In een eerder blog publiceerde ik al eens een Engelse songtekst over dit verschijnsel.       ‘Obese’, obesitas bij ons, een aandoening die mensen niet alleen doodziek maakt, maar ook doodongelukkig en niet alleen vanwege het groteske en wanstaltige uiterlijk dat ze gaandeweg ontwikkelen, maar eigenlijk meer nog door de toenemende ziekte en beperkingen die het leven in een obesitas lichaam oplegt.

Vanavond kwam ik zappend op een van de commerciële zenders die onder de titel ‘Te Dik’ een programma bracht waarin een drietal patiënten gevolgd werd die door hun eetgedrag kans hadden gezien hun lichaamsgewicht veel meer dan te verdubbelen ten opzichte van wat we nog als normaal beschouwen.

Allemaal kwamen ze in een kliniek in Noord Engeland waar onder bepaalde voorwaarden de operatie wordt uitgevoerd om de maag te verkleinen. Er was een vrouw van middelbare leeftijd die tweehonderdtweeëntwintig kilo woog. Het arme mens was ten einde raad. Behalve dat ze bijna niet meer kon opstaan en zich door haar woning bewoog zittend op een kruk met wieltjes, kwam ze ook niet meer zelfstandig buiten de deur. Uiteraard was ze ook diabetes patiënt.

De reden dat ik nu, voor de tweede keer dit onderwerp oppak is eigenlijk dat ik een ander verschijnsel wil belichten: haastige onverschilligheid. Een levensgevaarlijk verschijnsel.   Ja, ja, hoor ik u denken, overdrijf toch niet zo man. Het zal heus zo’n vaart niet lopen en trouwens, ik heb nergens last van.

Goed, laat mij dan een klein – en voor zeer welgestelde mensen een heel onbelangrijk puntje noemen. Het is u wellicht opgevallen dat de kosten voor de gezondheidszorg jaarlijks toenemen. Premies worden steeds hoger, het eigen risico groeit navenant mee en daarbij worden steeds meer zaken niet vergoed en wordt het werk van de arts steeds moeilijker gemaakt door de budgetteringsdrang van de verzekeringswereld. Daartegen is zoveel weerstand dat het de zorgverzekeraars vaak in een kwaad daglicht stelt.

Ik durf te beweren dat het probleem slecht voor een klein deel bij de verzekeraars ligt. Natuurlijk zijn het bedrijven die winst moeten maken en die daarvoor verplichte verzekeringen gebruiken. Maar verzekeraars zijn uiteraard rekenaars. Zij moeten zorgen dat de rekeningen betaald kunnen worden en dat de stakeholders elk jaar weer tevreden zijn. Dat hoeft echter de kosten niet zo dramatisch te laten stijgen als nu het geval is. Nee, het grote probleem zie ik in het overvloedige aanbod van gemaksvoedsel. Wie niet kan koken of geen zin of geen tijd heeft om dagelijks van verse producten maaltijden samen te stellen, die kan jarenlang het gevoel hebben niets te kort te komen met alle kant – en – klare maaltijden en wat dies meer zij.

Bedenk echter dat de voedingsindustrie er belang bij heeft dat er zoveel mogelijk omzet wordt gegenereerd. Dan heb je stoffen nodig die de smaak versterken, het hongergevoel langer in stand houden dan strikt noodzakelijk is. Een reeks van toevoegingen die in de voedingsindustrie worden toegepast zijn niet alleen overbodig, maar ook schadelijk. Die toegevoegde stoffen zijn door de keuringsinstanties gelobbyd. Is dat corrupt? Ach, het is maar hoe je het bekijkt. Als je het als industrie voor elkaar krijgt dat je met voedingsmiddelen die wezenlijk schadelijke stoffen bevatten toch vette winst kunt maken, dan moet je daarvoor hier en daar misschien wel eens wat eh… vriendelijkheden ten toon spreiden.

Wel jammer is dat een waarschijnlijk groter bedrag dan die winst van die industrie wordt uitgegeven aan de gezondheidszorg door de schade die ontstaat door met grote regelmaat die troep te eten.                                                                                                 Hoe ontstaat nou zo’n probleem? Heel eenvoudig: wie nergens last van heeft interesseert het geen bal. Heb je er wèl last van, dan ben je negen van de tien keer te laat en kan de ellende alleen nog maar met veel moeite en tegen hoge kosten worden opgelost of zelfs dat niet.

Ach, weet u, denk er maar eens over als u niet even vlug hoeft te eten.