Als je dan eindelijk wat meer gegevens hebt gevonden over de huidige mensheid, het ontstaan van in ieder geval de overheersende soort, het zogenaamde Kaukasische – of blanke ras dan komen we als snel tot de bijna onontkoombare conclusie dat die grote en zeer geleerde buitenaardse mensen, de Anunnaki, wier vrouwen zich – na ongetwijfeld uitgebreid palaver – lieten gebruiken als draagmoeders voor een nieuw menselijk ras van mindere kwaliteit zich er zonder enige twijfel van bewust geweest moeten zijn dat het resultaat van hun intelligente inspanningen nooit beter geweest kan zijn dat een inferieure ondersoort, bedoeld – initieel althans om slavenwerk voor de scheppers te doen. Ongetwijfeld zijn aan het creëren van de Aardmens wel genetische experimenten vooraf gegaan die meestal onvruchtbaar nakomelingschap tot gevolg hadden. Als bekendste overblijfselen van dit streven kennen we muilezels en muildieren. Onverwoestbaar sterke doch onvruchtbare lastdieren. Niet onlogisch zou zijn als de Anunnaki, het buitenaardse volk dat ons creëerde met een aantal genetische dierproeven begon, waardoor al die fabeldieren ontstonden, alvorens te beginnen aan het genetisch vormen van een menselijke ondersoort dat hen tot slaaf met een behoorlijk verstand kon dienen. Ik wil erop wijzen dat een theorie als deze gezien in het licht van de huidige wetenschap onmogelijk als totale onzin kan worden weggezet. Wetenschappelijk kan het allemaal al bijna.

Zeer ten onrechte denken wij doorgaans dat de fabeldieren met een mensenhoofd en een dierenlichaam, de sfinx, de centaur, de weerwolf enz. aan de fantasie van talentvolle vertellers zijn ontsprongen. Veel logischer is waarschijnlijk aan te nemen dat de verhalen die over dit soort schepselen handelen waarnemingen waren van eenvoudige mensen die absoluut niet konden begrijpen wat ze waarnamen, op de zelfde manier waarop veel godsdiensten hun voedingsbodem vinden in wonderverhalen, ongetwijfeld doorverteld en min of meer met overtuiging overgedragen aan toehoorders betreffende in hun ogen onbegrijpelijke wonderen die gewoon wonderen leken omdat de verhalenvertellers onvoldoende kennis bezaten om te zien dat het slechts om technische verrichtingen ging. In dat verband heb ik in een eerdere blog wel het woord “cargo religion” geïntroduceerd.

De verhalen in het Bijbelse Oude Testament maken vaak gewag van strijd en gruwelijkheden. Ook wordt vaak gesproken over God als een bewuste persoon met strenge regels en een strakke discipline waar het ging om gedragsregels. Veel van deze regels die, zo lijkt het althans in de Bijbel, opgesteld waren speciaal voor het Joodse volk, betreffen regels voor de voeding, de hygiëne en de seksualiteit. Zo blijkt zonneklaar uit het Oude Testament dat homofilie en bestialiteit voor de mens absoluut no go waren. De rücksichtsloze wrede – en nietsontziende manier waarop met gebruikmaking van zware atoomwapens tegen een ongewapende en derhalve weerloze bevolking de resultaten van deze “zonden” vernietigd moesten worden, die in de ogen van de schepper het hele experiment Aardmens dreigden te doen mislukken maakte wel duidelijk dat bij de vorming van onze soort in ieder geval van liefdevolle en geduldige zachtheid geen sprake was.

‘En God schiep de mens naar zijn beeld en gelijkenis,’ staat in het begin van het Bijbelse scheppingsverhaal. Welnu, de verhalen die in de op dat begin volgende hoofdstukken te lezen zijn tonen een driftige en wrede en wraakzuchtige god naar wiens beeld en gelijkenis wij geschapen werden en met wiens karaktereigenschappen wij derhalve werden toegerust.

Ik stel voor dat we ophouden met ons te verbazen over de oorlogszucht en de wreedheid van de mens en dat we in verloren ogenblikken maar eens gaan mijmeren over de vraag of we het de moeite waard vinden de enige mens over wie wij de meeste macht hebben, ons zelf, te veranderen en afstand te doen van de aloude goddelijke eigenschappen die ons slechts hielpen bij het overleven ten koste van anderen.

Niet per definitie helemaal zonder gevaar. Dat wel natuurlijk