Beetje ruwe indeling? Beetje erg oppervlakkig?

Valt wel mee, lees maar.

Vanmorgen werd ik wakker met een nieuwe eigen indeling in de soort ‘aardmens’. Nou ja, zo af en toe heb ik dat, dan word ik wakker met een idee dat naar mijn mening op dat moment de algemene inzichtelijkheid aangaande de menselijke soort aanmerkelijk kan verbeteren. Wat dan nu weer? Denk je misschien. Nou, deze is zo gek nog niet. Je hebt namelijk in grote lijnen maar drie soorten. Je hebt supporters en scheidsrechters (die laatste al dan niet in ruste) en bestuurders.

Laat me eerst maar de supporters beschrijven want daarvan zijn er de meesten. Supporters zijn mensen die in groepen denken en leven. Binnen hun groep zijn ze het over bijna alles met elkaar eens. Het is verleidelijk om in dit verband eerst aan de voetbalsupporters te denken, omdat de kenmerken en doorgaans ook de oorsprong van dat supporterschap meestal duidelijk zijn, maar de supporters kenmerken gaan in grote lijnen voor alle groepen op. Hun jeugd verloopt vaak op een sterk op elkaar gelijkende wijze. Als ze niet zelf door hun vader op de voetbalclub gezet zijn in de hoop dat ze een uitblinker zouden blijken te zijn waar de vader dan trots op kon zijn, dan zijn ze in elk geval wekelijks door vader meegenomen om naar de wedstrijd te kijken van de club waarheen ook vader in zijn jeugd door zijn vader werd meegenomen. Het is de club die allen die daar steeds weer komen dat heerlijke wij-gevoel geeft. Het is de club waar winnen het enige is dat telt, waar de winst van elke andere club je vervult met boosheid en afgunst en waarvan buitenstaanders geen kwaad moeten zeggen, want dan kan het wel eens bonje worden. Het is de club, kortom, waaraan je levenslang je inzet – en vaak ook je contributie geeft. Kijk je, wat je heel vaak doet, naar een voetbal wedstrijd op de televisie, dan bepaalt de positie in de competitie van jouw club op dat moment wie er van jou mag winnen. Overigens hebben supporters weinig neiging om initiatieven te nemen. Wel kunnen ze bij teleurstellende wedstrijduitslagen ontevreden en boos roepen, maar initiatieven worden toch altijd aan bestuurders overgelaten. Maar het kan veel verder gaan. Vals spelen mag als je maar wint. Met zijn allen mag je als supporter koken van woede en van alles doen om daaraan uiting te geven als een scheidsrechter laat merken dat hij ziet dat je vals speelt. Maar tenslotte vooral dit: als supporter voel je je geborgen, je voelt je veilig, je hoort erbij, wat er ook gebeurt. Oh ja, en dan natuurlijk dit: het is beter en veiliger om met de supporter niet van mening te verschillen over de club waarvan hij supporter is. Of je nou supporter van een andere club bent of scheidsrechter, al dan niet in ruste, dat doet er dan niet toe.

Ja, en dan krijgen we nu natuurlijk de scheidsrechters, al dan niet in ruste. Eigenlijk zijn scheidsrechters eenzame mensen soms, met name als ze nog actief in het leven staan zijn het moedige doorzetters, maar je treft er zeker veel ietwat filosofische individualisten onder. Veel minder – en vaak ook helemaal niet hebben zij de neiging om partij te kiezen. Supporters kunnen daar vaak onredelijk boos over worden, eenvoudigweg omdat ze niet kunnen verkroppen dat een scheidsrechter kan vinden dat hun club geen officieel gelijk krijgt. Om die reden gaan heel veel scheidsrechters al vroeg in ruste. Het is natuurlijk ook slopend te moeten ervaren dat je goed en belangeloos over een twistpunt hebt nagedacht en dat je op grond van jouw eerlijke conclusie steeds weer een storm van verontwaardiging en soms zelfs geweld over je heen krijgt. Supporters vinden namelijk praktisch altijd dat ze gelijk hebben omdat de groep om hen heen die mening deelt.

Eerlijk gezegd is dat waarschijnlijk het enige nadeel dat er aan democratie zit. Groepen kunnen namelijk met slimme psychologische technieken gemakkelijk worden beïnvloed. Vooral omdat groepen de neiging hebben het veilig met elkaar eens te zijn vertonen supporters weinig neiging een afwijkende mening een kans te geven en dan geldt binnen een democratische organisatie het recht van de meerderheid. Vroeger ging het in onze volksvertegenwoordiging precies zo en kon een meerderheid een wetsvoorstel of een ander ministerieel besluit weg stemmen en dan ging het niet door. Tegenwoordig gaat dat helaas iets anders zeer tot teleurstelling van de echte eerlijke scheidsrechters. Dat brengt me in dit betoog bij de bestuurders.

Bestuurders zijn mensen die in overgrote meerderheid altijd heel initiatiefrijk zijn. Ze zijn heel resultaatgericht en streven er altijd naar hun plannen uitgevoerd te krijgen. Om dat te bereiken is het noodzakelijk dat ze ofwel overtuigings – ofwel overredingstechnieken gebruiken. Dat laatste betreft communicatie technieken waarbij een zodanige verwarring bij toehoorders ontstaat dat ze geen ‘nee’ kunnen zeggen. Hoe beter een bestuurder bedreven is in deze technieken hoe meer hij wereldwijd zijn zin krijgt. Misschien is het voor een goed begrip handig om enkele van de hulptechnieken voor bestuurders te noemen.

1. Schier onuitputtelijke financiële bronnen.
2. Angst. Met name zit het in de aard van de supporter te volgen wat iedereen doet
3. Aanwakkeren van het clubgevoel: Wij zijn goed en zij zijn slecht.

Bovenstaand min of meer allegorisch stukje beschrijft ruwweg de volkomen gemanipuleerde en vooral onzinnig-gevaarlijke toestand waarin we ons nu bevinden.