Vijfentachtig ben ik nu. Ik weet het, veel mensen halen dat niet. Vaak kijk ik tegenwoordig in de krant de overlijdensadvertenties na en dan zie ik dat ik langzamerhand toch, als je het tenminste zo noemen kunt, tot de bevoorrechte groep begin te horen. Waarom staat er dan ‘klaar’ boven dit stukje? Nou, dat beschrijft het gevoel wat ik bij mezelf merk. Ik heb het gevoel dat ik een belangrijke taak klaar heb in mijn leven. Het is misschien een beetje raar om te zeggen maar allebei de kinderen die ik in dit leven heb gekregen – de eerste, Karin die zichzelf Katinka noemde die al op 36 -jarige leeftijd in 2000 stierf en nu kortgeleden Annemieke die ons op 53 jaar ontviel en die afgelopen dinsdag in een zorgvuldig geregisseerde crematie haar levenseinde vierde kan ik bijna wel zeggen – zijn nu dus allebei overleden. Hoe en waarom heb ik dan het gevoel dat iets in mijn leven klaar is, dat ik iets heb afgemaakt. Het is voor ouders toch niet gewoon om een kind te overleven, maar twee is helemaal ongebruikelijk. Toch ben ik niet diep bedroefd. Eerder heb ik een soort eerbiedig besef dat de zware opgave waarmee ik blijkbaar aan dit leven begonnen ben erop zit en dat ik nu nog hopelijk een klein, maar mooi stukje voor mezelf heb.                                                                                                                                                                             Die kinderen van mij leden beide aan een intermediaire erfelijke ziekte, Cystic Fibrosis ook wel de taaislijmziekte genoemd. Zulke kinderen leven doorgaans minder lang dan gezonde mensen en hebben vaak te maken met ziekenhuisopnames, bergen medicijnen. Als ouder van een CF kind ben je altijd bezorgd, angstig, omdat je weet dat het waarschijnlijk binnen jouw levensspanne tot een triest afscheid zal komen. Maar nu, nu het allemaal gebeurd is wat mij sinds 1964 toen Karin geboren werd boven het hoofd hing en toen ze in 1972 ook nog een zusje kreeg met dezelfde ziekte, die drie dagen na haar geboorte al geopereerd werd aan een aangeboren darmafsluiting en nu we haar na een turbulent leven vol van vrolijk, maar vooral moedig gedragen buikpijn en benauwdheid hebben weggebracht nadat ze vredig insliep, nu overheerst bij mij het gevoel: ik ben eindelijk klaar. Laat me even bijkomen en dan eens kijken wat mijn leven nog biedt. Dag lieve Katinka en Annemieke. Ik ben trots op wat jullie in je korte levens hebben bereikt en met dat gevoel neem ik afscheid van jullie en laat jullie weer vrij in de eeuwigheid waarvan ik weet dat we elkaar ongetwijfeld ooit weer tegenkomen. Deze keer mocht ik jullie vader zijn

Mijn hemel. Ik had aanvankelijk geen idee wat me gebeurde. Nou ja, droeve omstandigheden, dat wel: mijn jongste en laatste nog levende dochter is uiteindelijk, net als haar grote zus in 2000, aan de gevolgen van de taaislijmziekte overleden. Met mijn vrouw was ik bij haar om afscheid van dit kind te nemen. Altijd heb ik met haar een bijzondere emotionele band gehad, maar wat me bij dat afscheid verbaasde was dat ik van binnen, emotioneel dus, eigenlijk stil was gevallen. Ik voelde geen verdriet, er waren geen tranen. Ze omhelsde me en kuste me en zei: ‘ik hou van je’, maar er gebeurde helemaal niets in mij. Er was euthanasie gepland en we vroegen of we volgende week misschien nog één keer zouden komen. Ze zou bellen…

Voor de laatste keer, zoals later bleek, trokken we haar buitendeur achter ons dicht en ik reed naar huis met een wonderlijk leeg gevoel in mijn geest. Ik zou bijna zeggen dat het me verbaasde, maar zelfs dat voelde ik niet. Thuis keken we naar de televisie en toen gebeurde het. Ineens kreeg ik een rare draaiduizeligheid. Mijn evenwicht was weg. Ik kon niet lopen want ik zou beslist vallen. Mijn vrouw maakte zich ongerust en belde tenslotte 112, waarna een ambulance langs kwam. De broeders onderzochten me, plakten me vol met stickers voor het cardiogram, stelden vast dat ik wel een bijzonder lage bloeddruk had maar dat er verder niets aan de hand was. Tussen die twee mannen in ben ik toen twee trappen op naar mijn slaapkamer geklommen. De volgende ochtend was er niets meer aan de hand. Ik kleedde me aan en ging naar beneden.                                                     ‘Hoe is het nu?’ wilde mijn vrouw weten. ‘Niks meer aan de hand’, zei ik, maar later, die zaterdagmiddag begon het weer en kon ik weer niet staan of lopen. Dat duurde een aantal uren, maar ging, net als de eerste keer vanzelf weer weg zonder hulp van buiten. Ik meende nu dat het misschien wel klaar was. Dat bleek echter anders.                              De volgende dag, zondag, begon goed. Dat wil zeggen: ik voelde nog steeds geen emotie over mijn stervende kind en was daar eigenlijk niet verbaasd over, hoewel ik normaliter eigenlijk een zeer emotioneel mens ben.                                                                                                    ‘s middags kwamen de draaiduizelingen echter weer terug en nu raakte ik in een soort verlamming. Ik kon me nauwelijks bewegen. Spreken ging ook niet meer. Ik zat op een stoel aan de tafel en kon helemaal niets. Mijn vrouw maakte zich inmiddels dodelijk ongerust. Ik was ook nog helemaal wit weggetrokken. Zij belde 112 en met een kwartier stond de ambulance weer voor de deur. Ik werd de ambulance ingedragen en in het ziekenhuis in bed gelegd. Men vreesde een hersenbloeding, dus er werd een MRI-scan gemaakt waarop evenwel niets te zien viel. Intussen was ik nog steeds immobiel. Vaag herinner ik me dat ik vanaf de brancard op een bed getild werd, maar waar dat in de rij der gebeurtenissen plaatsvond herinner ik me niet. Uren na dat het begonnen was trokken de duizelingenweg en tenslotte kon ik met enige hulp naar de auto van mijn vrouw lopen die daar bij de eerstehulppost stond.

Daarna zijn de duizelingen niet meer voorgekomen, maar wat was er gebeurd. Ik had, waarschijnlijk onbewust, de emotie over het verlies van mijn tweede en nog enige kind geblokkeerd en nu vermoed ik dat die voor mij normaliter toch heel heftige emotie zich op deze wijze een uitweg heeft gezocht. Wonderlijk. Heel erg huilen was beter geweest denk ik, maar dat kwam niet.

Nou ja, komende dinsdag is de crematie. Wie weet…

Laten we maar beginnen met de algemeen Christelijk aanvaarde volgorde der geestelijke gebeurtenissen. We hebben dan wat eerst komt en wat dan en ten slotte wat daarvan weer het resultaat is. Goed:

We beginnen dan met de Vader, die vervolgens de Zoon verwekt – bij Moeder Aarde denk ik – en dan is er het resultaat: de Heilige Geest. Voor de doorsnee beschouwer, religieus van aard of niet, betekent dat eigenlijk heel weinig. Nou prima, de pastoor of dominee spreekt deze beladen woorden uit tijdens de volgorde der gebeurtenissen tijdens de Godsdienstoefening, maar wat betekent het in absolute – lees eeuwige – lees tijdloze, onstoffelijke zin. Uiteindelijk zijn dat onze eigen gedachteninhouden.

Misschien draaf ik door, maar ik heb toch het idee dat er eeuwige waarden achter deze drie begrippen verborgen gaan. Laat ik ze ook maar noemen; en schrik niet want het is waarschijnlijk volkomen anders dan je denkt: te beginnen met de Vader, het begin van alles. Dat is het begin van alles wat ons beweegt. Het is Gevoel, het gevoel dat de noodzaak tot uitdrukking brengt tot een daad, tot beweging, de Zoon. In dit stadium is er de drang en de kracht om iets, wat dan ook, te doen. En dan komt het woord, bijbels, maar eigenlijk bedrieglijk verwarrend: de heilige geest, via de stem. Het hele op drie principes rustende quasi vrome Bijbelse principe is eigenlijk niet meer of minder dat wat wij allemaal elke dag de hele dag door doen. Elke handeling begint met een gevoel, de Vader, gevolgd door het reageren op dat gevoel, Beweging de Zoon die de beweging vorm geeft in de daad of het woord, de Heilige geest. Feitelijk is dan de heilige drie-eenheid de matrix van al ons handelen

Dat wilde ik vandaag vertellen.

Gevaar had het moeten heten dit voer voor melkvee. Sommige volkomen doorgeslagen idioten die maar denken dat ze de natuur moeten redden, alsof de natuur dat niet veel handiger zelf kan, hadden besloten dat het rundvee veel te veel scheten liet, daarmee de overigens toch al zelf bedachte stikstof zwakzinnigheid overschrijdend. De farmaceutische industrie – ja, wie anders – wilde daar graag op inspelen en bereidde een nieuw zij het empirisch product.

In Denemarken was de overheid enthousiast over deze mogelijkheid. De boeren was uiteraard niets gevraagd. De vraag waar boeren nou in hemelsnaam helemaal verstand van kunnen hebben als het gaat om het milieu en de beschadiging ervan door de scheten van melkvee was vermoedelijk niet eens in de ambtelijke hoofden opgekomen. Bovaer werd verplicht gesteld, want uit zichzelf ophouden met scheten laten kon je de koeien – boeren trouwens ook niet leren.

Resultaat van het denkproces van ambtenaren: koeien doodziek, dertig procent minder melk, hier en daar koeien dood in het land of in de stal. Maar het milieu heeft gezegenvierd.

Ik weet eigenlijk niet meer hoe lang het geleden is dat ik op de televisie een film zag die de titel Highlander had. Het ging over een man van naar ik denk jong-middelbare leeftijd, ja, zeg maar een veertiger. Die man ontmoette een jonge vrouw waar hij verliefd op werd. En dan gebeurde het. Je ziet die vrouw door de jaren heen ouder worden. Hij niet. Hij blijft er hetzelfde uitzien. Zo gaat dat door in zijn leven. Telkens moet hij afscheid nemen van een geliefde die oud is geworden, terwijl hij zijn jeugd behoudt. Hij is een zogenaamde Highlander waarvan er in dit verhaal nog maar twee op de Aarde rondlopen. Hun voortleven hangt in dit verhaal af van de vraag of ze het hoofd van de andere Highlander kunnen afslaan, want in dit bizarre verhaal is hun eeuwigdurende leven afhankelijk van de vraag of ze in een tweegevecht met het zwaard het hoofd van de ander van zijn romp kunnen slaan. Ik moest natuurlijk denken aan het volk, de Anunnaki, dat ons volgens mij als slaven heeft gecreëerd, een volk – denk aan Metusalem – dat ook duizenden jaren meeging zonder last te hebben van veroudering.

Hier stopt overigens de vergelijking. Ik denk niet dat de Anunnaki, die volgens mij werkelijk bestaan hebben en waarschijnlijk ergens in ons universum nog steeds bestaan, elkaar moesten onthoofden om het eigen voortbestaan te garanderen. Blijkbaar vond de scenarist van deze film het al ongeloofwaardig en erg genoeg als er maar één zo’n figuur overbleef. Mij zette het hele verhaal op het spoor van het weliswaar niet eeuwige – maar toch veel langere leven dan in onze menselijke vorm mogelijk is. Dat is de reden dat ik ooit begonnen ben met een boek dat ik nog steeds moet afmaken en dat het thema van het veel langere leven behandelt door een kleine, maar hinderlijke weeffout bloot te leggen die bij onze creatie is opgetreden.

Ja, en nu moet ik eigenlijk op gaan passen om niet de hele in de Bijbel gelovende wereld over me heen te krijgen, want ik beweer nogal wat. De Grieken deden dat overigens ook, maar veel minder realistisch. In hun mythologie waren goden toch onaantastbare niet menselijke verschijnselen die zich naar believen wel met ons konden vermengen en aldus halfgoden konden verwekken die dan buitenproportionele eigenschappen bezaten. Nee, ik doe iets voor de Bijbelgelovigen veel ergers. Ik beweer dat de persoon die in de Bijbel wordt aangemerkt als God helemaal geen God was, maar een leider van de Anunnaki. Zo denk ik bijvoorbeeld dat het verhaal in de eerste verzen van Genesis zes heel anders gelezen moet worden dan de bijbelaars doen. Er waren dan door intelligente en vooral ook kundige genetische manipulatie uit de hier al van nature aanwezige Hominidae (mensapen) redelijk aantrekkelijke mensen gemaakt die als werkslaven konden dienen. Die Anunnaki jongens vonden die zelf gecreëerde meisjes echter wel leuk een pleegden daar seksuele handelingen mee die wij, fatsoenlijk als we zijn, als bestialiteit zouden benoemen. Het waren tenslotte op het oog aantrekkelijke mensvormige wezentjes. Nou ja, de Anunnaki waren een flink stuk groter dan wij, ongeveer een meter of drie. De kinderen die als gevolg van hun vergrijp ter wereld waren gekomen staan in de Bijbel bekend als de geweldigen. Wat ik nou eigenlijk een beetje naïef en kinderachtig van die Bijbelvereerders vind is dat ze maar volhouden dat de baas van de Anunnaki de God was die alles geschapen heeft. Volgens mij is dat een ernstige overigens typisch menselijke misvatting die uit een vent die voor die tijd in pril menselijk begrip onbegrijpelijke dingen klaar kreeg maar de devoot geëerbiedigde God te maken, want dat was hij helemaal niet. Die door zijn personeel, waarschijnlijk tegen zijn orders ingaand verwekte kinderen hebben zich, opgegroeid als lastige en gewelddadige pubers gedragen. Daarmee hebben de Anunnaki zich nog een boel ellende op de hals gehaald, zo erg zelfs dat de baas, Enlil werd hij genoemd, overwoog om het hele beschamende zootje maar te verdelgen. Nou ja, dan zijn er plagen, zeg maar besmettelijke ziekten ( het lijkt Bill Gates wel, want er is echt niets nieuws onder de zon) maar dat hielp zeker niet genoeg. Vervolgens hadden ze een meevaller. Doordat hun tamelijk grote planeet op dat moment tamelijk dicht bij de Aarde stond werd er klimatologisch zware invloed op de Aarde uitgeoefend. Zo schoof de hele ijskap van de Zuidpool, of in elk geval een groot deel daarvan met als gevolg een wereldwijde woeste overstroming de zee in. Nou ja, de meeste nieuwe mensen verzopen als katten, maar dan had je een vent die wij kennen als Noach, die veel jaren had gewerkt aan de ontwikkeling van de nieuwe soort mensen, die ging tegen zijn opperbevelhebber in redde een flink aantal van dat nieuwe soort, ons dus. Daarom zijn we er nog. Maar dat is natuurlijk niet alles. Veel van de verhalen en verslagen over de handelingen van de Anunnaki zijn te vinden op kleitabletten die door een gigantische brand gebakken zijn en daardoor niet verloren geraakt. Die kleitabletten vormen het bewijs van het bestaan van een door buitenaardsen (Anunnaki) gevormde beschaving. De man die deze kleitabletten allemaal vertaald heeft, nadat hij door onderzoek er eerst achter was gekomen welke taal er was gebruikt, Zecheria Sitchin, geboren in 1920, Bakoe, Armenië en overleden in New York waar hij zich als schrijver had gevestigd in 2010.

Uit veel verhalen blijkt overigens dat de Anunnaki in het algemeen geen echt vredelievend volk waren. In de eerste plaats waren ze hier om goud uit de bodem in zuidoost Afrika te halen dat ze nodig hadden om in geïoniseerde vorm de dampkring van hun eigen planeet, Niburu, te herstellen. Die dampkring was door vele oorlogen met atoomwapens verwoest. Ook hier hebben ze atoomwapens gebruikt voor de verwoesting van Sodom en Chomorra, omdat de plaatselijke bevolking door bestialiteit dreigde het hele kweekprogramma om slimme mensen te kweken dreigden te vernielen. Ongetwijfeld kerels die geen enkele zelfbeheersing kenden. Trouwens de inmiddels aardig ontwikkelde aardmensen wilden een ruimtestation bouwen (het verkeerd begrepen verhaal van de toten van Babel). Dat project is waarschijnlijk ook met een kernwapen vernietigd waarna daar in de omgeving zoveel radioactiviteit was dat er eeuwenlang niet meer te wonen was.

Wat ik tenslotte zeggen wil is dat wij er hier en daar proberen op een natuurlijke manier nog wat van te maken, maar in feite zijn we een slecht afgemaakt experiment (dat waarschijnlijk ook verschillende keren opnieuw is gedaan, maar nooit echt gelukt) De Anunnaki hadden zich beter met hun eigen zaken kunnen bemoeien. De gemaakte kruising tussen hun en ons is voor een niet onbelangrijk deel een slecht compromis, zeg maar prutswerk.

Als we de overigens schaarse bronnen die getuigen van de pogingen tot vernietiging van onze soort toch deels wel moeten geloven is het eigenlijk toeval dat we er nog zijn. De bijbel maakt het helemaal bont en beweert dat de zondvloed, een natuurramp waarbij vermoedelijk nagenoeg de hele ijskap van de Zuidpool in zee belandde en daardoor een ongeveer veertig dagen durende woeste overstroming veroorzaakte, bedoeld om ons allemaal te verdelgen alleen maar niet helemaal gelukt was vanwege ene Noah – die overigens in werkelijkheid heel anders heette – die kennelijk in de wetenschappelijke samenwerking bij onze totstandkoming zijn hele ziel en zaligheid in het werk had gelegd en tegen zijn meerderen inging door een klein maar significant deel van ons aan de verdrinking te onttrekken. Het Bijbelse verhaal van de ark van Noah, weet je nog. Daarna heeft de opperbevelhebber, waarschijnlijk Enlil, verklaard dat het ondoenlijk was om met ons te blijven strijden, omdat we toch wezens van vlees en bloed waren, maar dat onze levensduur maximaal honderdtwintig jaar zou zijn, nou ja volgens Genesis 6 dan. Daarna is het natuurlijk, zoals te doen gebruikelijk is bij ons, gierend uit de hand gelopen. Eerst waren het blijkbaar alleen de meisjes die kinderen kregen, ja, raad eens van wie. De geweldigen werden ze genoemd. Maar een of andere schepper leek het nou zo leuk als de menselijke jongentjes ook geschikt gemaakt werden om kinderen te maken. Leuke sport, vinden we nog steeds, maar in een soortgelijk verhaal in de Griekse mythologie is de wetenschapper zwaar gestraft om dat hij de hele organisatie volgens de bovenbaas compleet uit de hand had laten lopen. Nou ja, volgens die bovenbaas kregen we toen veel te veel mensen. Soort vluchtelingenprobleem, je ziet dat nog steeds. Als eerder gezegd: zondvloed eroverheen. Hielp tenslotte ook niet want we zitten lokaal hier en daar toch weer met een behoorlijke overbevolking en het fokt maar door.

Kijk, vanuit allerlei niet realistische en aan ons opgedrongen filosofieën moeten wij lief en verdraagzaam met elkaar omgaan, maar ja, als het bij de ratten te druk wordt gaan ze elkaar ook doodbijten. Nou, dat is een van de redenen waarom het altijd wel ergens oorlog is. Verder is er natuurlijk ruim voordeel aan oorlog. Het ruimt flink op en als je strijdmiddelen – oorlogstuig dus – levert wordt je er ook nog rijk van. De Griekse wijsgeer Heraclitus zei: De oorlog is de vader van alle dingen, (over de verdrietige moeder heeft hij het nooit gehad)

Ja, en dan tenslotte, blijft er de brandende vraag: Zijn de enorme verwarrende problemen van deze menselijke samenleving oplosbaar? Alleen verwarde en vooral hoogmoedige idioten – doorgaans voorbij trekkend onder de titel van politicus denken of zeggen van wel. Doe jezelf op een geruststellende manier een plezier en denk aan iets anders, een goede mop bijvoorbeeld.

Bij Dan Brown, in zijn laatste zeer lijvige roman, Het Ultieme Geheim, las ik een proef met ons bewustzijn, die ik overigens al kende, vermoedde is misschien een betere uitdrukking: met de tijdmeting met gebruikmaking van een atoomklok werden tegelijktijdig twee foto’s gemaakt: van een beeld op het moment dat het in het bewustzijn verscheen en van dat zelfde beeld in de werelijkheid buiten het bewust zijn. Het verbazingwekkende feit deed zich voor dat het beeld in het bewustzijn een fractie eerder verscheen dan het beeld in wat de werkelijkheid wordt genoemd.

Bedoeld was hier het onomstotelijke bewijs te leveren dat wij met ons bewustzijn de werkelijkheid creëren. Wij zijn volgens deze proef geen consumenten van de bestaande werkelijkheid, maar scheppers van de werkelijkheid. Veruit de meesten onder ons zullen deze bewijsvoering ernstig betwijfelen of zelfs afwijzen. Ik ben echter overtuigd van de juistheid van deze toevallig gevonden op een haar na simultane werkelijkheid. De vraag is echter voorlopig: wat te doen met het bewustzijn dat ervan overtuigd is schepper van de eigen werkelijkheid te zijn. Hoe kijken wij dan naar de mensen om ons heen, de ogenschijnlijk zich toevallig ontrollende werkelijkheid zoals ogenschijnlijk zichtbaar om ons heen. Hoe kijken we naar onze klaarblijkelijke levensduur en naar alle gebeurtenissen die zich om ons heen voordoen. Hoe kijken we naar de mensen die we kennen. Maken we die ook zelf met ons bewustzijn. Zijn we met het wellicht een eeuwigheid van klaarblijkelijke werkelijkheid bezig. Een boeiend raadsel toch?

Leuk is nu te filosoferen over deze kennelijke werkelijkheid die ons in het dagelijks menselijk bestaan zo snel en volledig lijkt te ontgaan. Een moeilijk oplosbaar probleem wordt gevormd door wat wij kennen als gewenning. Ooit schreef ik een blog onder de titel “Cocon” daarmee aanduidend dat ik het lichaam waar in ik thans al 85 jaar leef beschouw als een cocon waarin ik woon, maar die ik niet persé ben. Ik zie mezelf als de wellicht bewust gekozen bewoner van deze cocon. Maar er is meer. Ik verbeeld mij, hoewel die ideeën al heel lang in mijn hoofd cirkelen, dat ik me flarden van andere levens herinner. Niet haarfijn en en detail, maar echt flarden. Eigenlijk is het een beetje zoals je je af en toe heel heldere dromen herinnert, maar dan in een andere tijd en soms ook min of meer herkenbaar in een ander lichaam of gekleed met bepaalde kleuren. Het is iets waarvan de herinneringen altijd weer bij mij opkomen. Niet dwingend of zelfs angstig maar wel met het gevoel dat ik het op dat moment zelf ben. Kun je dat bewijzen vragen mensen dan wel eens. Nee, dat kan ik natuurlijk niet. Maar ja, ik kan ook niet bewijzen dat ik als kind van anderhalf jaar op de een of andere manier los was geraakt van het touw dat mijn moeder om mijn middel had gebonden, hoe ik losgeraakt door een moestuin tussen de stokbonen door kroop en hoe mijn moeder me nog net kon grijpen voor ik door het gat in de heg aan de achterkant in de sloot zou vallen. Van de rest van die dag herinner ik me ook niets. Maar ja, anderhalf. Nou ja, misschien nog een dan van die zelfde leeftijd. Ik zit in de kinderstoel heftig heen en weer te roeien. Ik val om naar rechts en kom met een klap op de grond. Ik heb men niet bezeerd, maar ik vond wel dat ik moest huilen. Psychologen hebben me wel eens verzekerd dat je van de leeftijd van anderhalf jaar geen herinneringen kunt hebben, maar ik kon toen al aardig wat praten, Lopen niet want ik kroop nog, maar praten… Nou ja, nog steeds he? Overigens heb ik wel in verschillende boeken gelezen dat ik lang de enige niet ben die zich andere levens herinnert in zelfs meer details dan ik me kan herinneren. Als ik nu echter bedenk dat die proeffoto’s met behulp van die atoomklok een begin van een bewijs leverde dat wij mogelijk zelf de werkelijkheid scheppen, dan zie ik niet in waarom die werkelijkheidsschepping begrensd zou moeten zijn binnen het kleine tijdsfragment van één mensenleven.

Tussen deze twee begrippen ligt de wereld van de creatieve werkelijkheid. Al onze wens-energie moet erop gericht zijn dat deel van de werkelijkheid te bereiken want daar ligt de werkelijke samenhang tussen het ogenschijnlijk levende en de wereld van de ideeën. Gemakkelijk van de ene in de andere werkelijkheid overgaan maakt ons op slag invloedrijke eeuwige wezens. Alles hangt af van de soepelheid waarmee we de beide aggregatietoestanden kunnen verwisselen en niettemin onszelf blijven, zij het dan met een compleet bewustzijn.

De vraag die zich nu in mijn hoofd afspeelt is die naar de mogelijke – en voor ons toekomstige werkelijkheid. Ooit schreef ik de tekst van een oud Engels kinderliedje op: Row, row, row your boat gently down the stream. Merryly, merryly, merryly, life is but a dream. Die tekst, dacht ik bij mezelf, zou best eens waar kunnen zijn. Niet dat we dat weten en beseffen hoor, dat waarschijnlijk nog lang niet. Echter: overdonderd door het feit dat die ogenschijnlijke werkelijkheid van het mensenleven: geboren worden uit de moederschoot als baby, opgroeien, oud worden en sterven is een dusdanig parallel proces dat ook goed past bij de voorlopige voorstelling van onze geestelijke vermogens dat ieder gemakkelijk in de verleiding komt te denken dat het waar is. Och ja, natuurlijk hebben mensen als Pim van Lommel er voor de goede verstaander veel aan bij gedragen dat voor een toenemend aantal van ons er op hoopvolle en zinvolle wijze meer moet zijn dan dit leven. In mijn gedachten maak ik evenwel een sprongetje dat mogelijk beide werelden, het zogenaamde leven dat slechts een droom is – voor velen een teleurstellende en pijnlijke ervaring – en de zogenaamde dood, waaruit de vele bijna ervaringen ons in toenemende aantallen bereiken – te verenigen in een geschakeerde en vooral bestuurbare veel grotere ervaring die zeker de eeuwige eenheid van het eeuwige leven zal duidelijk maken en elke vorm van zogenaamd leren door te lijden overbodig.

Ik merk dat ik toch weer aardig aan het theoretiseren ben in plaats van de stelling toe te lichten en uit te leggen. Ik heb wel eens ergens iets gelezen in de trant van: ‘de slaap is de broer van de dood’. Je zou ook kunnen zeggen: als je slaapt ben je een beetje dood, of wel slapen lijkt een beetje op dood zijn. Er moet in ieder geval iets inzitten want slapen is onder meer dromen, zij het beperkt. Maar wat is dan wakker zijn? Met de beperkte middelen die eenmaal voorwaarde zijn voor de lichamelijke en geestelijke keuzemogelijkheden van één enkel lichaam. Dus niet de oneindige keuzemogelijkheden van de toestand na de dood, maar een veel beperkter pakket. De vraag die zich nu opwerpt is: waarom of waarvoor doen we dat al dan niet bewust? Gaat het over ervaring opdoen? Gaat het erover ook wakend in één enkel lichaam het volledig bewustzijn te kunnen ervaren dat ons in de toestand na dit leven ten deel valt. Is dat waar we door de eeuwen heen naar streven, wetend dat bewustzijn het hoogste goed is?

Kankerpatiënten herstellen op wonderbaarlijke wijze

Foto: Unsplash/National Cancer Institute

Help anderen door dit artikel met iedereen op je social media te delen!

00:00  /  02:02

De 67-jarige zakenman Joe Tippens werd in augustus 2016 gediagnosticeerd met longkanker. Op scans was een tumor ter grootte van een vuist te zien.

Hij onderging vijf keer per week chemotherapie en bestraling, waarna de grote tumor in zijn linkerlong was verdwenen. Tippens zei echter dat hij bijna was bezweken aan de behandelingen.

Begin 2017 kreeg hij verschrikkelijk nieuws. Zijn oncoloog zei dat hij nog maar enkele maanden te leven had. Tippens had overal uitzaaiingen, waaronder in zijn nek, botten en lever.

Kankervrij

Van een bevriende dierenarts had hij een verhaal gehoord over een wetenschapper met terminale kanker die labratten en vervolgens zichzelf genas met behulp van fenbendazol, een antiparasitair middel.

Tippens, die niets meer te verliezen had, besloot het middel te proberen. In de derde week van januari 2017 begon hij het ontwormingsmiddel Panacur te nemen. Drie dagen per week één gram per dag. Het middel bevat 222 milligram fenbendazol per gram. Drie maanden later was Tippens kankervrij, schrijft de krant The Epoch Times.

Theracurmin en CBD

Hij ontwikkelde vervolgens het ‘Joe Tippens Protocol’, waar ook Theracurmin en CBD onderdeel van uitmaken.

Antiparasitaire middelen bestrijden kanker op verschillende manieren. Ze bevorderen de aanmaak van het eiwit p53, dat tumoren onderdrukt en helpt bij het doden van kankercellen. Ze blokkeren de opname van glucose, waar kankercellen van afhankelijk zijn. Verder verstoren ze microtubuli, structuren die essentieel zijn voor de celdeling van kankercellen.

Niet van mij, maar van Robin de Boer.

4.9

Artikel waardering

Misschien is daaraan uiteindelijk wel behoefte. In naar ik meen 1968 werd een gezelschap opgericht dat later bekend werd als ‘De Club Van Rome’, een gezelschap dat bestond uit een aantal voornamelijk wetenschappelijk gevormde mensen die daar en dan hun ongerustheid uitten over de Aarde in het licht van de manier waarop wij onze planeet gebruiken.

Nu wil ik niet beweren dat de toen binnen dit gezelschap gemaakte aannames ook thans nog allemaal steekhoudend zijn…hoewel, enfin laten we eens kijken wat we er nu zelf van vinden.

Een belangrijk thema dat toen al benoemd werd was: grenzen aan de groei. De club van Rome bracht op haar manier toen al onder woorden dat de toename van het aantal mensen op Aarde – het waren er toen aanzienlijk minder als thans – niet zomaar door zou moeten kunnen gaan. Er zou volgens de toen geldende mening onmogelijk voedsel voor de toenemende hongerige magen geproduceerd kunnen worden. Op zichzelf een verstandige beschouwing van de toekomst.

Ik vermoed dat de meeste mensen die verontruste oude mannen van toen in die club van Rome wel vergeten zullen zijn, maar dat is jammer, want inhoudelijk is het verhaal toch blijven doorvreten. Denk maar even aan de in onze ogen uiterst subversieve acties van multimiljardair Bill Gates die met zijn initiatieven en acties miljoenen mensen naar het leven staat. Ik ben ervan overtuigd dat hij – en in zijn kielzog de hele farmaceutische industrie – van mening is dat hij goed bezig is onder het motto: Goedschiks gaat vast nooit lukken, stiekem en ongemerkt en bedrieglijk kwaadschiks waarschijnlijk wel. En wat blijkt? Hij lijkt zou ik niet willen zeggen naar ons gevoel natuurlijk geen gelijk te hebben, want dat zou wreed en onmenselijk zijn. Het resultaat is echter dat hij de populatie doet afnemen. En ja, inderdaad, wij zijn daar allemaal tegen. Het is wreed en onmenselijk om zomaar mensen te doden. Doet hij dat dan? Ja dat doet hij met middelen die reddende medicijnen worden genoemd, het merendeel van de mensheid gelooft dat, maar in werkelijkheid is het levensgevaarlijk, dodelijk gif. Oh ja, hij heeft het afbreken van de te verwachten toekomst nog in onderscheidenlijke terreinen verdeeld. Als we kijken naar de middelen die voor vrouwen zijn ontwikkeld, dan valt op dat de vruchtbaarheid verdwijnt. Vrouwen krijgen dan geen kinderen meer en kunnen zich dan in het gunstigste geval toeleggen op de zorg voor weeskinderen die uiteraard in ruime mate voorhanden zijn.

Voor veel mannen heeft Bill andere oplossingen variërend van onvruchtbaar sperma tot plotselinge hartklachten. Is uiteraard ook afdoende.

Nu, laten we nu eerste maar eens kijken hoe we het er zelf afbrengen met de beheersing van de wereldbevolking. Ik wil daarbij uitdrukkelijk wijzen op het feit dat de mens een exoot is en derhalve geen natuurlijke vijanden heeft, behalve dan dat er nogal gemakkelijk oorlog ontstaat die doorgaans gepaard gaat met het betreurbare verlies van relatief veel mensenlevens. Wij roepen allemaal dat het schandelijk, treurig en mensonwaardig is, maar we gaan er wel mee door. Eerlijk gezegd vermoed ik dat een wereldwijde succesvolle vredes beweging tot enorme tekorten zou leiden of we zouden iets werkelijk wonderbaarlijks aan ons karakter en gewoonten moeten ondergaan. Zoals we nu zijn lukt het echt niet.

Even over de resultaten van de laatste, de tweede wereldoorlog en de acties in China daarna ruwweg geschat. De holocaust (WOII) 6.000.000 doden, De Russische verliezen (WOII) 22.000.000. De culturele revolutie in China, 80.000.000.maakt totaal 108.000.000 miljoen doden.

In 2022 hebben we ongeveer 8000.000.000. mensen op Aarde trek daar even de oorlogsdoden 108.000.000 van af en we houden er nog 7892.000.000. over die overigens elke minuut van de dag alweer bezig zijn om kinderen te krijgen. Die bevolkingsaanwas is natuurlijk dweilen met de kraan open. In de mogelijk echte werkelijkheid zou iedereen die dat wil lekker zijn gang laten gaan op den duur wel eens kunnen uitkomen tot benauwd gedrang of een explosie aan geërgerd geweld.

Natuurlijk mag het niet wat Gates samen met BigFarma doet, maar dat zijn de jarenlang ingestampte fatsoensregels waarnaar we allemaal gewend zijn te luisteren. Maar wat nu als de Aarde echt zo vol is dat de voedseltekorten nijpend geworden zijn, dat er nergens op de wereld meer een plekje is waar je nog alleen kunt zijn, dat we in een toestand raken waarin iedereen elkander benijdt, wil hebben wat de ander heeft, dat wij kortom elkaar werkelijk in de weg zitten.

Natuurlijk kun je optimistisch roepen: ‘Ja, maar zover is het nog lang niet. Weet je, de mensen die nog al betrokken waren bij onze tot standkoming zal ik maar zeggen, de Anunnaki, zaten op een gegeven moment ook met de handen in het haar en gooiden atoombommen op Sodom en Chomorra. Uit andere dan Bijbelse teksten blijk dan dat de wijde omgeving van die plekken voor honderden jaren onbewoonbaar waren. Overbevolking daar heb ik het over en een partij onmogelijk zich misdragend volk daarbij.

We zijn hard bezig die kant op te gaan. Ik zie best dat het werk van Gates Cs. Op dit moment nog tamelijk prematuur en uiterst onwenslijk is. Zulke enorme tekorten hebben we op dit ogenblijk nou ook weer niet, maar de aanwas, ik kan beter zeggen de ongecontroleerde aanwas van nieuwe mensen gaat snel door.

Waar ligt de oplossing, of is de wereldramp de enige mogelijkheid of is er misschien een van hogerhand geplande einddatum voor het experiment Mens?