Vanmorgen las ik in de bekende krant van wakker Nederland dat in China Jack Ma, de grote man die begon als leraar Engels, maar die in niet eens heel veel jaren kans heeft gezien een wereldimperium op te bouwen met het zo langzamerhand allergrootste internet winkelbedrijf, Ali Baba, in ongenade is gevallen. Slimme naam trouwens, Ali Baba, voor een winkelbedrijf. Ali Baba was toch de slimme man die samen met zijn grote liefde de veertig rovers versloeg in een sprookje uit duizend en een nacht, om zich vervolgens meester te maken van al hun geroofde rijkdommen. Een heel slimme keus was dat van Jack Ma. Zien wij niet allemaal graag dat de kleine, haast onbeduidende, maar o zo slimme eenling in zijn eentje het grote kwaad verslaat. Tja, waarom zien we dat eigenlijk zo graag.

Ik moet nu ineens ook denken aan het Bijbelse verhaal van David en Goliath, de kleine vrijheidsstrijder die met zijn slinger de reus Goliath versloeg door hem een steen zo krachtig tegen de slaap te werpen dat het slaapbeen van de reus verbrijzeld werd en hij dood ter aarde stortte. De meeste mensen – ik zelf trouwens ook hoor – vinden het prachtig om te zien hoe de kleine, misschien zelfs wel zwakke maar wel slimme de grote brute sterkere verslaat.

Helaas moeten we vaststellen dat de werkelijkheid al eeuwenlang een heel stuk minder sprookjesachtig verloopt dan waarvan de duizend en een nacht verhalen ons doen dromen. In onze werkelijkheid is de winst steeds weer weggelegd voor de logge niets ontziende macht die de wetgeving en leger en politie in handen heeft, de politiek. Dat wil zeggen het systeem van ogenschijnlijk onderling ruziënde partijen en partijtjes dat vanuit de zogenaamd democratisch gekozen volksvertegenwoordiging een groepje ministers bijeen brengt die dan vervolgens vier jaar lang via onuitvoerbare compromissen steeds weer met nieuwe – en bijna altijd niet noodzakelijke wetgeving komen. Oh, ze voelen zich zo verantwoordelijk en ze praten op een zodanige manier – daar krijgen ze zelfs les in – dat erg veel mensen geloven dat ze echt werken in het belang van de mensen die hen in de volksvertegenwoordiging hebben gekozen. In de politieke praktijk gelden evenwel eigen regels. De volksvertegenwoordigers zijn binnen de partijen aan strakke afspraken gebonden. Partijen stemmen als regel unaniem volgens de partij discipline. Persoonlijke afwegingen van individuele partijleden worden door de partijleiding vaak krachtig ontraden of disciplinair gestraft. Binnen alle politieke partijen spelen machtsspelletjes een belangrijke rol in de dagelijkse gang van zaken. Wat we tegenwoordig zien en horen maakt het bovenstaande pijnlijk duidelijk.

Binnen de bevolking zijn in het afgelopen jaar significante groeperingen naar voren gekomen die de hele gang van zaken rond de corona pandemie als bedrog aanmerken voortkomend uit verborgen agenda’s. Mensen die in staat zijn mondiale complotten te herkennen hebben hierover duidelijke standpunten. Wetenschappers op het gebied van virologie en immunologie die niet binnen de invloedssfeer van de regering vallen maken ons duidelijk dat er geen gevaar is dat de draconische maatregelen zou kunnen rechtvaardigen. Zij komen met onweerlegbare bewijzen. Wat is er nu voor merkwaardigs aan de hand? Wel dit: zomin bij het kabinet als bij de leden van de tweede kamer horen wij ook maar een spoor van twijfel aan de corona politiek, die grondig in het nadeel van onze samenleving is en die zelfs een ernstig gevaar oplevert voor de kwaliteit van de beschikbare geneeskunde. Met andere woorden, de volksvertegenwoordiging heeft zich als het om corona gaat geheel achter het kabinet geschaard, evenals alle media. De volksvertegenwoordiging is daardoor geen afspiegeling meer van de wensen van het volk, maar loopt op het onderwerp corona mee aan het regeringslijntje. Voeg daarbij dat de regering leger en politie ter beschikking heeft om – zoals al meerdere keren pijnlijk duidelijk is geworden – de meest onzinnige maatregelen te handhaven. Dan kunnen we maar tot één conclusie komen: sinds een jaar leven wij onder een dictatuur van liegende politici. De verfoeilijke pogingen om een slecht getest en zeer waarschijnlijk gevaarlijk vaccin op te dringen aan de bevolking met de belofte dat alles dan weer normaal zal worden als men zich maar laat vaccineren is van een walgelijke misdadigheid zoals de wereld nog nimmer gekend heeft. In ons land is gelukkig nog net niet de verplichting tot vaccinatie in de zogenaamde noodwet vastgelegd. Wij kunnen dus niet gedwongen worden, maar als ik sommige fanatieke idioten hoor roepen dat er zoiets als een vaccinatie paspoort moet komen, dan bekruipt mij de angst dat uitsluiting voor steeds meer toegangen zal volgen als je weigert de kans op levenslange verminking te accepteren.

Het klinkt allemaal zwaar dramatisch, ik weet het, maar negatief nieuws over het regeringsstreven in deze wordt geweerd uit de media. Uit het feit dat toch in diezelfde media mondjesmaat berichtjes komen betreffende mensen die na vaccinatie in het ziekenhuis zijn beland durf ik in het licht van de huidige nieuwsonderdrukking de stelling wel aan dat de gevolgen van de vaccinaties waarschijnlijk erger zijn dan toegegeven. Ook las ik een berichtje dat men bij gebruik van sommige vaccins (er zijn er natuurlijk veel te veel, want er was geld te verdienen) overweegt om de tweede prik uit te stellen.  Zelfs als de vaccins voor enkele mensen betekenen dat ze er ziek van worden in plaats van bescherming te bieden, dan moeten we ons toch afvragen wat nu toch de reden is van het doordrammen dat iedereen gevaccineerd moet worden. Met andere woorden: wat wordt ons niet verteld, wat mogen we niet weten.

Mij conclusie vandaag is helaas dat de politiek die de macht heeft zijn zin desnoods met geweld door te drijven ons, gewone mensen, niet goed gezind is. Voor virussen ben ik niet bang, ik zorg dagelijks dat mijn immuunsysteem in orde blijft, maar ik vrees onze politici.