Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik er van overtuigd raak dat wij, aardmensen, opzettelijk incompleet zijn afgeleverd. Ik kom er niet omheen dat een cruciale functie, een cruciaal enzym ons is onthouden. Het heeft te maken met de manier waarop we ons voortplanten. Daarvoor kregen wij een functie mee die ervoor zorgt dat we rijkelijk vruchtbaar zijn als we jong zijn, maar tevens niet beschermd zijn tegen de nadelen van dat in onze jeugd zo prettige enzym als we ouder worden.

Uit wat ik erover lees maak ik op dat de ontdekkers van het enzym vaak aannemen dat het de bron van misschien niet eeuwig, maar toch zeker van zeer lang leven is.

Eerst maar even simpel uitgelegd wat telomeren zijn, Het zijn de uiteinden van ons DNA. Het zijn stukjes DNA die geen erfelijke of programmerende informatie bevatten, maar die ervoor zorgen dat zich tussen die twee uiteinden de rest van het DNA zich kan kopiëren tijdens de celdelingsprocessen. Die celdelingen zijn noodzakelijk, omdat cellen nu eenmaal een beperkte levensduur hebben en dus vervangen moeten worden. Tussen telomeren uiteinden kan het DNA voor de nieuwe cel mooi en precies worden overgeschreven.

En dat is de kracht van het leven en tevens het punt van de vernietiging. Als namelijk die telomeren op zijn volgt er een periode in ons leven die we veroudering noemen en die veroorzaakt wordt door het feit dat er van alle cellen die regelmatig vervangen moeten worden er steeds minder zijn, waardoor onze lichaamsprocessen – en dat zijn er duizenden – door steeds minder cellen moeten worden gedaan.

Als dat nu echter het enige probleem zou zijn dan zouden we waarschijnlijk op een heel rustige manier langzaam door verval van krachten uitdoven.

Wij bezitten echter in ons eigen lichaam de sloophamer van de kanker. Zelfs al leven we nog zo gezond, bijna niemand ontkomt op vergevorderde leeftijd aan een of andere vorm van kanker. Vaak is er een startpunt in twee organen, het ene bij de man en het andere bij de vrouw. Eigenlijk zijn die organen elkaars mannelijke dan wel vrouwelijke tegenhanger. Wat bij de man de prostaat is, is bij de vrouw de baarmoeder. Juist in die organen ontwikkelt zich vaak kanker, juist die organen zien we heel vaak chirurgisch worden verwijderd. Hoe komt dat toch.

Nu ja, wat ik daarover nu ga schrijven is puur speculatief. Dat wil zeggen dat ik geen enkel onderzoek heb gelezen waaruit blijkt dat wat ik hier schrijf inderdaad waar is. Toch vind ik dat het geschreven moet worden, omdat ik denk dat het voor de hand ligt.

Voor onze voortplanting heeft ons lichaam een speciaal soort telomerase. Dat is een enzym dat uitsluitend voorkomt in de geslachtscellen die eicellen en spermacellen moeten produceren. Allebei die soorten cellen worden bij de meeste mensen in overvloed geproduceerd. Dat betekent dat er in onze geslachtsorganen het vermogen tot celdeling niet moet stoppen. De telomeren moeten daar ook steeds worden aangevuld en dat gebeurt ook. Het enzym telomerase zorgt ervoor dat er steeds na elke celdeling de telomeren worden aangevuld. Nu is het echter zo dat eicellen en spermacellen heel anders zijn dan de rest van onze lichaamscellen. Het zijn eigenlijk elkaars wederhelften. Samen kunnen ze bij de bevruchting de eerste cel van het nieuwe individu vormen. De telomerase die ervoor zorgt dat de geslachtscellen zich in hoog tempo blijven delen doet dat helaas ook als het in gewone cellen terecht komt. Het dichtste bij de bron zitten natuurlijk de prostaat en de baarmoeder. Nu beweer ik, zonder dat ik dat kan of wil bewijzen, dat het zeer waarschijnlijk is dat op het einde van onze reproductieperiode, als we dus niet meer bezig zijn met kinderen maken, de telomerase productie in de eierstokken en de teelballen nog een hele poos doorgaat en via de bloedstroom op allerlei plekken in het lichaam die telomerase deponeert. Dat enzym kan tot ongebreidelde celdeling leiden. En dat noemen we kanker. Misschien hoeven we alleen maar een middel te vinden dat de telomeraseproductie tot stilstand brengt om in elk geval een aantal soorten kanker kwijt te zijn.

Ik geef onmiddellijk toe dat deze hele theorie van mij uit mijn altijd weer productieve fantasie ontspring tegen een achtergrond van mijn 45-jarige natuurgeneeskundige praktijk.

Maar uit het bovenstaande verhaal is hoop te putten. We kunnen vaststellen – wetenschappers hebben dat in ieder geval wel gedaan – dat de telomerase uit de geslachtscellen gevaarlijk is voor alle anderen cellen omdat er ongebreidelde celdeling en dus kanker door kan ontstaan. Wat ik nu vermoed – en ook daarvoor heb ik geen enkel bewijs – is dat er een vorm van telomerase moet zijn, of gemaakt dan wel gevonden moet worden die er heel rustig voor zorgt dat in onze gewone lichaamscellen waar het DNA van onze ouders samen de dubbele helix vormt, heel rustig elke afbrokkelende telomeer vervangt waarmee aan die verouderingsbron een einde wordt gemaakt.

Hoe kom ik nu toch aan dit soort ideeën die in de ogen van veel mensen volstrekt onzinnig zijn. Tja, er zijn wetenschappers die in het verleden van onze planeet zijn gedoken en ontdekt hebben dat onze oorsprong niet helemaal vanzelf en op een natuurlijke manier heeft plaatsgevonden. Volgens die bronnen zouden wij door genetische manipulatie met DNA van de hier op aarde levende homoniden en een veel oudere menssoort zijn gemaakt met de bedoeling om slavenwerk voor hen te verrichten. Volgens die verhalen zijn wij eigenlijk een volledig uit de hand gelopen experiment.

Eerlijk gezegd, als ik naar de wereldgeschiedenis en de wereld van vandaag kijk naar hoe wij in deze Aardse samenleving met elkaar omgaan voel ik toch sterk de neiging om dat verhaal van dat mislukte experiment te geloven, want door de eeuwen heen verdient de samenleving der mensen bepaald geen schoonheidsprijs.