Voordat ik het idee kreeg naar aanleiding waarvan ik Het Komodo Project schreef, waarover ik vijf jaar heb gedaan, en daarna Trojan Horse, wat ook wel een jaar of drie heeft geduurd, had ik een scenario voor een sciencefiction boek geschreven. Het was een idee voor een boek, want dat is een scenario, waaraan ik ooit een kleine zestig pagina’s heb geschreven. Het bleef maar door mijn hoofd zeuren, maar de invulling wilde niet komen. Soms heb je als schrijver een idee dat je zeer helder voor de geest staat, maar waarbij je toch niet de mensen bedacht krijgt.

Nou ja, zonder mensen geen gebeurtenissen, althans niet in mijn verhalen en zonder gebeurtenissen geen verhaal. Ik liet het uit gebrek aan ideeën maar liggen. Ik heb het nu over een periode die al bijna dertig jaar achter ons ligt.

Vanmorgen werd ik rond halfzes wakker. Dat is voor mij niet ongewoon, omdat ik dan meestal op enigszins slaapdronken benen het toilet bezoek. Terugkomend kijk ik dan met een genieterig gevoel op mijn horloge om vast te stellen dat ik nog minstens twee uur lekker ga slapen. Maar vandaag niet. Ik ging weer in bed, maar ik lag niet lekker. Een kwartier lang heb ik nog meerdere malen zowel de linker als de rechterzij geprobeerd, maar iets in mij wilde eruit. Toen kwam dat oude scenario in mijn herinnering. Het liet me niet los en daarom zit ik nu om halfzeven al weer achter mijn computer.

Dat scenario voor een sciencefictionboek dan: Drie grote oorlogen zijn over de wereld getrokken, waarvan de laatste de meest verwoestende was. Minder dan een kwart van de wereldbevolking is nog maar over en het besef dringt door dat de mens blijkbaar niet in staat is in vrede met elkaar te leven. Mensen hebben voortdurend meer oog voor het eigen belang, het belang van de eigen familie en vervolgens de eigen groep. De competitie die het altijd zo goed deed bij de sport, maar die toch de kiem van strijd in zich had.

Na alle verwoestende oorlogen is er bij de meeste mensen het besef dat het zo niet langer kan en dat de mens van nature, door zijn sterke neiging zichzelf meer te gunnen dan een ander, hard op weg is de hele soort uit te roeien.

Intussen is de wetenschap en met name de wetenschap betreffende genetische manipulatie zeer sterk ontwikkeld. Weliswaar schoorvoetend komt er overeenstemming om het geestelijk functioneren van alle mensen aaneen te sluiten. Een nieuw en zeer belangrijk principe wordt ontwikkeld en vervolgens enkele jaren beproefd om daarna bij alle mensen te worden toegepast: de compassionaliteit. Dit woord dat al snel tot een wereldwijde eigenschap wordt betekent dat alle mensen compassie, meegevoel hebben. In vroeger eeuwen hadden neurologen en psychologen wel opgemerkt dat sommige mensen emoties van anderen voelden. In die tijd hadden ze het over schaduwneuronen. Nu was men er achter gekomen dat een paar kleine onderdelen van onze oer hersenen, de hypocampus en de noduli amygdala, bij alle mensen gelijk geschakeld en nauwkeurig op elkaar reagerend moesten worden om een harmonisch levende vredelievende mens te doen ontstaan. Het te bereiken doel was dat een mens precies het gevoel voelde dat hij of zij in een ander veroorzaakte. De compassionaliteit ging dus heel ver. Er ontstond een samenleving die in elk geval aanvankelijk ideaal leek. Nooit was er meer strijd. De koppeling van gevoelens was zowel geestelijk als lichamelijk ongelofelijk sterk. Zo sterk zelfs dat als er – wat bijna nooit gebeurde – iemand in woede een ander pijn deed, hij de zelfde pijn voelde. Sterker nog, de compassionaliteit was totaal. Als je iemand doodde stierf je op dat moment zelf ook.

Zo op het eerste gezicht zou je kunnen denken dat er weinig mis kon gaan in deze compassionele samenleving. Dat was ook eigenlijk wel zo, of eigenlijk nee. Er gebeurde namelijk niets nieuws meer, er was geen ontwikkeling meer. Iedereen besteedde al zijn tijd om bij een ander een prettig gevoel op te wekken om dat zelf ook te voelen. Eigenlijk ontstond er zoiets als het volkomen egocentrisch genieten.

In onze tijd zien we een beweging ontstaan die zich keert tegen vaccinatie. Voor een deel komt het gedachtegoed van deze beweging voort uit religieuze opvattingen, voor een ander deel uit overtuiging dat vaccinatie tegen mogelijke ziekten als het op de huidige manier gebeurt in betrekkelijk veel gevallen meer kwaad dan goed doet. Deze mensen voelen ook nu in onze tijd al niets voor manipulatie van onze erfelijke eigenschappen.

In de toekomstige tijd die ik in dit scenario beschrijf is dat net zo. Alleen leven de mensen die de compassionaliteit weigeren niet tussen de compassionelen. In mijn verhaal leven ze als een gemeenschap op het grote Canadese eiland Newfoundland. We zijn dus in mijn verhaal beland in een wereld waar twee soorten mensen gescheiden van elkaar leven. Dit zou eindeloos zo hebben kunnen doorgaan. De compassionelen denken met veel liefde over de groep die ik maar even de orthodoxen noem, want anders kunnen ze nu eenmaal niet over een medemens denken. De orthodoxen daarentegen, vinden de compassionelen beklagenswaardige gedenatureerde stakkers omdat ze volgens hen niet zijn zoals de mens bedoeld is, of zichzelf bedoeld heeft. Omdat er geen gevoelsoverdracht tussen de beide soorten plaats vindt is er weinig contact.

Maar dan gebeurt er iets onverwachts. Een groot ruimteschip cirkelt op een dag rond de Aarde. De buitenaardse wezens hunnen door hun technische superioriteit gemakkelijk naar beneden komen en zich onder de mensen mengen, wat trouwens heel gemakkelijk en natuurlijk gaat, wat ze zien er bijna net zo uit als wij. Ze lijken heel vriendelijk al kunnen de compassionelen niet heel goed voelen wat de buitenaardsen voelen.

De orthodoxen hebben in het begin geen weet van het bestaan van deze nieuwkomers. Al snel wordt echter duidelijk dat de reizigers uit de ruimte de overblijvers zijn van een beschaving op een planeet die door oorlogen verwoest is. Deze overblijvers zijn de sterke militanten die met de laatste resten van hun wereld op reis zijn gegaan om een andere wereld te veroveren.

Daar kwam ik in mijn scenario aan op een punt waar onherroepelijk de strijd moest uitbreken. De weerloze compassionelen kunnen eigenlijk van nature al heel lang niet eens meer boos worden en dreigen nu eigenlijk overrompeld te worden.

Op een dag wordt toch een compassionele man zo boos dat hij een van de indringers doodt. Op dat zelfde moment valt niet alleen hij zelf, maar om hem heen nog negen andere mensen dood neer. De buitenaardse indringers kunnen de compassionele reactie dus tienmaal versterken. Een bijna hopeloze en uitzichtloze situatie die, en dat is natuurlijk de strekking van het verhaal, het gevolg is van het onnatuurlijke ingrijpen in de menselijke erfelijke eigenschappen.

De oplossing die ik zoveel jaar geleden bedacht was natuurlijk dat wij, de aardmensen een manier vonden om niet te verliezen en overgenomen te worden door een agressief volk.

Ik bedacht dat de spanningen wel ongeveer een eeuw duurden, maar dat er uiteindelijk een natuurlijke kruising ontstaat tussen de compassionelen en de orthodoxen. Die nieuwe mens is er een die waar nodig strijd kan leveren, die diep verdriet voelt als hij een vijand doodt, maar die daar niet aan sterft. Hierdoor is een mens ontstaan die slechts in uiterste nood tot geweld overgaat, zoals het ook eigenlijk zou moeten zijn.

Nu ik naar dit oude scenario kijk en mij realiseer wat er op dit moment steeds luider wordt geroepen over het nieuwe zogenaamde corona vaccin heb ik toch het gevoel dat het wel lijkt alsof ik het zoveel jaar geleden al heb zien aankomen.

Dat het verbeteren van de mens een lang en moeizaam verhaal is weten we nu zo langzamerhand wel. Ook krijgen we heel af en toe door dat alle narigheid en oorlog voor een kleine groep mensen erg veel geld oplevert en dat het die mensen heel weinig kan schelen wat ze aan pijn en verdriet veroorzaken. Het zal dus nog lang duren voor we in een harmonische samenleving leven. Een konvooi gaat nu eenmaal niet sneller dan het langzaamste schip.