Het sneue ‘kijk eens hoe flink wij regeren spelletje over de rug van twee kinderen heeft kennelijk weer lang genoeg geduurd om de alom tegenwoordige principiële hardliners voldoende te bevredigen. In het begin dacht ik: wanneer heb ik dat ook alweer eerder gehoord? Maar toen schoot het me weer te binnen. Een paar jaar geleden was er een ander kind, een jongen van een jaar of zestien, dacht ik, die ook een enorme sta in de weg vormde voor het rechtschapen deel van onze “dit is van ons en voor de rest allemaal opflikkeren” deel van ons professionele landsbestuur.

Zelf was ik toen heel verbaasd, want ik had het manneke eerst via de radio gehoord. Hij sprak zo mooi accentloos Brabants dat ik direct dacht: ‘waar hebben die gasten in Den Haag het nu over? Dit is toch gewoon een witte met peenhaar van eigen teelt? Nou, dat bleek ik helemaal mis te hebben, want toen ik hem op de televisie zag bleek hij roetzwart. Tja en dat alleen al is in de ogen van veel Haagse keutelaars wel een serieuze handicap. Wat bleek, het was een slimme Afrikaanse jongen die uit een erg vervelend land in Afrika – en daar barsten ze daar van – door iemand was meegenomen een jaar of acht eerder en gedumpt bij een gastvrije familie in Brabant. Ik hoorde toen ook dat hij goed op school was en daar ook heel veel vrienden had. Die pleegouders en al die vrienden van hem liepen met hem weg, om nog maar niet te spreken van de voetbalclub, want – nou ja dat weet iedereen natuurlijk – zwarte jongens kunnen vaak heel goed voetballen. Nee, sterker nog, in voetballand zou niemand ooit meer van Nederland horen als we geen zwarte jongens hadden.

Ik heb zelfs wel eens gehoord dat er in de vaderlandse voetbalclubs speciaal hele goeie zwarte voetballers uit Afrika worden gehaald en daar regelen ze dan een verblijfsvergunning voor. Maar ach, logisch ook eigenlijk. Voetbal is natuurlijk belangrijker dan wat dan ook. Dus als je als regering in dat soort zaken gaat dwarsliggen kun je het bij de volgende verkiezingen natuurlijk wel schudden.              Een beetje regering  heeft belangrijker zaken aan het hoofd. Die moet natuurlijk scoren met het openlijk wegwerken van die verdomde kleine keutelaars die hier niet thuishoren. Anders wordt het natuurlijk een enorme bende.

Nu hadden we weer die twee uit Armenië. Hun moeder was al weggewerkt. Die is daar, met geweld van haar kinderen gescheiden helemaal het Noorden kwijtgeraakt en ze zit nu in een inrichting voor mensen die onherstelbaar in de war zijn geraakt. Goed werk van onze regering denk ik: iemand wegsturen die je niet kent, van haar kinderen scheiden, zodat ze er helemaal gek van wordt. Tja, dan moeten ze het maar niet proberen. En dan die kinderen. Twaalf en dertien zijn ze nu en ze zijn hier nu tien jaar. Als je niet beter weet lijken ze gewone Nederlandse kinderen, want dat brabbeltaaltje van dat land waar ze ooit geboren zijn, dat kennen ze helemaal niet. ‘Toch terug naar huis,’ we moeten ferm optreden tegen deze mensen… eh… ik bedoel kinderen, natuurlijk,’ is het regeringsstandpunt.

Met rode konen zaten ze bij elkaar in Den Haag. Zei de een: ‘we maken op deze manier wel een verdomd onmenselijke indruk.’ Zei de ander: ‘doet er niet toe man. Zie je dan niet dat de populisten steeds meer terrein winnen en als dat gebeurt kunnen wij wel inpakken, daar gaat het om.’                                                                                          Zei die ander weer: ‘nee, sorry, ik begreep je even verkeerd. Ik dacht even dat het om die kinderen ging, maar het gaat natuurlijk om ons. Nogmaals sorry, mijn fout.’

Nu heb ik begrepen dat ze toch maar van mening veranderd zijn, daar in Den Haag, om dat ze merkten dat er een sterke stroming begon te ontstaan die nog sterker was dan het populisme. Tja, je bent natuurlijk een heel slechte democratisch gekozen regeerder als je niet reageert op de wens van het volk. Bovendien moet je nooit vergeten dat het pluche waarop je zit het beste met je eigen op macht beluste reet warm gehouden kan worden.

Er zijn zo’n driehonderd van dit soort gevalletjes die echt uitgezet moeten worden. Reken even mee: driehonderd op de ruim zeventien miljoen. Dat is… even rekenen hoor… O wacht, rekenmachine erbij. Ja, dat is niet gering dat is 0,001764705%. Iets minder dan twee duizendste procent van de bevolking. Lekker belangrijk. Daar kun je als landsbestuurder probleemloos mee scoren, vooral als je erin getraind bent je ogen te sluiten voor menselijke ellende.