Brian Uliger hoefde niet lang na te denken toen Judith Krantz hem uitnodigde om deel te nemen aan de volgende bijeenkomst in het project ‘geteleporteerde hond’, zoals Judith het had genoemd. ‘Ik ben zo opgewonden als een puber voor haar eerste afspraakje,’ had ze tegen Brian gezegd. ‘Eindelijk weer iets volkomen nieuws. Het mooiste vind ik nog dat ik zelf, zonder het te beseffen, de allereerste onbedoelde proefpersoon in de aanloop tot deze gebeurtenissen ben geweest.

Brian had haar glimlachend aangekeken. ‘Ja Judith,’ had hij gezegd, ‘wat er toen met jou gebeurde kwam weliswaar door het paranoïde gedram van Cecil Hoyt, maar kennelijk heeft de teleportatie in bewusteloze toestand jou de bijna eeuwige jeugd gegeven.’

Judith zat zachtjes te knikken. Peinzend zei ze: ‘Je zult zien wat er met die hond gebeurde. Je zult je ogen uit kijken als je ziet hoe een doodziek dier binnen enkele seconden verandert in een jeugdig en kerngezond dier.

Brian Uliger zette zijn ellebogen op de tafel en steunde zijn kin op zijn gevouwen handen terwijl hij Judith aankeek. ‘Ik denk niet dat ik de enige ben die bij dit onderzoek moet worden uitgenodigd om deel te nemen.’

Judith keek hem vragend aan. ‘Wat bedoel je?’

‘Het is goed dat we hier met zijn tweeën zitten,’ zei Brian, want er is iets wat ik je in het diepste geheim wil zeggen.’

Judith keek hem met wijd open ogen aan. ‘Je weet dat je mij wat dat betreft altijd kunt vertrouwen.’

Brian knikte. ‘Ja, natuurlijk weet ik dat, maar het gaat in dit geval niet over mij zelf, maar over de twee kerels die Gen Tech een aantal jaren geleden van mij hebben overgenomen en er een eigen farmaceutische company van hebben gemaakt. Een van die jongens heeft mij laatst benaderd. De man was angstig, nam contact op met gebruikmaking van een prepaid 3D communicator. Nu ja, het lange verhaal kort, het was weer eens het bekende conflict tussen commercie en wetenschap. Natuurlijk heb ik daar ervaring mee, want ik heb jaren in de knel gezeten vanwege Hoyt, maar dat weet je. Bij deze jongens is het weer precies het zelfde. Ze zijn erin geslaagd een gemodificeerd telomerase preparaat te ontwikkelen dat weliswaar met vaste tussenpozen ingespoten moet worden, maar dat een enorme levensverlenging belooft.’

Judith veerde overeind: ‘maar dat is precies wat er…’

Ze kon haar zin niet afmaken, want Brian Uliger had zijn hand opgestoken: ‘Wacht heel even Juud,’ zei hij, ‘laat me eerst het verhaal over deze twee kerels afmaken, dan weet je, als ik je goed ken, precies voor welke opgave we staan.

Judith knikte.

‘Die twee kerels,’ ging Brian verder, ‘hadden een vervolgonderzoek al gepland. Ze hadden zelfs het protocol al geschreven. Ze wilden verder gaan met het onderzoek naar de factoren die ervoor kunnen zorgen dat het enkelstrengs telomerase zoals dat door de geslachtscellen wordt gemaakt gewoon geproduceerd blijft worden, maar dat er een dubbelstrengs telomerase in de overige zich delende lichaamscellen geproduceerd wordt en dat dus bij de mens identiek wordt aan het gemodificeerde telomerase dat ze juist ontwikkeld hebben en dat ervoor zorgt dat de verouderingsprocessen in ons lichaam misschien niet helemaal ophouden, maar in elk geval veel langzamer verlopen. Hun financiële man ziet dergelijk onderzoek als een gevaar voor de omzet van het nieuwe gemodificeerde telomerase. Overigens zit er aan dat nieuwe middel een heel gemeen en vooral typisch farmaceutisch kantje. Als je het middel met de voorgeschreven regelmaat inspuit blijf je jong en gezond. Als je ophoudt met de behandeling, bijvoorbeeld omdat je het niet meer kunt betalen, dan slaat het verouderingsproces versneld toe. Je zou kunnen zeggen dat er dan een veel te groot afbraakproces op te veel plaatsen in het lichaam gelijktijdig optreedt. Op die manier heeft de fabrikant de patiënt weer eens in een wurgpositie: betaal of raak versneld je gezondheid kwijt. Op de avond dat Will Carter mij opriep heb ik een afspraak met hem gemaakt. Hij en zijn kompaan Alex Fowler zijn goeie gewetensvolle kerels. Toen ik hem bij mij thuis ontmoette zat er een dood nerveuze en bijna huilende man tegenover me die me vertelde dat de CFO, ene Ronald Camden een rond de klok bewaking op hen beiden had gezet. Hij en Fowler konden werkelijk geen kant op. Camden had gezegd dat ze hun verdere onderzoek maar uit eigen zak moesten betalen, maar had tegelijkertijd security opdracht gegeven ze nooit uit het oog te verliezen. Nou, je weet wat we tegenwoordig op dat gebied allemaal kunnen. Maar naar aanleiding van wat je mij nu hebt verteld over jullie proeven met die hond denk ik dat Carter en Fowler dolgraag zouden meedoen aan dat onderzoek.’ Brian zweeg en leunde achterover.

‘Eerst maar koffie, vind je niet?’ zei Judith.

‘Tja, dat zouden we bijna vergeten,’ grinnikte Brian. ‘Maar wat vind je ervan. Ik voel er erg veel voor om sponsor van dit hele onderzoek te zijn. Misschien dat Wesley Bronston zich een beetje gepasseerd zou voelen, maar er zijn genoeg manieren te bedenken om dat goed te maken.’

Judith Krantz zette twee kopjes koffie op de tafel en ging weer zitten. ‘Ik heb van het groepje dat tot nu toe bij deze zaak betrokken is in elk geval goedkeuring om jou mee te nemen. Laten we daar maar eens mee beginnen.’

Voordat Brian vertrok hadden ze een korte 3D ontmoeting met Nils Bexon, Wesley Bronston en Lars Havers. Het vooruitzicht dat het hele onderzoek mogelijk gesponsord zou worden maakte het gesprek heel gemakkelijk. Dat Brian Uliger zou aanschuiven bij het gezelschap bleek niets meer of minder dan zeer verheugend.  Om zo weinig mogelijk tijd te verliezen werd afgesproken en petit comité de volgende ochtend op de faculteit diergeneeskunde in de werkkamer van Wesley Bronston bijeen te komen. De coassistenten konden gemist worden, maar zouden zeker uitvoerende taken bij het onderzoek krijgen.

Brian wist zeker dat William Carter en Alex Fowler bij het onderzoek onmisbaar zouden zijn, maar hij wilde vooral niet vooruitlopen op gebeurtenissen die zouden komen en die al snel een veel grimmiger karakter zouden aannemen dan ieder verwacht had.