Nu ik er zojuist achter kwam wat er in de laatste paar weken met me gebeurd is voel ik me aan de ene kant wel opgelucht, omdat ik het nu weet. Aan de andere kant realiseer ik me ook wel dat het niet iets is waarover ik zorgeloos kan heenstappen met de gedachte: mooi dat ik het nu weet, dan ga ik wel eens kijken wat eraan te doen is. Misschien heb jij, die dit leest, er ook wel last van. In dat geval zeg ik dan maar: lees vooral verder want misschien heb je er iets aan. Ik kan het je niet beloven, maar je weet maar nooit.

Het is inmiddels al zeker een week of vier geleden dat ik midden in de nacht wakker werd met een rare piepende ademhaling. Alleen bij het uitademen. Ik had het gevoel niet helemaal te kunnen uitademen en dat ik daardoor ook niet helemaal kon inademen. Het was een gevoel alsof ik het voor een deel moest doen met lucht die ik al gebruikt had, lucht dus waar niets meer inzat.

Omdat tegenwoordig de hele wereld zeurt en toetert over Corona, waar ik bewust niets van geloof en waarvan ik inmiddels ook wel zeker weet dat er van dat verhaal helemaal niets klopt en dat Corona onmogelijk kan zijn waardoor ik me benauwd voel, merk ik toch dat de algemene heersende gevoelens bij een heel groot deel van de bevolking mij niet onberoerd laten. Het is eigenlijk net alsof ik geraakt wordt door iets dat aan de buitenkant probeert mijn geest binnen te dringen. Nou ja, helemaal raar is dat natuurlijk niet. Als je de dagelijkse reclames ziet en hoort die je een gedragspatroon proberen op te dringen waarvan ik eerlijk gezegd elke keer als het langs komt op radio of tv steeds weer woedend wordt. Nu dringt echter tot me door waar mijn benauwdheid vandaan komt. En eerlijk gezegd ben ik daar blij mee. Niet omdat ik nu de pasklare oplossing heb, maar eigenlijk alleen omdat ik vermoed dat ik weet wat ik verkeerd doe.

Zojuist schreef ik dat ik elke keer als zo’n reclame stem de boodschap brengt van datgene wat er het volk wijs gemaakt wordt: dat je moet thuis blijven als je je niet lekker voelt of als je hoest en dat je vooral een afspraak moet maken om je te laten testen. Nou ja, je kent het hele riedeltje natuurlijk ook wel. Wat heeft dat nu echter met mijn benauwdheid te maken. Ik weet toch dat het allemaal bedrog is, dat het niet alleen niet waar is, maar dat het ook in feite gevaarlijke onzin is waarmee de gezondheid van de bevolking en het vertrouwen in de normale lichaamseigen afweer van de bevolking heel langzaam kapot wordt gemaakt. Die voortdurende reclames voor volstrekt overbodig en eigenlijk verwerpelijk gedrag die maken dat ik bij elke confrontatie woedend wordt.

Nu zou je kunnen zeggen: daar valt helaas weinig aan te veranderen, want ze gaan gewoon door met die stomme reclames. Het is tenslotte oorlog en als je een oorlog begint met het op hypnotische wijze bedriegen van het volk, dan kun je die oorlog alleen maar winnen als je volhoudt, want alleen dan kun je een hele wereldbevolking in je macht en onder controle krijgen.

Maar ja, wat doe ik dan verkeerd, want dat ik iets verkeerd doe is duidelijk, anders werd ik er niet benauwd en astma-achtig kortademig van. Ik kon op een bepaald moment geen kilometer meer lopen zonder geheel buiten adem te raken.

Wat ik me tot nu toe echter niet realiseerde en wat nu eigenlijk net tot me doordringt is dat ik met mijn voortdurende woedende reacties zelf mijn geest heb opengesteld voor giftige geestelijke processen. Het is namelijk niet de opzettelijk onjuiste reclameboodschap waarvan ik ziek wordt, nee, het is wat ik vanbinnen met die boodschap doe. De innerlijke woede omdat ik niet kan tegenhouden dat de grote misleiding dag in dag uit aan ons volk wordt opgedrongen. Met andere woorden, ik heb mijzelf ziek gemaakt met mijn eigen woede en daarmee de grote volksvijand toegang gegeven tot mijn geest zodat hij – ook weer in mijn toch ongeruste verbeelding – kan zeggen: zie je nou wel eigenwijze betweter. Net als al die andere brave meelopers heb jij nu gewoon corona, want weet je, we noemen corona een virus omdat het dan voor iedereen echt lijkt, maar het zit gewoon in je hoofd, waar we het willen hebben.

Volgende keer ga ik hard lachen om die reclame, als weet ik niet zeker of dat mij nou vrijwaart van die invloed, of ik bedenk dat er een oranje deur voor zit waar de sleutel van is kwijtgeraakt. Nou ja, zo iets dan.