Nog een uitvinding van deze eenvoudige natuurgenezer. Nou vooruit dan maar.

Over colloïdaal zilver en het gebruik ervan is ooit een boek geschreven zie illustratie.

Waarom trok dit boek nu zo uitdrukkelijk mijn aandacht? Ik denk om de volgende reden. Op het gebied van de overdraagbare infecties heeft BigFarma ruimschoots de zakken gevuld sinds Alexander Flemming in 1928 de penicilline uitvond. Het bleek dat van de penseelschimmel een bacteriedodend middel kon worden gemaakt dat logischerwijze de naam penicilline kreeg, een geneesmiddel waarmee al snel heel veel infecties konden worden bestreden die anders gemakkelijk dodelijk hadden kunnen verlopen. Denk maar aan de tuberculoze die vroeger in ons land een slachting aanrichtte.

Ach ja, de penicilline, ik herinner me het nog heel goed. Het werd geleverd in een soort ampullen in de vorm van een wit poeder. De arts of verpleegster moest er dan fysiologisch zout of gedestilleerd water aan toevoegen en dan de melkwitte vloeistof optrekken in de injectie spuit alvorens de heilzame, genezende injectie toe te kunnen dienen.

Helaas was mijn behandelende arts er ruim een week te laat mee begonnen, waardoor ik levenslang met een chronische beenmerg ontsteking heb moeten lopen. Maar goed, dat lag niet aan de penicilline, maar aan de slordigheid van de dokter.

Driemaal daags kreeg ik toen in dat zieken huis een injectie, waardoor de ontsteking eindelijk rustiger werd en ik na drie maanden naar huis kon.

Jammer genoeg zag BigFarma, toen al hevig belust op winst een groot belang in dit prachtige middel. Zoveel belang dat het wereldwijd te pas en te onpas werd gebruikt, waardoor veel bacteriën die er aanvankelijk mee bestreden konden worden zich ertegen leerden verdedigen of, zoals men het medisch noemt: immuun voor werden.

Eerde schreef ik wel eens verwijtend over BigFarma, een wereldwijd vertakte organisatie waar altijd de winst voorop staat, in plaats het belang van de volksgezondheid. Men ging voort met het ontwikkelen van middelen welks namen vaak op “cilline” eindigen en die vallen onder de geneesmiddelen groep “antibiotica”. Zo zijn er veel varianten op basis van oxaalzuur ontstaan. Het probleem waar BigFarma door de jaren heen graag op inspeelde was dat het merendeel van de kennelijk intelligente natuur van heel veel ziekmakende bacteriën er voor zorgde dat de antibiotica niet meer het bedoelde effect hadden. Niet alleen ontmoedigend, maar ook levensgevaarlijk. Nu zijn we helaas zover dankzij deze gewetenloze jacht op winst dat bijna alle antibiotica weinig effect meer hebben.

Vandaar dat ik nu een stuk schrijf over een heel oud middel dat op een nieuwe manier wordt bereid en dat zo eenvoudig is dat wie dat wil het gemakkelijk thuis kan maken en op die manier een heel effectief middel tegen bacteriën, virussen en schimmels heeft dat ook nog eens weinig kost. Ga er overigens maar vanuit dat de officiële kanalen die uiteraard allemaal worden beheerst door BigFarma zullen ontkennen dat dit middel belangrijk is nee, eerder zullen ze het middel bestempelen als belachelijke kwakzalverij. Kinderachtig toch?

Ik heb het hier over colloïdaal zilver. Voor de uitvinding van de penicilline werd er in de geneeskunde ook zilver gebruikt bij de bestrijding van ontstekingen. Er werd dan zilver heel fijn gemalen en met water vermengd. Het nadeel was echter dat die heel fijne zilverdeeltjes toch zwaarder waren dan water en binnen vrij korte tijd naar de bodem zakten. De waarde van zilver voor hygiëne was al lang bekend. Voedsel in zilveren schalen en gebruikt met zilveren bestekken bleef langer vrij van bederf. Het moderne colloïdaal zilver wordt echter anders bereid, maar het blijft eenvoudig. Je hebt er echter een klein beetje gereedschap voor nodig.

Niet heel kostbaar. Je hebt er een adapter met een uitgangsspanning van 40 a 50 volt voor nodig, een paar mooi rechte stukken zuiver zilverdraad van 20 a 25 cm die vlak naast elkaar worden gehouden doordat ze door een plastic kroonsteentje lopen en die met zg. krokodillenbek klemmetjes met de adapter in het stopcontact verbonden zijn. Hang die zilverdraden maar in een glas met gedestilleerd – of gedemineraliseerd water. Je ziet dan aan de ene zilverdraad waterstofbelletjes ontstaan en aan de andere – het lijkt of er een heel ijle walm afkomt, maar dat zijn zilverionen, zilverdeeltjes met de zelfde elektrische lading. Daardoor blijven ze mooi in de vloeistof zweven, omdat ze elkaar afstoten.

Maar goed, je kunt ook gewoon colloïdaal zilver kopen bij verschillende producenten.

De werking van colloïdaal zilver in vergelijking met antibiotica en waarom de werking van zilver nooit verloren gaat.

Bacteriën hebben geen handen en voeten en ook geen mond. Het zijn levende cellen met een huid (membraan), maar net als alle levende wezens moeten ze eten en hun afval kwijt. Nou, voor ons is dat afval vaak het probleem, want het komt als ze in ons lichaam zitten in ons bloed of andere lichaamsvloeistoffen en is doorgaans giftig, toxine noemen we dat.

Bacteriën hebben een elektrische lading op hun membraan. Het voedsel dat ze uit hun omgeving aantrekken heeft een tegengestelde lading en wordt door huidporiën naar binnen getrokken. Hun afvalstoffen hebben de zelfde lading en wordt daardoor door diezelfde huidporiën naar buiten verplaatst. Nu komen de zilverionen in de buurt. Dat is geen voedsel maar heeft wel de zelfde elektrische spanning als voedsel. Die zilverionen blijven op het membraan zitten en nemen daardoor de spanning weg. Het membraan van de bacterie wordt daardoor neutraal. Dat is zeer in het nadeel van de bacterie, want hij kan nu geen voedsel meer binnenhalen en hij kan ook zijn afval niet meer naar buiten werken. Dan is er maar één oplossing, hij gaat dood en wordt door ons lichaam met alle andere uitscheidingsproducten afgevoerd.

Maar wat doen dan die antibiotica. Nou ja, die doen een chemische aanval op het membraan van de bacterie. In het begin lukt dat en sterven de bacteriën. Maar bacteriën zijn chemisch heel intelligent. Ze kunnen de samenstelling van hun membraan chemisch aanpassen. Net als wij zijn het levende wezens en ze kunnen zich verdedigen tegen chemische aanvallen, want ze willen blijven leven, net als wij.

Maar waarom kunnen ze zich dan niet tegen dat zilver verdedigen. Dat zilver valt niet aan. Dat zilver lijkt op voedsel, voedsel dat ze niet lusten en dat daarom op de buitenkant blijft liggen en daarmee hen eigenlijk verstikt.

Wat ik tot nu toe heb beschreven is algemene kennis daar zit niets van mijzelf bij. Maar ik heb dit stukje de titel DIMCOL meegegeven.

Je kunt natuurlijk colloïdaal zilver innemen (niet te veel, daarover later) en je kunt het bij oppervlakkige infecties op je huid smeren. De meeste mensen zullen niet zo snel naar de injectie spuit grijpen of geen inhalator voor longproblemen ter beschikking hebben. Hoe krijg je dan die zilverionen onder je huid?

Ergens op mijn weblog bij de pagina’s vind je het DMSO boek. Ik zie heel vaak dat mensen erin lezen. Welnu DMSO (dimethylsulfoxide) is een natuurlijke stof die uit hout wordt gewonnen en die een bijzondere eigenschap heeft. Het is een stof die door je huid heen naar binnen gaat. Als je een beetje in je handen smeert (zorg dat ze schoon zijn) dan proef je binnen een paar tellen een knoflookachtige smaak in je mond. Dat komt van de zwavel die erin zit. Wat er nog meer op de huid zit wordt opgelost door de DMSO en mee naar binnen genomen. Toen ik dat wist dacht ik: Ik neem colloïdaal zilver en doe daar een beetje DMSO doorheen, dan wordt het zilver dwars door de huid mee naar binnen genomen.

En wat is er nou zo leuk? Dat klopt, dat gebeurt ook.

Het mengsel 95% colloïdaal zilver en 5%DMSO heb ik DIMCOL genoemd en het werkt prima tegen allerlei infecties. Nou ja, het heeft maar één probleem. Het smaakt niet lekker.

Kijken of ik daarvoor nog eens iets kan uitvinden.

Kleine waarschuwing over zilver. Bij normaal gebruik is er niets aan de hand en is zilver alleen maar antibiotisch en derhalve beschermend. Als je er echter elke dag een halve liter van drinkt is het nog steeds niet echt gevaarlijk, maar je hebt kan dat je een afwijking oploopt die vroeger wel werd gezien bij mensen die in de zilvermijnen werkten. Die ziekte heette Agyria en die mensen kregen een blauwe huid. Ziek werden ze er overigens niet van, maar een blauwe huid…gut hoe heetten dat kleine volk je nou toch weer?