het net lijkt alsof het niet anders kan. Toegegeven, de oplossing is moeilijk, maar ook duidelijk. Wij zouden een landsbestuur moeten hebben dat de moed heeft om heel veel mensen die dat betreft te dwingen te stoppen met datgene te doen wat niet nodig is. In plaats van manager of adviseur zijn kunnen ze misschien wel nuttig werk doen in de zorg…                                                                     Of nee, zoals gewoonlijk idealiseer ik natuurlijk weer. De handen van die mensen staan natuurlijk helemaal verkeerd. Ze zijn helemaal niet gewend om echt werk te doen. Dat kunnen ze natuurlijk helemaal niet.                                                                                     Nou ja, omscholen dan maar, toch? Ik zie het al voor me zo’n omscholingscursus onder de titel: Van een ander laten doen naar zelf eindelijk je luie klauwen eens leren gebruiken. Dat wordt zweten jongens. Maar wel lachen, nou ja, wij dan hè.