Een paar jaar geleden schreef ik een boek met als titel Trojan Horse. Het was, net als mijn eerdere boek, Het Komodo Project, een sciencefiction verhaal. Een belangrijk thema in ‘Trojan Horse’ was virtual reality een term die staat voor denkbeeldige werkelijkheid. Eigenlijk denk ik vaak bij mijzelf dat die uitdrukking ons op het verkeerde been zet als het gaat om het juiste besef van wat werkelijkheid nu is. Veel mensen leven in de waan dat er zoiets bestaat als een objectieve werkelijkheid. Die zogenaamde objectieve werkelijkheid is dan dat wat we in ons dagelijks leven meemaken en waarin allerlei ogenschijnlijke gebeurtenissen ons denken en voelen vullen op een manier die we al dan niet als prettig of vervelend of erger ervaren. Dat is dus wat wij de echte werkelijkheid noemen. Wat de meeste mensen zich echter een leven lang vaak niet realiseren is dat die werkelijkheid helemaal door onszelf wordt gemaakt. Deze laatste zin heb ik vaker gezegd en geschreven en het is mijn ervaring dat op dit punt aangekomen het merendeel van de lezers en/of luisteraars afhaken, weglopen met de gedachte dat ik een fantast met weinig realiteitszin ben.

Welnu, dat ik een fantast ben staat als een paal boven water, want anders zou ik niet op een creatieve manier van alles kunnen verzinnen. Dat ik echter weinig of geen realiteitszin zou hebben is een misvatting. Eerder kan en durf ik van mijzelf te zeggen dat ik de realiteit, de werkelijkheid op een andere – misschien ongebruikelijke manier bekijk. Hoe dan?

Ik zie realiteit als een verschijnsel dat door elk mens afzonderlijk wordt gemaakt door een geestelijk proces dat het best kan worden omschreven als beoordelen en benoemen. Wat benoemen en beoordelen we dan? De resultaten van onze waarnemingen. We hebben daar enkele instrumenten voor namelijk: zien, horen, voelen, ruiken, proeven en weten ( die laatste wordt door de meeste mensen intuïtie genoemd). Op dit punt aangekomen begint mijn gedachtegang echter af te wijken van de gebruikelijke. Vanaf onze geboorte hebben we de gewoonte aangenomen om dat wat we waarnemen als echt en werkelijk te beschouwen. Ondanks het feit dat heel knappe illusionisten ons van tijd tot tijd doen beleven dat de echte werkelijkheid anders is dan wat we waarnemen komen we niet op het idee dat werkelijkheid iets is dat wij zelf in onze geest maken met behulp van het oordeel dat we over een waarneming hebben. Dat oordeel dat we hebben leidt tot een mentale procedure die we kunnen aanduiden als benoemen.

Wij zijn echter ons hele leven lang niet gewend geweest om dat benoemen wat we inderdaad allemaal zelf in ons eigen hoofd doen helemaal alleen te doen. Altijd hebben we, zolang als we leven, dingen benoemd en daarmee ervaren in voortdurend overleg met anderen. Dat wil niet zeggen dat we voortdurend maar aan anderen lopen te vragen: ‘wat vind jij hiervan of hoe zou jij dit noemen’, zo werkt dat niet. In gezelschap van publiek in een schouwburg of tussen vrienden, op een feestje of bij vergaderingen, kortom tijdens wat voor ontmoetingen dan ook, nemen we het hele reactiepatroon van de andere mensen mee in het benoemen en waarderen van onze eigen ervaringen.

En nu kom ik heel dicht bij de gruwelijke misdaad die wereldwijd de overheden, dus zeker ook de onze, tegen ons begaan. Door ons langdurig te isoleren, de geweldige ervaringen die je in de massa kunt meekrijgen te verbieden, onze bewegingsvrijheden in te perken, hebben wij geen toegang tot onze gewone referentiekaders. De gezelligheid van een gewone verjaardag, het samen beleven van een cabaretvoorstelling, napraten in de foyer tussen de lachende gezichten, we zijn het al bijna een jaar kwijt. Dat maakt de meeste mensen onzeker, daardoor angstig, daardoor vatbaarder voor nagenoeg alle infecties en daarmee ziek en ongezond. De genoemde misdadige overheid stelt één enkele oplossing voor al die ellendige gevoelens in het vooruitzicht, een schandelijke oplossing: het opgeven van onze lichamelijke zelfbeschikking en het toegang geven aan een uiterst dubieus – zo niet zeer gevaarlijk vaccin, waarvan de bedoeling zeker niet datgene is wat men beweert. Dat valt af te leiden uit de inmiddels openlijk toegegeven ontbrekende garantie op de werking en uit het feit dat de fabrikanten de productaansprakelijkheid volledig wettelijk gesteund kunnen afwijzen.

Onze opzettelijk en op dubieuze wijze gemanipuleerde persoonlijke virtuele werkelijkheid blijkt ons in hoog tempo ongezond en ongelukkig te maken.

Tijd voor doeltreffende actie voor het te laat is.