Het prachtige verhaal dat schrijver en wat mij betreft visionair Tolkien in het midden van de vorige eeuw schreef is veel meer dan zomaar een spannend verhaal.

Op mijn weblog schreef ik onlangs over dit epische boek en over de reden waarom ik het al zeker een keer of vijf heb gelezen. Die reden is namelijk dat er bij elke lezing, althans bij mij, een stuk meer van de betekenis doordringt. Natuurlijk moet je er wel voor open staan, maar dat geldt natuurlijk voor bijna alle dingen in het leven.

Het centrale thema is – de titel zegt het al – de ring. En over een ding zal iedereen het eens zijn: een ring vertegenwoordigt een begrip in het leven van vele mensen. Neem bijvoorbeeld de trouwring, die de onverbrekelijkheid en de oneindigheid van de trouw tot uitdrukking brengt. Een trouwring is derhalve voor de meeste mensen een sieraad waaraan een betekenis wordt gehecht die bedoeld is levenslang te gelden. Nu weet ik wel dat de zogenaamde huwelijkstrouw tegenwoordig door veel mensen met een korreltje zout wordt genomen, maar bij de symbolische betekenis van de ring gaat het toch om een ronde, nergens eindigend eeuwig principe.

In de aanloop naar The Lord of the Rings, het queesteverhaal The Hobbit, wordt de ring op ogenschijnlijk toevallige wijze gevonden. De ring maakt gewone wezens – en dat zijn de hobbits onzichtbaar (een prachtige benaming trouwens van kleine mensjes met een sterke hang naar gemak en gewoonten) Hobbits (ik vertaal hun soortnaam als: habituals, gewoontedieren) worden voor elkaar onzichtbaar. Bilbo Balings, de hoofdpersoon uit het boek houdt de ring tot hij ver over de honderd jaar is. Een grap die hij in de tussenliggende jaren vaak heeft laten zien is natuurlijk plotseling verdwijnen en op een andere plek weer verschijnen.

Deze ring en de drager zijn echter zichtbaar voor de kwade machten die hem hebben gemaakt en die alle macht van het kwaad eraan hebben gekoppeld. Deze kwade machten (opper tovenaar Sauron) wil zijn ring, zijn macht die ooit in een oorlog is verloren dus, terug hebben.

Het verhaal, The Lord of the Rings is een queesteverhaal, waarin het kwaad vernietigd moet worden door de ring terug te werpen in het vulkanisch vuur, waarin hij is gesmeed. Dat gebeurt op het eind ook op een zeer spannende manier en als het eenmaal is gebeurd dan keert de vrede op Aarde terug.

Overigens is dit principe, het opslaan van macht en identiteit ook op meesterlijke wijze gebruikt door de Engelse schrijfster Jo Rowling in haar uitgebreide boekenserie over tovenaarsleerling Harry Potter. In dit verhaal heeft de boze tovenaar, Voldemort, zijn macht en levenskracht door te moorden opgeslagen in een zevental gruzelementen, die gezocht, gevonden en vernietigd moeten worden aleer Voldemort vernietigd kan worden en zijn alles overheersende kwade macht kan worden gebroken. Een mooi en spannend geschreven verhaal dat ook met groot succes is verfilmd, evenals The Lord of de Rings trouwens.

Toch hebben wij, heb ik gemerkt, de neiging om dit soort duidelijk allegorische verhalen met een boodschap voor de mensheid met een zucht van verlichting achter ons te laten als het in het verhaal of in de film allemaal goed is afgelopen. Inderdaad in het verhaal en de film is dat ook het geval, maar nu wij nog. Want in plaats van de inhoudelijke betekenis van beide verhalen tegen het licht van onze wereldse werkelijkheid te houden sluiten we de boeken en zetten ze terug in de kast. Na de film, uit de bioscoop komend gaan we opgetogen en opgelucht nog een drankje drinken of tevreden naar huis natuurlijk, maar we doen er verder niets mee, want het zijn toch sprookjes en sprookjes zijn niet waar.

Mis, helemaal mis! Dit zijn geen sprookjes, maar allegorische vertellingen die één op één geënt zijn op onze werkelijkheid. Ze bevatten meer dan genoeg vingerwijzingen om ons wakker te schudden om toch vooral beter op te letten en te zien hoe de grote communicatie tovenaars in onze wereld bezig zijn alle gewoontemensjes (denk aan de hobbits) met leugens en fantasieverhalen in een globalistische fuik te drijven waar we niet meer uit kunnen komen omdat we elke zeggenschap over ons eigen leven hebben afgegeven.

Een enkele uitdrukking benauwd mij, vliegt me naar de keel, van wat mij betreft de hoofdvertegenwoordiger van het kwaad, Klaus Schwab, als hij zegt: ‘U zult niets bezitten en u zult gelukkig zijn’.

Dit is een zo smerige leugen omdat hij zo goedbedoeld en vanzelfsprekend lijkt, maar dat absoluut niet is. Waarom niet? Wij zijn stoffelijke wezens, we leven in een materiële wereld en een materieel lichaam dat op zich al ons bezit is. Wij hebben ons leven lang plezier van grotere en kleinere materiële dingen die we kunnen bezitten of die we een ander kunnen geven. Neem ons dat af en we worden betekenisloze uitsluitend dienende instrumenten. Ja dienend, maar wie dienen we dan? Ach laat ik de vorm van de verhalen maar aanhouden. Als we alles wat we hebben verliezen kunnen we alleen de heersers, in ons geval de wereldelite die wij nooit hebben gekozen, nog maar dienen, want die moeten – dat hopen we dan maar – ons voeden en verzorgen als we tenminste braaf en volgzaam zijn. Zo wordt de mens die tot nu toe een koning in zijn eigen leven mocht trachten te zijn in slavernij gebracht.

Kijk, dat is nu de belangrijkste boodschap in The Lord of the Rings en Harry Potter.