Niet gebeurd

Zoals de voorspelling van de VN in 1989 dat complete landen van de aardbodem zouden verdwijnen als we global warming niet voor 2000 zouden omkeren. Is niet gebeurd.

Of zoals de voorspelling in 2004 dat Europese steden in 2020 verzwolgen zouden worden en megadroogtes zouden leiden tot miljoenen sterfgevallen. Niet gebeurd.

Of zoals de voorspelling in 2004 dat Britse kinderen niet meer zullen weten wat sneeuw is. Sneeuw hield Groot-Brittannië vorig jaar nog in de greep. Niet gebeurd dus.

Of zoals de voorspelling van prins Charles in 2009 dat we slechts acht jaar hebben om de aarde te redden. Veertien jaar later gaat het nog altijd prima met de aarde. Niet gebeurd.

Of zoals de voorspelling van Al Gore in 2007 dat de Arctische zomer in 2013 ijsvrij zou zijn. Niet gebeurd.

Of zoals de voorspelling van de Amerikaanse marine in 2013 dat de Noordpool in 2016 ijsvrij zou zijn. Niet gebeurd.

Wie mat de temperatuur 120.000 jaar geleden?

Op Antarctica daalde het kwik deze maand tot -83,2 graden Celsius, de laagste temperatuur sinds 2017. Global boiling.

De media beweren dat de bosbranden op Rhodos het gevolg zijn van klimaatverandering, terwijl ze in werkelijkheid zijn aangestoken door mensen.

Diezelfde media beweren dat juli 2023 de warmste maand in 120.000 jaar is. Wie mat de temperatuur 120.000 jaar geleden? Homo erectus?

Monsterlijke apocalyps die nooit zal komen

De media waarschuwden op 18 juli dat het die dag op Sardinië 46 graden kon worden. Het werd niet warmer dan 40 graden. De media schreven dat het in Rome 15 dagen achter elkaar warmer dan 40 graden kon worden. Niet gebeurd.

Ze kunnen niet eens het weer voorspellen. Geen enkele voorspelling over het klimaat komt uit. Ondertussen mogen hysterische alarmisten kinderen traumatiseren en paniek zaaien over een monsterlijke apocalyps die nooit zal komen.

Global boiling??????????

Wat dan helaas weer wel is gelukt is dat er door het gedram van de WHO, die ook bij de Verenigde Naties hoort, door de misdadige en opzettelijke gifprikken enkele miljoenen mensen gedood zijn. Geloof jij nou echt nog dat de organisatie van de Verenigde Naties deugt, of is die club inmiddels overgenomen door rijke graaiers?

Nee, inderdaad, ik geloof niet dat het zo simpel in de wereld is als veel mensen, die worden aangeduid als complotdenkers, met grote vasthoudendheid beweren, namelijk dat er een kleine, goed georganiseerde en samenhangende groep is, de Cabal, die alle macht op de wereld in handen heeft. Wel geloof ik dat er enkele niet heel grote groeperingen zijn die heel veel macht hebben en wier hoogste ideaal wellicht is om de wereldmacht te hebben.

Voor ons, de kleine luiden, om het eens archaïsch uit te drukken, kan het wel zo lijken. Veel logischer is het echter te veronderstellen dat er meerdere kleine en zeer rijke en machtige groeperingen zijn die heel veel belang hebben bij het streven naar de wereldmacht. Als dat inderdaad één enkele hecht samenhangende groep zou zijn, dan zouden hun doelstellingen vermoedelijk al lang stilzwijgend gerealiseerd zijn. Uit het feit dat zulks niet het geval is leid ik voorzichtig af dat er aan de meervoudige elitaire kant van de wereldbevolking onenigheid en spanningen voortkomend uit belangenverschillen opgeld doen. Met andere woorden: zij die uit alle macht lijken te proberen ons – laat ik voor het oneerbiedige gemak maar even: het klootjesvolk zeggen – te onderwerpen en tot hun gebruiksvee te maken, voeren op basis van hun onderlinge geschillen een strijd die alleen maar in ons voordeel kan zijn.

Onze opgave in deze is overigens niet heel eenvoudig. De reden is dat de verzamelde elites, wetende dat ze het over een groot aantal zaken oneens zijn natuurlijk hun beraadslagingen in onder andere het WEF en de Bilderberg groep geheim houden. Maar kom nou toch mensen. Hebben wij dan onder wat ik zoeven oneerbiedig het klootjesvolk noemde dan helemaal geen geniale hackers die echt overal achter kunnen komen en ons de inhoud van alle elitaire beraadslagingen kunnen laten weten, liefst op een manier dat het gehackte volk het voorlopig niet eens merkt, zodat we hen een stapje voor kunnen zijn of dankbaar gebruik maken van hun twee – of meerspalt.

Laten we goed begrijpen dat macht hoort bij slimmer en sneller zijn dat je opponent. In een enkel geval kan dat betekenen dat ogenschijnlijk goedbedoelde zaken op bijna onverklaarbare wijze mislukken.

Hier in ons eigen landje kunnen we een spaak steken in het ogenschijnlijk o zo positieve wieltje van de BBB beweging, een clubje dat er o zo aardig uitzag, maar is gefinancierd door grote chemische bedrijven als Bayer en Monsanto. Nu, bij de provinciale beraadslagingen blijkt BBB al een wolf in schaapskleren te zijn en verklaart de stikstof onzin legitiem en wil ook niet garanderen dat geen boer onteigend wordt. BBB blijkt dus niet meer te zijn dan een listig tussengeschoven breekijzer van het WEF.

Let toch op mensen en laat je niet belazeren. Begreep je dan niet dat de razendsnelle opkomst van de BBB partij ongelooflijk veel geld moet hebben gekost en dat we er allemaal in gestonken zijn bij het verhaal van die dikke mevrouw die zeker geen boerin is.

Hoe dan ook, alleen als we slim opletten kunnen we winnen door de tegenstander uit elkaar te spelen. Niets is effectiever dan het zaaien van verdeeldheid bij je tegenstander.

Voormalig PvdA-Kamerlid Jules de Waart schreef een boek over klimaatverandering in een tijd dat prominente partijgenoten als Frans Timmermans en Diederik Samsom vol op het orgel van de vermeende klimaatcatastrofe gaan.

De Waart studeerde fysische geografie met klimatologie als bijvak. Hij heeft genoeg kennis en ervaring om veel van de huidige ontwikkelingen in een wat breder verband te kunnen zien.

Van de politiek wist hij dat het hard was. Wat hem onaangenaam heeft verrast, is dat dat ook voor de klimaatwetenschap geldt. “Zeker de alarmisten doen alles wat niet in hun straatje past af als onzin. En ‘onzin’ lezen ze niet of willen ze niet horen,” zei het oud-Kamerlid eerder in gesprek met Elsevier Weekblad.

Goed beschouwd is er geen klimaatverandering

Wereldwijd vele honderden miljarden euro’s investeren om de CO2-uitstoot tot nul te reduceren, is volgens hem een dwaling. “Er zijn genoeg andere oorzaken, ook natuurlijke, aan te wijzen voor die opwarming.”

De Waart, ooit lid van Milieudefensie en nu klimaatscepticus, gelooft niet dat CO2 volledig verantwoordelijk is voor de opwarming van de aarde of dat alleen de mens debet is aan de klimaatverandering.

Zijn conclusie: goed beschouwd is er geen klimaatverandering. “Niet als je de definitie van klimatologen hanteert.”

Alarmistisch

Internist Sabine Pinedo deelt op social media een passage uit het boek van De Waart:

“De haast waarmee wordt gepoogd een energietransitie tot stand te brengen, is verontrustend en lijkt op het bestedingspatroon van dronken zeelui. Veel, heel veel, geld dat hard nodig is voor het behoud van onze cultuur, gezondheidszorg en andere belangrijke zaken, wordt eraan besteed. Het IPCC heeft tot nu toe vrijwel alle aandacht laten uitgaan naar één dominante forcing, die van de broeikasgassen, vooral CO2. Andere forcings, zowel van natuurlijke als van menselijke oorsprong, werden gemarginaliseerd. Kortom: één verdachte werd vanaf het begin als de (enige) schuldige gezien. En er werd veel bewijsmateriaal verzameld tegen die ene verdachte. Dit getuigt van een tunnelvisie.

Tot ver in de twintigste eeuw had de wetenschap een leidende rol in de klimaatdiscussie. Het eerste Assessment Report van het IPCC, dat in 1990 werd gepubliceerd was ‘science driven’. Maar vanaf 1992 zien we een verandering. De IPCC-rapporten wijken niet meer af van de politieke lijn zoals ingezet door UN en UNFCCC. De ‘Summary for Policymakers’ wordt regel voor regel gecontroleerd door vertegenwoordigers van regeringen. En de rapporten zelf worden verondersteld daarvan niet af te wijken. Het leidt in 1996 tot een clash waarbij een deel van de wetenschappers van het IPCC met slaande deuren vertrekt. Vanaf die tijd is het IPCC alarmistisch. Sceptische opvattingen dringen niet tot de rapporten door.”

Slapen wilde ik, slapen. Ik was moe. We waren naar de verjaardag van Rinus, de vriend van onze Dre geweest en ik had best wel een paar glazen wijn gedronken en een paar biertjes bij het eten. Thuis hadden we nog even naar een oude film van Charlies angels zitten kijken, maar ik was onrustig, ik ging naar bed.

Mijn gedachten begonnen eerst liedjes te zingen en zelf op de piano te begeleiden. Steeds weer opnieuw de zelfde liedjes.

Tenslotte was ik terug in mijn jeugd. We eten. Mijn vader zit tegenover me, mijn moeder aan de linkerkant van de tafel. Mijn zusje zal ook wel ergens gezeten hebben, maar die zie ik niet.

Aan tafel is er altijd weer die spanning. Mijn vader kan om het minste of geringste driftig worden en opspringen en om de tafel heen lopen en mij beginnen te slaan.

Mijn moeder raakt dan altijd in paniek en roept: Oh Piet niet doen alsjeblieft en dan smeekt ze heel angstig en ik, ik krijg klappen, voornamelijk tegen mijn hoofd. En dan suist mijn hoofd. Als hij klaar is met zijn driftbui gaat hij weer zitten. Dan praat hij soms drie dagen niet tegen mij.

Altijd ben ik bang voor hem tot ik denk ik een jaar of zestien ben. Dan slaat hij niet meer, of ja, één keer nog, dan loop ik woedend de deur uit en blijf uren weg en dan blijkt hij me ongerust te zijn gaan zoeken. Maar ik kom gewoon weer thuis en niemand zegt nog iets over het voorval.

Nooit kon ik mijn vader ter verantwoording roepen. Toch heeft hij zeer tot mijn schade ernstige fouten gemaakt die onherstelbare gevolgen hadden.

Excuses waren er voor hem: hij kon dat niet weten en hij kwam uit de duikbootoorlog in de Middellandse Zee.

Voor de deur van ons huis stonden altijd auto’s geparkeerd van het garagebedrijf aan het eind van de straat. Op een dag liep ik tussen die auto’s door op weg naar een vriendje aan de overkant onder een auto. Ik was anderhalf uur buiten westen, waarschijnlijk een zware hersenschudding en mijn rechterbeen was vlak boven de knie gebroken. Voor die tijd misschien geen gemakkelijke breuk.

De dienstdoende chirurg in het gemeenteziekenhuisje besloot tot tractie. Beentje recht omhoog, een pen door de hiel, katrollen en gewichten. De man vergat echter direct met een penicilline behandeling te beginnen zoals het protocol ook toen al moet hebben aangegeven en na een week had ik koorts, 41 graden, was mijn voet die bij binnenkomst in het zieken huis gaaf was veranderd in een zwerende bal die voor de rest van mijn leven een ernstige en vaak opnieuw zwerende handicap is gebleven met nog zeer weinig bewegingsmogelijkheden.

Het was mijn vader die mij naar dat ziekenhuis wilde hebben. Het was voor mijn moeder die altijd alles moest lopen, omdat ze niet durfde fietsen, bijna twee keer zo ver weg als het katholieke St Lidwina ziekenhuis. Maar mijn vader die als brave katholieke jongen de oorlog in was gegaan had tijdens die oorlog door wat hij had meegemaakt en moeten doen een afkeer van het katholicisme gekregen.

Het ziekenhuisje waar hij mij heen liet brengen had één chirurg, een norse oud-marine arts, die misschien best wel aardig een blinde darm kon verwijderen, maar van wie naar later bleek in mijn woonplaats, Den Helder, vrij veel mensen met verkeerd gezette armen en benen rondliepen. Kortom een prutser die zich slecht gedroeg en die zijn vakliteratuur blijkbaar niet las. In het katholieke ziekenhuis was een andere zeer bekwame chirurg werkzaam, van wie weinig stomme medische fouten bekend waren. Door de afkeer van mijn vader van het katholicisme had ik daar weinig aan. Mijn chirurg kwam ook nog eens na zes weken tot de ontdekking dat hij het beentje met de inmiddels volkomen verpeste rechtervoet verkeerd had gezet, zodat het over gebroken moest worden en ik al met al drie maanden in het ziekenhuis lag.

Ik moet dus constateren dat ik vanaf mijn zesde een invalide rechterbeen had met alle gevolgen van dien door een aversie tegen de katholieke kerk, die mij precies in het verkeerde ziekenhuis deed belanden.

Nu, op mijn drieëntachtigste ben ik enkele weken geleden weer voor vijfdagen in het ziekenhuis aan een antibioticum infuus beland van wege een plotseling oplaaiende heftige ontsteking in de rechtervoet met hoge koorts.

Nooit heb ik mijn hand opgeheven tegen mijn driftige slaande en mishandelende vader. Soms denk ik wel eens dat mijn driftige vader eigenlijk wel wist dat ik door zijn afkeer van dat geloof slachtoffer was geworden, maar dat hij te trots was om dat toe te geven. Maar veel vaker dan mij lief is lig ik te woelen in mijn bed, in gedachten de twistgesprekken voerend die ik als kind niet durfde voeren en die ik nu mijn allang overleden vader in gedachten in het gezicht spuug.

Soms help het een beetje.

Een onderwerp waarover sommige mensen niet uitgepraat raken en anderen roepen dat het allemaal fantasie en derhalve onzin is.

Ik denk dat het de hoogste tijd is om eens de smalende vinger op de gezamenlijke wetenschap te richten, waar in het algemeen bij voortduring hardnekkige overtuigingen gelden zoals: wat wij niet kunnen bewijzen bestaat niet, en alleen zaken die zich afspelen volgens de regels die we kennen uit de fysica kunnen als serieuze verschijnselen beschouwd worden.

Ik herinner me dat ik vroeger – en dan spreek ik van vijftig jaar geleden – boeken las van de Amerikaanse schrijver Robert Munroe, waarin hij schreef over uittredingen. Hij beschreef zijn eigen belevenissen als hij via een bepaalde techniek, die hij zichzelf kennelijke had aangeleerd, met zijn bewustzijn buiten zijn lichaam trad. Het klinkt voor de meesten van ons vreemd, ongeloofwaardig, maar vele getuigenissen van iets soortgelijks vinden we tegenwoordig in de verhalen van mensen die klinisch dood zijn geweest en die een zogenaamde BDE of bijna dood ervaring hebben gehad, waarin ze verklaren buitengewoon heldere bewustzijns ervaringen hebben gehad terwijl hun lichaam geen enkel teken van fysiek leven meer vertoonde.

Is dat nou wetenschappelijk bewijs voor de echte wetenschappelijke diehards. Nee hoor, zij zullen allerlei onmogelijke verklaringen bedenken voor het feit dat de lichamelijk dode toch een glasheldere en zeer volledige bewustzijnservaring heeft gehad.

Wetenschappers op het terrein van de geest hebben namelijk één oude en beproefde en vroeger algemeen aanvaarde bewijsgrond volledig overboord gegooid: evidentie.

Ja, evidentie = klaarblijkelijkheid. De moderne geesteswetenschappen hebben vaak bezwaar tegen alles waarvoor ze geen verklaringsmodel kunnen formuleren. Vreemde toestanden die eigenlijk de hele ontwikkeling in veel takken van wetenschap tegenhouden worden op die manier gecreëerd. Stel je voor: we zien en horen keer op keer dat een zelfde verschijnsel, iemand heeft ondanks dat zijn lichaam klinisch dood is geweest, dus geen hartwerking, geen ademhaling, geen meetbare hersenactiviteit, toch zeer heldere bewustzijnservaringen.

De wetenschap zegt dan vaak: het is een verhaal van één persoon waarvan we de waarheid niet kunnen bevestigen, omdat het volgens de wetenschap niet kan optreden. Dus negeren we het.

Goed, even terug naar meneer Munroe, die verslag deed van vele trips buiten zijn stoffelijk lichaam en daarbij steeds probeerde en daarin ook slaagde om tijdens die trips dingen waar te nemen die hij onmogelijk op een normale wijze had kunnen waarnemen en daarvan ook verslag te doen.

Wonderlijk en eigenlijk ook jammer is dat de meeste mensen niet echt nieuwsgiering zijn naar zogenaamd buitenzintuigelijke waarnemingen. Ik zelf ben wel altijd nieuwsgierig naar dit soort verhalen en ik luister dan ook vaak naar BDE verhalen, zeker sedert ik het boek van Pim van Lommel heb gelezen, de cardioloog die dertig jaar lang verhalen verzamelde van patiënten die klinisch door waren geweest.

Ik ga nu, eindelijk, even naar de UFO’s, zoals ze tegenwoordig vaak worden waargenomen. Vaak wordt er gesproken van witte bollen die zich weerstand loos lijken te bewegen en vaak zodanig plotseling van plaats en richting lijken te veranderen dat onze brave wetenschappers zeggen: dit kan niet. Dergelijke verplaatsingen met een plotselinge onbepaalde maar zeer hoge snelheid zou elk levend wezen verwoesten. Met andere woorden: wij kunnen dat niet, dus het kan niet.

Omdat ik een sciencefictionschrijver ben mag het in mijn verhalen wel kunnen. Hoe dan?

Nou, stel je voor: je hebt een hologram dat uitsluitend uit lichtdeeltjes bestaat. Dat kun je projecteren. Richting en plaatsveranderingen kunnen met de lichtsnelheid. Dan hebben we een buitenaardse beschaving die al enkele duizenden of misschien zelfs wel tienduizenden jaren langer aan het oefenen zijn met een soort mensjes zijn. Die hebben niet onze bewijsbare feitenregens nodig. Zo kunnen zij bijvoorbeeld hun bewustzijn projecteren in zo’n hologrambol, waarmee ze dan – vooruit laat ik het nou niet meteen te ingewikkeld maken – met minimaal de lichtsnelheid kunnen reizen. Ze wegen niks, ik denk tenminste dat bewustzijn niet heel veel massa heeft. Van die plotselinge richting veranderingen zullen ze dan ook beslist niet levensgevaarlijk door elkaar worden geschud.

Nou, zo dus heb ik een UFO bedacht die alles ziet en geen materie is.

Wat zeg je, kan het niet?

Volgens mij wel. Mijn vader zei vroeger altijd: ‘Peter, als je iets kunt fantaseren dan kan het ook bestaan.

Kijk, natuurlijk kan ik niet bewijzen dat hierboven de heilige waarheid staat, maar ga jij nou maar bewijzen dat het niet zo is. Als je maar onthoudt dat je zonder creatieve fantasie nooit welk probleem dan ook zult oplossen.