Ik heb waarschijnlijk een tamelijk romantische – maar vooral ook gemakkelijk te ontroeren ziel, denk ik vaak. Muziek, sommige liedjes, films, maar ook gebeurtenissen die via het nieuws tot mij komen kunnen mij tot tranen ontroeren. Lastig vind ik dat trouwens vaak wel, want mijn ontroering knijpt me doorgaans de keel zodanig dicht dat mijn stem zeer tot mijn ergernis vervormt tot een deerniswekkende piepklank.                                                 Niettegenstaande het feit dat ontroering mij vaak naar de keel vliegt kan ik het vaak toch niet laten om songteksten te schrijven die ik soms zelf de eerste keren niet eens heelhuids mijn strot uit krijg.                                                                                                 Tja, je moet er maar zin in hebben, maar nee, dat is het niet.                                                 Nee, er komt een regeltje in mijn hoofd en diezelfde dag volgt de rest.

Ik ga er hier, op mijn weblog telkens een zetten. Je weet maar nooit of een begaafde muzikant er iets in ziet om er een mooi liedje van te maken.                                                   Goed, hier is dan de eerste.

Gezicht.

Ik zie ineens je andere gezicht,                                                                                             Dat heb je wel heel lang voor me verborgen,                                                                         Je wilde me nooit plagen met je zorgen,                                                                                   De dingen waarop jij je hebt gericht,                                                                                         Maar nu zie ik je andere gezicht.

Ik zie het stuk dat niet bij mij behoort,                                                                                     Het trieste dat je niet met mij wilt delen,                                                                                   Misschien denk je dat het mij niet kan schelen,                                                                       Maar het doet pijn, lief, dat je me niet hoort,                                                                           Ineens toon je wat niet bij mij behoort.

Zo zijn we nu nog samen en alleen,                                                                                       Ik kan je nog maar af en toe bereiken,                                                                                     Vaak kijk je in gedachten langs me heen,                                                                               En wat je voelt, dat laat je niet meer blijken.

Ineens zie ik die andere kant van jou,                                                                                   De dingen die ik nooit van jou mocht weten,                                                                       Maar toch, ik kan jouw warmte niet vergeten,                                                                         En ook al is het dan voorbij voor jou,                                                                                       Herinner je dan dat ik van je hou.

Peter P. van Oosterum

Dat is dan de eerste van een serietje dat ik hier wil publiceren en waarmee ik probeer een componist te vangen. Je weet maar nooit, toch?