Ach, verheugen, leedvermaak is waarschijnlijk het enige dat zal resten. Eigenlijk vraag ik me elke dag af wanneer de eerste atoombom zal vallen om het beginsein te geven voor de grootscheepse verwoesting die we kennelijk nog te goed hebben. Was driemaal altijd niet scheepsrecht? Twee oefenoorlogen hebben we gehad. Het lijkt erop dat we het nu eindelijk echt gaan doen.

Toch is het niet de eerste keer dat er een overigens mislukte poging is gedaan om de ozo lastige mensheid te vernietigen. Zelfs met gebruikmaking van dezelfde wapens voor massavernietiging. De bijbelse bombardementen op de oude steden Sodom en Chomorra, die trouwens blijken geen lokale brandjes te hebben veroorzaakt, maar ten aanzien waarvan nu sterke bewijzen bestaan dat het totale gebied van zowel Irak als Iran voor honderden jaren onbewoonbaar is geweest. Het buitenaardse volk, de Anunnaki, dat ons als slaven creëerde had wat het gebruik van dit soort wapens betreft ook nogal een kort lontje. Atoomgeweld is op onze planeet vaker voorgekomen. Die twee bommetjes op Hiroshima en Nagasaki stelden op de geweldschaal van wat de Aarde al voor de kiezen had gekregen eigenlijk vrij weinig voor.

Ook in de tijd waarin onze soort gecreëerd werd was er eigenlijk al sprake van de zelfde soort sociale variatie onder het volk. Natuurlijk waren er de “Goden” die hier uitsluitend te eigen bate verkeerden. Een lekker leventje op een planeetje met veel natuurlijke rijkdommen en een heel plezierig, zij het wat wisselend klimaat. Dan had je natuurlijk de prettige Goden van het type Pygmalion – ach, je weet wel, die mythologische beeldhouwer die verliefd werd op zijn eigen schepping. Dat waren in de tijd van die Anunnaki die broer en zus, wetenschappers, die ons creëerden. Noeste werkers. Gelukkig konden ze zelf een paar duizend jaar oud worden, maar ga er gerust maar van uit de het maken van een enigszins hebbelijke en bruikbare homo sapiëns de nodige jaren heeft gekost, zeker om een genetisch redelijk betrouwbare en buikbare bevolking op te bouwen en ze ook nog een paar nuttige dingen te leren. En vast en zeker zijn er voorafgaand aan dat succes nog wel mislukkingen geweest die dan ofwel werden vernietigd of – in geval van een bijna gelukte soort – gewoon uitstierven of nog slechts als reserve kweekmateriaal werden gebruikt. Een ongelooflijke en tot nu toe nimmer geëvenaarde prestatie. Het was echter wel zo dat de grote baas die hier toen meende alles voor het zeggen te hebben voortdurend in oncontroleerbare woede ontstak als hij zag wat de creaties van bovengenoemde wetenschappers geheel zelfstandig begonnen uit te halen waarvan hij in het geheel niet gediend was. Het antwoord van deze bovenbaas was dan eigenlijk onveranderlijk vernietigen via allerlei methoden: plagen van ziekten, hongersnood, atoombommen. De man die ons nog uit de Bijbelverhalen bekend is als Noach had als wetenschapper het nodige genetische materiaal verzameld voordat de Aarde getroffen werd door een gigantische ramp. Door een vrij snel zich ontwikkelende verschuiving in de krachten die op de Aarde werden uitgeoefend gebeurde het dat nagenoeg al het landijs van de Zuidpool in vrij korte tijd in de oceaan schoof een massale Aarde omspannende tsunami veroorzakend. Uiteraard waren er best nog wel plekken op de planeet die heel weinig te lijden hadden gehad, maar de gebieden waar de Anunnaki met al hun slaven, waarvan de meesten zich overigens allang geen slaaf meer voelden, die zaten voor het merendeel in het overstromingsgebied en verdronken. De Anunnaki zelf hadden zich voor de duur van de overstromingsramp teruggetrokken in hun ruimteschepen in een parkeerbaan om de Aarde.

Het verhaal gaat – staat trouwens letterlijk in de Bijbel in de eerste verzen van Genesis 6 – dat de altijd gramstorige baas, die door zijn eigen mensen Enlil werd genoemd, gezegd moet hebben: ‘Ik kan niet altijd strijden met de mens, maar zijn dagen zullen geteld zijn op honderd en twintig jaar.’ Nou, als we naar ons genetisch materiaal kijken dan is dat nog steeds het maximale aantal jaren dat we kunnen leven, maar dan moet alles wel meezitten.

Dat er in 1945 atoombommen op Aarde vielen was dus niet de eerste keer. Ik schat dat het ook niet de laatste keer zal zijn want helaas bestaat de mensheid niet uit een homogene groep individuen die elkaar vrede en geluk gunnen.

Eigenlijk is er een universeel probleem waaraan veel van onze soortgenoten lijden. Of lijden is misschien niet het goede woord. Er is een kleine groep mensen op de wereld die zich als personen afzijdig houden van de rest van de wereldbevolking. Wij noemen die mensen onder andere de wereldelite in de onterechte veronderstelling dat ze een echte eenheid vormen en dat ze over veruit de meeste dingen hetzelfde denken, maar dat is niet zo. In één opzicht lijken ze qua leefstijl wel op elkaar: ze zijn allemaal onvoorstelbaar rijk in die zin dat ze over zeer veel geld kunnen beschikken. Feitelijk kijken ze op ons neer, maar ze beseffen wel dat wij er met elkaar voor zorgen dat ze rijk blijven.

De manier waarop de aardmens tot stand is gebracht heeft het in het verre verleden noodzakelijk gemaakt dat de redelijk probleemloze mensachtige levensvormen die er al op onze planeet waren voordat de Anunnaki hier kwamen genetisch gemanipuleerd werden. Zij hadden wezens nodig die voor hen konden werken. Daarvoor was het noodzakelijk dat ze ook een redelijk gecompliceerde conversatie met hen konden hebben. Er zijn, naar ik uit oude geschriften begrepen heb allerlei vreemde kruisingen tussen de Anunnaki en levende wezens hier op aarde gemaakt. Misschien wilden ze in eerste instantie wel alleen maar weten of DNA van aardse wezens wel te combineren viel met het hunne. Een paard met een mensenhoofd kennen we uit de mythologie als een centaur; een leeuw met een mensenhoofd als een sfinx. Je kunt natuurlijk denken dat de figuren uit de mythologie verzonnen wezens waren en dus als sprookjesfiguren beschouwd kunnen worden. Ik zie die mening echter als een misvatting. Als we alleen maar kijken naar de afschuwelijke mensonterende proeven die mensen als Mengele gedurende de tweede wereldoorlog op gevangenen in de concentratiekampen deden en je stelt je, denkend aan Sodom en Chomorra de gewelddadigheid van de Anunnaki voor, dan zul je wellicht sneller tot de conclusie komen dat deze lieden zich helemaal niet aan wetten of gewetensbezwaren hielden en gewoon deden waar ze zin in hadden. Er is eigenlijk betrekkelijk veel dat we niet alleen niet weten, maar waar we vermoedelijk ook moeilijk achter komen. Ongetwijfeld hebben de Anunnaki elektronische dataopslag gebruikt die tot nu toe bij mijn weten nog niet gevonden, laat staan ontcijferd is. Vast lijkt in elk geval wel te staan dat de enige mogelijkheid om een wezen te creëren dat kon leren praten was dat in elk geval die eerste prototypes, zeg maar Adam, uit een Anunnaki draagmoeder voortkwamen. Als het DNA van een Anunnaki man kwam en in een homonide tot leven kwam, dan kon de nakomeling niet leren praten. Vrouwen leveren trouwens sowieso meer erfelijk materiaal. Denk aan de mitochondriën, die in groten getale in de eicel voorkomen, maar niet in de spermacel.

Het resultaat, de homo sapiëns, wij dus is dus eigenlijk een genetisch experiment. Wij mogen hier dan als soort mogelijk een aantal tienduizenden jaren rondlopen, wij blijven echter een exoot, een soort dat hier met kunst – en vliegwerk is gemaakt, maar dat nooit natuurlijk in de Aardse ecologie heeft gepast. Ik las bijvoorbeeld ook eens ergens dat er in het DNA van chimpansees enkele fouten zitten, maar het DNA van de mens barst van de fouten. Daarbij komt het hele rassen verhaal met alle verschillen in uiterlijk. Misschien zijn de verschillen ontstaan door natuurlijke selectie op basis van de klimatologische omstandigheden. Lijkt me niet onmogelijk. Anderzijds lijkt het ook niet vreemd als verschillende experimenten door onze scheppers, uitgaande van gedifferentieerde doelstellingen – wat moest die mens kunnen? – tot de verschillende rassen hebben geleid. Daarna zullen ongetwijfeld de spontane kruisingen tot het eindresultaat hebben geleid dat geen enkel mens gelijk is aan enig ander mens.

Niettemin moeten we niet vergeten dat er een belangrijke fase in het bestaan van onze soort is geweest dat er een groot aantal serieuze pogingen is gedaan om ons te vernietigen. Ik ga ervan uit dat in elk geval het hoogste gezag bij de Anunnaki op enig moment heeft besloten dat het project was mislukt en dat de resterende resultaten moest worden vernietigd. Overigens staat er in de Bijbel wel iets over wat er gedaan werd met ongewenste kruisingen. Toen de mensen zich begonnen te vermeerderen werd er toezicht gehouden op de verschillende groepen. Die groepen nieuwe mensen zaten vaak verspreid over vrij grote gebieden. Te voet of met een landvoertuig het gebied in trekken was waarschijnlijk geen handige optie. Vanuit de lucht ging sneller. Om die reden leerden de Anunnaki de mensen vuur maken dat flink moest roken. Op die manier waren de mensenconcentraties van uit de lucht gemakkelijk te vinden en onder controle te houden. Wanneer er echter van tijd tot tijd terug kruisingen met de natuurlijke homoniden plaatsvonden dan leverde dat een genetisch ongewenst resultaat. De Bijbel zegt daarover dat die ongewenste gevolgen van wat wij nu bestialiteit zouden noemen werden mee genomen en uitgeworpen in de buitenste duisternis. Je kunt er dus van uitgaan dat de Anunnaki dat soort door de ongehoorzame mens zelf veroorzaakte kruisingen tussen mens en homonide niet toestonden maar in de ruimte uit het ruimteschip wierpen, een vorm van ultieme wreedheid. Veel genadeloze wreedheid ligt dus aan de basis van onze soort. Duidelijk is in elk geval wel dat wij niet echt veel liefde en belangeloze zorg van onze makers hebben meegekregen. Als we maar iets van de erfelijke eigenschappen en de aard van de Anunnaki hebben geërfd dan zit daar toch in elk geval een flinke dosis onvriendelijke egoïstische agressie in, kortom de eigenschappen die nodig zijn om moeilijkheden te overwinnen en vijanden natuurlijk.

Wat kan er nu in deze grimmige tijd waar, zoals altijd de leiders die zich met de ellebogen naar voren hebben gewerkt – andere leiders hebben we eigenlijk nooit – en die zich op basis van hun bevoorrechte positie het langs veilig kunnen voelen, verwachten. Tja, dat ziet er voor ons, de gewone mensen niet al te best uit. De oorlogsspanning wordt alsmaar opgevoerd. De wapenindustrie, die in handen is van de wereldelite, vindt verdienen over de gebroken lichamen van soldaten en andere oorlogsslachtoffers het allerbelangrijkste. Hun motto lijkt te zijn: als zij sterven voel ik daar niets van. Het ruimt lekker op en ik houd er veel rijkdom aan over. En ja, helaas is dat meedogenloos waar.