Mijn hemel. Ik had aanvankelijk geen idee wat me gebeurde. Nou ja, droeve omstandigheden, dat wel: mijn jongste en laatste nog levende dochter is uiteindelijk, net als haar grote zus in 2000, aan de gevolgen van de taaislijmziekte overleden. Met mijn vrouw was ik bij haar om afscheid van dit kind te nemen. Altijd heb ik met haar een bijzondere emotionele band gehad, maar wat me bij dat afscheid verbaasde was dat ik van binnen, emotioneel dus, eigenlijk stil was gevallen. Ik voelde geen verdriet, er waren geen tranen. Ze omhelsde me en kuste me en zei: ‘ik hou van je’, maar er gebeurde helemaal niets in mij. Er was euthanasie gepland en we vroegen of we volgende week misschien nog één keer zouden komen. Ze zou bellen…

Voor de laatste keer, zoals later bleek, trokken we haar buitendeur achter ons dicht en ik reed naar huis met een wonderlijk leeg gevoel in mijn geest. Ik zou bijna zeggen dat het me verbaasde, maar zelfs dat voelde ik niet. Thuis keken we naar de televisie en toen gebeurde het. Ineens kreeg ik een rare draaiduizeligheid. Mijn evenwicht was weg. Ik kon niet lopen want ik zou beslist vallen. Mijn vrouw maakte zich ongerust en belde tenslotte 112, waarna een ambulance langs kwam. De broeders onderzochten me, plakten me vol met stickers voor het cardiogram, stelden vast dat ik wel een bijzonder lage bloeddruk had maar dat er verder niets aan de hand was. Tussen die twee mannen in ben ik toen twee trappen op naar mijn slaapkamer geklommen. De volgende ochtend was er niets meer aan de hand. Ik kleedde me aan en ging naar beneden.                                                     ‘Hoe is het nu?’ wilde mijn vrouw weten. ‘Niks meer aan de hand’, zei ik, maar later, die zaterdagmiddag begon het weer en kon ik weer niet staan of lopen. Dat duurde een aantal uren, maar ging, net als de eerste keer vanzelf weer weg zonder hulp van buiten. Ik meende nu dat het misschien wel klaar was. Dat bleek echter anders.                              De volgende dag, zondag, begon goed. Dat wil zeggen: ik voelde nog steeds geen emotie over mijn stervende kind en was daar eigenlijk niet verbaasd over, hoewel ik normaliter eigenlijk een zeer emotioneel mens ben.                                                                                                    ‘s middags kwamen de draaiduizelingen echter weer terug en nu raakte ik in een soort verlamming. Ik kon me nauwelijks bewegen. Spreken ging ook niet meer. Ik zat op een stoel aan de tafel en kon helemaal niets. Mijn vrouw maakte zich inmiddels dodelijk ongerust. Ik was ook nog helemaal wit weggetrokken. Zij belde 112 en met een kwartier stond de ambulance weer voor de deur. Ik werd de ambulance ingedragen en in het ziekenhuis in bed gelegd. Men vreesde een hersenbloeding, dus er werd een MRI-scan gemaakt waarop evenwel niets te zien viel. Intussen was ik nog steeds immobiel. Vaag herinner ik me dat ik vanaf de brancard op een bed getild werd, maar waar dat in de rij der gebeurtenissen plaatsvond herinner ik me niet. Uren na dat het begonnen was trokken de duizelingenweg en tenslotte kon ik met enige hulp naar de auto van mijn vrouw lopen die daar bij de eerstehulppost stond.

Daarna zijn de duizelingen niet meer voorgekomen, maar wat was er gebeurd. Ik had, waarschijnlijk onbewust, de emotie over het verlies van mijn tweede en nog enige kind geblokkeerd en nu vermoed ik dat die voor mij normaliter toch heel heftige emotie zich op deze wijze een uitweg heeft gezocht. Wonderlijk. Heel erg huilen was beter geweest denk ik, maar dat kwam niet.

Nou ja, komende dinsdag is de crematie. Wie weet…