Ik vraag me serieus af of er nu nog steeds mensen in dit land zijn die denken dat we op een heel ongelukkige manier zijn overvallen door een gevaarlijke ziekte en dat het maar goed is dat er zoveel oplettende bestuurders zijn die over ons waken en allerlei maatregelen nemen om onze veiligheid te beschermen.

Voor die mensen heb ik schokkend nieuws: het was niet zo en het is nog steeds niet zo. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk te bevatten is dat de regering die je zelf hebt mogen kiezen – zo leek het toch in ieder geval altijd – nu bezig is alles wat je lief is en waaraan je gewend bent te verkopen aan grootmachten.

Grootmachten, welke grootmachten dan? We hebben toch Amerika en China en Rusland en zo? Ja, die hebben we inderdaad, maar die bedoel ik niet. Die landen lijken alleen maar grootmachten, dat wordt zo gehouden omdat wij, de eenvoudige mensen dat nog kunnen begrijpen. Tenslotte hebben we allemaal wel oorlogen in ons geheugen waarin landen of in elk geval groepen mensen elkaar bestreden.

Goed, je kent misschien dat spreekwoord wel van die twee honden die om een been vechten en dat een derde hond er dan mee wegloopt. Dat is nu precies wat er op onze wereld al heel lang gebeurt. Ik denk vaak: waren het maar honden en ging het maar om een been.

Maar stel je even een oorlog voor. Dat kan niet moeilijk zijn, want als je volwassen bent of zelfs ouder, dan kun je je in elk geval geen enkele periode in je leven herinneren dat er niet ergens oorlog was. De meeste oorlogen gaan ook eindeloos door en de vraag is vaak wie er nu eigenlijk iets te winnen heeft, want de redenen waarom wordt gevochten zijn vaak onbegrijpelijk vaag. Toch is het antwoord meestal simpel: oorlogen zijn zeer kostbaar. Wie verdient eraan?

Aha, de wapenindustrie hoor ik je zeggen. Ja, die zeker ook, want zonder oorlog verdienen ze natuurlijk geen cent. De wapenindustrie heeft dus belang bij zoveel mogelijk oorlog. Maar natuurlijk is het niet alleen de wapenindustrie. Let maar even op. Wat gebeurt er in oorlogen? Alles, maar dan ook letterlijk alles wat we nodig hebben om gelukkig en gezond te leven wordt verwoest, onbruikbaar gemaakt. Mensen worden gedood, gewond, door het ontbreken van medische zorg treden er allerlei verschrikkelijke ziektes op.

Och ja, vreselijk. Het nieuws op de televisie laat het ons allemaal zien. De verwoestingen en het mensonterende leed is afschuwelijk, we moeten helpen, en om ons af te leiden worden er elk jaar weer hulpacties opgezet. Er is van alles nodig.

Jaarlijks worden op onze wereld vele honderden miljarden besteed aan wapentuig, aan wederopbouw materialen en hulp, aan medische voorzieningen aan nieuw-aanleg van gewone – en elektronische infrastructuur. Ga er dus maar gerust vanuit dat alle bedrijfstakken er vooral belang bij hebben dat er altijd oorlog is, want als er geen hele samenlevingen meer huilend tussen de scherven van hun vroegere bestaan zitten is er voor niemand meer een cent te verdienen. Is dat nou echt de enige reden, belangen? Nou goed, misschien niet voor individuele mensen, die kunnen dingen doen uit liefde of uit mededogen. Grote organisaties hebben echter maar één drijfveer nodig, belang. Ik vermoed dat je nu wel begint te snappen dat de beste definitie van oorlog deze is: oorlog is het meest onmisbare verdienmodel op de wereld, Nou ja, tot nu toe dan.

Hoezo tot nu toe dan, is er dan nog een beter verdien model? Nou, beter wil ik niet zeggen. Maar zeg nou zelf, er is best veel oorlog op de wereld, maar bijvoorbeeld bij ons, in de zogenaamde beschaafde wereld heb je dat fantastische verdienmodel niet, toch?

Dat denk je maar. Er gaat hier inderdaad veel minder kapot als in oorlogsgebieden en erg veel wordt er ook niet in de wapenindustrie geïnvesteerd. Onze militaire leiders klagen tenminste steen en been dat ze nodig modernere spullen moeten hebben en vooral ook meer spullen, maar daarmee zijn onze regeringen nog al zuinig, volgens de militairen dan.

Het eigenlijke probleem is een probleem dat altijd zal blijven. Niet voor ons hoor, maar voor de grootmachten, de financiële grootmachten die samen meer dan de helft van de wereld bezitten. Waaraan moeten we dan denken?

De wapenindustrie.

De energie industrie.

De bouwindustrie.

De IT industrie.

De pers – nieuwsindustrie.

De Farmaceutische industrie.

De voedingsindustrie.

De kledingindustrie.

De vrijetijdsindustrie.

Van al deze conglomeraten zou je je af kunnen vragen in hoeverre ze zelfstandig zijn of wereldwijd georganiseerd, waardoor supermachten ontstaan.

Misschien ben ik nog één of meer van de grote conglomeraten vergeten, maar als we naar dit rijtje kijken en er goed over nadenken dan blijkt al snel dat wij ze allemaal nodig hebben. Misschien zeg je nu dat je wapenindustrie kunt missen als kiespijn, maar deze industrie werkt doorgaans niet alleen voor het verbruik in allerlei oorlogen, maar ook om het wereldwijde spel van het machtsevenwicht te spelen.

Als we nu al deze industrieën bekijken en we denken er goed over na, dan kunnen we al snel tot de conclusie komen dat het heel onwaarschijnlijk is dat ze elkaar zullen gaan bestrijden. Samen bezitten ze meer dan de helft van alle bezit op Aarde. Je zou dus kunnen zeggen dat ze best tevreden kunnen zijn, maar zo werkt het niet. Industrieën, bedrijven zijn altijd bezig met ontwikkelen, verbeteren, groei. En als ze dat al niet vanuit zichzelf doen, dan zullen de grote aandeelhouders er wel op aandringen. Voor de meeste van ons, gewone, welgestelde of gemiddeld welvarende of ook arme mensen is het misschien niet altijd goed te begrijpen, maar ‘meer’ vraagt altijd ‘meer’. Groei moet. En als je er beter naar kijkt wordt het logisch, vooral als we naar ons eigen leven kijken. Met name in de westerse samenleving staan we het liefst met de rug naar ouder worden en sterven gekeerd. Wij vinden jong en toenemend succesvol de meest gewenste toestand in het leven. De afbraak, het ouder worden, gebrekkig worden en sterven daar willen we het liever niet over hebben. Je ziet het ook in de afnemende budgetten voor ouderenzorg. Het lijkt wel alsof de samenleving denkt: ‘wat moeten we met die oude mensen, ze kosten alleen maar geld en ze leveren niets op. Het wordt grotendeels veroorzaakt door ons politieke systeem, want daar worden besluiten hierover genomen. Politici hebben vaak maar één ding voor ogen: wordt ik over vier jaar weer op dat goed betaalde plaatsje gekozen.

Jammer hoor, want eigenlijk zou je het leven van mensen moeten zien als een prachtige symfonie, die begint met een verwachtingsvolle ouverture, vervolgt met een machtig middenstuk en tenslotte het slot dat als een soort catharsis die een gevoel van vervulling moet achterlaten. Een harmonische gedachte, maar helaas wordt in onze samenleving bijna alles en iedereen vrij snel afgeschreven als er geen groei, ontwikkeling, carrière meer is. Met andere woorden, de hele ons bekende, westerse samenleving doet zoals de gemiddelde maatschappij opvatting is.

Wat is dan het probleem waar we nu tegenaan lopen en wat zich op dit moment uit in de zogenaamde coronacrisis die geen echte crisis is, maar een op het oog onverwachte groeispurt van de verzamelde financiële grootmachten.

Want het gaat om meer, maar niet alleen om meer winst, nou ja dat ook natuurlijk, maar eigenlijk ook om meer zekerheid van winst. En zekerheid van winst zit het meest in een verschijnsel dat we allemaal kennen als het abonnement. Een abonnement geeft je als klant de zekerheid dat je iets waarop je geabonneerd bent keurig op tijd geleverd krijgt.

Maar, zul je zeggen, een abonnement kun je toch opzeggen.  Dat is waar, maar zo’n abonnement bedoel ik niet. Ik bedoel zo’n abonnement op veiligheid. Voor je computer heb je vast en zeker zo’n abonnement dat ervoor moet zorgen dat jij geen virussen binnenkrijgt, waardoor je de hele computer niet meer kunt gebruiken of waardoor je data of zelfs je banktegoeden gestolen worden. Voor de computer heet zoiets natuurlijk een virusvanger, maar je zou het ook een vaccin voor je computer kunnen noemen. Nuttig hoor zo’n computervaccin. Houd je er trouwens wel rekening mee dat een computervaccin alles in jouw computer kan waarnemen, anders kan het zijn werk niet doen. Kwestie van vertrouwen???

Elk jaar een upgrade van je computervaccin. De rekening wordt automatisch afgeschreven.

Het gedachtensprongetje van virusvanger naar vaccin en van vaccin naar jaarlijks één of meerdere toedieningen is al meer dan twintig jaar geleden gemaakt door een van de rijkste mensen op Aarde, Bill Gates. Dat is niet zo vreemd, want als oprichter van het machtige Microsoft verkocht hij zijn bedrijf en behield een groot deel van de aandelen in dit succesvolle bedrijf. Van computervirussen was hij terecht gekomen bij ziekteverwekkende virussen en omdat Bill nu eenmaal een zakenman is die groei als belangrijkste kenmerk van succes ziet vond hij ook dat er in de vaccin industrie groei moet zitten. Simpel en medisch niet onderlegd dacht hij waarschijnlijk aanvankelijk dat een vaccinnetje meer geen kwaad kon als er in het lichaam niets viel tegen te houden, maar in dat opzicht blijken menselijke lichamen toch net iets anders te reageren dan computers.

Maar Bill is altijd een vlugge leerling geweest. Verstandig als hij is ging hij op dit voor hem toch nieuwe werkterrein wat oefenen. Eerst richtte hij samen met zijn vrouw Belinda een stichting op, waarschijnlijk een stichting zonder winstoogmerk, het ging tenslotte om medische ontwikkeling, dat is een goed doel en dan hoef je geen belasting te betalen. Hij kreeg een nieuw poliovaccin in handen en om een flink stuk ervaring op te doen bood hij de Indiase regering aan hun vaccinatie programma over te nemen. Nou ja, dachten ze in India, laat hem lekker zijn gang gaan. Het kost ons niks en hij gaat kinderen in de dorpen vaccineren. Dat is in onze kastenmaatschappij bijna het allerlaagste volkje wat we hebben. Weet je wat, hij doet zijn best maar. Het liep echter niet helemaal lekker met dat vaccin van Bill daar in India. Eerst hebben je hem laten gaan, maar toen er na meer dan tien jaar vaccineren meer dan veertigduizend kinderen verlamd waren hebben ze Bill met zijn stichting het land uit gewezen. Sedertdien is het aantal poliogevallen in India drastisch gedaald.              Maar nu moet je niet denken dat Bill het opgeeft, welnee. Hij heeft namelijk heel goed begrepen dat je met een virusvanger in een computer dingen in die computer kan aansturen en veranderen. Bill gelooft nu serieus dat dergelijke veranderingen met een vaccin ook in de mens kunnen worden gemaakt. ‘Dat,’ roept hij tegenwoordig juichend, ‘wordt dan de bestuurbare mens. En als we dat bereikt hebben kunnen we allemaal onze financiële toekomst met veel meer vertrouwen tegemoet zien.

Nou, uitgekookt is het wel, maar of het werkt is nog zeer de vraag.

Een nauwkeurig scenario is er inmiddels uitgewerkt. Ik zet het maar even in volgorde:

1. Gebruik maken van gemakkelijk te manipuleren virussen, zoals corona virussen.
2. Het grotendeels financieren van de World Health Organisation
3. Proefsessie doen met SARS virus i.e. paniek zaaien, WHO laten verklaren dat het heel gevaarlijk is en letten op de omzet van het dan beschikbare vaccin
4. De sterk tegenvallende resultaten uit de SARS proefsessie als leermoment gebruiken. Wat waren we vergeten? Angst zaaien natuurlijk, dat werkt altijd.
5. Eind 2019 beginnen met een nieuwe poging met een virus dat we in Wuhan hebben laten maken. Kost wel wat, maar zowel ik, Bill Gates als Tony Fauci, die in Amerika de nationale epidemie en andere ellende waarschuwer is hebben bij elkaar ruim zeventig miljoen in dat laboratorium daar gestoken en daarvoor moeten ze dan maar eens een lekker niet al te gevaarlijk corona virusje stiekem verspreiden. Er wordt op de wereld lekker veel gereisd dus dat verspreid zich wel.
6. De WHO heb ik volledig in mijn zak, daar betaal ik ze tenslotte voor. Dus die moeten een pandemie fase zes afkondigen. Dat betekend dat alle aangesloten landen noodmaatregelen moeten treffen omdat ze gehoord hebben dat er een dodelijk virus aankomt. Daarbij moet duidelijk worden gemaakt dat alleen een vaccin de mensheid nog kan redden.
7. Alle nieuwsmedia moeten gekocht worden en voor dat geld mogen ze alleen maandenlang eenzijdig rampennieuws over dat virus verspreiden, met hopelijk als gevolg dat iedereen bang wordt en smachtend uitkijkt naar dat vaccin. O ja en niet te vergeten, de lokale regeringen instrueren en ook een vette worst voor de bek houden, want ze zullen genoeg shit over zich heen krijgen, maar ze moeten tegen alle beter weten in volhouden en hun macht zeker stellen. En dan, ja dan wordt het Cashen.
8. Noodplan, niet leuk, maar als het moet dan moet het: mocht er nog veel te weinig gevaccineerd worden, dan doen we het nog eens, maar dan met een echt gevaarlijk virus van het formaat Spaanse griep. Ja, wie niet horen wil moet maar voelen. Ik heb tenslotte het beste met ze voor.
9. Goeie hemel, wat krijg ik een dorst van dit virusgeleuter. Eerst maar eens een biertje. Wat? Ja lekker, doe maar Corona…..

Ik weet zeker dat de gebruikte argumenten en regelingen in de echte werkelijkheid net iets professioneler geklonken hebben, maar het resultaat komt op het zelfde neer en daar gaat het om.

Toch even heel kort samenvatten: Alle bij de WHO aangesloten landen worden op valse gronden gedwongen de noodtoestand af te kondigen en een angstregime ook wel terreur over hun bevolkingen te voeren tot het moment dat er begonnen is met de vaccinaties die de gewone onwetende volkjes tot gehoorzame en vooral profijtelijke werkertjes zullen maken. Eindelijk een beetje rust op deze puinhoop van een wereld.

Ik geef de voorkeur aan onze eigen puinhoop, als je dat maar weet Bill!