Tja, een aardige vraag om eindelijk eens te stellen. Ik denk dat de eerste en tevens ook meest legitieme reden om te schrijven is dat je iets noteert dat je zojuist in gedachten schoot om te voorkomen dat je het vergeet. Daarmee is wat je schrijft waarschijnlijk ook een initiële verzameling van dingen die je belangrijk vindt. En dan komen we al snel bij de vraag hoe en waarom we belangrijk vinden wat we belangrijk vinden.

Hoe dan ook, ik kom er langzamerhand niet onderuit dat ik voor mijzelf nog een andere reden heb om te schrijven. Helemaal waarom precies weet ik eigenlijk niet, of spreek ik in ieder geval niet uit, maar ik vermoed dat ik toch iemand ben die de innerlijke drang heeft om het gedeelte van de beschaving waarvan ik deel uitmaak op een uitdagende manier te vertellen hoe ik, Peter van Oosterum, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weet hoe het leven, de wereld en wat heb je allemaal nog meer in elkaar zit.

Tja, hoe noem je zo iemand? Ik zou zeggen op zijn allervriendelijks een oude schoolmeester die het kennelijke gezag dat hij in zijn klasje genoot door de jaren van abstinentie na zijn pensionering begint te missen. In dat geval is het goed om een beetje denigrerend en neerbuigend over jezelf te spreken, dan hoeft een ander dat alvast niet meer helemaal opnieuw te bedenken. Niettegenstaande boven geschreven tekst neem ik mijzelf in alles wat ik hieronder ga schrijven volstrekt serieus.

Op een nacht ontwaakte ik uit een droom met de drang om te noteren wat er aan tekst in mij opwelde:

            Uiteindelijk niet meer steeds opnieuw vergeten: de hemelse staat van bewustzijn, het richtpunt, de naam van de ingeslagen bewust gekozen weg die de vanzelfsprekende en dus onbetwijfelbare weg is waarop ik altijd gegaan ben, de eeuwig volkomen orgastische staat die het scheppende spel is dat ik eeuwig speel. Niet omdat ik het moet, maar omdat ik het wil. Het blijvend orgasme, een ervaring wat alle onderdrukkende godsdiensten gluiperig stiekem aanduiden als de Hemel waar God – wie dat dan ook wel mag wezen – zou regeren en waar het meest onaantrekkelijke surrogaat niet geeft wat ik weet wat het is: het blijvend orgasme.

Ik ben die ben en word. Niks strijd! Een opgetogen feest dat blijft!

Dit vind ik tot nu toe mijn sterkste en meest gecomprimeerde tekst. Reageer er maar eens op als je wilt.