Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen, moet het fragiele blonde ventje gedacht hebben, dat ik vanmiddag bezig hoorde.                                                                                 Met een vriendje, ja, was het dat eigenlijk wel, hoorde ik hem druk bezig. Dat wil zeggen hij, dat kleinen blonde mannetje, was voortdurend aan het woord.

Ik liep hen voorbij op mijn wandeling langs het havenhoofd.                                                   Helemaal precies verstaan kon ik hen daar niet, maar gelukkig haalden ze me later in.

Het bruinharige jongetje zei niet veel. Wel nam hij grote stappen, zodat het blonde ventje flink moest doorstappen om hem bij te houden. Ik denk dat hij daar eigenlijk wat onzeker van werd met betrekking tot de vriendschapsbanden tussen hen, want hij besloot met een gerichte vraag zijn positie te testen: ‘Wat heb je liever,’ zei hij, ‘dat ik met jou kom spelen of dat ik op tennis ga.’

Ik dacht: ‘nou ben ik benieuwd, want zo heftig heb ik nog niet vaak een kind een ander kind voor het blok horen zetten.’                                                                                             Het aangesproken kereltje zei echter helemaal niets terug.

Later – ik was een heel eind doorgelopen en liep met de hond op een weiland achter bomen – zag ik het donkerharige jongetje staan. Hij keek wat ongemakkelijk om zich heen. Maar toen hij uit de verte het heldere stemmetje van zijn vriendje zijn naam hoorde roepen ging hij er als een haas van door.

Tja, sommige relaties zijn moeizaam. Daar kom je vaak bijna niet vanaf.