Als je iets kunt fantaseren kan het ook bestaan. Dat was een uitspraak van mijn vader waarvan ik nooit begrepen heb hoe hij daarbij was gekomen. Onlogisch is het echter niet. Ik bedenk dan altijd dat mijn hoofd – net als alle andere trouwens – alleen maar kan denken met gedachten en vormen die daar zijn of ontstaan. Nou ja, hoe de echte waarheid dan ook is daar zullen we misschien ooit wel stapje voor stapje achter komen, want zo werkt de ontwikkeling van kennis en begrip nu eenmaal. Eigenlijk vind ik daarom sciencefiction zo interessant. Veel van mijn kennissen en vrienden kijken mij altijd een beetje meewarig aan als ik daarover begin. Jij staat niet echt met beide benen op de grond zeggen ze dan. Dat zeggen ze dan omdat ik vaak praat en schrijf over dingen die nog niet kunnen, met de klemtoon op nog.

Stel je eens voor dat je in de zeventiende eeuw leeft. Met zeilschepen met militairen en kooplieden trekken we de wereld over. Nemen we allerlei dingen in bezit die niet van ons zijn. Nemen we gekleurde volkeren gevangen en verkopen ze als slaven, dat wil zeggen wat er na de overtocht in stinkende scheepsruimen waar de mensen geboeid hun onzekere lot afwachtten nog van over was. Dat was wat we deden. Het was ook wat we de gewoonste zaak van de wereld vonden: pakken wat je pakken kunt en daar voor je zelf en je familie rijk mee worden, nou ja, rijk in bezit dan.

Ik denk niet dat het karakter van de mens door de eeuwen heen erg veranderd of verbeterd is. We hebben noodgedwongen moeten stoppen met de slavenhandel. We hebben noodgedwongen moeten stoppen met het koloniale beleid wat we altijd hadden. Waarom zijn we daarmee gestopt? Toenemende compassie en medemenselijkheid? Misschien ook wel een beetje, maar toch voornamelijk vanwege de toenemende weerstand die we ontmoetten. Denk maar even aan de oorlog die we tot 1948 in Indonesië voerden tegen mensen die gewoon de baas in hun eigen land wilden zijn. Of denk aan de Vietnam oorlogen waar eerst de Fransen en later de Amerikanen meenden de mensen daar de wet te kunnen voorschrijven.

Kijkend naar alle strijd die nog steeds op de wereld plaats vindt heb ik niet de indruk dat aard en streven van de mens echt ingrijpend is veranderd door de eeuwen heen.

Wat heeft dat nou allemaal met sciencefiction te maken? Ik vrees heel veel. Je kunt er namelijk gerust vanuit gaan dat menselijke wezens door de hele kosmos heen qua karakter behoorlijk veel op elkaar lijken. Er zullen ongetwijfeld verschillen zijn in uiterlijk, hoewel ik vermoed dat twee benen, twee handen en één hoofd toch wel een universeel kenmerk zal zijn van heel veel meer ontwikkelde schepsels in de natuur. Die vorm is gewoon praktisch en de natuur is praktisch en altijd gericht op succesvol voortbestaan.

Nu weet ik uit ervaring wel dat de meeste mensen denken dat mensen – als je ze zo wilt noemen – van buiten de Aarde vanwege de gigantische afstanden toch niet bij ons kunnen komen. Die mensen vraag ik zich even te verplaatsen naar de eerder genoemde zeventiende eeuw en zich voor te stellen dat ze (dat was in 1966) hoorden dat mensen op de maan waren geland. Die zeventiende-eeuwse mensen hadden je naar het dolhuis gebracht, terwijl een reis naar de maan alleen maar iets was wat nog niet kon, met de klemtoon op nog.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik het sterke vermoeden heb dat in het nabije en ook in het verder gelegen deel van het universum mensen leven die misschien wel miljoenen jaren eerder begonnen zijn aan een technische ontwikkeling, want daarin zijn we nu eenmaal goed. We zijn slimme probleemoplossers, maar we zijn ook allemaal bezig om persoonlijk voordeel te behalen en bereid om dat persoonlijke voordeel te beschermen, desnoods met oorlog en geweld.

Mooi, de algemene aard van het individualistische wezentje, de mensachtige levensvorm heb ik volgens mij nu wel duidelijk geschetst. Laat me dan nu maar eens gaan kijken wat er aan technische wensen door ons nog te realiseren valt, terwijl anderen die veel eerder begonnen zijn dat misschien al onder de knie hebben.

1. Reizen door de kosmos met snelheden boven de lichtsnelheid, of laat ik het anders zeggen: reizen op een manier waarbij de ogenschijnlijke afstanden tussen de sterrenstelsels geen rol spelen. Wij kunnen dat (nog) niet, maar ik kan het fantaseren en ik heb geleerd dat het dan ook kan bestaan.
2. Teleportatie: een manier van verplaatsen van levende en dode dingen, waarbij ontbinding en her constructie een rol spelen en waarbij het ontbonden voorwerp of wezen als het ware wordt over gestraald. Opnieuw, wij kunnen het (nog) niet maar ik kan het fantaseren en ik ben de enige niet – in Startrek gebeurt het met grote regelmaat – dus kan het ook bestaan.
3. Kolonisatie van andere planeten: we hebben een bescheiden beginnetje gemaakt met een paar maanlandingen en met een onderzoeksinstrument dat als een karretje over de planeet Mars rijdt. Wij kunnen (nog) niet andere planeten koloniseren, maar ik kan het fantaseren…
4. Dat wij onze lichamen vervolmaken, ongevoelig maken voor ziekte, onze lichaamscellen een potentiële levensduur geven van duizend jaar of langer, door er onder meer voor te zorgen dat de zogenaamde telomeren die na elke celdeling afbrokkelen ook weer worden terug gevormd. Wij kunnen dat (nog) niet, maar heel ver in het verschiet ligt die mogelijkheid waarschijnlijk niet.

Op basis van waarschijnlijkheid neem ik aan dat bovengenoemde punten en nog veel meer door mensachtigen van andere planeten gedaan worden met het zelfde gemak als waarmee wij de computer gebruiken, tv kijken in vliegtuigen vliegen en noem maar op.

En dan zijn er de Soemerische kleitabletten die samen met andere archeologische bronnen en vondsten de waarschijnlijkheid tonen van een bezetting van onze planeet door een buitenaards volk, de Anunnaki.

Hierboven heb ik een beetje uitgeweid over het menselijk karakter en uit de beschrijvingen die uit de Soemerische kleitabletten naar voren zijn gekomen valt af te leiden dat deze Anunnaki geen lieverdjes waren en dat ze vermoedelijk net zulke graaiers waren als eigenlijk de meesten van ons diep van binnen zijn, maar waarvan we door een heel dun laagje beschaving worden tegen gehouden.

De Soemerische kleitabletten tonen ons dankzij het volhardende levenswerk van een geleerde archeoloog  Zecharia Sitchin de geschiedenis van een buitenaards volk dat hier goud kwam delven, vervolgens geen zin meer had in het zware lichamelijke werk en via genetische manipulatie van de aanwezige mensapen (die zich in hun eigen tempo op natuurlijke wijze ook wel ooit tot mensen hadden gemuteerd) een soort slaafmensen maakten om het zware werk te doen.

Later kregen sommige van hun wetenschappers er blijkbaar plezier in, want ze kregen het voor elkaar de nieuwe vrouwtjes zo aantrekkelijk te maken dat de Anunnaki mannen er ook wel zin in kregen. De mensen die daaruit geboren werden vindt je in de mythologie terug als halfgoden. Logischerwijze zagen die slaafmensjes de Anunnaki natuurlijk als goden. Een erg goddelijk karakter hadden ze in ieder geval niet, want eveneens uit de kleitabletten blijkt dat ze hier oorlogen voerden met waarschijnlijk atoomwapens. Op die manier zijn ook Sodom en Go Morra verwoest, waarna in de wijde omgeving alle leven uitstierf.

Misschien is het maar het beste om onze ontstaansgeschiedenis te zien als een geschiedenis, waarin door mensen met een veel oudere technische beschaving met wat kunst – en vliegwerk werkslaven werden gemaakt, wij dus. Door het vermoedelijke ongeduld – de Anunnaki maakten eerst vrouwen waarmee ze werkslaven konden maken – zijn er vervolgens ook mannelijke mensen gekomen. Ze deden van alles om ervoor te zorgen dat de nieuwe mannen zich niet vergrepen aan de mensapen. Wat daaruit geboren werd, daarvan kun je in de Bijbel lezen dat het werd uitgeworpen in de buitenste duisternis, wat volgens mij betekende dat het meegenomen werd de ruimte in en daar gewoon naar buiten gegooid.

Nee, nee, de Anunnaki waren helemaal geen aardige mensen al werden ze hier door de nieuwe mensen eeuwenlang als goden beschouwd.

Dat er mensenmannen waren gemaakt was zeer tegen de zin van een van de leiders, want zoveel werkslaven hadden ze nu ook weer niet nodig. Het overschot hebben ze toen maar weggestuurd en dat is vanuit Zuidoost-Afrika de wereld over getrokken. Vele eeuwen later – zijzelf werden duizend jaar of ouder – hebben ze pogingen gedaan de volgens hen mislukte poging tot mensvorming ongedaan te maken. De zondvloed is daarvan de bekendste, waarbij nagenoeg alle mensen verdronken.

Ik moet toegeven dat de Bijbel over deze periode in de menselijke ontwikkeling veel vriendelijkere verhalen vertelt, maar helaas, zoals ik hierboven al eerder stipuleerde, mensen, of wij het nu zijn of de Anunnaki die ons genetisch in elkaar knutselden, zijn zelfzuchtige agressieve wezens wier geestelijke beschaving steeds weer vele eeuwen blijkt achter te lopen op hun technisch vernuft.