Ik vermoed dat iedereen wel, hetzij in een film of anders misschien lopend langs een winkel of bij vrienden een hologram heeft gezien. Je ziet dan een al dan niet bewegende immateriële projectie van een vorm, een dier of zelfs een mens.

Via een bepaalde techniek kunnen we hologrammen maken. Meestal, als je goed kijkt zijn ze enigszins doorzichtig, zodat je ziet dat ze niet tastbaar zijn. In films, meestal films met een enigszins magische – of fantasy inhoud zie je vaak computer animaties die zo echt lijken dat ze als het ware vanaf het projectiescherm op je af komen, vooral als het een 3D projectie betreft.

We moeten eraan denken dat deze techniek verder en verder geperfectioneerd kan worden. Stel je eens voor dat het hologram van een mens zo echt is dat je het verschil tussen de werkelijkheid in je geheugen en het voor je geprojecteerde beeld niet meer kunt zien, Dat men er bovendien in is geslaagd om de bron van de stem van die persoon te projecteren waar het beeld zijn mond vertoont. Het klinkt heel futuristisch dat besef ik wel, maar technisch is het waarschijnlijk mogelijk, omdat we met allerlei geconcentreerde projectietechnieken met behulp van laserstralen heel veel kunnen laten gebeuren dat echt lijkt, maar het niet is.

Dat en meer zat ik te bedenken terwijl ik allerlei verhalen las over buitenaardsen en Ufo’s. Ik dacht: we webben misschien wel te maken met beschavingen die zo niet honderden, maar misschien wel duizenden jaren langer bestaan dan de onze. Als ik bedenk dat, wanneer de mensen in onze zeventiende eeuw aangesproken zouden worden over vliegtuigen of zelfs over een vlucht naar en een landing op de maan, ze gereageerd zouden hebben met de volstrekt op dat moment ter zake doende mededeling dat verteller van deze buitenissigheden volkomen knettergek was en beslist opgesloten diende te worden, wat in die tijd wellicht ook gebeurd zou zijn. Nu ligt dat anders. We zijn gewend aan tv-programma’s als Star Trek en dergelijke. We weten dat het allemaal sciencefiction is, fantasie dus, maar anderzijds worden wij door het kijken ernaar in een soort realiteit getrokken, waarin we meeleven met wat er in de voorstelling, buitenaards als die is, gebeurt. Bovendien zijn schrijvers als Gene Roddenberry slim genoeg om de plots altijd een menselijk soort sfeer mee te geven, wat natuurlijk heel knap is,

Maar stel nu eens dat, wat absoluut niet onmogelijk is, vertegenwoordigers van beschavingen van duizenden jarenouder dan de onze deze planeet willen bezoeken. Dat zullen ze dat ongetwijfeld heel voorzichtig doen, als ze het al niet veel eerder hebben gedaan. Ik zou mij dan kunnen voorstellen dat ze zich dan in de eerste plaats projecteren en de vorm van voor ons zichtbare hologrammen zijn die zodanig zijn dat ze als het ware zichzelf kunnen projecteren op elke gewenste plaats. Je zou in de ruimte hen dan kunnen zien als een lichtgevend bolletje, dat vanwege zijn onstoffelijke kwaliteit geen enkele snelheidsbeperking heeft en er dus in onze ogen uitziet als iets dat een onbeschrijflijk hoge snelheid kan hebben. Dergelijke bolletjes zouden dus wel gewoon gehoor en zicht en nog veel meer waarnemingscapaciteiten kunnen hebben zonder in onze waarneming materieel en tastbaar te zijn.

Met andere woorden: ik denk dat we het begrijpen van de zogenaamde Ufo’s tot nu toe teveel ophangen aan onze eigen wereld, om onze eigen interpretaties van wat wij tot nu toe denken dat visuele verschijnselen kunnen zijn.

Kortom, we moeten echt nodig leren out of the box te denken en de fantasie beslissingsmogelijkheden geven.