Als je dit gelezen hebt zul je misschien denken dat ik me daarvoor toch niet hoef te schamen, maar dat doe ik wel. Ik zit hier met dat rottige gevoel in mijn lijf dat ik me het anders had voorgenomen en dat ik toch maar heb toegegeven. Waar het over gaat? Mondkapje.

Vanmiddag moest ik even naar het ziekenhuis in Blaricum om een beetje bloed te laten afnemen. Met zo’n gebeurtenis ben ik tegenwoordig in gedachten dagen van te voren bezig. Niet dat ik een prikje in mijn arm om een beetje bloed af te nemen erg vind hoor. Nee, dat heb ik al zo vaak meegemaakt. Waar het wezenlijk om gaat is dat bij mij van binnen alles in opstand komt tegen de dwang om te gehoorzamen en iets te doen waarvan we allemaal weten – of althans kunnen weten dat het geen enkel effect heeft. Zelfs TU Delft heeft duidelijk vastgesteld dat de hier en daar verplichte niet-medische mondkapjes geen enkel effect hebben.

Ik reed dus naar het ziekenhuis, parkeerde mijn auto en liep welgemoed naar de hoofdingang. Twee mannen wachtten mij op. Of ik een afspraak had. Ja, die had ik, want waar je vroeger gewoon binnen kon lopen voor bloedafname moet je tegenwoordig een afspraak hebben. Een van de twee mannen van het ontvangstcomité reikte mij een mondkapje aan. Nu weet ik dat tegenwoordig veel mensen zelfs buiten in de frisse lucht hun gezicht met zo’n ding bedekken, wat naar ik begrepen heb op den duur je gezondheid niet ten goede komt. Dus ik zei: ‘nee hoor, ik hoef geen mondkapje’ en liep door en omdat ik precies weet waar de bloedafname zit dacht ik door te lopen, maar nog geen tien meter verder stond alweer de volgende bewakingspost die opnieuw wilde weten of ik een afspraak had. Ja die had ik, dat had ik trouwens tien meter terug al gezegd. Intussen was een lange jongen met blond haar en een bedekt gezicht die daarnet nog bij de ontvangstbalie zat mij nagerend en vroeg of hij dan een mondkapje voor me moest halen. ‘Is dat dan verplicht?’ vroeg ik. ‘Ja, in het ziekenhuis is het verplicht’, zei de knul.

Tja, ik stond in tweestrijd. Die verplichting tot het dragen van mondkapjes op sommige plaatsten gaat helemaal niet over hygiëne of gezondheid. Het gaat over gehoorzamen aan zinloze voorschriften. Het gaat over het verbergen van je gezicht, omdat niemand kennelijk meer geïnteresseerd is in het feit dat je van gezichten van mensen die je spreekt alleen de bedoelingen en de emoties kunt aflezen als je het hele gezicht ziet. Stik maar met je emoties, het is in deze samenleving op veel plaatsen verboden je gezicht te tonen. Gehoorzamen zal je. Waar doet me dat nou toch aan denken?

Die lange blonde verpleger, die zijn eigen gezicht al verborgen had achter zo’n plastic dop met twee elastieken om je achterhoofd, reikte mij ook zo’n ding aan. Allebei de elastieken om uw hoofd zei hij nog.

Toen had ik het ding aan hem terug moeten geven en waardig naar buiten moeten lopen. Ik had zelfs nog kunnen zeggen dat het zijn mondmasker maar moest steken waar de zon nooit schijnt, maar zelfs tot die kleine heroïsche daad kwam ik niet. Ik trok de elastieken over mijn hoofd, stelde vast dat mijn bril onmiddellijk besloeg, maar dat was het ergste niet. Deze plastic dop stonk. Er hing een smerige chemische plastic lucht in het ding. Toen had ik nog één keer de kans om een daad van protest te verrichten. Maar ja, ik wilde toch wel even die bloedafname.

Uiteindelijk heb ik mijn voorgenomen heldhaftige proces ingekrompen. Ik trok die stinkende plastic dop onder mijn neus, zodat ik die stank niet meer rook. Niemand zei er iets van. Blijkbaar doen meer mensen dat. Dus schaam ik me omdat mijn verzet zo onopvallend was. Nou ja, ik troost me maar met de geachte dat ik in elk geval niet helemaal gehoorzaam was.