Nog een Engels tekstje, een beetje pretentieloos deze keer. Eerst had ik het muziekje geschreven, beetje bossanova. Staat op een Cd die Tim Welvaars nog heeft ingespeeld. Mooi hoor.

Toen de oudste dochter van Ireen trouwde had ik er nog een Nederlands tekstje op geschreven. Voor dat huwelijk heeft het trouwens niet geholpen, want dat heeft maar een jaar of zeven geduurd. Nou ja, aan het liedje heeft het vast niet gelegen.

You’re in my blood (teks/muziek by Peter P. van Oosterum)

A1.                                                                                                                                             You’re in my blood, I can feel it,                                                                                               There’s nothing much I can do,                                                                                                 Springtime or fall, you’ve got it all,                                                                                             I just yearn of you,

A2.                                                                                                                                             You’re in my veins, I just know it,                                                                                             Making me happy or blue,                                                                                                         I can’t escape your magical touch,                                                                                           My heart longs for you.

B.                                                                                                                                             Searching my deepest emotions,                                                                                             Please don’t make me feel blue,                                                                                               I found that my speculations,                                                                                                   Added all up to you.

A3.                                                                                                                                           You’re in my system, I know it,                                                                                                 I’me sure this has to be true,                                                                                                     Heaven or hell is for you to tell,                                                                                                 All I see is you.

Peter P. van Oosterum

Een muzikale vried zei, terwijl we gezellig aan de bar een drankje dronken: ‘Kun jij niet eens een tekst over wolven schrijven?                                                                                   ‘Ik ga een serieuze poging voor je doen,’ zei ik.

Hier komt-ie:

The wolves

The dark enfolds the freezing night                                                                                         The howling wolves I hear.                                                                                                       Here in the woods and up the heiths,                                                                                       There’s no place safe I fear

The wolves the wolves they come for me,                                                                               I don’t know where to go,                                                                                                         No place for hiding can I see,                                                                                                   Of  peace that I still know.

Oh, once my life was filled with bliss,                                                                                       It was all cream and honey,                                                                                                   A very happy life was this,                                                                                                           But I just craved for money.

And my sweet woman took my eye,                                                                                       And tried so to withhold me,                                                                                                     I did not listen, my oh my,                                                                                                         Her tears I did not see.

Here am I now I pay the price,                                                                                                 Lost all that I was needing,                                                                                                       And my poor love, she tried so hard,                                                                                       I ran and left her bleeding.

The wolves the wolves please come for me,                                                                           Come end  this life of sorrow,                                                                                                   No happiness that I can see,                                                                                                   For me to steal or borrow.

Peter P van Oosterum

Als dit geen middeleeuwse blues is, dan weet ik het niet.

Een Engelse songtekst deze keer. De vorige die hieronder staat is tot nu toe door twintig mensen gelezen. Deze keer heb ik een Engelse tekst.

When my time runs out.

(tekst & muziek Peter P. van Oosterum)

A1                                                                                                                                             When my time runs out,                                                                                                           I’ll turn my back to tomorrow                                                                                                     And set my mind                                                                                                                       To the days of long before                                                                                                         For when my time is up,                                                                                                           I will feel no longer sorrow,                                                                                                       And think of you                                                                                                                       As the one I still adore

A2                                                                                                                                             When my days have passed,                                                                                                   And the spring is long forgotten,                                                                                             When my passion fades,                                                                                                         With the last of the autumn sun.                                                                                               Then, when my song will end,                                                                                                 Will you still sit beside me,                                                                                                     And will you hold my hand,                                                                                                   The way we once begun.

B                                                                                                                                               Then I will know we had a meaning,                                                                                         That we made sense throughout our days.                                                                             I know we just can’t live forever,                                                                                               And that the end will come for us in separate ways.

A3                                                                                                                                           But when my life grows old,                                                                                                     And the sun no longer warms me,                                                                                           When the lights get low,                                                                                                           I will slowly turn my head,                                                                                                         Then I will surely find                                                                                                                 That old forgotten feeling,                                                                                                         The way you took my heart                                                                                                     And went straight on to my head.

Peter P. van Oosterum.

Ik vermoed dat iedereen wel dat soort herinneringen heeft. Herinneringen die gevoelens oproepen, waarvan je denkt: ‘dat verdient in mijn leven nou niet bepaald de schoonheidsprijs.’ Daar zitten de dingen tussen waar je later op terugkijkt en waar je spijt van hebt, maar die je toch niet anders had kunnen doen.                                                     Altijd blijven die herinneringen aan je knagen, maar er is niets dat je eraan kunt veranderen.                                                                                                                             Ik ook niet hoor, maar soms ga ik in zo’n stemming iets schrijven voor iemand die ik pijn heb gedaan, waaraan ik niets meer kan veranderen.

Gescheiden kind.

O, mijn lief kind, wat is er aan ’t gebeuren,                                                                             Ik zie jouw angst en je onzekerheid heus wel,                                                                         En in mijn hart moet ik het wel betreuren,                                                                               Maar ach mijn leven, m’n lief kind, gaat nu zo snel.

Eerst was er rust en liefde in je leven,                                                                                   Jij stond voortdurend op de eerste plaats, echt waar,                                                       Maar nu je ouders dan niet langer samen bleven,                                                                 Stort onvermijdelijk jouw wereld in elkaar.

’t Is niet jouw schuld, maar jij moet het verdragen,                                                               Het overkomt je en ik weet: het maakt je bang,                                                                     Als ik je aan kijk zie ik al je bange vragen,                                                                               En ik alleen weet, kind, dit duurt je leven lang.

Ons vroeger leven heb ik in mijn hart geborgen,                                                                     De grootste zorg komt in jouw leven niet van mij,                                                                   Er zal nu, hoop ik, iemand anders voor jou zorgen,                                                                 Maar jij, mijn kind, betaalt de prijs en ik ben vrij.

Ik weet niet goed hoe ik het verder nog moet zeggen,                                                         Dat ik het allemaal voor jou rampzalig vind,                                                                             Ik heb jou, vrees ik, later heel veel uit te leggen,                                                                     Want jij bent levenslang nu een gescheiden kind.

Peter P. van Oosterum

.

De nieuwe nationale sport die uit Amerika is overgewaaid. Eigenlijk had ik het al een hele poos zien aankomen, maar nu, ja, natuurlijk, met het voor het grijpen liggende voorbeeld van een Amerikaanse president die van voren niet lijkt te weten dat hij van achter leeft, ja nu is ook hier het hek van de dam.

Even voor de duidelijkheid: heel mijn leven – nou, laten we de jaren tussen 1940 en 1945 maar even buiten beschouwing laten, maar verder was het altijd zo dat er in onze residentie mensen waren die wij gekozen hadden om wat we veronderstelden dat ze voor ons in dit land wilden realiseren. Dat heette – en heet nog steeds – de politiek.                   Leuk nationaal gebeuren, nou ja, vroeger dan, waarbij eigenlijk nooit precies werd gekeken wat er nou toch met al die beloftes was gebeurd en hoe dat nou kwam.

Tja, er was ons van alles beloofd als we op partij A van meneer Jansen stemden. Nou, dan stemden we daar op en dan kwam het doorgaans zo uit dat de partijen B en C en soms ook D nog een beetje ervoor zorgden dat wat ons beloofd was door meneer Jansen niet door kon gaan. Zij, die partijen B, C en D ook nog een beetje vonden dan – maar dat zeiden ze dan in heel bedekte termen – dat meneer Jansen van partij A misschien wel een gat in zijn hand had, maar dat juist dat gat nog minder groot was dan de krater in zijn achterhoofd.                                                                                                                             Die woorden gebruikten ze natuurlijk niet. Dat gat in zijn hand en die krater in zijn achterhoofd die ze vermoedden noemden ze dan heel keurig een gat in zijn begroting.

Hoe dan ook, begrotelijk was het wel. Je had op Jansen gestemd en wat Jansen wilde ging niet door. Vervelend allemaal, maar gelukkig kon je na vier jaar, of soms zelfs korter, weer opnieuw stemmen. Weet je wat, dacht je dan, laat ik nou maar eens op Van Hepscheuten van partij B stemmen, want die Jansen had de hele vorige periode een gat in zijn…eh, wat was het ook al weer, oh ja, begroting en die Van Hepscheuten die had dat haarfijn in de gaten. Dus je stemde op Van Hepscheuten. Maar ja, dan bleek na een half jaar alweer dat ze daar de boel alleen maar draaiende konden houden als alles duurder werd, vooral de belasting.                                                                                                       En zo ging het maar door. Vaak was het een beetje een flauw spelletje vliegen afvangen, maar daar is nu verandering in gekomen.

De nieuwe benadering van en door politieke figuren heeft steeds minder met de werkelijke doelstellingen te maken en steeds meer met onderbuikgevoelens. De dames – maar vooral heren politici kronkelen zich met hun vetste glimlach de talkshow studio’s binnen in de strijd om in ieder geval het aardigst gevonden te worden. Dat biedt prachtige openingen voor simplistische en cabareteske benaderingen. Wat daarbij trouwens wel opvalt is dat het belachelijk maken van politieke figuren zich hier te lande meer lijkt te richten op de mannetjes dan op de vrouwtjes. Zou dat te maken hebben met vaderlands burgermansfatsoen, want in Amerika heeft mevrouw Clinton het absolute tegendeel ondervonden.

Een paar dingen vind ik erg jammer en de ergste daarvan is deze. Je mag stemmen, maar het hoeft niet. Je mag wel de hele dag lopen roepen wat je er allemaal van vindt.                 Nou, laat ik nou ook eens iets vinden: als je niet stemt moet je wat mij betreft je mening over ongeacht welk politiek issue voor je houden. Nee, sterker nog. Ik vind eigenlijk dat een oude verplichting weer terug moet, namelijk dat stemmen verplicht is. Niet stemmen betekent wat mij betreft dat je zegt: ‘Het kan me allemaal geen reet schelen hoe dit land wordt geregeerd.’ Fijn hoor, zo’n instelling. Kom gezellig mee profiteren.

Dan moet je desnoods maar leren om uit veel kwaaien de minst kwaaie te kiezen. Dan vind je tenminste ook een iets waar we wat aan hebben. Het lamzakkerige gedoe wat ik om mij heen en via de media meekrijg, van: ‘ach, die politiek interesseert me eigenlijk niet’. Dat vind ik nou een opvatting die ik alleen huisdieren wil vergeven.

Maar even terugkomend op het eerdere onderwerp, op de man spelen. Dat gaat hier ook binnen de kortste keren onfrisse vormen aannemen. Vanmorgen las ik al dat Jesse Klaver zijn jeugd wat had laten oppoetsen door de mannetjesmakers. We gaan het krijgen hoor ja, zult het meemaken dat een geachte afgevaardigde vanuit een opponerende hoek in de kamer de vraag krijgt hoe hij het in zijn hoofd kon halen om in de kamer te verschijnen terwijl hij al twee dagen dezelfde onderbroek aan heeft. Nee, het wordt hoe langer hoe beuzelachtiger als we de trend uit Amerika volgen.                                                               Straks komen de verkiezingen neer op het kiezen van de minst erge flapdrol.                   Wat mij betreft mag het langzamerhand wel weer eens een onsje meer zijn.

Ik heb waarschijnlijk een tamelijk romantische – maar vooral ook gemakkelijk te ontroeren ziel, denk ik vaak. Muziek, sommige liedjes, films, maar ook gebeurtenissen die via het nieuws tot mij komen kunnen mij tot tranen ontroeren. Lastig vind ik dat trouwens vaak wel, want mijn ontroering knijpt me doorgaans de keel zodanig dicht dat mijn stem zeer tot mijn ergernis vervormt tot een deerniswekkende piepklank.                                                 Niettegenstaande het feit dat ontroering mij vaak naar de keel vliegt kan ik het vaak toch niet laten om songteksten te schrijven die ik soms zelf de eerste keren niet eens heelhuids mijn strot uit krijg.                                                                                                 Tja, je moet er maar zin in hebben, maar nee, dat is het niet.                                                 Nee, er komt een regeltje in mijn hoofd en diezelfde dag volgt de rest.

Ik ga er hier, op mijn weblog telkens een zetten. Je weet maar nooit of een begaafde muzikant er iets in ziet om er een mooi liedje van te maken.                                                   Goed, hier is dan de eerste.

Gezicht.

Ik zie ineens je andere gezicht,                                                                                             Dat heb je wel heel lang voor me verborgen,                                                                         Je wilde me nooit plagen met je zorgen,                                                                                   De dingen waarop jij je hebt gericht,                                                                                         Maar nu zie ik je andere gezicht.

Ik zie het stuk dat niet bij mij behoort,                                                                                     Het trieste dat je niet met mij wilt delen,                                                                                   Misschien denk je dat het mij niet kan schelen,                                                                       Maar het doet pijn, lief, dat je me niet hoort,                                                                           Ineens toon je wat niet bij mij behoort.

Zo zijn we nu nog samen en alleen,                                                                                       Ik kan je nog maar af en toe bereiken,                                                                                     Vaak kijk je in gedachten langs me heen,                                                                               En wat je voelt, dat laat je niet meer blijken.

Ineens zie ik die andere kant van jou,                                                                                   De dingen die ik nooit van jou mocht weten,                                                                       Maar toch, ik kan jouw warmte niet vergeten,                                                                         En ook al is het dan voorbij voor jou,                                                                                       Herinner je dan dat ik van je hou.

Peter P. van Oosterum

Dat is dan de eerste van een serietje dat ik hier wil publiceren en waarmee ik probeer een componist te vangen. Je weet maar nooit, toch?

Een mooi Logo heb ik ervoor bedacht, maar van dit blog programma gebruik ik de gratis versie en dat betekent dat plaatjes niet zomaar in de tekst worden overgenomen. Misschien als ik ervoor doorleer, maar dit terzijde.                                                               Ik wil graag wat reactie horen/lezen op wat ik hier ga schrijven, reactie van mensen die na lezing er iets voor voelen om iets met mijn ervaring te doen.                                             Waar gaat het over.

Een jaar of vijftien geleden ben ik begonnen met een heel nieuw concept in de natuurgeneeskunde. Dat is mijn vak, zoals iedereen weet die mij kent. Het nieuwe systeem, Inverse Voice Therapy, berust op het maken van een nauwkeurige spectrumanalyse van de stem.                                                                                                 Waarom? Eigenlijk op basis van een aanname. Die aanname is dat de klank van de menselijke stem de meest dynamische uiting is die wij hebben. En dan niet alleen een uiting van wat we denken en wat we voelen, nee, van de hele lichamelijke en geestelijke structuur.                                                                                                                                 De stem heeft ook een bijzonder verstrekkende invloed, want we zetten er de ruimte om ons heen en alles en iedereen daarbinnen mee in trilling.

Als je daarbij bedenkt dat ons lichaam voor het grootste deel uit water bestaat en dat vloeistoffen zich niet laten samendrukken, dan kom je al snel tot de conclusie dat onze stem niet alleen de ruimte om ons heen in trilling zet, maar ook ons hele lichaam.                 Je zou met een beetje fantasie kunnen zeggen dat de stem het lichaam doet vibreren. Eigenlijk is het een soort massage van het hele lichaam.

Maar wat nu – dacht ik – als er bepaalde trillingen, bepaalde frequenties niet of weinig in onze stem voorkomen. Zou dat erg zijn? Zou je die missen?                                                 Zou er – en dit was heel gewaagd – ziekte kunnen ontstaan bij bepaalde hiaten in de stem?

Ik zal eerlijk zijn. Ik heb in al die jaren gunstige ervaringen met een groep patiënten. Het waren oudere mensen met longemfyseem die daardoor enorm hadden moeten inleveren op hun mogelijkheden om zich in te spannen. Bij deze groep mensen werkt de therapie die ik geef door hen te laten luisteren naar de precieze tonen die de niet of veel minder in hun stem hebben wonderlijk sterk verbeterend op de conditie.

Dan heb ik nog een man die een voortschrijdende degeneratie in een van zijn heupgewrichten had. Daar is langdurig stilstand bereikt en is er na jaren geen verdere achteruitgang.                                                                                                                         En tenslotte is er dan nog de MS-patiënt in het hoge Noorden van ons land, waar ik elke twee maanden al die tijd een stemopname ben wezen maken. Van hem moet ik tot mijn spijt zeggen dat ik nooit verbetering heb gezien, maar in vergelijking met de toestand waarin hij aan het begin van mijn onderzoek was is weinig verandering gekomen. Hij is, met andere woorden, niet – of nauwelijks achteruit gegaan, iets wat bij MS-patiënten niet heel vaak voorkomt, maar waarbij ik mij voorzichtigheidshalve van een conclusie onthoud.

Mijn dus inmiddels juist gebleken veronderstelling is dat dips in het spectrum goede informatie opleveren voor verbetering van de gezondheid, maar ook, en dat is een nuttige bijkomstigheid dat door toepassing en oefening een betere, soepelere, mooiere en vooral ook meer ontspannen stem opleveren.
Dit nu lijkt me in elk geval goed nieuws voor iedereen die het van zijn stem moet hebben: zangers, sprekers, verkopers!

Wat is mijn dilemma? Nou dit: Als je met iets totaal nieuws komt dan hangt je succes onder meer af van de vraag hoe ver je van de gebruikelijke werkelijkheid af zit. Met andere woorden: als je al te futuristisch bezig bent word je in het gunstigste geval alleen maar uitgelachen. Nou, zelfs zo ver ben ik nog niet. Op de een of andere manier ben ik te weinig koopman en te veel bezeten onderzoeker.

Een en ander overwegend heb ik het plan opgevat om mijn methode, die overigens heel gemakkelijk is uit te leggen, maar gewoon via een YouTube filmpje aan iedereen beschikbaar te stellen. Ik ben daar al mee bezig en zal daar ook mee doorgaan, tenzij iemand die dit leest een beter plan heeft.

Om je even een idee te geven moet je bedenken dat wij vaardigheden leren door te oefenen. Of het nu het bespelen van een muziekinstrument is of het bedienen van een hijskraan, maar ook het nauwkeurig hanteren van je stembanden.                                       Met de techniek die ik gebruik kom ik er heel precies achter welke frequenties iemand bij het gebruik van zijn stem van nature minder gebruikt. Die klanken laten zich oefenen en dat levert verrassende resultaten op.

Ik zou zeggen: reageer als je geïnteresseerd bent, want ik kan dit voor je doen, maar ik kan je ook leren het zelf te doen.