Ach, je weet wel. Het valt me trouwens wel op dat het steeds vaker gebeurt, nou ja, bij ons dan hè. Vroeger? Nou In de afgelopen veertig jaar kon ik ze nog op de vingers van één hand tellen weet je. Maar als ik nu kijk. Ik wil niet veel zeggen hoor, maar bijna elke maand kunnen wel weer het stemmige pak aan en naar het crematorium of een enkele keer het kerkhof.                                                                                                                       Nu ook weer hè. Zo’n vreselijk aardige man.                                                                           Net tachtig. Je zou toch denken dat je dan tegenwoordig nog wel een stukje door mag.

We kwamen hem en zijn vrouw een paar keer tegen op de verjaardag van de vriend van de oudste dochter van mijn vrouw. Gezellige mensen, brede belangstelling, sportief… maar ja…                                                                                                                                   Ineens had hij geen trek meer in eten.                                                                                     Naar de dokter.                                                                                                                         Na de gebruikelijke eerste aanpak die niet hielp moest er dan maar een scan worden gemaakt.                                                                                                                                   Vlekjes op de lever, zeiden ze.                                                                                                 Dat is nou amper vier weken geleden en nu is het bijna… ja, bijna wat eigenlijk.                 Ik denk er wel eens aan. Niet dat ik er treurig of angstig van word hoor. Dat heeft weinig zin, want weglopen kun je er toch niet voor.                                                                           Maar ja, weet je: ik begin zelf ook al aardig op te schieten en dan ga je vanzelf wel eens denken, hè?