Ik herinner me nog het moment dat George Bush junior het in de verkiezingen aflegde tegen Barack Obama. Een gevoel van hoop vervulde mij. De beschaving brak door aan de overkant van de oceaan. Amerika had eindelijk een zwarte democratische president. Dat de man relatief weinig voor elkaar kreeg tijdens de acht jaren die zijn presidentschap duurde kwam natuurlijk omdat die vervelende racistische republikeinen, die nog altijd de meerderheid in de senaat hadden, hem geen successen gunden. Ik vond Barack Obama een beschaafde heer met een enorme uitstraling en een geweldig redenaarstalent. Waarschijnlijk kon hij erg goed teksten uit zijn hoofd leren, want in Amerika ligt elk woord op een goudschaaltje, wat het voor scherpzinnige geesten die meester zijn in het debiteren van slimme oneliners de ideale plaats maakt om invloed te verwerven.

Ik zag hoe de sympathieke Obama, die volgens mij alleen maar werd gehinderd uit puur racistische overwegingen, het tenslotte moest afleggen tegen de voortdurend bewijsbaar liegende en bluffende Donald Trump. Ieder fatsoenlijk mens in mijn omgeving meende ook dat de hackende Russische Trollen Trump aan de vast en zeker gestolen overwinning hadden geholpen.

Met veel heisa en beschuldigingen aan het adres van de democraten is er nu een nog steeds heftig betwist einde aan de Trump regering gekomen en komt het tamelijk oude heertje Biden, die eigenlijk nog nooit erg veel van betekenis gezegd of gedaan heeft de overwinning van de Amerikaanse presidentsverkiezingen opeisen. En nu sta ik voor een enorm dilemma.

Sedert de tijd dat ik als kind Harriet Beecher Stowe’s De Hut van Oom Tom had gelezen, voelde ik een geweldige afkeer van de Amerikaanse republikeinen die natuurlijk – volgens mij dan – uit de zuidelijke staten kwamen en die slavernij de gewoonste zaak van de wereld vonden. Slecht volk dacht ik, want in zwarte-wit denken zijn wij natuurlijk bijna allemaal opgevoed, zodat er verbazend weinig ruimte overblijft voor het besef dat er tussen andersdenkenden eigenlijk best verdomd goede mensen kunnen zitten.

Wat brengt mij dan nu toch in dubio als het gaat om dit werkelijk onwaarschijnlijk nietige Amerikaanse presidentje? Eigenlijk maar één statement van de man en zijn verschijning die voor het grootste deel plaats vindt met een zwart masker voor zijn gezicht. Nou niks bijzonders zul je zeggen, als je mijn opinie over de werkelijk smerige gewoonte kent over het voortdurend dragen van gezichtsmaskers.

Ik hoorde namelijk toekomstig president Jo Biden vol overtuiging roepen dat hij uitgebreide lockdowns zou uitroepen om de verschrikkelijke Covid-19 pandemie een halt toe te roepen.

Dat ik Covid-19 het grootste bedrog ooit vind heb ik volgens mij vaak genoeg geschreven. En dat ik de maatregelen om deze zogenaamde pandemie te beteugelen zie als een poging van de wereldelite om alle mensen die niet bij hun clubje horen door middel van volstrekt af te wijzen levensgevaarlijke vaccinaties te veranderen in bruikbare werkmieren, en intussen ons aantal terug te brengen tot minder dan de helft. Dat is wat ik op ons af zie komen. Als die elite namelijk zijn zin krijgt zal er van de creatieve vrije ontwikkeling van de aardmens niets anders meer terecht komen dan een verachtelijk aftreksel van wat nu in potentie nog mogelijk is.

Ja, ik weet het wel, gemakkelijk gaat het allemaal niet, maar als we er in slagen om het die verachtelijk elite hufters onmogelijk te maken ons steeds weer voor hun profeitelijke oorlogen te laten voeren dan… nou ja, dan moet je eens kijken waartoe wij in staat zijn.

Tja dacht ik: weer volgens het oude recept een onbeduidend visieloos mannetje. Een Amerikaanse president die meeloopt met wat hem door de elite wordt opgedragen, namelijk het verder slopen en uithollen van de wereldeconomie, zodat alles binnen de kortste keren klaarligt voor goedkope overname wegen faillissement.

Nou ja, ik hoop dat je nu mijn twijfel snapt over dingen waarover ik vroeger in mijn zwart-wit periode stellig overtuigd was.