Het vinden van wegen naar binnen, ingangen naar het wezenlijke van de mens, van mij, van wellicht iedereen, vormt mijn grootste zoekopdracht. Naar binnen om te voelen wat wordt gevoeld, te zien wat wordt gezien, te horen wat gehoord wordt, te ruiken wat wordt geroken, te proeven wat wordt geproefd en tenslotte, te weten wat geweten wordt, van elkaar, van elk ander.

Oplettende waarnemers zal het niet ontgaan dat ik nu voor de vierde keer met de zelfde aanhef begin. De voornaamste reden hiervoor is gelegen in het feit dat het mijn diepste overtuiging is dat de zoektocht naar wegen naar binnen bij mij zelf en bij elk ander tenslotte zal resulteren in een grotere en meer bevredigende zelfbeschikking, vrijheidsbeleving kun je dat ook noemen. Het gaat dan ook steeds om dezelfde zoektocht die telkens op nieuwe wegen belandt.

De weg naar binnen waarover ik nu wil spreken werd lang geleden min of meer bij toeval ontdekt door een man die gedurende het laatste deel van de tweede wereldoorlog als oorlogsvlieger voor de RAF werkte. In die hoedanigheid kwam hij veel in zuidoost Azië, waar hij kennis maakte met de vele manieren waarop de Aziaten ongemakken en ziekte behandelen. Hij, Robert St John, maakte onder meer kennis met de behandeling van ziekten door bepaalde massage technieken aan de voeten. En gefascineerd als hij hierdoor was, werd hij een gretige leerling. De kennis die hij daar opdeed nam hij mee.  Nadat de oorlog afgelopen was begon hij thuis mensen te behandelen op de manieren die hij in Azië had geleerd.

Robert St John was behalve een heel intelligente – ook een heek intuïtieve man.                 Zijn gevoel, samen met zijn observaties vertelden hem dat er bepaalde reflexgebieden aan de voeten, de handen en het hoofd te vinden zijn waarin zich onze persoonlijke ontstaansgeschiedenis  als in een tijdlijn weerspiegelt. Eenvoudig gezegd komt het hierop neer dat de door hem gevonden reflexlijnen aan voeten handen en hoofd de persoonlijke geschiedenis weerspiegelen van conceptie, het moment waarop wij door onze ouders werden verwekt, tot het moment van de geboorte.

Dat die periode, die wij in de baarmoeder doorbrengen belangrijk is zal ieder duidelijk zijn, want tijdens die periode groeit niet alleen het complete lichaam waarmee we geboren worden, maar ook het hele programma dat  van binnenuit de manier aanstuurt  waarop wij al die miljarden kleinere en grote veranderingsprocessen aansturen die wij “het Leven” noemen. Begrijp goed: een levend wezen als wij kan nooit ook maar een nanoseconde gelijk blijven. Alles wat leeft is constant in verandering, een verandering die een uiterst gecompliceerd besturingssysteem nodig heeft.

Robert St John noemde het de blauwdruk, een woord dat tegenwoordig een beetje in de vergetelheid is geraakt. Beter is tegenwoordig dan ook om de vergelijking te maken met een computerprogramma. En stel je maar gerust voor dat het programma waarmee jij alle levensprocessen aanstuurt vele malen gecompliceerder is dan alles wat onze huidige grootste computers aankunnen.

Je kunt zeggen dat het enorme computerprogramma dat jou bestuurt wordt geschreven in de periode tussen conceptie en geboorte. En dat het een programma is dat kan blijven leren. Ook duidelijk is dat een dergelijk fantastisch programma tegelijk met het ontstaan van het lichaam gemaakt moet zijn.                                                                                         Tja, geweldig allemaal, maar misschien juist daarom kan er veel mis gaan.

Een moeder in wier lichaam een kind groeit staat bloot aan omstandigheden die voor een groot deel niet door haarzelf bepaald worden en die een schadelijke invloed kunnen hebben op de ontwikkeling van het kind in haar lichaam, waardoor dat prachtige besturingsprogramma in ontwikkeling beschadiging oploopt.

Robert St John ontdekte dat die storingen in ons besturingsprogramma niet blijvend hoeven te zijn. Hij ontdekte dat het op zeer eenvoudige wijze mogelijk is die ‘prenataal’, (voor de geboorte) ontstane storingen te doen verdwijnen door de reflexlijnen in voeten, handen en hoofd op een bepaalde manier te masseren.                                                       Deze therapie, die ik enkele tientallen jaren geleden leerde, is bekend geworden als “Prenataal Therapie” en wordt ook wel Metamorfose Massage genoemd.

Enkele opmerkingen zijn hier cruciaal voor mensen die deze eenvoudige therapie willen leren toepassen:

1. De therapeut heeft geen ander doel dan de persoon die hij behandelt in staat te stellen de blokkades in zijn prenatale besturingsprogramma los te laten.
2. De therapeut leent met dat doel slechts zijn handen.
3. De therapeut denkt bij deze behandeling niet resultaat gericht maar biedt degene die hij behandelt slechts een uitnodiging om de aanwezige blokkades los te laten.
4. Ooit, tijdens een groepsinstructie die ik gaf, bedacht ik het volgende zinnetje dat de enig juiste innerlijke houding aangeeft voor de therapeut die Prenataal Therapie geeft:  Als je doet doe je te weinig. Als je bent ben je genoeg.                                                                                                                                                                         Prenataal Therapie is een uiterst eenvoudige en respectvolle weg naar binnen.