4.

‘Will Carter, dat is een poos geleden man, leuk je te zien.’ Brian Uliger legde zijn 3D communicator voor zich op de lage tafel, terwijl hij het hologram van Carter vriendelijk toeknikte.

Het beeld trilde en haperde een beetje. ‘Ben je in een geïsoleerde ruimte Will, de verbinding is onstabiel?’ vroeg Brian. Plotseling werd het beeld echter stabiel. Tegenover hem zat William Carter. Hij zag er onrustig en vermoeid uit.

‘Het spijt me als ik je stoor Brian,’ hoorde Uliger hem zeggen, hoewel er erg veel ruis in het geluid zat.

Brian Uliger keek het ietwat verwarde hologram van William Carter tegenover hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Je lijkt met niet helemaal op je gemak Will. Je geluid is ook niet goed,’ Hij aarzelde.

Carter was rechtop gaan zitten en keek hem nu aan. ‘Ja, Brian, je hebt gelijk. Mijn 3D communicator is op dit ogenblijk een goedkoop prepaid apparaatje waarmee ik niet kan worden gevolgd.’

Brian Uliger was nu rechtop gaan zitten. ‘Maar wat is er in vredesnaam aan de hand jongen. Ik hoor en lees de laatste weken niets anders dan geweldige succesverhalen van jullie. Jullie hebben de telomeren puzzel opgelost, de nieuwe klanten stromen toe. Jullie hebben een heel oude productiefout in het menselijk lichaam opgelost. Ik was juist van plan jullie weer eens op te zoeken. Tenslotte ben ik van oorsprong ook farmacoloog en ik ben van mening dat jullie een ongelooflijke prestatie hebben geleverd.’

Carter zat nerveus met zijn hoofd te knikken. ‘Ja, ja, daar heb je wel gelijk in Brian, het is ook een geweldige kans voor het menselijk welbevinden. We hebben het middel gevonden waarmee zonder dat het gevaar oplevert voor ongewenste mutaties in het DNA de telomeren zich voor langere tijd herstellen. Zeer tegen onze zin heeft de financiële man, Camden, die we enkele jaren terug hebben aangesteld een wat ons betreft waanzinnig hoge prijs voor het nieuwe middel vastgesteld. Ook is het zo dat er elke maand een injectie moet worden gegeven. Als daarin een onderbreking komt treedt juist de tegengestelde werking op. Als een patiënt eenmaal begonnen is met de injecties moet hij ermee doorgaan, anders treedt een versnelde veroudering door een versneld afbrokkelen van de telomeren op. Je zou dat kunnen zien als een verslaving. Alex en ik hebben geprobeerd Camden uit te leggen dat het middel inderdaad een prachtig succes genoemd mag worden, maar dat het immoreel is om het nu al voor algemeen gebruik op de markt te brengen als we niet verder gaan met onderzoek. Wij vinden dat de toepassing voorlopig beperkt behoort te worden tot oudere mensen bij wie de verouderingsprocessen tot levensbedreigende situaties leiden.’

Brian Uliger keek zijn rusteloos ogende collega aan en wreef over zijn kin. ‘Tja Will,’ zei hij, ‘jullie zijn tegen een van de oudste morele strijdpunten van de farmacie aan gelopen. Zelf ben ik vroeger ook een aantal keren in botsing gekomen met Cecil Hoyt, je herinnert je hem vast nog wel, mijn vroegere partner. Fancy prijzen vragen voor middelen die eigenlijk helemaal zo duur niet hoeven te zijn, maar waarvan mensen afhankelijk worden. Nadat Hoyt onder tamelijk ongelukkige omstandigheden arbeidsongeschikt raakte, iets meer dan tien jaar geleden, heb ik besloten onze farmaceutische tak te verkopen. Nou ja, dat weet je, want Alex Fowler en jij hebben toen de zaak overgenomen.’

‘Er gebeurt nu weer precies hetzelfde,’ Carter schudde vertwijfeld met zijn hoofd. ‘Camden heeft nu de heksenjacht geopend op alles en iedereen die zijn kip met de gouden eieren, zoals hij het noemt, zou kunnen bedreigen. De vent is gewoon paranoïde. Hij heeft de controle op alle mensen binnen het bedrijf tot het uiterste opgevoerd. Alex en ik hebben geen toegang meer tot onze laboratoria, maar ons onderzoek is niet klaar. Camden heeft de macht in ons bedrijf naar zich toe getrokken. Hij heeft ons volledig buiten spel gezet. De grootschalige productie van het nieuwe gemodificeerde telomerase heeft hij in handen gegeven van een paar jonge farmaceuten die hij zelf in dienst genomen heeft. Alex en ik hebben niet eens kennis met die lui kunnen maken. De enige plekken binnen het bedrijf waar wij nu nog kunnen komen zijn onze werkkamers, maar volgens mij is hij bezig onze toegang tot ons eigen bedrijf helemaal te blokkeren. Het enige probleem dat hij daarbij heeft is dat bijna het hele personeel op onze hand is, maar ik heb al gehoord dat veel mensen weg willen. Je begrijpt, Brian, dat we wanhopig zijn. Ons prachtige bedrijf, waar we trots op zijn verandert in een beschamende fabriek waar uitsluitend een duur en verslavend verjongingsmiddel wordt gemaakt.’ Carter staarde zwijgend voor zich uit.’

‘Ik moet zeggen dat ik dit niet had verwacht.’ Brian Uliger schudde peinzend zijn hoofd. ‘En weet je, er is ook verbazend weinig dat ik kan doen, behalve naar jou en Alex luisteren en met jullie meedenken. Graaiers als Ronald Camden hebben doorgaans alles om hen heen waterdicht juridisch dichtgespijkerd. Elke voor hem bedreigende actie zal onmiddellijk met heel veel pijnlijke tegenmaatregelen worden afgestraft.’ Brian Uliger stond op. ‘Luister Will, laat ik dit zeggen. Ik ken uit ervaring het machteloze rotgevoel waar jullie nu mee rondlopen. Ik kan je niet beloven dat ik jullie kan helpen, maar ik ken wel mensen die ongelooflijk creatief zijn. Ik wil best proberen een soort brainstormsessie met enkelen van hen te organiseren. Je moet alleen niet verwachten dat ik dat heel snel kan regelen. Weet je wat? Kom voorlopig een keer in de week bij me langs om me op de hoogte te houden. Overigens raad ik je aan wel elke keer een andere prepaid te gebruiken.’ Hij stak zijn hand op bij wijze van groet en zag dat Carter opgelucht ademde en eveneens zijn had op stak. ‘Dank je Brian,’ zei hij.

Het contact werd verbroken.

            Brian Uliger liep naar de kast die achterin zijn woonkamer tegen de wand stond. Hij pakte een whiskytumbler en een halfvolle fles whisky waaruit hij zichzelf een bodempje inschonk. Met het glas in de hand ging hij voor het grote raam staan dat uitkeek op het dakterras van zijn appartement. Er viel de hele middag al een druilerige regen. Peinzend keek hij naar de grijze wereld buiten.

‘Hoe was het toch mogelijk dat graaiers met uitsluitend de hebberige begeerte naar geld alles wat goed en creatief was zo grondig konden verpesten terwijl ze toch altijd weer kans zagen zich door de wet te laten beschermen. Gesanctioneerde diefstal, dat was het. Brian knikte en nam een klein slokje van zijn whisky.4.

‘Will Carter, dat is een poos geleden man, leuk je te zien.’ Brian Uliger legde zijn 3D communicator voor zich op de lage tafel, terwijl hij het hologram van Carter vriendelijk toeknikte.

Het beeld trilde en haperde een beetje. ‘Ben je in een geïsoleerde ruimte Will, de verbinding is onstabiel?’ vroeg Brian. Plotseling werd het beeld echter stabiel. Tegenover hem zat William Carter. Hij zag er onrustig en vermoeid uit.

‘Het spijt me als ik je stoor Brian,’ hoorde Uliger hem zeggen, hoewel er erg veel ruis in het geluid zat.

Brian Uliger keek het ietwat verwarde hologram van William Carter tegenover hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Je lijkt met niet helemaal op je gemak Will. Je geluid is ook niet goed,’ Hij aarzelde.

Carter was rechtop gaan zitten en keek hem nu aan. ‘Ja, Brian, je hebt gelijk. Mijn 3D communicator is op dit ogenblijk een goedkoop prepaid apparaatje waarmee ik niet kan worden gevolgd.’

Brian Uliger was nu rechtop gaan zitten. ‘Maar wat is er in vredesnaam aan de hand jongen. Ik hoor en lees de laatste weken niets anders dan geweldige succesverhalen van jullie. Jullie hebben de telomeren puzzel opgelost, de nieuwe klanten stromen toe. Jullie hebben een heel oude productiefout in het menselijk lichaam opgelost. Ik was juist van plan jullie weer eens op te zoeken. Tenslotte ben ik van oorsprong ook farmacoloog en ik ben van mening dat jullie een ongelooflijke prestatie hebben geleverd.’

Carter zat nerveus met zijn hoofd te knikken. ‘Ja, ja, daar heb je wel gelijk in Brian, het is ook een geweldige kans voor het menselijk welbevinden. We hebben het middel gevonden waarmee zonder dat het gevaar oplevert voor ongewenste mutaties in het DNA de telomeren zich voor langere tijd herstellen. Zeer tegen onze zin heeft de financiële man, Camden, die we enkele jaren terug hebben aangesteld een wat ons betreft waanzinnig hoge prijs voor het nieuwe middel vastgesteld. Ook is het zo dat er elke maand een injectie moet worden gegeven. Als daarin een onderbreking komt treedt juist de tegengestelde werking op. Als een patiënt eenmaal begonnen is met de injecties moet hij ermee doorgaan, anders treedt een versnelde veroudering door een versneld afbrokkelen van de telomeren op. Je zou dat kunnen zien als een verslaving. Alex en ik hebben geprobeerd Camden uit te leggen dat het middel inderdaad een prachtig succes genoemd mag worden, maar dat het immoreel is om het nu al voor algemeen gebruik op de markt te brengen als we niet verder gaan met onderzoek. Wij vinden dat de toepassing voorlopig beperkt behoort te worden tot oudere mensen bij wie de verouderingsprocessen tot levensbedreigende situaties leiden.’

Brian Uliger keek zijn rusteloos ogende collega aan en wreef over zijn kin. ‘Tja Will,’ zei hij, ‘jullie zijn tegen een van de oudste morele strijdpunten van de farmacie aan gelopen. Zelf ben ik vroeger ook een aantal keren in botsing gekomen met Cecil Hoyt, je herinnert je hem vast nog wel, mijn vroegere partner. Fancy prijzen vragen voor middelen die eigenlijk helemaal zo duur niet hoeven te zijn, maar waarvan mensen afhankelijk worden. Nadat Hoyt onder tamelijk ongelukkige omstandigheden arbeidsongeschikt raakte, iets meer dan tien jaar geleden, heb ik besloten onze farmaceutische tak te verkopen. Nou ja, dat weet je, want Alex Fowler en jij hebben toen de zaak overgenomen.’

‘Er gebeurt nu weer precies hetzelfde,’ Carter schudde vertwijfeld met zijn hoofd. ‘Camden heeft nu de heksenjacht geopend op alles en iedereen die zijn kip met de gouden eieren, zoals hij het noemt, zou kunnen bedreigen. De vent is gewoon paranoïde. Hij heeft de controle op alle mensen binnen het bedrijf tot het uiterste opgevoerd. Alex en ik hebben geen toegang meer tot onze laboratoria, maar ons onderzoek is niet klaar. Camden heeft de macht in ons bedrijf naar zich toe getrokken. Hij heeft ons volledig buiten spel gezet. De grootschalige productie van het nieuwe gemodificeerde telomerase heeft hij in handen gegeven van een paar jonge farmaceuten die hij zelf in dienst genomen heeft. Alex en ik hebben niet eens kennis met die lui kunnen maken. De enige plekken binnen het bedrijf waar wij nu nog kunnen komen zijn onze werkkamers, maar volgens mij is hij bezig onze toegang tot ons eigen bedrijf helemaal te blokkeren. Het enige probleem dat hij daarbij heeft is dat bijna het hele personeel op onze hand is, maar ik heb al gehoord dat veel mensen weg willen. Je begrijpt, Brian, dat we wanhopig zijn. Ons prachtige bedrijf, waar we trots op zijn verandert in een beschamende fabriek waar uitsluitend een duur en verslavend verjongingsmiddel wordt gemaakt.’ Carter staarde zwijgend voor zich uit.’

‘Ik moet zeggen dat ik dit niet had verwacht.’ Brian Uliger schudde peinzend zijn hoofd. ‘En weet je, er is ook verbazend weinig dat ik kan doen, behalve naar jou en Alex luisteren en met jullie meedenken. Graaiers als Ronald Camden hebben doorgaans alles om hen heen waterdicht juridisch dichtgespijkerd. Elke voor hem bedreigende actie zal onmiddellijk met heel veel pijnlijke tegenmaatregelen worden afgestraft.’ Brian Uliger stond op. ‘Luister Will, laat ik dit zeggen. Ik ken uit ervaring het machteloze rotgevoel waar jullie nu mee rondlopen. Ik kan je niet beloven dat ik jullie kan helpen, maar ik ken wel mensen die ongelooflijk creatief zijn. Ik wil best proberen een soort brainstormsessie met enkelen van hen te organiseren. Je moet alleen niet verwachten dat ik dat heel snel kan regelen. Weet je wat? Kom voorlopig een keer in de week bij me langs om me op de hoogte te houden. Overigens raad ik je aan wel elke keer een andere prepaid te gebruiken.’ Hij stak zijn hand op bij wijze van groet en zag dat Carter opgelucht ademde en eveneens zijn had op stak. ‘Dank je Brian,’ zei hij.

Het contact werd verbroken.

            Brian Uliger liep naar de kast die achterin zijn woonkamer tegen de wand stond. Hij pakte een whiskytumbler en een halfvolle fles whisky waaruit hij zichzelf een bodempje inschonk. Met het glas in de hand ging hij voor het grote raam staan dat uitkeek op het dakterras van zijn appartement. Er viel de hele middag al een druilerige regen. Peinzend keek hij naar de grijze wereld buiten.

‘Hoe was het toch mogelijk dat graaiers met uitsluitend de hebberige begeerte naar geld alles wat goed en creatief was zo grondig konden verpesten terwijl ze toch altijd weer kans zagen zich door de wet te laten beschermen. Gesanctioneerde diefstal, dat was het. Brian knikte en nam een klein slokje van zijn whisky.