De nieuwe nationale sport die uit Amerika is overgewaaid. Eigenlijk had ik het al een hele poos zien aankomen, maar nu, ja, natuurlijk, met het voor het grijpen liggende voorbeeld van een Amerikaanse president die van voren niet lijkt te weten dat hij van achter leeft, ja nu is ook hier het hek van de dam.

Even voor de duidelijkheid: heel mijn leven – nou, laten we de jaren tussen 1940 en 1945 maar even buiten beschouwing laten, maar verder was het altijd zo dat er in onze residentie mensen waren die wij gekozen hadden om wat we veronderstelden dat ze voor ons in dit land wilden realiseren. Dat heette – en heet nog steeds – de politiek.                   Leuk nationaal gebeuren, nou ja, vroeger dan, waarbij eigenlijk nooit precies werd gekeken wat er nou toch met al die beloftes was gebeurd en hoe dat nou kwam.

Tja, er was ons van alles beloofd als we op partij A van meneer Jansen stemden. Nou, dan stemden we daar op en dan kwam het doorgaans zo uit dat de partijen B en C en soms ook D nog een beetje ervoor zorgden dat wat ons beloofd was door meneer Jansen niet door kon gaan. Zij, die partijen B, C en D ook nog een beetje vonden dan – maar dat zeiden ze dan in heel bedekte termen – dat meneer Jansen van partij A misschien wel een gat in zijn hand had, maar dat juist dat gat nog minder groot was dan de krater in zijn achterhoofd.                                                                                                                             Die woorden gebruikten ze natuurlijk niet. Dat gat in zijn hand en die krater in zijn achterhoofd die ze vermoedden noemden ze dan heel keurig een gat in zijn begroting.

Hoe dan ook, begrotelijk was het wel. Je had op Jansen gestemd en wat Jansen wilde ging niet door. Vervelend allemaal, maar gelukkig kon je na vier jaar, of soms zelfs korter, weer opnieuw stemmen. Weet je wat, dacht je dan, laat ik nou maar eens op Van Hepscheuten van partij B stemmen, want die Jansen had de hele vorige periode een gat in zijn…eh, wat was het ook al weer, oh ja, begroting en die Van Hepscheuten die had dat haarfijn in de gaten. Dus je stemde op Van Hepscheuten. Maar ja, dan bleek na een half jaar alweer dat ze daar de boel alleen maar draaiende konden houden als alles duurder werd, vooral de belasting.                                                                                                       En zo ging het maar door. Vaak was het een beetje een flauw spelletje vliegen afvangen, maar daar is nu verandering in gekomen.

De nieuwe benadering van en door politieke figuren heeft steeds minder met de werkelijke doelstellingen te maken en steeds meer met onderbuikgevoelens. De dames – maar vooral heren politici kronkelen zich met hun vetste glimlach de talkshow studio’s binnen in de strijd om in ieder geval het aardigst gevonden te worden. Dat biedt prachtige openingen voor simplistische en cabareteske benaderingen. Wat daarbij trouwens wel opvalt is dat het belachelijk maken van politieke figuren zich hier te lande meer lijkt te richten op de mannetjes dan op de vrouwtjes. Zou dat te maken hebben met vaderlands burgermansfatsoen, want in Amerika heeft mevrouw Clinton het absolute tegendeel ondervonden.

Een paar dingen vind ik erg jammer en de ergste daarvan is deze. Je mag stemmen, maar het hoeft niet. Je mag wel de hele dag lopen roepen wat je er allemaal van vindt.                 Nou, laat ik nou ook eens iets vinden: als je niet stemt moet je wat mij betreft je mening over ongeacht welk politiek issue voor je houden. Nee, sterker nog. Ik vind eigenlijk dat een oude verplichting weer terug moet, namelijk dat stemmen verplicht is. Niet stemmen betekent wat mij betreft dat je zegt: ‘Het kan me allemaal geen reet schelen hoe dit land wordt geregeerd.’ Fijn hoor, zo’n instelling. Kom gezellig mee profiteren.

Dan moet je desnoods maar leren om uit veel kwaaien de minst kwaaie te kiezen. Dan vind je tenminste ook een iets waar we wat aan hebben. Het lamzakkerige gedoe wat ik om mij heen en via de media meekrijg, van: ‘ach, die politiek interesseert me eigenlijk niet’. Dat vind ik nou een opvatting die ik alleen huisdieren wil vergeven.

Maar even terugkomend op het eerdere onderwerp, op de man spelen. Dat gaat hier ook binnen de kortste keren onfrisse vormen aannemen. Vanmorgen las ik al dat Jesse Klaver zijn jeugd wat had laten oppoetsen door de mannetjesmakers. We gaan het krijgen hoor ja, zult het meemaken dat een geachte afgevaardigde vanuit een opponerende hoek in de kamer de vraag krijgt hoe hij het in zijn hoofd kon halen om in de kamer te verschijnen terwijl hij al twee dagen dezelfde onderbroek aan heeft. Nee, het wordt hoe langer hoe beuzelachtiger als we de trend uit Amerika volgen.                                                               Straks komen de verkiezingen neer op het kiezen van de minst erge flapdrol.                   Wat mij betreft mag het langzamerhand wel weer eens een onsje meer zijn.