Over bewustzijn bleek ik vanmorgen zittend op de rand van mijn bed plotseling te denken. Eigenlijk begon ik met de gedachte, de vraag eigenlijk: hoe groot is bewustzijn, hoeveel ruimte heeft het nodig om zich te manifesteren. Nou ja, toen zag ik een hele wereldbevolking voor me. Allemaal mensen die op een al dan niet vaste positie een rol vervullen, spelen, zich verantwoordelijk voelen of daarvoor juist wegduiken, kinderen krijgen en daarbij – de een meer dan de ander – hun best doen iets aan de samenleving bij te dragen.

Tja, hoeveel ruimte heb je nou nodig voor bewust zijn, hoeveel ruimte heb je nodig om georganiseerd dingen te laten verlopen? Een hoofd vol zenuwcellen, of kan het op veel kleinere schaal.

Je vindt het misschien raar, maar ik moest ineens de vergelijking maken tussen de menselijke samenleving op Aarde, bij elkaar toch een flink aantal groepen die ieder een zekere identiteit vertonen en de individuele mens die uit een aantal miljarden cellen bestaat die eigenlijk, zoals in een samenleving een rol vervullen.

Toen kwam bij mij ineens de gedachte op dat een functionerende cel die een nuttige rol vervult in het geheel waarschijnlijk groot genoeg is voor voldoende bewustzijn om tussen de zijnen, of de haren natuurlijk, te functioneren, te leveren wat geleverd moet worden, op zijn tijd rust en voeding te nemen. Je kunt misschien denken dat het leven van een cel een eenvoudig leven is en niet veel bewustzijn vraagt, maar stel je nu eens voor dat de onderlinge verhoudingen tussen cellen verstoord raken. Er zouden ten gevolge van ergernis bepaalde stofjes kunnen ontstaan die in zo’n hele buurt de werksfeer verzieken. Er zouden spanningen kunnen ontstaan die – te beginnen in één cel, maar later overslaand naar de buren – aanleiding geven om zich georganiseerd te beschermen. Er zou bijvoorbeeld zomaar het gevoel kunnen ontstaan dat men aangevallen wordt en dat er soldaten nodig zijn, dat men, kortom, met meer moet zijn. Dan zou je zomaar een overproductie van geërgerde cellen kunnen krijgen. Ja, wij noemen dat dan natuurlijk kanker, maar de redenen waarom die groep cellen daarmee begonnen is kan te maken hebben met eerlijke verontwaardiging ter plaatse.

Als ik op deze manier over ons lichaam denk, dat ik het dus zie als een heel grote samenleving. Dan dringen zich allerlei vragen aan me op: vragen die te maken hebben met het eerlijk en respectvol behandelen en benaderen van dat miljardengezelschap van bewuste cellen Waarvan ik dan de regering vorm die overigens als het gaat om kennis van de bezigheden van dat hele miljarden volk – en ik geef het met enige schaamte toe – praktisch gesproken van toeten nog blazen weet. En ik moet wel uitgaan van bewuste cellen, want niets dat leeft is een machine en alles wat leeft moet wel bewustzijn hebben. Wat ik zo beschouwd in elk geval nodig heb is vertrouwen in al die cellen in mijn lichaam. Nee, sterker nog, ik moet ze allemaal oprecht een intens liefhebben. Dus niet de pest hebben aan al die cellen die mijn rechtervoet vormen die op mijn zesde in mijn geboorteplaats door een knoeiende chirurg verknoeid werd. Dat was overigens een bijna ongelooflijk verhaal, omdat het been boven de knie gebroken was, terwijl er aan die voet helemaal niets mankeerde. Maar juist daarom denk ik dat het in dit licht bezien veel beter is mijn wrok over deze kanjer van een medische misser maar eens te vergeten, want al die bewuste cellen in die voet worden er echt niet beter van als ik alsmaar een hekel aan ze heb.

Wat zeg ik nu eigenlijk samenvattend, met de bedoeling dat wie dit leest of hoort zichzelf ook misschien gaat zien als de zeker niet voldoende deskundige ongekozen koning van een miljardenvolk, bestaande uit bewuste lichaamscellen. Wat past ons dan? Ik denk: Zorg, Liefde en Bescheidenheid om te beginnen.

Ik wil iedereen een ideale relatie toewensen met het miljardenvolkje dat leeft binnen die ruimte waarvan je gewend bent het “Ik” te noemen.