Rare vraag? Nee hoor, helemaal niet. Er zit een heel leven aan gewoontepatronen in al onze waarnemingen, of dacht je soms dat wat je ziet, hoort, ruikt, proeft en voelt werkelijkheid is? In dat geval moet ik je waarschuwen. Al die waarnemingskanalen lijken werkelijkheid. Het zijn echter gewoontepatronen. Eigenlijk net zoals je bewegingspatronen: lopen, je evenwicht behouden, de bewegingen die je handen uitvoeren, je ogen die bewegingen volgen, ook als je droomt en dan komt er echt geen buitenwereld aan te pas.

Ik moest vanochtend denken aan een oud Engels liedje:          

Vroeger dacht ik altijd: aardig liedje om met de kinderen van mijn klasje te zingen, maar er zit een diepe waarheid in deze tekst. Inderdaad, het leven is slechts een droom. Goed, een heel sterke zogenaamd lucide droom, een droom die je, al naar je vaardigheid, kunt sturen en beïnvloeden, maar toch een droom.

Nu weet ik – nadat ik dit heb geschreven en jij dit hebt gelezen – dat je er nu zeker van bent dat ik van mijn verstand beroofd ben. Ik wil echter nog een paar dingen onder je aandacht brengen die je mening met betrekking tot mijn verstand misschien veranderen. Het gaat over bewustzijn en als we dat persoonlijk bekijken dan kun je onder omstandigheden buiten bewustzijn, oftewel bewusteloos zijn. De vraag of wij dan buiten ons bewustzijn kunnen denken en vooral ook waarnemen zullen we echter met “nee” moeten beantwoorden. Onze wereld, onze hele werkelijkheid bestaat uitsluitend in ons bewustzijn. Nee, raak nou niet in de war, ik bedoel met het woord bewustzijn niet je hersenen die ten onrechte vaak door zogenaamd realistische wetenschappers wel de “bron” van ons bewust zijn worden genoemd, maar die in werkelijkheid slechts een door ons bewustzijn waargenomen instrument van ons bewustzijn vormen. Elke door ons waargenomen lichamelijke ervaring is een van de miljarden gewoontepatronen van het bewustzijn. Dat wat we bedoelen als we beginnen met de zin: ‘Ik ben…’ Is een cluster bewustzijn dat we voor de duur van ons leven om het “ik-spel” te spelen hebben afgescheiden. Door vanaf het begin van het eindige spel “Ik ben mijn leven” miljarden gewoontes in beeld, geluid, geur, smaak en gevoel en weten te vormen lijkt onze ervaren werkelijkheid echt. Het is echter onze zelf gemaakte Matrix.

Ja, dat is nou de matrix die enkele hartverwarmende conclusies als plezierig en hoopgevend rechtvaardigt: Ik kan met geen mogelijkheid bewijzen dat er buiten mijn bewustzijn iets bestaat, tenzij ik voortga mezelf te bedriegen en mijn zelf, met mijn bewustzijn gemaakte waarnemingen als buiten mij en echt beschouw, wat natuurlijk niet slim is. Maar dan kan ik vervolgens tot de conclusie komen dat alles wat ik als anders dan ik ervaar en alle anderen die ik als niet ik ervaar als al het andere en alle anderen in mij moet zien. Het zijn slechts mijn waarnemingen en dus volledig van mij en volledig mij.

Nou, als je daar nu eenmaal achter bent, dan ben je natuurlijk wel erg in de war als je een of meerdere van die anderen binnen jouw bewustzijn kwaad doet, want dat kan niet anders dan tot zelfmutilatie leiden. Kijk om het nu simpel te zeggen is goed voor een zogenaamde ander zijn de aller veiligste manier om zelf niet gekwetst en geestelijk beschadigd te raken. Of zoals het spreekwoord zegt: “wie goed doet goed ontmoet.” Moet je bij het goeddoen natuurlijk niet nog een sprankje eigenbaat in je hoofd hebben, want die blijkt bij alle zogenaamde buitenlandse hulp keihard op je eigen inhalige kop terug te komen. Nou ja, dat begrijp je nu zelf ook wel.