Met haar kind zat ze aan de tafel naast ons in het etablissement aan het strand. Het kind, een meisje van een jaar of zes had zo’n computer met een los toetsenbord waarmee ze rustig speelde. Moeder, slank, lang blond haar rond de veertig had voortdurend haar telefoon aan haar oor. Het leek haar maar niet te lukken de persoon te bereiken die ze spreken wilde. Telkens luisterde ze een poosje, om vervolgens weer een nummer in te toetsen.

Na ongeveer een uur leek ze eindelijk iemand te pakken te hebben. Heel af en toe zag ik haar even kort lachen. De bediening kwam vragen of ze nog iets drinken wilde, wat ze met een gebaartje alsof de vraag haar stoorde bevestigde. Even later werd er een glas witte wijn gebracht, waaruit ze een klein slokje nam. Geen moment zag ik haar naar het kind in het stoeltje naast haar kijken. De telefoon vroeg blijkbaar al haar aandacht.

Ik kon niet nalaten te fantaseren wat het verhaal bij deze verveeld, ongerust, geagiteerde moeder en kind situatie zou kunnen zijn. Ik dacht: Hier zit een gescheiden vrouw, aan de kleding en verschijning te zien wel een ietwat luxe vrouwtje uit de betere kringen. Ze heeft één kind overgehouden aan de vorige relatie en nu had ze vanmiddag afgesproken met een nieuwe kanshebber in dit etablissement aan het strand, om niet door bekende gespot te worden. Blijkbaar liet de nieuwe potentiële minnaar echter op zich wachten, want ze probeerde hem voortdurend te bellen.

Het was een dag dat storm en regen het bezoeken van dat riante kustetablissement toch wel tot een opgave maakten en ik vermoed – maar dat hoort natuurlijk bij dat verhaal dat ik verzin – dat die man waarmee ze had afgesproken, naar buiten heeft gekeken en bij zichzelf dacht: ik heb geen zin om voor een vrouwtje dat haar kind mee neemt naar een eerste date me aan de kust vol stuifzand en Kletsnat te laten stormen.

Nou ja, of dat nou allemaal zo gegaan is weet ik natuurlijk niet, maar op een gegeven moment ging ze met het kind naar de andere kant van de ruimte, waar gegeten kan worden. Een poos zag ik ze niet, maar plotseling kwam ze haastig voorbij lopen met de telefoon aan haar oor en verdween in de hal bij de ingang. Het kind moet ze alleen aan een tafel hebben gelaten.

Toen we de zaak verlieten zag ik haar in de hal tegen de voorwand met opgetrokken knieën op de grond zitten. Met een strakke blik hield ze met twee handen de telefoon voor zich uit, somber naar het scherm kijkend.

Hij had eindelijk opgenomen en gezegd dat hij bij nader inzien niet kwam.