Onderstaande alinea haalde ik van het internet. Cellen die een kwaadaardige transformatie ondergaan, moeten replicatieve senescentie en uiteindelijke celdood, geassocieerd met progressieve telomeerverkorting die optreedt door opeenvolgende celdeling, omzeilen. Om dit te doen, reactiveren kwaadaardige cellen telomerase om hun telomeren uit te breiden en cellulaire onsterfelijkheid te bereiken, wat een “kenmerk van kanker” is. Hier bespreken we de telomeerafhankelijke en -onafhankelijke functies van telomerase bij kanker, evenals het potentieel ervan als biomarker en therapeutisch doelwit om kankerpatiënten te diagnosticeren en te behandelen.

Bovenstaand stukje haalde ik van het internet. Ik ben altijd nieuwsgierig naar het proces dat in werking treedt als er sprake is van kanker. Bij deze ziekte hebben we te maken met ongewenste en ongebreidelde celgroei. Hoe kan dat nu gebeuren? Een heel belangrijk woord dat ik steeds weer tegenkom is “telomerase”, een enzym dat bij ons voornamelijk in de geslachtscellen voorkomt en dat er daar voor zorgt dat de productie van spermacellen en eicellen op gang blijft. Speciaal bij de man is duidelijk dat er tijdens de geslachtsrijpe periode in het leven miljarden van deze celletjes geproduceerd worden.

Nu weten we dat een mens bij de conceptie de heft van het DNA van zijn moeder en de andere helft van zijn vader krijgt. En in dat woord ‘helft’ ligt nu het probleem en misschien in de toekomst ook wel de oplossing. De eicellen en spermacellen bevatten namelijk een over de hele lengte gespleten DNA molecuul. Immers, bij de bevruchting komen die helften – een van de moeder en een van de vader – bij elkaar om samen die prachtige dubbele helix te vormen die ons DNA molecuul vormt. In die geslachtscellen zorg het enzym telomerase ervoor dat er perfecte ‘halve’ uiteinden (telomeren) worden gemaakt zodat de overvloedige en daar ook noodzakelijke voortgaande reproducerende celdelingen altijd maar doorgaan.

Die over de lengte gedeelde halve telomeren zijn natuurlijk niet geschikt als uiteinden van de complete dubbele DNA strengen. In onze gewone lichaamscellen blijkt dat soort halve telomeren aanleiding te kunnen vormen voor ongebreidelde groei.

De vraag is nu: hoe komt het nu dat gewone, normale, gezonde lichaamscellen van die rare over de lengte gespleten halve telomeren maken, waardoor ze kans maken straks kankercellen te worden. Mijn antwoord daarop is – daarin ben ik eerlijk – door mij verzonnen en nooit onderzocht. Het is dus een onbewezen theorie, maar daarom niet onlogisch.

Ik vermoed dat bij de afnemende seksuele activiteit die bij de meeste mensen te constateren valt de productie van het enzym Telomerase in de geslachtscellen geen gelijke tred houdt. Met andere woorden, dat enzym is daar overvloedig en niet meer nodig in productie en kan daardoor gewoon via de bloedbaan in de rest van het lichaam komen. Het dichtste bij is dan natuurlijk bij de man de prostaat, de klier die zorgt voor de transportvloeistof voor de spermacellen en bij de vrouw de tegenhanger van de prostaat, de baarmoeder. En juist in die organen zien we zich heel vaak kanker ontwikkelen. Mijn onbewezen theorie betreffende de oorzaken van in ieder geval deze vormen van kanker berust dus op de overproductie van niet meer noodzakelijke telomerase, waardoor ongeschikte rare halve telomeren de ongebreidelde celgroei doet ontstaan.

Eigenlijk bekruipt mij bij een ziekte als kanker een vreemd gevoel, een gevoel van afscheiding. Een deel van de totale georganiseerde eenheid ‘Mens’ begint voor zichzelf, treedt op als een parasiet. Van symbiose in de zin van een gemeenschappelijk belang is geen sprake. De kanker bereidt zich uit, begint overal in het lichaam waar daarvoor de gelegenheid is het ene na het andere filiaal, bekend onder de naam metastase (uitzaaiing). Het is onwijs en derhalve destructief. Het zou gezien kunnen worden als een domme en derhalve heilloze concurrentiestrijd. De kanker groeit ten koste van het lichaam dat hem voedt. Er valt dus slechts tijdelijke winst te behalen. Daarom kun je kanker ook wel zien als een leger van opstandelingen zonder visie, een leger dat onbeheerst de eigen noodzakelijke bronnen vernietigt en daarmee het leven van de gastgever beëindigt, hooligans eigenlijk.

Nu hoop ik in al het bovenstaande enige instemming te hebben bewerkt met mijn idee dat de verkeerde telomerase die geschikt is om halve telomeren te doen ontstaan die op hun beurt weer kunnen leiden tot ongewenste en niet meer te controleren celgroei minstens als ongewenst is te bestempelen. En dat laatste brengt mij in dit betoog nu bij het kweekvlees.

Jaren is er geëxperimenteerd om te zien of het mogelijk zou zijn om in een industriële omgeving spiercellen tot groei te laten komen.

Nu hebben spiercellen, net als veruit de meeste levende cellen een beperkte groeimogelijkheid. Na elke deling van de cel breekt er een telomeer af en aangezien gewone niet geslachtscellen geen telomerase maken raken de telomeren na verloop van tijd op en dat is dan het einde van de reproductieve groei.

Als je nu echter met de telomerase zoals die in de geslachtscellen wordt geproduceerd de gewone spiercellen gaat bewerken – een niet heel simpel proces, maar het lijkt toch te werken – dan gaan die spiercellen alsmaar door met groeien. Het gaat er dan uitzien als vlees, het gaat ruiken als vlees, het gaat smaken als vlees en erger nog, het gaat straks worden verkocht als vlees. Ja, en dan hebben we zonder dat we het kunnen zien, zonder dat we het kunnen ruiken, zonder dat we het kunnen proeven te maken met (kweek)vlees waarin telomerase zit dat onze eigen trouwe lichaamscellen kan verleiden tot onbeheersbare groei, kankervorming dus. Ik geloof namelijk nooit dat de kweekvlees industrie ervoor gaat zorgen dat er geen telomerase voor halve telomeren meer in hun produkt zit voor het naar de winkel gaat. Niemand ziet het, ruikt het of proeft het, toch?

Ik zeg: ik weet dat dit hele verhaal weliswaar op bestaande kennis berust, maar nooit bewezen is, maar toch zeg ik: KWEEKVLEES, NIET ETEN.

Een afgeleid verhaal, geïnspireerd op de schepper die zijn eigen schepping ging verheerlijken, er verliefd op werd en niet kon komen tot het loslaten. Kijk nou toch hoe mooi deze mythologische figuur ons weer ideeën aanreikt die zouden kunnen dienen tot het vinden van oplossingen maar ook het creëren van wereldwijde ellende op een manier die sterk doet denken aan datgene wat we al duizenden jaren aan het doen zijn. Tja, wat is dat dan? Nou bijvoorbeeld met een grote boog om heilige huisjes heenlopen en nooit willen begrijpen wat echt er staat.

Voor heel veel Christelijke mensen is de Bijbel een boek dat letterlijk genomen en geloofd moet worden. Dat doen ze echter niet. Veruit de meeste van die mensen geloven wat hen door kerk en opvoeding is voorgekauwd. Zij lezen en interpreteren dus niet zelf. Ik geef een voorbeeld waarbij ik letterlijk aanneem wat er staat, daarmee ongetwijfeld de afkeer van de Christelijke gemeenschap op mijn hals halend: “God schiep de mens naar zijn beeld en gelijkenis.” Dat staat letterlijk in de Bijbel en zou dus geloofd moeten worden. Omdat ik niet zo’n Christelijke opvoeding heb gehad neem ik dat citaat letterlijk en concludeer: De mens, dat slaat dus ook op mij. Ik mag dus zeggen: “en God schiep mij naar zijn beeld en gelijkenis.” Ja, wacht nou even, ik zie er dus net zo uit als de God uit de Bijbel… Nee, brave traditionele Christen, begin nou niet te zeuren van zo is het niet bedoeld, want dan had het maar anders opgeschreven moeten worden. Ik wil dit citaat gewoon letterlijk nemen. Dat moet toch volgens jullie, letterlijk geloven wat er staat?

Al moet ik toegeven dat er dan bij mij natuurlijk toch wel een paar vragen rijzen. Tja, het lijkt er sterk op dat er een soort mens of misschien meerdere van dat soort mensen waren die blijkbaar een nieuw soort mensen nodig hadden. Waarom? Nou wat denk je van slaafjes…nou vooruit knechtjes dan.

Gelukkig geeft het levenswerk van de wetenschapper Zecharia Sitchin, de analyse van de oudste geschreven teksten ter wereld, de kleitabletten uit de Soemerische beschaving, een heleboel duidelijkheid. De kennis die hieruit te putten valt is grotendeels gemakkelijk via het internet te vinden. Daar wordt duidelijk gesproken van een volk dat met toestellen uit de hemel kwam en een belangrijke leidende rol vervulde voor de wezens – mensen dus – die ze gemaakt hadden. Je kunt het natuurlijk ook allemaal naar de prullenbak verwijzen en vasthouden aan je eigen onwrikbare geloofsovertuigingen. Daar ga ik gelukkig niet over.

Tja, waarom ben ik nou uitgerekend met Pygmalion begonnen? Dat heeft te maken met de bezetenheid en de onbespreekbare affiniteit met het eigen werk dat zo kenmerkend is voor niet alleen vele kunstenaars, maar ook voor veel mensen die lang en ingespannen een doel nastreven. Zij hanteren standpunten als: het is waar en alle moeite waard en het moet behouden blijven omdat het… nou ja, vul maar in.

Als je trouwens die Bijbel leest – en dat heb ik gedaan, van kaft tot kaft – dan vind ik persoonlijk het Oude Testament het interessantst. Dat is ook de reden dat ik over de Griekse Pygmalion ben begonnen, die helemaal verliefd werd op zijn eigen schepping. In het Oude Testament komt namelijk meermaals een situatie voor dat die God, die dus volgens mij gewoon een soort mens was, en ook nog al een kort door de bocht achtig type, besloot om het experiment Aardmens als mislukt te beschouwen en derhalve te vernietigen. Nou ja, het verhaal van de zondvloed en de Ark van Noach kent iedereen. Maar daar komt dus het Pygmalion principe om de hoek. Noach en de zijnen hadden met zoveel liefde en toewijding die nieuwe mens gemaakt dat ze het experiment met alle geweld wilden redden. Dat allegorische verhaal van die ark zal mogelijk technisch een stuk ingewikkelder in elkaar gezeten hebben. Waar het in wezen op neer komt is dat ze de baas te vlug af moesten zijn om te redden wat er te redden viel, terwijl de baas met behulp van waarschijnlijk atoombommen en een boel kunstmatig opgewekt natuurgeweld (denk tegenwoordig aan H.A.A.R.P.) meer dan genoeg had van wat hij als een mislukking ervoer. Waar het op neer komt is dat er voldoende werd gered om het voortbestaan van onze soort veilig te stellen

Ach weet je, als het over scheppen gaat denk ik nog vaak aan mijn vader. Hij was kunstschilder gedurende de laatste dertig jaar van zijn leven. Hij wist heel goed dat niet elk doek dat hij schilderde een succes was. Zo’n doek bleef dan een poosje in een van de wandrekken in zijn atelier staan. Als hij dan even geen nieuw doek wilde gebruiken en het doek had de juiste afmetingen dan kwastte hij grondverf over de mislukking heen en schilderde er een nieuw tafereel overheen.

Een schepping vernietigen kan best ook wat minder gramstorig en gewelddadig

denk ik dan.

Rockefeller, oliemiljardair, ontdekte meer dan een halve eeuw geleden dat er van olie ook medicijnen konden worden gemaakt. Dus regelde hij dat de wereld ging geloven dat alle geneesmiddelen die niet van olie werden gemaakt het stempel “KWAKZALVERIJ” kregen. Deze KWAKZALVERIJ werd strafbaar. Dat was beter voor de winst van de farmaceutische industrie. Hij begon universiteiten te financieren  – eerst in Amerika – later ook hier waar de studenten medicijnen studeerden, in plaats van geneeskunde zoals vroeger.

De farmaceutische industrie, die ook wel BigFarma wordt genoemd heeft natuurlijk helemaal geen belang bij gezondheid. Stel je voor zeg, iedereen gezond. Dan kan BigFarma alle miljardenwinsten verder wel vergeten. De meeste middelen die ze maken zijn ook onderhoudsmiddelen. Je bent bijvoorbeeld een diabetespatiënt. Nou dan kan het zijn dat je voor de rest van je leven insuline toegediend moet krijgen. Paar keer per dag spuiten. In dat geval is BigFarma wel zo handig om het allemaal voor jou een beetje prettiger te maken. Je kunt tegenwoordig pompjes krijgen die je insuline in je bloed meten en dan automatisch toedienen wat je nodig hebt. Je hebt er bijna geen omkijken naar. Maar ja, het is wel weer een beetje duurder dan gewoon spuiten en meten met vingerprik en stripjes, wat trouwens ook al niet goedkoop was. Maar ja, wat moet je hè? Het is spuiten of sterven.

Door sommige politieke partijen, die doorgaans ook maar wat wervende teksten voor het publiek wauwelen, wordt weleens geroepen dat gezondheid een recht is. Dat is natuurlijk flauwe kul, waarop zou een dergelijk recht gebaseerd moeten zijn. Moet je dan soms je vader en moeder voor de rechter slepen als je met een erfelijke afwijking geboren bent? Dat is natuurlijk onzin. In sommige streken op de wereld, bijvoorbeeld in het oude China, betaalden de mensen hun dokter zolang ze gezond waren. Bij ziekte hield de betaling op totdat de gezondheid hersteld was. Ach, we moeten maar accepteren dat ziekte een verdienmodel is, hoewel die gedachtegang wel een paar lelijke mogelijkheden opent.

Laat ik nu eens bij mezelf beginnen. Uit mijn eerste huwelijk uit 1963 kreeg ik twee kinderen, meisjes. Allebei hadden ze Cystic Fibrosis, de zogenaamde taaislijmziekte. Mijn oudste dochter overleed op 36 jarige leeftijd in 2000. Mijn jongste dochter is nu 51 en zij maakt het mee dat er enkele effectieve middelen zijn ontwikkeld voor patiënten met die ziekte. Daardoor heeft mijn dochter een beter leven, kan beter ademhalen en voelt zich een stuk prettiger. BigFarma weet natuurlijk dat zij, net als alle andere patiënten met die erfelijke ziekte zonder één van die paar middelen die er dan tegenwoordig zijn, gewoon sterven. Ze stikken namelijk letterlijk. Nou, let op, BigFarma die al miljarden verdient aan alles wat de dokter voorschrijft en verder aan alles wat je gewoon kunt kopen, heeft voor deze betrekkelijk kleine groep van mensen met die taaislijm ziekte nu toch een middel. Gelukkig zijn er dus niet zo veel van die patiënten, want BigFarma rekent voor het gekochte recht om verder te mogen leven € 196.500,– per jaar.

Nooit zul je bij grootverdiener BigFarma een gedachtegang tegenkomen als: ‘Ach mensen luister, we hebben hier te maken met een kleine en ook slinkende bevolkingsgroep. Laten we hier nu eens heel coulant in de prijsbepaling zijn. Door de bewustwording van de geboortekansen worden tegenwoordig er bijna geen nieuwe taaislijm kindjes meer geboren. Dus kom, vooruit, niet lullig doen. Dit kan best een keer ver onder de kostprijs.

Maar nee, dat gebeurt niet. Per slot van rekening blijkt ook in de vroeger zo nobele wereld van de geneeskunde, sinds de studie medicijnen heet, dat winst altijd weer belangrijker is dan mensen.

Ik zou BigFarma een advies willen geven – niet dat ik ook maar in de verste verte de hoop koester dat er naar mij geluisterd wordt hoor – Neem als het moet, geef als het kan.