Het principe achter vaccinatie is oppervlakkig gezien overtuigend. Maar in werkelijkheid zijn de dingen niet zo eenvoudig. En het is een meedogenloze en egoïstische leugen om te beweren dat vaccins veel ziekten hebben uitgeroeid en enorm hebben bijgedragen aan de toename in levensverwachting die we nu genieten.
1) Het principe achter vaccinatie is oppervlakkig gezien overtuigend. De theorie is dat wanneer iemand een vaccin krijgt – dat bestaat uit een verzwakte of dode versie van de ziekte waartegen bescherming nodig is – zijn of haar lichaam ertoe wordt aangezet antistoffen te ontwikkelen tegen de ziekte, op precies dezelfde manier als een lichaam antistoffen ontwikkelt wanneer het aan de ziekte zelf wordt blootgesteld, schrijft Dr. Vernon Coleman.
Maar in werkelijkheid zijn de dingen niet zo eenvoudig. Hoe lang blijven de antilichamen werken? Werken ze altijd? En hoe zit het met mensen die helemaal geen antilichamen aanmaken? Vaccinatie is, zoals zoveel geneeskunde, een veel onnauwkeuriger wetenschap dan artsen (en medicijnfabrikanten) ons willen doen geloven.
De waarheid is dat het een meedogenloze en egoïstische leugen is om te beweren dat vaccins veel ziekten hebben uitgeroeid en enorm hebben bijgedragen aan de toename in levensverwachting die we nu genieten. Het bewijs toont aan dat de ziekten die zogenaamd zijn uitgeroeid door vaccins al lang voor de introductie van vaccins aan het verdwijnen waren. En het argument dat we langer leven is een statistische mythe die gebaseerd is op het feit dat in het verleden de kindersterfte veel hoger was dan nu (vanwege besmet drinkwater en andere volksgezondheidsproblemen). Wanneer het kindersterftecijfer hoog is, is de gemiddelde levensverwachting laag. Als het kindersterftecijfer daalt, stijgt de gemiddelde levensverwachting. (Als een persoon op 1-jarige leeftijd sterft en een ander op 99-jarige leeftijd, dan hebben ze een gemiddelde levensduur van 50 jaar. Als de persoon die te vroeg stierf langer leeft, dan zal de gemiddelde levensduur veel langer zijn).
2) Het enige wat artsen hoeven te doen is noteren hoeveel kinderen die een vaccin krijgen een ziekte ontwikkelen en dan die resultaten vergelijken met het aantal kinderen dat de ziekte krijgt maar het vaccin niet heeft gehad. Dit geeft informatie waaruit blijkt dat het vaccin effectief is (of niet).
En ze zouden een notitie kunnen maken van het aantal gevaccineerde kinderen dat ernstige gezondheidsproblemen ontwikkelt na vaccinatie en dat aantal vervolgens kunnen vergelijken met de incidentie van ernstige gezondheidsproblemen onder ongevaccineerde kinderen. Wat kan er eenvoudiger zijn dan dat?
Dit zouden gemakkelijke en goedkope proeven zijn om uit te voeren. Er hoeft alleen maar wat basisinformatie verzameld te worden. En het zou van vitaal belang zijn om de kinderen minstens 20 jaar te volgen om bruikbare informatie te verkrijgen. Een proef met 100.000 kinderen zou genoeg zijn.
Maar ik ken niemand die dit eenvoudige onderzoek heeft gedaan of doet. Zou het kunnen dat niemand zulk basisonderzoek doet omdat de resultaten beschamend zouden kunnen zijn voor degenen die vaccins willen verkopen?
3) Net als bij kinkhoest, tetanus en andere ziekten was de incidentie van difterie en het aantal sterfgevallen door difterie al gedaald lang voordat het vaccin werd geïntroduceerd.
4) Toen het vaccin tegen de varkensgriep voor het eerst werd geïntroduceerd, werd gezegd dat het de ziekte zou voorkomen. Daarna werd aangekondigd dat het de duur van de ziekte zou verkorten. Er werd gezegd dat er 159 doden waren gevallen in Mexico als gevolg van de griep, maar dit werd later gecorrigeerd naar slechts zeven doden. Onafhankelijke artsen waarschuwden dat voor kinderen de bijwerkingen van het medicijn veel groter waren dan de voordelen en dat één op de twintig kinderen last had van misselijkheid of braken (ernstig genoeg om uitdroging te veroorzaken) en ook nachtmerries. De ziekte werd gediagnosticeerd via de NHS telefoonlijn (een alternatief voor de verdwijnende huisartsendienst) door telefoonoperators die, vermoedelijk, tevreden waren dat hun diagnostische vaardigheden hen in staat stelden een onderscheid te maken tussen griep en vroege tekenen van andere, dodelijkere aandoeningen zoals meningitis. (Telefonische diagnoses stellen is gevaarlijk, zelfs voor een arts).
Hoge politici in Europa noemden H1N1 vervolgens een vervalste pandemie en beschuldigden farmaceutische bedrijven (en hun lakeien) van het aanmoedigen van een valse paniek. Beperkte middelen voor de gezondheidszorg waren verspild aan het kopen van miljoenen doses vaccin. En miljoenen gezonde mensen waren onnodig blootgesteld aan de onbekende bijwerkingen van vaccins die naar mijn mening onvoldoende getest waren.
Hooggerechtshof oordeelt dat Covid mRNA-prik GEEN VACCIN is, dus wat is het dan wel?
Zoals altijd werden vaccinaties met het grootste enthousiasme gegeven aan kinderen en ouderen – immunologisch het meest kwetsbaar en het gemakkelijkst te beschadigen met vaccins.
5) De eerste doorbraak in de ontwikkeling van een vaccin tegen poliomyelitis werd gemaakt in 1949 met behulp van een menselijke weefselkweek, maar toen het eerste praktische vaccin in de jaren 1950 werd gemaakt, werd apennierweefsel gebruikt omdat dat de standaardpraktijk was in het laboratorium. Onderzoekers realiseerden zich niet dat een van de virussen die veel voorkomen in apenniercellen kanker kan veroorzaken bij mensen.
Als er menselijke cellen waren gebruikt om het vaccin te maken (zoals had gekund en had gemoeten en zoals nu het geval is), dan zou het oorspronkelijke poliomyelitisvaccin veel veiliger zijn geweest.
(Terzijde: dit is nog een voorbeeld van de domheid van het gebruik van dierlijk weefsel bij de behandeling van menselijke patiënten. De populariteit van het gebruik van transplantaten afkomstig van dieren suggereert dat artsen en wetenschappers niets geleerd hebben van deze fout. Ik ben soms wanhopig over degenen die beweren een geneeskundig beroep te hebben. De meeste leden van het medisch establishment hebben niet de hersenen die nodig zijn voor een carrière in de straatreiniging).
Bot-, hersen-, lever- en longkanker zijn allemaal in verband gebracht met het apenniervirus SV40 en ongeveer 17 miljoen mensen die in de jaren 1950 en 1960 het poliovaccin kregen, lopen nu waarschijnlijk risico (inclusief ikzelf). Bovendien lijkt er nu bewijs te zijn dat het virus kan worden doorgegeven aan de kinderen van degenen die het besmette vaccin kregen. Het SV40-virus uit het poliovaccin is al aangetroffen in kankers die zich hebben ontwikkeld bij mensen die het vaccin als bescherming tegen polio kregen en bij kinderen van mensen die het vaccin kregen. Het lijkt ondenkbaar dat het virus anders dan via het poliovaccin in de tumoren terecht is gekomen.
De Amerikaanse regering werd al in 1956 gewaarschuwd voor dit gevaar, maar de arts die de ontdekking deed werd genegeerd en haar laboratorium werd gesloten. Verrassing, verrassing. Het duurde vijf jaar na deze ontdekking voordat medicijnfabrikanten begonnen met het screenen van het virus. En zelfs toen had Groot-Brittannië nog miljoenen doses van het besmette poliovaccin in voorraad. Er is geen bewijs dat de regering het vaccin uit de handel heeft genomen en dus werd het vrijwel zeker gewoon gebruikt tot het op was. Niemand kan hier zeker van zijn, omdat in Groot-Brittannië de officiële registers die zouden hebben aangetoond wie het besmette vaccin had gekregen, allemaal zijn vernietigd door het Ministerie van Volksgezondheid in 1987. Vreemd genoeg betekent de vernietiging van deze documenten dat niemand die kanker krijgt als gevolg van een vaccin dat ze kregen (en dat door de regering aan hun ouders werd aanbevolen) juridische stappen kan ondernemen tegen de regering. Goh. De wereld zit zo vol verrassingen. Mijn enige overgebleven vraag is een simpele: hoe kunnen deze schoften ’s nachts slapen?
6) Een van de grootste hoogstandjes van de medische professie is dat ze de pokken hebben uitgeroeid door het gebruik van een vaccin. Ik heb zelf jarenlang in deze bewering geloofd. Maar het is niet waar.
Een van de ergste pokkenepidemieën aller tijden vond plaats in Engeland tussen 1870 en 1872 – bijna twee decennia nadat verplichte vaccinatie was ingevoerd. Na dit bewijs dat pokkenvaccinatie niet werkte, weigerden de inwoners van Leicester in de Engelse Midlands om nog langer gevaccineerd te worden. Toen de volgende pokkenepidemie begin 1890 toesloeg, vertrouwden de inwoners van Leicester op goede sanitaire voorzieningen en een systeem van quarantaine. Er was slechts één sterfgeval door pokken in Leicester tijdens die epidemie. Daarentegen stierven de inwoners van andere steden (die gevaccineerd waren) in groten getale.
Verplichte vaccinatie tegen pokken werd in Duitsland ingevoerd als gevolg van verordeningen van de staat, maar deze vaccinatieprogramma’s hadden geen invloed op de incidentie van de ziekte. Integendeel, de pokkenepidemie bleef groeien en in 1870 had Duitsland de ernstigste pokkenepidemie uit zijn geschiedenis. Op dat moment voerde het nieuwe Duitse Rijk een nieuwe nationale wet in die vaccinatie tegen pokken een nog strengere wettelijke vereiste maakte. De politie kreeg de bevoegdheid om de nieuwe wet te handhaven.
Duitse artsen (en studenten geneeskunde) wordt geleerd dat het de Rijksvaccinatiewet was die leidde tot een dramatische daling van het aantal pokken in Duitsland. Maar een nauwkeurige blik op de cijfers laat zien dat het aantal pokken al begon te dalen voordat de wet in werking trad. En het wettelijk opgelegde nationale pokkenvaccinatieprogramma heeft de ziekte niet uitgeroeid.
Artsen en farmaceutische bedrijven vinden het misschien niet leuk, maar de waarheid is dat toezicht, quarantaine en betere leefomstandigheden de pokken hebben uitgeroeid – niet het pokkenvaccin.
Toen de internationale campagne om de wereld van de pokken te verlossen op zijn hoogtepunt was, steeg het aantal gevallen van pokken elke keer als er een grootschalige (en dure) massavaccinatie van de bevolking in vatbare landen plaatsvond. Als gevolg hiervan werd de strategie veranderd. Massavaccinatieprogramma’s werden verlaten en vervangen door toezicht, isolatie en quarantaine.
De mythe dat de pokken werden uitgeroeid door een massaal vaccinatieprogramma is precies dat – een mythe. Pokken werd uitgeroeid door het identificeren en isoleren van patiënten met de ziekte.
7) Tientallen jaren geleden werd opgemerkt dat in de longsanatoria die gespecialiseerd waren in de behandeling van TB-patiënten, er geen verschil was in de overlevingskansen van patiënten die “beschermd” waren tegen TB met BCG-vaccinatie in vergelijking met de overlevingskansen van patiënten die geen dergelijke “bescherming” hadden gekregen.
8) Hoewel officiële woordvoerders anders beweren, geloof ik niet dat het kinkhoestvaccin ooit een significante invloed heeft gehad op het aantal kinderen dat sterft aan kinkhoest. De dramatische daling van het aantal sterfgevallen door de ziekte kwam lang voordat het vaccin op grote schaal beschikbaar was en was, daar zijn historici het over eens, het resultaat van verbeterde volksgezondheidsmaatregelen en het gebruik van antibiotica.
Het was in 1957 dat het kinkhoestvaccin voor het eerst nationaal werd geïntroduceerd in Groot-Brittannië – hoewel het vaccin eind jaren 1940 en begin jaren 1950 al werd uitgeprobeerd. Maar de incidentie van kinkhoest en het aantal kinderen dat aan de ziekte stierf, waren beide ruim voor 1957 aanzienlijk gedaald. Dus, bijvoorbeeld, terwijl artsen 170.000 gevallen van kinkhoest meldden in 1950, meldden ze slechts ongeveer 80.000 gevallen in 1955. De introductie van het vaccin maakte weinig of geen verschil in de daling van de incidentie van de ziekte. Dertig jaar na de introductie van het vaccin waren er nog steeds ongeveer 1000 gevallen van kinkhoest per week in Groot-Brittannië.
Ook laten de cijfers zien dat de introductie van het vaccin geen effect had op het aantal kinderen dat stierf aan kinkhoest. Het sterftecijfer als gevolg van de ziekte daalde aanzienlijk sinds het begin van de 20e eeuw en snel sinds de jaren 1930 en 1940 – met een bijzonder sterke daling na de introductie van de sulfonamide medicijnen. Kinkhoest is ongetwijfeld een zeer onaangename ziekte, maar het is al vele jaren geen grote doodsoorzaak meer. Opeenvolgende regeringen hebben vaak nieuwe kinkhoestepidemieën voorspeld, maar geen van de voorspelde epidemieën heeft de voorspelde verwoesting veroorzaakt.
Mijn tweede punt is dat het kinkhoestvaccin noch erg efficiënt, noch veilig is. De efficiëntie van het vaccin is van ondergeschikt belang – hoewel duizenden kinderen die gevaccineerd zijn nog steeds de ziekte krijgen – want de grootste controverse gaat over de veiligheid van het vaccin. De DHSS heeft altijd beweerd dat ernstige bijwerkingen van het kinkhoestvaccin uiterst zeldzaam zijn en de officiële suggestie is dat het risico dat een kind hersenbeschadiging oploopt door het vaccin niet hoger is dan één op 100.000. Afgezien van het feit dat ik een risico van één op 100.000 onaanvaardbaar vind, is het interessant om dit cijfer wat nader te onderzoeken, want na wat speurwerk wordt duidelijk dat het cijfer van één op 100.000 een gok is.
Tal van onderzoekers hebben de risico’s op hersenbeschadiging na kinkhoestvaccinatie bestudeerd en hun resultaten zijn fascinerend om te lezen. Tussen 1960 en 1981 werden er bijvoorbeeld negen rapporten gepubliceerd die aantoonden dat het risico op hersenbeschadiging varieerde tussen één op 6.000 en één op 100.000. Het gemiddelde was een risico van één op 50.000. Het is duidelijk uit deze cijfers dat de regering eenvoudigweg het cijfer koos dat aantoonde dat het kinkhoestvaccin het minst riskant was. Bovendien was het cijfer van één op 100.000 zelf een schatting – een gok.
Bijbelse ziekte treft nu gevaccineerden
Hoewel de Britse regering consequent beweert dat kinkhoest een gevaarlijke ziekte is, tonen de cijfers aan dat het niet de willekeurige moordenaar is waarvoor het wordt afgeschilderd. Kinkhoest veroorzaakt heel weinig doden per jaar in Groot-Brittannië. Veel meer sterfgevallen worden veroorzaakt door tuberculose en meningitis.
De waarheid over het kinkhoestvaccin is dat het in het verleden een ramp is geweest. Het vaccin is in sommige landen uit de handel genomen vanwege de hoeveelheid hersenbeschadigingen die het gebruik ervan met zich meebracht. In Japan, Zweden en West-Duitsland is het vaccin in het verleden uit de reguliere vaccinatieschema’s weggelaten. In Amerika zijn enkele jaren geleden twee van de drie fabrikanten van kinkhoestvaccins gestopt met de productie van het vaccin vanwege de kosten van rechtszaken. Op 6 december 1985 publiceerde het Journal of the American Medical Association een belangrijk rapport waaruit bleek dat het kinkhoestvaccin zonder twijfel in verband stond met de ontwikkeling van ernstig hersenletsel.
De laatste nagel aan de doodskist is het feit dat de Britse regering stilletjes schadevergoedingen uitbetaalde aan de ouders van honderden kinderen die hersenletsel hadden opgelopen door het kinkhoestvaccin. Sommige ouders die in de beginjaren een schadevergoeding accepteerden, kregen slechts 10.000 pond.
Mijn schokkende conclusie is dat het kinkhoestvaccin al vele jaren meer kinderen doodt of ernstig verwondt dan de ziekte zelf. In het decennium na 1979 ontvingen ongeveer 800 kinderen (of hun ouders) geld van de regering als compensatie voor door het vaccin veroorzaakte hersenbeschadiging. In dezelfde periode werden minder dan 100 kinderen gedood door kinkhoest. Ik denk dat het vaccin daardoor gevaarlijker was dan de ziekte. En dat is zeker onaanvaardbaar. Dus waarom bleef de Britse regering artsen aanmoedigen om het vaccin te gebruiken?
9) Het is algemeen bekend dat gezonde mensen beter bestand zijn tegen ziektes. Infectieziekten hebben bijvoorbeeld de minste kans om mensen met een gezond immuunsysteem te treffen (en te doden). Helaas, en vervelend genoeg, weten we nog steeds niet precies hoe immuniteit werkt en als we nog steeds niet precies weten hoe immuniteit werkt, is het moeilijk te begrijpen hoe we precies kunnen weten hoe vaccins zouden kunnen werken – en welke schade ze zouden kunnen aanrichten. Dit is echter een potentieel gênant en ongemakkelijk probleem en dus is het een onderwerp dat niet besproken wordt binnen de medische wereld.
Wat we wel weten is dat vaccins, omdat ze meestal via injecties worden toegediend, de normale afweersystemen van het lichaam omzeilen. Het is daarom onvermijdelijk dat vaccinatie een extreem onnatuurlijk proces is. (De woorden “extreem onnatuurlijk proces” zouden iedereen die zich zorgen maakt over de gevolgen op de lange termijn zorgen moeten baren).
Het goede nieuws is dat we onze immuniteit tegen ziekten kunnen verbeteren door verstandig te eten, geen overgewicht te krijgen, regelmatig lichte lichaamsbeweging te nemen en regelmatig contact met giftige en kankerverwekkende stoffen (zoals tabaksrook en de kankerverwekkende stoffen in vlees) te vermijden. Als artsen advies zouden geven over deze onderwerpen en zouden uitleggen wat er bekend is over het immuunsysteem, zouden ze ongetwijfeld veel levens kunnen redden. Maar waar is de winst in het geven van zulk eenvoudig advies? Medicijnfabrikanten kunnen er geen geld aan verdienen. En artsen ook niet.
Dat is trouwens geen cynisme of scepticisme. Het is rechttoe rechtaan, duidelijk, onverbloemd, ongelogen waarheid.
Ik geloof niet langer dat vaccins een rol kunnen spelen in de bescherming van de gemeenschap of het individu. Vaccins zijn misschien winstgevend, maar in mijn ogen zijn ze noch veilig noch effectief. Ik vertrouw liever op het opbouwen van mijn immuunsysteem.
petervanoosterum 