Toen ik mijn herinnering weer even wilde opfrissen over wat ook alweer het Lock Step plan van de Rockefeller Foundation behelsde kwam ik onderstaand artikel op het internet tegen. Het is misschien niet wat er in de werkelijkheid gaat gebeuren – en inmiddels bezig is te gebeuren, maar het is goed te weten wat deze zeer invloedrijke en bovendien puissant rijke familie die grootaandeelhouder is in de farmaceutische industrie het liefst met ons, de gewone mensen op Aarde zou zien gebeuren. Heel sympathiek klinkt het allemaal niet, maar misschien kan iemand van mijn lezers er iets goeds in ontdekken. Mijn mening zal ik deze keer eens voor me houden.

Een wereld met strengere top-down overheidscontrole en meer autoritair leiderschap, met een beperkte innovatie en groeiende inperking van burgerrechten. In 2012 sloeg de pandemie waar de wereld al jaren op anticipeerde eindelijk toe. In tegenstelling tot de H1N1 uit 2009, was deze nieuwe griepstam – afkomstig van wilde ganzen – extreem virulent en dodelijk. Zelfs de landen die het best op pandemieën waren voorbereid, raakten snel overweldigd toen het virus de wereld rond ging, bijna 20 procent van de wereldbevolking besmette en in slechts zeven maanden 8 miljoen mensen om het leven bracht, waarvan de meeste gezonde jongvolwassenen. De pandemie had ook een dodelijk effect op economieën: de internationale mobiliteit van zowel mensen als goederen kwam krakend tot stilstand, verzwakte industrieën zoals toerisme en het doorbrak de wereldwijde toeleveringsketens. Zelfs plaatselijk; normaal drukke winkels en kantoorgebouwen stonden maandenlang leeg, verstoken van zowel werknemers als klanten. De pandemie bedekte de planeet, hoewel onevenredige aantallen stierven in Afrika, Zuidoost-Azië en Midden-Amerika, waar het virus zich als een lopend vuurtje verspreidde zonder officiële protocollen ter bestrijding van het virus. Maar zelfs in ontwikkelde landen was inperking een uitdaging. Het aanvankelijke beleid van de Verenigde Staten om burgers ‘sterk te ontmoedigen’ om te vliegen, bleek dodelijk in zijn clementie, waardoor de verspreiding van het virus niet alleen binnen de VS maar ook over de grenzen werd versneld. Enkele landen deden het echter beter, vooral China. De snelle oplegging en handhaving van de verplichte quarantaine door de Chinese overheid voor alle burgers, evenals de onmiddellijke en bijna hermetische afsluiting van alle grenzen, heeft miljoenen levens gered, waardoor de verspreiding van het virus veel eerder dan in andere landen werd gestopt en een snellere post-pandemisch herstel werd bereikt.

De Chinese regering was niet de enige die extreme maatregelen nam om haar burgers te beschermen tegen risico’s en blootstelling. Tijdens de pandemie hebben nationale leiders over de hele wereld hun gezag gebundeld en strikte regels en beperkingen opgelegd, van het verplicht dragen van gezichtsmaskers tot lichaamstemperatuurcontroles bij de ingang van gemeenschappelijke ruimtes zoals treinstations en supermarkten. Zelfs nadat de pandemie was verdwenen, bleef deze meer autoritaire controle en toezicht op de burgers en hun activiteiten in stand en werd zelfs geïntensiveerd. Om zichzelf te beschermen tegen de verspreiding van steeds mondialere problemen – van pandemieën en transnationaal terrorisme tot milieucrises en toenemende armoede – grepen leiders over de hele wereld de macht steviger in handen. Aanvankelijk kreeg het idee van een meer gecontroleerde wereld brede acceptatie en goedkeuring. Burgers gaven vrijwillig een deel van hun soevereiniteit – en hun privacy – op aan meer paternalistische staten in ruil voor meer veiligheid en stabiliteit. Burgers waren toleranter, en zelfs gretig, voor top-down leiding en toezicht, en nationale leiders hadden meer speelruimte om orde op te leggen op de manieren die zij nodig achten. In ontwikkelde landen nam dit verscherpte toezicht vele vormen aan: biometrische identiteitsbewijzen voor alle burgers bijvoorbeeld, en strengere regulering van belangrijke bedrijfstakken waarvan de stabiliteit van vitaal belang werd geacht voor de nationale belangen. In veel ontwikkelde landen herstelde de gedwongen samenwerking met een reeks nieuwe voorschriften en overeenkomsten langzaam maar zeker zowel de orde als, belangrijker nog, de economische groei. In de derde wereld was het verhaal echter anders, en veel variabeler. Top-down autoriteit nam verschillende vormen aan in verschillende landen, grotendeels afhankelijk van de capaciteit, het kaliber en de bedoelingen van hun leiders. In landen met sterke en bedachtzame leiders namen de algehele economische status en kwaliteit van leven van burgers toe. In India is de luchtkwaliteit bijvoorbeeld drastisch verbeterd na 2016, toen de overheid voertuigen met een hoge uitstoot verbood. In Ghana leidde de introductie van ambitieuze overheidsprogramma’s om de basisinfrastructuur te verbeteren en de beschikbaarheid van schoon water voor al haar mensen te garanderen, tot een sterke afname van door water overgedragen ziekten. Maar autoritairder leiderschap werkte minder goed – en in sommige gevallen tragisch – in landen die worden geleid door onverantwoordelijke elites die hun toegenomen macht gebruikten om hun eigen belangen na te streven ten koste van hun burgers. Er waren nog andere nadelen, aangezien de opkomst van virulent nationalisme nieuwe gevaren veroorzaakte: toeschouwers op het WK 2018 bijvoorbeeld,

droegen kogelvrije vesten met een embleem van hun nationale vlag. Strenge technologievoorschriften belemmerden innovatie, hielden de kosten hoog en remden de acceptatie af. In de ontwikkelingslanden nam de toegang tot ‘goedgekeurde’ technologieën toe, maar daarbuiten bleef het beperkt: de technologische innovatie lag grotendeels in de ontwikkelde wereld, waardoor veel ontwikkelingslanden aan de ontvangende kant van technologieën achterbleven die anderen als ‘beste’ voor hen beschouwen. Sommige regeringen vonden dit betuttelend en weigerden computers en andere technologieën te distribueren die ze bespotten als ‘tweedehands’. Ondertussen begonnen ontwikkelingslanden met meer middelen en betere capaciteit intern te innoveren om deze lacunes zelf op te vullen. Ondertussen was in de ontwikkelde wereld de aanwezigheid van zoveel top-down regels en normen een grote belemmering voor ondernemersactiviteiten. Wetenschappers en innovators kregen vaak van regeringen te horen welke onderzoekslijnen ze moesten nastreven en werden meestal geleid naar projecten die geld zouden opleveren (bijv. markt gestuurde productontwikkeling) of die ‘gokjes met een zekere uitkomst’ waren (bijv. fundamenteel onderzoek), waardoor riskanter of innovatiever onderzoeksgebied grotendeels onbenut bleef. Welvarende landen en monopolistische bedrijven met grote onderzoeks- en ontwikkelingsbudgetten boekten nog steeds aanzienlijke vooruitgang, maar het intellectuele eigendom achter hun doorbraken bleef opgesloten achter strikte nationale of bedrijfsbescherming. Rusland en India legden strenge binnenlandse normen op voor het toezicht op en certificering van encryptie gerelateerde producten en hun leveranciers, een categorie die in werkelijkheid alle IT-innovaties betrof. De VS en de EU sloegen terug met nationale vergeldingsnormen en staken een spaak in het wiel van de wereldwijde ontwikkeling en verspreiding van technologie. Vooral in de derde wereld, betekende handelen in het nationale belang vaak het zoeken naar praktische bondgenootschappen die passen bij die belangen – of het nu gaat om het verkrijgen van toegang tot de benodigde middelen of om samen te werken om economische groei te realiseren.

In Zuid-Amerika en Afrika werden regionale en sub regionale allianties meer gestructureerd. Kenia verdubbelde zijn handel met zuidelijk en oostelijk Afrika naarmate er nieuwe partnerschappen groeiden binnen het continent. China’s investering in Afrika breidde zich uit toen de koop van nieuwe banen en infrastructuur in ruil voor toegang tot belangrijke mineralen of voedselexport voor veel regeringen gunstig bleek. Er kwamen steeds meer grensoverschrijdende banden in de vorm van officiële veiligheidshulp. Hoewel de inzet van buitenlandse beveiligingsteams werd verwelkomd in enkele van de meest verschrikkelijke mislukte staten, leverden ‘one-size-fits-all’ oplossingen weinig positieve resultaten op. Tegen 2025 leken mensen moe te worden van zoveel controle van bovenaf en om leiders en autoriteiten keuzes voor hen te laten maken. Overal waar nationale belangen botsten met individuele belangen, was er conflict. Sporadische terugslag werd steeds meer georganiseerd en gecoördineerd, omdat ontevreden jongeren en mensen die hun status en kansen hadden zien wegglippen – grotendeels in ontwikkelingslanden – burgerlijke onrust veroorzaakten. In 2026 brachten demonstranten in Nigeria de regering ten val, omdat ze de diepgewortelde vriendjespolitiek en corruptie beu waren. Zelfs degenen die van de grotere stabiliteit en voorspelbaarheid van deze wereld hielden, begonnen zich ongemakkelijk te voelen en werden beperkt door zoveel strikte regels en door de strikte nationale grenzen. Het gevoel bleef hangen dat vroeg of laat iets onvermijdelijk de keurige orde zou verstoren waaraan de regeringen van de wereld zo hard hadden gewerkt om tot stand te brengen. •