Rockefeller, oliemiljardair, ontdekte meer dan een halve eeuw geleden dat er van olie ook medicijnen konden worden gemaakt. Dus regelde hij dat de wereld ging geloven dat alle geneesmiddelen die niet van olie werden gemaakt het stempel “KWAKZALVERIJ” kregen. Deze KWAKZALVERIJ werd strafbaar. Dat was beter voor de winst van de farmaceutische industrie. Hij begon universiteiten te financieren  – eerst in Amerika – later ook hier waar de studenten medicijnen studeerden, in plaats van geneeskunde zoals vroeger.

De farmaceutische industrie, die ook wel BigFarma wordt genoemd heeft natuurlijk helemaal geen belang bij gezondheid. Stel je voor zeg, iedereen gezond. Dan kan BigFarma alle miljardenwinsten verder wel vergeten. De meeste middelen die ze maken zijn ook onderhoudsmiddelen. Je bent bijvoorbeeld een diabetespatiënt. Nou dan kan het zijn dat je voor de rest van je leven insuline toegediend moet krijgen. Paar keer per dag spuiten. In dat geval is BigFarma wel zo handig om het allemaal voor jou een beetje prettiger te maken. Je kunt tegenwoordig pompjes krijgen die je insuline in je bloed meten en dan automatisch toedienen wat je nodig hebt. Je hebt er bijna geen omkijken naar. Maar ja, het is wel weer een beetje duurder dan gewoon spuiten en meten met vingerprik en stripjes, wat trouwens ook al niet goedkoop was. Maar ja, wat moet je hè? Het is spuiten of sterven.

Door sommige politieke partijen, die doorgaans ook maar wat wervende teksten voor het publiek wauwelen, wordt weleens geroepen dat gezondheid een recht is. Dat is natuurlijk flauwe kul, waarop zou een dergelijk recht gebaseerd moeten zijn. Moet je dan soms je vader en moeder voor de rechter slepen als je met een erfelijke afwijking geboren bent? Dat is natuurlijk onzin. In sommige streken op de wereld, bijvoorbeeld in het oude China, betaalden de mensen hun dokter zolang ze gezond waren. Bij ziekte hield de betaling op totdat de gezondheid hersteld was. Ach, we moeten maar accepteren dat ziekte een verdienmodel is, hoewel die gedachtegang wel een paar lelijke mogelijkheden opent.

Laat ik nu eens bij mezelf beginnen. Uit mijn eerste huwelijk uit 1963 kreeg ik twee kinderen, meisjes. Allebei hadden ze Cystic Fibrosis, de zogenaamde taaislijmziekte. Mijn oudste dochter overleed op 36 jarige leeftijd in 2000. Mijn jongste dochter is nu 51 en zij maakt het mee dat er enkele effectieve middelen zijn ontwikkeld voor patiënten met die ziekte. Daardoor heeft mijn dochter een beter leven, kan beter ademhalen en voelt zich een stuk prettiger. BigFarma weet natuurlijk dat zij, net als alle andere patiënten met die erfelijke ziekte zonder één van die paar middelen die er dan tegenwoordig zijn, gewoon sterven. Ze stikken namelijk letterlijk. Nou, let op, BigFarma die al miljarden verdient aan alles wat de dokter voorschrijft en verder aan alles wat je gewoon kunt kopen, heeft voor deze betrekkelijk kleine groep van mensen met die taaislijm ziekte nu toch een middel. Gelukkig zijn er dus niet zo veel van die patiënten, want BigFarma rekent voor het gekochte recht om verder te mogen leven € 196.500,– per jaar.

Nooit zul je bij grootverdiener BigFarma een gedachtegang tegenkomen als: ‘Ach mensen luister, we hebben hier te maken met een kleine en ook slinkende bevolkingsgroep. Laten we hier nu eens heel coulant in de prijsbepaling zijn. Door de bewustwording van de geboortekansen worden tegenwoordig er bijna geen nieuwe taaislijm kindjes meer geboren. Dus kom, vooruit, niet lullig doen. Dit kan best een keer ver onder de kostprijs.

Maar nee, dat gebeurt niet. Per slot van rekening blijkt ook in de vroeger zo nobele wereld van de geneeskunde, sinds de studie medicijnen heet, dat winst altijd weer belangrijker is dan mensen.

Ik zou BigFarma een advies willen geven – niet dat ik ook maar in de verste verte de hoop koester dat er naar mij geluisterd wordt hoor – Neem als het moet, geef als het kan.