Zo vaak heb ik dat gevoel in mijn leven gehad, zo ontzettend vaak, maar nooit eerder heb ik begrepen wat er gebeurt. Het is een vreemd leeg gevoel. Ik voel het eigenlijk heel lichamelijk.                                                                                                                 Misschien ken jij het al lang en misschien weet jij wat er dan gebeurt, maar eigenlijk verwacht ik dat niet. Daarom schrijf ik er nu over.                                                             Zulke kleine, ja bijna nietige oorzaken kunnen dat gevoel bij me oproepen.

Laat ik maar eens beginnen met het gevoel te beschrijven.                                             Om te beginnen voel ik me een beetje ontdaan, niet erg hoor, nee, een beetje.               Ik staar voor me uit of ik doe een suffig spelletje op mijn tablet.                                       Ik heb heus wel wat beters te doen weet je, maar ik kom niet in beweging, niet van binnen tenminste.                                                                                                             Waarschijnlijk kan ik deze toestand het best omschrijven als een soort onthutstheid. Ja, nu ik erover nadenk, dat is  eigenlijk een beter woord.

Nu wil je misschien eindelijk wel eens weten wat er gebeurd is, waardoor ik in deze toestand ben geraakt. Misschien stel ik me aan hoor… maar nee, ik ga het toch opschrijven. Al was het alleen maar omdat ik denk dat sommige mensen die dit lezen bij zichzelf zullen denken: ‘ja, gut, nou je het zo omschrijft, dat herken ik wel, dat heb ik soms ook.’                                                                                                                           Nou, goed dan. Ik had een afspraak gemaakt. Iemand zou langs komen. We zouden een gesprek hebben. Die persoon worstelde eigenlijk met allerlei tegenstrijdige gevoelens en had blijkbaar behoefte aan een klankbord. Dat kan ik best aardig, al zeg ik het zelf. Bovendien had ik de ontmoeting ook voorbereid, een A-viertje aantekeningen gemaakt, ook om mee te geven. Best wel een beetje moeite gedaan eigenlijk.

Er moet gisteravond al een sms zijn binnen gekomen, maar die zag ik pas een minuut of vijf nadat de tijd van de afspraak al verstreken was. Niet goed opgelet. Ja, dat ook.     Maar nu zat ik dus een hele tijd voor me uit te kijken. Het gaat niet door.                         En ineens zei ik hardop: ‘Wat doe ik nou, wat is dit, waarom heb ik dit gevoel.             Maar ineens drong het tot me door.                                                                                     Ik treur.                                                                                                                                 Zo voelt dat dus.