Ik weet nog heel goed dat we vroeger vaak naar heel spannende films keken over bijvoorbeeld de een of andere geniale crimineel die dreigde een bom te laten ontploffen. Dat zou de meest vreselijke tonelen opleveren. De hele stad zou worden verwoest. Er zouden zeker meer dan een miljoen mensen om het leven komen. Verschrikkelijk was dat. En die boef speelde dan ook nog een spelletje met de ijverig zoekende politie. Dat deed hij op een heel geraffineerde manier, zodat je als toeschouwer steeds weer moest meemaken dat de politie net misgreep. Steeds weer gaf die boef dan cryptische aanwijzingen, maar die waren tot het laatst toe zo ingewikkeld dat de politie telkens weer te laat kwam. Ja, tot het moment dat de hoofdrolspeler of speelster het systeem van de aanwijzingen doorzag.

Die werd trouwens altijd in het begin niet geloofd. Er werd niet naar geluisterd. Vaak was die slimmerd werkzaam ergens – vaak niet eens bij de politie – in een soort ondergeschikt rolletje. Of het was bijvoorbeeld een professor in een heel ander vak. Als die zich dan meldde bij de politie om te vertellen dat hij waarschijnlijk de oplossing had, dan kreeg hij steevast te horen dat het heel prettig zou zijn als hij de vakmensen van de politie niet voor de voeten zou lopen, want ze hadden het al druk genoeg.

Spannend was dat, want als toeschouwer had je natuurlijk al lang in de gaten dat de politie niet slim genoeg was en dat die professor vast en zeker gelijk had, maar dat hij dan wel de kans moest krijgen om de politie te vertellen wat ze doen moesten. De wanhoop moest natuurlijk zo hoog mogelijk worden opgedreven.

En dan, op het allerlaatst, als je bijna zeker wist dat het te laat was, ja dan legde de verantwoordelijke politiecommissaris na bij voorbeeld een reprimande van de president, eindelijk het stokje neer en kreeg de intelligente professor de kans om de stad of de hele wereld te redden. En geloof het of niet, maar dan was die politiecommissaris nog dankbaar ook.

Het mooist vond ik die verhalen trouwens altijd als de slimmerd een jonge vrouw was die altijd in een ondergeschikt, maar wel wetenschappelijk rolletje had gewerkt. Dat zo’n jonge vrouw die natuurlijk vaak een heel aantrekkelijk blondje was dan de leiding over dat logge politiekorps kreeg en dan nog net op tijd slaagde het gevaar af te wenden en de crimineel uit te schakelen. Ook een leuk gegeven was dan dat zij zich hem eigenlijk herinnerde als een geflipte wetenschapper die in de tijd dat zij samen studeerden juist geniaal was. Die had dan geen erkenning gekregen en daarom was hij tot zijn misdaad gekomen.

Veel eigentijdser waren nog de films waarin het hele leven op Aarde werd bedreigd door een kwaadaardig virus. Als ik daar nu nog aan terugdenk schiet mij vaak de gedachte door het hoofd dat je als bedenker van scenario’s voor rampenfilms toch een beetje in de toekomst moet kunnen kijken. Toen zat trouwens wel vaak de boef met het tegenmiddel ergens verscholen te wachten tot hij te horen zou krijgen dat de honderd miljoen dollar die hij geëist had op de geheime bankrekening was overgemaakt.

In de tussentijd zag je dan ziekenhuizen volstromen met zieltogende patiënten waar de arme dokters en verplegenden niets tegen konden doen, terwijl ze daar zwoegend en geheel in doorschijnende plastic verpakkingen hijgend rond renden in krijsende wanhoop beseffende dat het allemaal niet hielp.

Soms werd de crimineel met het tegenmiddel dan gepakt, maar was er veel te weinig van zodat het – natuurlijk weer heel slim – moest worden nagemaakt. Soms was er weer een soortgelijke geniale, maar tot dat moment ondergeschikte medewerker die een oplossing bedacht. Altijd waren er dan natuurlijk wel doden te betreuren, maar door de geniale slimmerik viel het mee en had het vele malen erger kunnen zijn.

Prachtig. Na het ademloos uitzien van zo’n film haalde je opgelucht adem, want je had het gevoel gekregen dat intelligentie samen met rechtvaardigheid ons altijd konden behoeden voor aanvankelijk onoverkomelijk lijkende rampen.

Wat zou het heerlijk zijn als de toestand in onze wereld hier nog op leek en dat de mogelijkheid nog open stond en dat een slimmerd nog met een oplossing kon komen en dat die slimmerd dan eerst te horen kreeg dat hij de echte vakmensen niet voor de voeten moest lopen en dat hij dan knarsetandend zat te wachten tot eindelijk zijn beurt kwam en dat hij dan gelukkig net op tijd de mensheid mocht redden van de vreselijke dreiging.

Maar zo ging het niet omdat mijn bovenbeschreven scenario’s nog uitgaan van een oprecht bezorgde overheid, een overheid die zich vreselijk bezorgd maakt als veel mensen ziek worden en de mogelijkheid tot genezing ver weg lijkt.

Het tegendeel blijkt echter waar. De verborgen agenda’s van de overheden van nagenoeg de hele wereld komen heel langzaam stukje bij beetje aan het licht. En wat we zien als gewone mensen is niets minder dan beangstigend.

Onze eigen slimmerd is een huisarts in een dorp in Brabant, Rob Elens heet hij. Op het ogenblik horen we niet heel veel van hem. Maar toen hij in het begin van de coronaperiode bewees dat hij met goedkope en officieel beschikbare geneesmiddelen de ziekte in het begin in de kiem kon smoren, werden hem de gereedschappen uit de handen geslagen. Ineens werd er beweerd dat dat ene middel, Hydroxychloroquine, gevaarlijk was.

Dokter Rob Elens begreep dat natuurlijk niet. Hij had voorkomen dat meest zwakke oude mensen aan dat coronavirus bezweken en nu mocht hij de juist heel goed werkende en ook oude en zeer betrouwbare geneesmiddelen niet meer voorschrijven. Wanhopig en boos werd hij er door want hij was een echte goede dokter die zijn patiënten wilde genezen. Was er dan niets anders wat hij kon voorschrijven? Misschien wel, maar dat werkte lang niet zo goed. Langzaam maar zeker kwam hij tot de conclusie dat hij zijn patiënten niet mocht genezen. Maar waarom in hemelsnaam?

Dit kleine stukje hierboven is misschien het begin van een scenario voor een film, maar dan een scenario dat nog in ontwikkeling is, want we staan er samen met de rest van de wereld nog middenin. Wat we vooral nog helemaal niet weten is wie nou de goeden zijn die we kunnen vertrouwen en wie de kwaden zijn die iets van ons willen dat we vrijwillig niet willen geven. Maar wat dan? Wel komen er steeds meer gegevens bloot te liggen.

Zo is gebleken dat de berichten over Hydroxychloroquine opzettelijk vervalst waren. En uit het feit dan onze overheid die berichten geloofde of in ieder geval zei dat ze het geloofden kunnen we in ieder geval al opmaken dat de mensen die nu onze overheid vormen niet aan de kant van de goeden en betrouwbaren staan.

Daar zijn we dan mooi klaar mee. En wat het des te beangstigender maakt is dat alle bekende overheden in de andere landen eigenlijk het zelfde doen als onze overheid. Die zijn dus ook niet goed en betrouwbaar.

Het is op dit moment te vroeg om het uiteindelijke scenario voor deze film te schrijven. Ik denk nu dat het zal gaan in de richting van medische sciencefiction. Ik weet namelijk dat er door sommige zeer rijke organisaties die samen de helft van alle rijkdommen bezitten gedroomd wordt over heerschappij over ons mensen. Het is technisch mogelijk om ons met bepaalde nu nog volop in ontwikkeling zijnde technieken volledig onder controle te krijgen. Wij zullen daarvan weinig merken, omdat de benodigde veranderingen die in onze lichamen en geesten veroorzaakt moeten worden binnenkomen via zogenaamde vaccins die door de overheden verplicht gesteld zullen worden. Nou ja, verplicht, je mag weigeren, maar dan mag je bijna nergens meer heen.

Nou wat ik daarstraks al zei, het begin van een scenario. Het einde weet ik echt niet, dat zal wel iets met oorlog van doen hebben.