Ik zie het nog haarscherp voor me, alsof het gisteren gebeurde. Het was een mooie zonnige lentedag, de zon scheen en er was geen wind. In de voortuin van ons huis in de Lijsterstraat in Den Helder stonden een heleboel tulpen prachtig te bloeien.

 Mijn vader stond er voor het raam tevreden naar te kijken, want het was voor het eerst dat hij in de voortuin tulpenbollen had geplant en ze waren allemaal prachtig opgekomen. Ineens zag hij de bloem van een tulp op de grond vallen en even later nog een en nog een.

Hij zag nog een tulpenbloem vallen die door een steentje getroffen was. Boos keek hij de straat in en zag daar de oorzaak van de moord op zijn bloemen. Een buurjongetje, Japie Baven van vier huizen verderop zat met steentjes naar onze tulpen te mikken. Toegegeven, het is niet gemakkelijk om met een steentje de bloem van een tulp te mikken en ik veronderstel dan ook dat handige Japie het een hele prestatie van zichzelf vond dat hij erin slaagde de ene na de andere tulp te koppen. Mijn vader dacht daar uiteraard heel anders over en stapte de deur uit om vier huizen verder bij de familie Baven aan te bellen.

Moeder Baven deed open en stond daar in de deuropening. Ik herinner mij haar nog goed. Ze was een grote ietwat lompe vrouw. Ik denk dat ze wel een kop groter dan mijn moeder was. Wat er aan de hand was, vroeg ze aan mijn vader. ‘Jouw Japie staat met steentjes de koppen van mijn tulpen te gooien,’ zei mijn vader. Hij probeerde nog niet al te woedend te klinken om de indrukwekkende moeder in de deuropening niet direct tegen zich in te nemen. Na zijn mededeling viel er een korte stilte… Dan kwam het antwoord van moeder Baven: ‘dat doet mijn Japie niet’ was haar reactie. En nadat ze dat gezegd had sloot ze de deur resoluut en liet mijn vader daar op de stoep staan.

Ik zie hem nog thuis komen, kokend van woede, wat ook die hele verdere dag zijn gemoedstoestand was. Als ik mij deze en soortgelijke gebeurtenissen in mijn leven herinner – ik was toen denk ik dertien of veertien – dan denk ik het ontkennen van de werkelijkheid, de ultieme bron van echt nepnieuws komt niet van mannen. Ja, mannen hebben het kunstje misschien wel overgenomen, maar het is ze vast geleerd door over-protectieve moeders. ‘Nee hoor, dat kan niet. Dat doet mijn Japie niet.’ Ik hoor het ze zeggen.