Vijfentachtig ben ik nu. Ik weet het, veel mensen halen dat niet. Vaak kijk ik tegenwoordig in de krant de overlijdensadvertenties na en dan zie ik dat ik langzamerhand toch, als je het tenminste zo noemen kunt, tot de bevoorrechte groep begin te horen. Waarom staat er dan ‘klaar’ boven dit stukje? Nou, dat beschrijft het gevoel wat ik bij mezelf merk. Ik heb het gevoel dat ik een belangrijke taak klaar heb in mijn leven. Het is misschien een beetje raar om te zeggen maar allebei de kinderen die ik in dit leven heb gekregen – de eerste, Karin die zichzelf Katinka noemde die al op 36 -jarige leeftijd in 2000 stierf en nu kortgeleden Annemieke die ons op 53 jaar ontviel en die afgelopen dinsdag in een zorgvuldig geregisseerde crematie haar levenseinde vierde kan ik bijna wel zeggen – zijn nu dus allebei overleden. Hoe en waarom heb ik dan het gevoel dat iets in mijn leven klaar is, dat ik iets heb afgemaakt. Het is voor ouders toch niet gewoon om een kind te overleven, maar twee is helemaal ongebruikelijk. Toch ben ik niet diep bedroefd. Eerder heb ik een soort eerbiedig besef dat de zware opgave waarmee ik blijkbaar aan dit leven begonnen ben erop zit en dat ik nu nog hopelijk een klein, maar mooi stukje voor mezelf heb.                                                                                                                                                                             Die kinderen van mij leden beide aan een intermediaire erfelijke ziekte, Cystic Fibrosis ook wel de taaislijmziekte genoemd. Zulke kinderen leven doorgaans minder lang dan gezonde mensen en hebben vaak te maken met ziekenhuisopnames, bergen medicijnen. Als ouder van een CF kind ben je altijd bezorgd, angstig, omdat je weet dat het waarschijnlijk binnen jouw levensspanne tot een triest afscheid zal komen. Maar nu, nu het allemaal gebeurd is wat mij sinds 1964 toen Karin geboren werd boven het hoofd hing en toen ze in 1972 ook nog een zusje kreeg met dezelfde ziekte, die drie dagen na haar geboorte al geopereerd werd aan een aangeboren darmafsluiting en nu we haar na een turbulent leven vol van vrolijk, maar vooral moedig gedragen buikpijn en benauwdheid hebben weggebracht nadat ze vredig insliep, nu overheerst bij mij het gevoel: ik ben eindelijk klaar. Laat me even bijkomen en dan eens kijken wat mijn leven nog biedt. Dag lieve Katinka en Annemieke. Ik ben trots op wat jullie in je korte levens hebben bereikt en met dat gevoel neem ik afscheid van jullie en laat jullie weer vrij in de eeuwigheid waarvan ik weet dat we elkaar ongetwijfeld ooit weer tegenkomen. Deze keer mocht ik jullie vader zijn