Dat woord bedacht ik ooit omdat ik een idee had om een nieuwe roman te schrijven. Eigenlijk ging het allemaal vooraf aan het schrijven van mijn debuut roman, Het Komodo Project. Aan dat verhaal schreef ik toen ongeveer zestig pagina’s en toen liep ik vast. Op de een of andere manier kwam ik niet verder. Wel had ik tevoren een scenario geschreven, dat klopte aardig, althans ik had het gevoel dat het af was. Blijkbaar niet dus. Omdat er echter sterke parallellen in zaten met wat er in deze tijd gebeurt in die zin dat we in dat verhaal te maken hadden met een wereld die verscheurd werd door een radeloze angst, een angst die voortkwam uit een eigenschap die na het eindigen van de grote oorlogen op Aarde zo gewenst was. Die eigenschap, daarvoor had ik het woord compassionaliteit bedacht. Eeuwenlang hadden de mensen elkaar in alles verwoestende oorlogen naar het leven gestaan, elkaar gewond, vermoord, ernstig invaliderend mishandeld, beroofd van alles wat noodzakelijk was. Kortom, zo dacht ik, niet heel ver bezijden de werkelijkheid, wij hadden voor langere perioden voor minstens de helft van de wereldbevolking van onze planeet een hel gemaakt.

Het was een beetje een simplistische gedachte moet ik achteraf toegeven. Maar goed, het was meer dan dertig jaar geleden en ik wist nog niet wat ik in de achterliggende jaren geleerd heb. Voornamelijk de afgelopen twee jaar hebben mij de schellen van de ogen doen vallen, omdat ik nu – en ik hoop velen met mij – erachter ben gekomen dat mensen uit zichzelf doorgaans veel meer praktische methoden hebben om onderlinge geschillen op te lossen dan oorlog voeren, maar dat oorlog voeren juist wordt aangemoedigd en meestal ook uitgelokt door de wereldelite die belang heeft bij de oorlogsindustrie en bij het financieren van oorlogen door het uitlenen van geld. Daar zit hem nu de crux. Dat geleende geld, waarvan bij de wapenfabrieken van de elite wapens en munitie gekocht werd, kunnen partijen na een oorlog meestal niet terug betalen. De oorlog heeft zoveel gekost dat er geen middelen meer zijn. In dergelijke gevallen, die overigens meer usance dan uitzondering vormen, neemt de geldschieter genoegen met een tegenwaarde in economisch noodzakelijke roerende of onroerende bezittingen van de schuldenaar. Dit economisch valse spel heeft zich nu echter zo vaak afgespeeld dat de wereldelite nagenoeg alles wat er op deze aarde te bezitten valt in eigendom heeft.

Je zou nu dan ook als naïeve vredelievende burger kunnen denken dat daarmee het oorlog voeren wel klaar is, want dat er voor de geldschieters toch weinig meer te verdienen valt aan niet terugvorderbare leningen. En dat bedoelde wereldelite nu tevreden en ontspannen elke dag feest kan gaan vieren van alles wat ze met hun stiekeme trucs van ons afgepakt hebben. Dat blijkt echter niet het geval te zijn en daarop wil ik straks wel terug komen, maar eerst wil ik even laten weten hoe dan dat oorspronkelijke scenario van mij in elkaar zat. Daarbij moet je bedenken dat ik graag sciencefiction schrijf, wat wil zeggen dat ik onbekommerd dingen en wezens kan verzinnen en laten gebeuren waarvan nog nooit iemand gehoord heeft.

Goed, dat scenario dan. Na drie verwoestende wereldoorlogen is er onder de mensen op Aarde een sterke hang naar blijvende vrede ontstaan. Zo sterk zelfs dat de gedachte vorm heeft gekregen dat de natuurlijke mens, zoals hij op dat moment is, eigenlijk niet geschikt is om in blijvende vrede met elkaar te leven. Het idee vat post en krijgt ook vorm door het werk van knappe genetici en internisten dat een paar heel kleine organen die zich vlak tegen onze hersenstam bevinden, de zogenaamde noduli amygdala, die verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van onze emoties, een minuscule maar heel veel betekenende verandering moeten ondergaan. Die amygdala zouden bij iedereen ongeacht ras of geslacht op elkaar moeten reageren. Om het heel precies te zeggen: een mens moest exact de gevoelens ervaren die hij of zij bij een ander veroorzaakte, want pas dan zou je het wel uit je hoofd laten om elkaar te kwetsen, te beledigen of pijn te doen, want dat voelde je dan zelf ook. Voor alle zekerheid waren de genetici misschien wel een beetje te ver gegaan in hun streven naar eeuwige vrede. Als je namelijk in woede, wat natuurlijk weinig voorkwam, iemand doodde viel je zelf ook dood neer. Heel extreem, maar ja, redeneerde men, we willen absolute zekerheid dat oorlog uitgesloten is en blijft. Later zullen we trouwens zien dat zekerheid lang niet altijd zo goed is als het lijkt.

De oorsprong van dat idee kwam voor mij uit een aantal vroegere en bestaande publicaties van psychologen. Het was namelijk opgevallen dat sommigen mensen op de ontroering of het verdriet van andere mensen reageerden door weliswaar in mindere mate, maar toch de zelfde emotie te ervaren. Een van die psychologen sprak zelfs van schaduwneuronen, delen van ons zenuwstelsel die zouden reageren op wat er bij anderen emotioneel gebeurde. Onnodig te zeggen dat het verschijnsel door de onverschilligen in de samenleving – en dat zijn er helaas heel wat – meestal werd afgedaan als huilebalkerij.

In mijn scenario lukte het om de overgrote meerderheid van de mensheid die kleine lichamelijke verandering te laten ondergaan, die ook erfelijk werd overgedragen aan volgende generaties. Niet bij iedereen echter. Er waren natuurlijk de onafhankelijke vrijdenkers die sterk van mening waren dat niemand iets met hun innerlijke roerselen en ideeën te maken had en dat ze sowieso wel bereid waren zich over het algemeen minzaam en vredelievend te gedragen. Anderzijds waren er de groepen laatste overgeblevenen van de eertijds grote wereld godsdiensten, de orthodoxen, die er absoluut van overtuigd waren dat God hen met een volmaakt lichaam het leven in had gestuurd en dat het een mens niet was toegestaan daaraan te knoeien. De laatstgenoemde groepen meenden dus eigenlijk dat als er geen natuurlijke evolutie in een misschien, maar misschien ook niet slimme als noodzakelijk ervaren behoefte aan verandering ontstond, dat het dan in de ogen van de allerhoogste en schepper van al dat is kennelijk niet nodig was.

Die laatste groepen hadden zich – een beetje zoals de Amis in Amerika – buiten de compassionele maatschappij teruggetrokken op het grote Canadese eiland Newfoundland en daar hun eigen samenleving gesticht.

In mijn scenario gaat alles een hele poos goed. De compassionelen raken dagelijks vrij veel tijd kwijt met elkaar plezierige gevoelens te bezorgen omdat ze die dan zelf ook voelen en de Newfounlandse orthodoxen maken af en toe gezellig ruzie met elkaar, maar nooit heel ernstig, omdat ze wel beter weten, maar dan gebeurt er iets bijzonders.

Een grote kolonie buitenaardsen blijkt belangstelling voor onze mooie Aarde te hebben. In uiterlijk verschillen ze weinig van ons, afgezien van de kleding, maar daar brengen ze snel verandering in. Aanvankelijk zijn ze vriendelijk, nieuwsgierig en ze blijken zeer intelligent. Iedereen in de compassionele wereld, want juist daar zijn ze geland, heeft het gevoel dat het een bevriend volk is waarmee goed kan worden samengeleefd. Als echter blijkt dat het doel overname van de Aarde is ontstaan er strubbelingen. De nieuwkomers blijken over een soortgelijke compassionaliteit te beschikken als de aardmensen, maar sterker. Als tijdens een hoog oplopende ruzie een aardbewoner een van de nieuwkomers doodt, vallen er om hem heen buiten hem zelf nog negen andere aardbewoners dood neer. Dit leidt al snel tot een panische angst onder de aardbewoners, voor een tegenstander die elke gevallene tienvoudig wreekt. Op deze wijze ontstaat er een jarenlange onderdrukking waarin de oorspronkelijke aardbewoners als slaven worden gebruikt. De nieuwkomers werden eigenlijk al snel de elite.

In het diepste geheim vinden er echter verbindingen tussen de compassionelen en de orthodoxen plaats. Er ontstaan liefdesverhoudingen er worden kinderen uit de vermenging geboren die in deze vermenging sterk en strijdbaar worden opgevoed.

Tijdens hun jarenlange elitaire overheersing zijn de nieuwkomers lui en onoplettend geworden. De strijders die voortgekomen zijn uit de vermenging van de twee soorten aardbewoners verslaan de nieuwkomers in een heroïsche massale strijd en bevrijden zo de Aarde van de vreemde overheersing.

Zeker voelen die nieuwe aardse strijders een diep verdriet als zij een vijand doden, maar eraan sterven…dat gebeurt niet meer.

Dit verhaal is ongeveer het scenario van het boek dat ik nooit schreef.

Om nu weer terug te komen bij het begin, waar ik schreef over het streven van onze eigen Aardse elite om alles wat te bezitten valt te hebben en te beheersen, daar blijkt dat ik mij op een wel heel kinderlijke manier heb vergist in wat ik dacht dat de wereldelite zou doen als er niet meer met leningen gewoekerd zou kunnen worden omdat ze alles al hadden. Mijn vergissing bestond in mijn toen kennelijk nog niet ontwaakte en tamelijk kinderlijke geest. Ik ging er namelijk van uit dat die puissant rijke miljardairs het zelfde zouden gaan doen als de tamelijk welgestelden ik zich binnen mijn periferie bevinden, namelijk golfen in hun chique clubs, vaak in hun buitenlandse huizen met zwembaden en sauna’s verblijven en uiterst luxe cruises maken over de hele wereld of zelfs misschien een keer net zo lang hun conditie trainen dat ze een maanreis kunnen maken, nou ja, om dan ook eens een keer met heel bijzonder vakantie foto’s en filmpjes thuis te kunnen komen. “Kijk hier zit Maribel in haar rose ruimtepak op die maankei. Kijk hier ligt ie, die hebben we toen maar mee naar huis genomen.”

Maar nee, zo zijn onze elitaire miljardairs niet. Zij hebben door jarenlang alleen met hun eigen weeldegenoten om te gaan het idee gekregen – sommigen van ons hebben dat soms ook wel eens een beetje – beter te zijn dan wij, OSM, je weet wel Ons Soort Mensen. Nou ja, dat hebben zij heel erg. Zij vinden echt dat ze veel beter zijn dan wij en de meesten van hen hangen de leer van de eugenetica aan. Kort gezegd komt dat neer op de leer die de nazi’s in Hitler Duitsland hadden, namelijk dat er Übermenschen zijn (niet zo heel erg veel) en Untermenschen (de rest van de wereldbevolking, zeg maar het stomme plebs)

Nou ja zeg, dat klinkt allemaal zo idioot, zo erg verschillend van hoe wij over elkaar denken. Maar ja, wij zullen ook nooit privé door hen worden uitgenodigd en wat wij vinden en denken daarin hebben zij absoluut geen interesse. Hoe dit ook zij, ik ben erachter gekomen dat ze ons niet meer nodig hebben, ze hebben alles al, we zijn niet interessant, maar erger nog, omdat we langzamerhand met acht en een half miljard mensen op deze wereld rondlopen vinden zij dat wij hun wereld (het was allemaal van hun weet je nog) bevuilen en het klimaat verpesten. Nou ja, hoe dan ook, dat moet stoppen. Ze snappen best dat het voor het domme werk handig kan zijn als er bijvoorbeeld geen acht en een half miljard, maar een half miljard van ons soort rondloopt. Nou ja, niet zoals we nu zijn natuurlijk. Zoals we nu zijn, zijn we lastig. We willen namelijk zelf ook rijk worden en op heel aparte mooie plaatsen komen en, nou ja, ze zijn een beetje of eigenlijk heel erg zoals jaloerse kinderen. Je mag niet aan hun speelgoed komen. Goed, ik hoop dat je zo een beetje een beeld van de wereldelite hebt. Omdat ze nu eenmaal zijn zoals ze zijn – misschien onder elkaar wel een soort van vriendelijk maar wij zijn gewoon ongedierte. Daarom hebben ze tien jaar geleden al besloten dat wat niet nuttig en nodig is in hun ogen maar eens moet worden opgeruimd. En als je wakker bent en goed om je heen bent blijven kijken en niet alles klakkeloos gelooft wat de grote media al twee jaar dag in dag uit rondblaten, dan zie je dat zij een eenvoudig en ook nog door hen zelf gemaakt virusje hebben opgepompt tot het een gevaarlijke ziekte lijkt door allerlei slachtoffergetallen te noemen die ofwel niet waar zijn, ofwel niet groter zijn dan het aantal slachtoffers dat in een normaal griepseizoen valt. Verder zijn ze al snel begonnen zoveel mogelijk mensen in te spuiten met iets dat ze een vaccin noemen, maar waaraan je in werkelijkheid op den duur sterft. Het is zelfs zo dat het sterven door dat zogenaamde vaccin al op grote schaal is begonnen, maar dan roepen ze dat het komt omdat er nieuwe varianten de kop op steken die nog weer gevaarlijker zijn. Dat laatste komt gewoonlijk bij virussen niet voor, omdat de eerste versie meestal het gevaarlijkst is. Nu proberen ze iedereen wijs te maken en zelfs te dwingen zich die rommel te laten inspuiten omdat je zonder bewijs dat je zo dom bent geweest je te laten vergiftigen nergens meer in mag.

Dat en nog veel meer ben ik gaan beseffen en gelukkig worden steeds meer mensen wakker. Ik hoop nou maar dat die wereldelite snel denkt dat ze gewonnen hebben en net als in mijn scenario niet meer goed gaan opletten, want het lijkt mij langzamerhand heel leuk om ze te verslaan en van onze Aarde te verdrijven. De wetten om dat te kunnen doen hebben we al, die zijn vlak na de tweede wereldoorlog gemaakt tijdens de processen in Neurenberg waar de toenmalige oorlogsmisdadigers ter dood werden veroordeeld omdat ze dezelfde dingen gedaan hadden die de tegenwoordige elite nu met ons probeert te doen: inspuiten met dodelijke experimentele vaccins!

Wat zeg je?

Ja, inderdaad, de bedroevende en uiterst misdadige geschiedenis herhaalt zich.

Maar jij en ik zijn wakker, toch?