1.

            Judith Krantz was juist haar appartement binnengekomen. Erg vermoeiend was haar dag niet geweest. De hele week had trouwens niet veel inspanning van haar gevraagd. Eigenlijk ergerde ze zich daar behoorlijk aan. In het afgelopen jaar hadden ze niets werkelijk nieuws op stapel gezet bij N.I.C., de Neuro Imaging Corporation die ze nu al ruim tien jaar met zes andere hoogbegaafde vrienden leidde.

Er was meer dan genoeg reden om tevreden te zijn met de resultaten van hun bedrijf.

Ze was nu drieënveertig en ze kon terugkijken op tien uitermate succesvolle jaren.

            Aanvankelijk hadden ze een simpel voorwerpje op de markt gebracht, een hebbedingetje eigenlijk. De sychronizer was echter, mede door de inzichten van marketeer Tibor Horvat een wereldwijd succes geworden.

Het leuke van het succes was, Tibor had dat uitvoerig uitgelegd, dat de synchronizer aansloot bij heel oude menselijke gewoonten. ‘Het is een talisman,’ had Tibor gezegd, ‘een geluksdingetje. Vroeger hadden mensen armbanden om hun polsen waaraan magische dan wel ongefundeerde gezondheidswerkingen werden toegedacht of halskettingen of zelfs stenen in hun zakken. Logisch of niet, mensen doen dat soort dingen door de eeuwen heen. ‘Als je iets op de markt brengt dat je op je lichaam draagt en waaraan, al dan niet terecht, een gunstige werking kan worden toegeschreven dan is succes bijna verzekerd, als je tenminste weet hoe je moet verkopen,’ had hij er grinnikend achteraan gezegd.

            De synchronizer was inderdaad een bestseller geworden en niet alleen omdat Tibor Horvat een geniale verkoopstrategie had ontwikkeld. De synchronizer maakte waar wat hij beloofde. Eenmaal op de huid geplaatst ontstond er een zeer aangename wisselwerking tussen het zenuwstelsel en het hormonale systeem van de drager. Het effect was steeds weer een ontspannen gevoel van welbehagen, ongeacht de activiteit waarmee de drager op dat moment bezig was. Veel succesvolle onderhandelingen waren dankzij de synchronizer gevoerd tussen organisaties waarvan de belangen aanvankelijk diametraal leken te verschillen.

            Als Judith Krantz terugdacht aan die eerste periode van het bestaan van hun bedrijf verlangde ze weleens terug. Het was de tijd geweest waarin de grote – en vervolgens succesvolle producten waren gecreëerd. Toen bedacht ze – en bouwde ze prototypes en dat deed ze het liefst. Nu was er, althans voorlopig, niets anders te doen dan het ontwerpen en implementeren van kleine verbeteringen die de gebruikers moesten verleiden tot het aanschaffen van de nieuwste versie van eerder op de markt gebrachte producten. ‘Allemaal enorm nuttig en leuk,’ zei Judith vaak, maar ik vind het kruimelwerk.’

Nog altijd begon de werkdag bij N.I.C. driemaal in de week met een brainstormsessie. En vaak moest de man onder haar collega’s die haar het meest na stond, Nils Bexon, een hand op haar arm leggen als ze weer eens een ongeduldige opmerking had gemaakt, waardoor het gesprek even stilviel en er hier en daar een lichte ergernis was.

            Het was rond zeven uur toen ze thuiskwam. Haar zoon, Jesse had laten weten dat hij het weekend op de campus bleef, omdat hij met een vriend samen aan een project wilde werken. Ze had met haar oude vriend en vroegere werkgever Brian Uliger afgesproken dat hij bij haar zou komen eten. In het begin, nadat de vijandelijkheden tussen hun bedrijf, N.I.C, de Neuro Imaging Corporation en H.U.C., de Hoyt Uliger Corporation, beëindigd waren had Judith even wat romantische gevoelens voor de briljante Brian gekoesterd, wat overigens wederzijds was geweest. Maar tenslotte hadden ze beide besloten dat ze nog heel lang als goede vrienden zaken met elkaar wilden doen. Een romantische relatie is daarbij ongeveer de domste keuze die je kunt maken. Niettemin waren ze door de jaren heen warm bevriend gebleven. Samen eten en filosoferen over techniek en voortschrijdende inzichten was voor beiden een bron van inspiratie.

            ‘Ik heb nog anderhalf uur de tijd voordat Brian komt,’ dacht Judith, ‘ik ga lekker even in een warm bad liggen.’ Ze liet haar bad vollopen en kleedde zich uit. Voor ze in het bad stapte deed ze echter iets wat ze bijna nooit deed. Ze ging voor de grote spiegel in haar badkamer staan en keek aandachtig naar haar lichaam. ‘Vreemd,’ dacht ze, ‘het is toch zestien jaar geleden dat ik Jesse heb gekregen en het lijkt wel of er geen enkel spoor van veroudering aan mijn lijf te zien is. Ik lijk nog wel steeds dat meisje van vijfentwintig. Ze deed haar armen omhoog en draaide heen en weer voor de spiegel. Een lichte schok ging door haar heen. Ze tuurde naar haar linker oksel. Daar, een beetje aan de achterkant, zodat een stuk ervan ook op haar schouderblad te zien was geweest, had een grote vrij donkere wijnvlek gezeten. Die vlek had daar sinds haar geboorte gezeten en ze had zich er altijd een beetje voor geschaamd, zodat ze meestal had vermeden dat iemand hem kon zien. Die grote donkere wijnvlek was weg…

‘Vergroot de oksel,’ zei ze in de richting van de spiegel. Het hele vlak werd nu bijna gevuld door het spiegelbeeld van de oksel. Geen spoor van de wijnvlek.

Judith schudde met haar hoofd. Er was vast een verklaring voor. Ze stapte in het bad en liet zich onderuit zakken. Heerlijk, dat koesterende warme water. Judith sloot haar ogen. Een half uur lang gaf ze zich over aan de gedachteloze ontspanning en het bijna in slaap vallen. Dan stond ze op en droogde zich af. Nog eenmaal deed ze haar linkerarm omhoog en keek ze in de spiegel. Nee, die wijnvlek was er echt niet meer. ‘Raar, vrij stom ook,’ dacht ze, ‘dat ik dat niet eerder heb opgemerkt. Ik moet toch eens wat beter op mijn lijf letten. Ze kleedde zich aan in een van de glanzende prettig ventilerende overalls die ze doorgaans droeg en die ze in diverse kleuren en dessins in de kast had hangen.

            Judith Krantz had altijd van koken gehouden. Voedsel replicators waren handig en vooral verantwoord vond ze, maar alleen als je geen tijd had om zelf te koken.

Brian Uliger was net als zijzelf een visliefhebber. Vanavond ging ze een van haar lievelingsgerechten voor hun tweeën maken. Ze had twee mooie stukken tonijn gekocht. Die zou ze in folie pakken en met een klontje boter en een heel klein beetje zout en zwarte peper, maar vooral verse koriander in de oven op een tamelijk lage temperatuur heel langzaam juist gaar laten worden. Een frisse groene salade zou ze erbij maken en verder zou ze wat quinoa koken met wat zout en citroensap. In haar keuken haalde ze een mooie fles Pinot Gris uit de koeling die ze alvast ontkurkte en in een wijnkoeler zette.

Terwijl ze met de wijnkoeler naar de eettafel liep zag ze op het grote scherm dat de vrije wand in haar keuken vormde dat Brian Uliger voor de deur stond.

‘Open,’ sprak ze tegen de wand en even later stapte Brian haar keuken binnen. Hij zette de fles Pinot Gris die hij in zijn hand had naast de koeler op de tafel en omhelsde Judith ter begroeting. ‘Ik dacht, laat ik maar een flesje meenemen, voor het geval dat die van jou ineens leeg blijkt te zijn.

‘Ben jij vroeg of ben ik laat?’ zei Judith.

‘O jee, ben ik te vroeg?’ Brian keek enigszins geschrokken.

‘Nee hoor,’ zei Judith, ‘ik plaag je maar. Je bent altijd op de seconde op tijd. Je moet me ooit maar eens uitleggen hoe je dat doet, want mij lukt dat nooit.

Brian keek haar aan met een glimlach. ‘Ach, weet je Judith, dat heeft waarschijnlijk te maken met de kleine verschilletjes tussen jongens en meisjes.

Ze trok haar wenkbrauwen op, ‘ja, ja,’ lachte ze, ‘ik wist wel dat je het me kon uitleggen. Eerst maar een glaasje wijn?’

Hij knikte. Judith schonk twee glazen in en reikte hem er een aan. ‘Proost, op ons nimmer aflatend technisch vernuft,’ zei ze.

‘Daar drink ik al jaren graag op,’ zei Brian terwijl hij zijn glas hief.

Tegenover elkaar gingen ze aan Judiths keukentafel zitten.

Heel vaak hadden ze in de afgelopen jaren zo tegenover elkaar gezeten, als oude vrienden die ook zakelijk een bondgenootschap hadden gesloten.

‘Wat denk je Brian, heb je al erge honger of zullen we eerst even bijpraten?’

Judith wist wel wat Brian zou zeggen, maar het was een soort spelletje geworden om die vraag steeds weer te stellen.

Brian Uliger keek haar grinnikend aan en zei: ‘het is elke keer weer een lastige vraag, omdat je zo verdomd lekker kookt, maar van haast is nog nooit iets mooier geworden. Wat heb je voor nieuws?’

Judith keek plotseling wat peinzend voor zich uit. Ze moest ineens weer denken aan die verdwenen wijnvlek.

Brian zag haar aarzeling. ‘Er is toch niets verontrustends, Judith?’

Judith schudde haar hoofd: ‘Ach nee, ik denk dat het niets is.’

‘Vertel het dan toch maar.’ Brian kende haar lang genoeg om te weten dat Judith de neiging had om dingen, vaak kleinigheden, die ze niet direct begreep voor zich te houden tot ze er zelf een oplossing voor had gevonden.

‘Ach,’ begon ze, ‘Het is eigenlijk niets bijzonders denk ik. Maar goed, als je het weten wilt.’

Brian knikte.

‘Daarstraks, voor ik in het bad stapte ging ik eens even voor de spiegel staan. Je kent me langzamerhand wel goed genoeg om te weten dat spiegels mij nooit erg getrokken hebben. Misschien was dat ook wel de reden dat mijn moeder vroeger altijd zei dat ik misschien beter een jongetje had kunnen zijn, maar goed, daar gaat het nu niet om. Waar het wel om gaat is dat ik vroeger onder mijn linker oksel en voor een deel over mijn linker schouderblad een grote donkere wijnvlek had. Ik schaamde me daar als kind behoorlijk voor en ik zorgde er altijd wel voor dat niemand hem te zien kreeg. Bij de gymnastiek lessen zorgde ik er altijd voor dat ik achteraan stond en zwemmen daaraan onttrok ik me zoveel mogelijk. Daarstraks, voor het bad stond ik voor de spiegel en deed mijn armen omhoog. Tot mijn stomme verbazing zag ik niets meer van die vlek. Dat is raar, want ik weet dat zulke vlekken eigenlijk nooit echt verdwijnen. En er is trouwens nog iets wat ik eigenaardig vind, maar dat heb jij misschien ook wel opgemerkt.’

‘Wat bedoel je?’ Brian keek haar aandachtig aan.

‘Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik het zeggen moet, maar als ik naar mezelf kijk in de spiegel, dan is het net alsof ik in de afgelopen tien jaar helemaal niet veranderd ben. Ik bedoel…’ze aarzelde. ‘Ik bedoel dat het me vandaag ineens opviel dat ik geen enkele veroudering opmerk. Wat vind jij?’

Brian Uliger leunde achterover met zijn handen voor zich op de tafel. ‘Ja, nu je het zegt. Eigenlijk zie ik geen enkele verandering in je uiterlijk als ik het beeld vergelijk wat ik me van je herinner uit de tijd toen je voor H.U.C. kwam werken en hoe je er nu uitziet. Het lijkt wel alsof de tijd volledig aan je voorbij is gegaan. Zelf ben ik ook tien jaar ouder geworden. Zoals je ongetwijfeld weet nader ik nu de zestig. Ik zal niet zeggen dat ik me oud voel, want dat is beslist niet zo, maar ik voel en zie wel dat ik geen achttien meer ben.’

‘Dat is precies wat ik bedoel, Brian. Ik voel me juist alsof ik nog steeds achttien ben, heel vreemd. En als ik nu naar Barbara Timble kijk, ons wiskundewonder, zoals je weet, dan zie ik kraaienpootjes rond de ogen en rimpels in het voorhoofd en hier en daar een grijze haar, terwijl Barbara net zou oud is als ik.’

Brian Uliger schudde langzaam zijn hoofd. ‘Tja Judith, het kan natuurlijk zijn dat je enorm boft met je genetisch materiaal, maar wonderlijk is het wel.’

Judith Krantz dronk het laatste slokje Pinot Gris uit haar glas en stond op. ‘Ik denk dat ik maar eens iets voor je moet gaan koken anders krijg je straks misschien wel echt honger. Blijf jij maar lekker zitten en schenk ons nog maar een glaasje in dan ga ik eens proberen iets moois met tonijn te maken.’

Brian Uliger voldeed graag aan haar verzoek.