Soms verbaas ik mezelf over de ogenschijnlijk onafzienbare reeks van verschillende onderwerpen waarover ik steeds weer het onbedwingbare gevoel heb iets te moeten schrijven. Waar die drang vandaan komt weet ik werkelijk niet. Ik vermoed dat de bron ligt in een onbenoembaar gebied in de nacht. Enfin, misschien herken je het.

Af en toe word ik wakker met wel heel beklemmende onderwerpen. Zo werd ik gisteren – en vandaag eigenlijk weer wakker met de term Satanisme. Als mij zoiets gebeurt – eigenlijk gaat het altijd zo, dan word ik wakker met een soort vraag-gevoel van: wat is dat eigenlijk.

Uiteraard of misschien niet uiteraard maar meer ‘moet je horen wat ik nu toch gelezen heb,’ las ik laatst een artikel geschreven door, of in elk geval over de Hollywood ster Angelina Jolie, over de satanische praktijken die zich in het Hollywoodse filmwereldje afspelen.

Ik moet zeggen dat mijn nekharen ervan overeind gingen staan. De meeste gewone, gezonde mensen kunnen zich daarvan waarschijnlijk geen voorstelling maken en misschien is dat maar goed ook. Anderzijds heb ik in mijn inmiddels al vrij lange leven geleerd dat totale afwijzing zonder te snappen waarover het gaat tot ongewilde en ongemerkte beschadiging van je eigen geestelijke gezondheid kan leiden of in elk geval tot bot onbegrip en vervolgens haat. En aangezien we van haat al genoeg in de wereld hebben vond en vind ik dat ik maar moet proberen te begrijpen waar het in het satanisme om gaat een waar in het denken van de satanisten misschien de trein in mijn beleving uit de rails loopt.

Daar zat ik dan dus, vanmorgen weer, wel een kwartier lang op de rand van mijn bed en ik dacht: volgens mij is het kernwoord van het satanisme zowel als van het tegenovergestelde, waarvoor ik zo vlug geen naam kan verzinnen – of ja, toch wel – de compassionaliteit – een zuivere tegenstelling voortkomend uit een bron van universele eenheid. Om het begrijpelijk te maken moet ik mijn eigen keuzen in het leven duidelijk maken. Waar het om gaat is mijn definitie en invulling van dat wat ik benoem als werkelijkheid, daarbij geholpen door een oude Engels kinderliedje:

Row, row,row you boat gently down the stream, Merrily, merrily, merrily, life is but a dream.

Zo op het eerste gezicht geen tekst met een inhoud die tot diepe bespiegelingen uitnodigt, maar pas op. De film industrie heeft ons in de afgelopen jaren wat kijkvermaak gebracht met een duidelijke uitnodiging om de diepte in te gaan: films op basis van het onderwerp “the matrix”, een onderwerp dat overigens sterke verbindingen vertoont met de wereld van de theoretische fysica. Het gaat namelijk over de kenmerken van de werkelijkheid. En of dat nu wel de werkelijkheid van ons allemaal is of dat het een persoonlijke beleving betreft, waarbij de gedachte dat het anders is dan “Ik Ben Die Ben” en mogelijk bestaat en wellicht een aardig mentaal spel is dat evenwel geheel voor eigen kosten en risico gespeeld kan worden. Want als het leven dan een droom is, dan is er buiten die droom zo lang je een zich taai voortslepend leven hebt af te maken verdomd weinig te beleven. Het is dan eigenlijk iets waarover we lang en diepzinnig kunnen kletsen, maar ten aanzien waarvan de reikwijdte nimmer verder lijkt te liggen dan de uiterste binnengrenzen van het eigen bewustzijn. Sterker nog: het bestaan van andere mensen en trouwens van al het andere moet wel op persoonlijke aannames berusten omdat meer of daarbuiten, of hoe men het ook omschrijven wil op geen enkele wijze te bewijzen valt. Men zou kunnen zeggen: hoe meer men aanneemt – gelooft kan men ook zeggen – hoe meer werkelijkheid men lijkt te ervaren.

Dit geschreven hebbende keer ik weer terug tot de mij deze – en trouwens ook andere dagen confronterende bedrand probleemstelling, namelijk: wat is satanisme en wat is dan de logische tegenstelling: compassionaliteit?

Om te beginnen kom ik er niet om heen beide uitgangspunten legitiem te verklaren. Beide termen vertegenwoordigen een totale levenshouding gebaseerd op diep gevoelde overtuigingen. De meeste mensen zullen echter er wel voor waken om één van de beide levenshoudingen als uniek en enige aan te hangen. Laten we om te beginnen maar eens kijken hoe het idealiter de compassionele mens zou kunnen vergaan. Als hij geestelijk volledig tot rijping is gekomen zal hij weten en ervaren dat hijzelf zijn enige werkelijkheid is, omdat hij nu eenmaal niet buiten zijn bewustzijn kantreden en waarnemen. Hij beseft dan dat alle andere mensen in zijn bewustzijn levensechte producten van zijn eigen schepping zijn. Al het andere trouwens ook. Kan een levend bewustzijn dan zo oneindig veel scheppen? Blijkbaar wel want het creëren en vervolgens ontdekken van nieuwe bewustzijnsinhouden gaat het hele leven door.

De compassionele mens beseft intuïtief dat andere mensen zich in zijn eigen bewustzijn gevormd hebben en dus deel van hemzelf zijn. Daarmee beseft hij ook dat een ander kwaad berokkenen neerkomt op zelfmutilatie, zelfbeschadiging. Als je een deel van jezelf kwaad doet of beschadigt beschadig je automatisch jezelf. Dit klinkt natuurlijk heel braaf en ideaal en de gemiddelde normaal compassionele mens zal van tijd tot tijd vertwijfeld roepen dat er grenzen aan zijn (zelf) tolerantie zijn, zodat hij het op het eerste gezicht toch wat eenzame besef van het universum van het bewustzijn te vormen voor een ogenblik kan vergeten.

Gewoon normale mensen dus met een gezond saamhorigheidsgevoel.

Nu moet ik dan uiteindelijk de aandacht aan het satanisme geven die het verdient, omdat het de bepalende tegenstelling vormt van de compassionaliteit. Voor de duidelijkheid nogmaals: de compassionele beseft dat hij alleen is in zijn universum en creëert binnen zijn bewustzijn levensechte gelijken en gelijkberechtigde en geliefde levensvormen en heeft er plezier in even goed voor die anderen te proberen te zijn als voor zich zelf.

De satanist beseft even scherp als de compassionele dat hij initieel alleen is in zijn werkelijkheid en besluit zijn gelukservaring niet te verbinden van de gelukservaring die hij weerspiegelt ziet in wat hij waarneemt aan geluk en welbevinden bij de in zijn bewustzijn zelfgeschapen medemensen, maar te gaan voor de hoogste lichamelijke gelukservaring die een mens kan beleven: het totale orgasme. De satanist zal er alles aan doen om dit zo vaak mogelijk te bereiken. Hij deelt met de compassionele mens de overtuiging dat hij de autonome schepper van zijn eigen werkelijkheid is en dus volledig verantwoordelijk daarvoor. Het verschil zit in de keuze van het harmoniemodel. De satanist kiest voor de meest eufore beleving van de eigen persoonlijke werkelijkheid wellicht naar eigen smaak gelardeerd met allerlei rituelen die per definitie bedoeld zijn om genotsgevoel te genereren en te versterken. Kenmerkend voor het satanische genot is dat niets verboden is om het op te wekken, waardoor het mogelijk is om het hoogste genot op te wekken door te martelen, te kwellen of zelfs te doden. Handelingen die door de hele compassionele samenleving als diep zondig worden gezien.

De bedoeling van dit artikel is evenwel niet uit te maken en vast te stellen wat goed is en wat kwaad, wat mag en wat niet. Bij een dergelijke vaststelling gaat het om ieders persoonlijke ervaring met de bepaling van de ervaren gedragsregels – en grenzen.

Ik kom echter onvermijdelijk aan een barrière. De compassionele mens zal met een gerust hart – waarschijnlijk zelfs zonder erover na te denken spreken over zijn levenshouding en over de wijze waarop hij dienovereenkomstig gewoonlijk handelt. Anders is dit bij de satanisten die de uitingen die verband houden met hun levenshouding reserveren voor het privé leven, dan wel tot bijeenkomsten waarbij satanisten onder elkaar zijn. Zij belijden hun levenshouding niet openbaar. Kennelijk hebben ze uit ervaring ofwel uit eigen inzicht de opvatting dat hun satanistische gedrag buiten de waarneming van niet satanisten plaats moet vinden.

Geen ervaring hebbend met satanistisch handelen of gedrag zie en ervaar ik dat het een vorm van omgaan met de standaard maatschappelijke gedragsnormen betreft die door de overgrote meerderheid der mensen als verwerpelijk en onwenselijk wordt gezien.

Wel kan gesteld worden dat de satanist het eigen welbevinden en het eigen genot als hoogste doel in het leven ziet, waar de compassionele mens het hoogste genot als voortkomend uit de gezamenlijkheid kent.