In de vijftig was de man die samen met zijn vrouw mijn spreekkamer binnen kwam. Ernstige hoofdpijnklachten. Ze hadden goede berichten over mij gehoord. Hopelijk kon ik helpen.

Heel vaak is hoofdpijn niet pijn in het hoofd, maar pijn aan het hoofd, een pijn die zich voordoet in de spieren die over de schedel lopen en die vaak veroorzaakt wordt door spanningen voortkomend uit het feit dat zenuwen die de halswervelkolom verlaten klem zitten door de afwijkende posities van halswervels. Hals wervels staan echter niet op zichzelf, maar vormen een geheel met de rest van de wervels van de wervelkolom. Ik vergelijk het als simplificatie wel eens met een blokkentorentje dat je als kind met de blokken uit de blokkendoos bouwde. Als er onderaan blokken niet helemaal recht stonden dan moest dat hogerop gecorrigeerd worden door blokken tegengesteld scheef te zetten, anders viel de toren om. Onze wervelkolom heeft op soortgelijke wijze maar veel gecompliceerder dan die eenvoudige blokken ook zelf corrigerende patronen. Voor mij als chiropractor was het dan ook onvoldoende om een enkele wervel te reponeren. Steeds weer moest ik op zoek naar andere wervels die als reactie ook verkleefd scheef waren gaan zitten.

Hoe dit ook zij, bij deze arme man had het allemaal geen effect op zijn klachten. Ik wendde me tot de homeopathie, de kruiden geneeskunde en noem maar op. Niets hielp. Wat mij echter frappeerde was dat deze mensen terug bleven komen en kennelijk het vertrouwen hadden dat ik degene was die het probleem ging oplossen. Ik moet zeggen dat ik een dergelijke druk in mijn vele praktijkjaren een aantal keren heb gevoeld. Het gevoel dat mensen van je verwachten dat jij degene bent die de oplossing gaat brengen, terwijl je op dat moment eigenlijk nog geen idee hebt waar je moet zoeken. In het geval van deze man bleek een dramatische familiegebeurtenis de bron van het kwaad.

De oudste zoon, het kroonjuweel van de familie waar iedereen van hield en trots op was, was op een zaterdagavond gaan stappen met drie vrienden. Hij was de Bob en had geen druppel alcohol gedronken. Zijn vrienden wel. Op zaterdagmorgen om half zes reed echter een bestelbus van de Telegraaf vol met kranten met grote snelheid in de linkerflank van de auto waarin de vier jongens zaten. Drie jongens mankeerden weinig, ja misschien wat geschrokken, maar de broodnuchtere chauffeur was dood.

Het was de vader van deze jongen die zijn oudste zoon, de lieveling van de familie kwijt was. En dan volgt er in elke familie een proces dat nagenoeg overal gelijk is. De huisdokter probeert wat hij kan om de zaken in goede banen te leiden. Hij zal wat kalmerende middelen voorschrijven want er rust nog al een last op de schouders van de arme ouders die hun kind verloren zijn.

Hoe dit ook zijn moge, deze arme vader was voldoende gedrogeerd om zowel de voorbereidingen als de begrafenis aan te kunnen, maar daarna kwamen de hoofdpijnen, zo erg zelfs dat hij eerst halve dagen en vervolgens helemaal niet meer kon werken. Als een zombie zat hij thuis en het werd er allemaal niet beter op.

Op een dag kwamen ze bij mij in de praktijk en deed ik eerst alle dingen die ik hierboven beschreef om de redenen die ik hierboven beschreef, maar al die dingen hielpen niet. Daar kan ik heel slecht tegen, want ik wil altijd dingen oplossen. Ik weet wel dat ik niet altijd alles kan oplossen, maar niemand heeft me ooit verboden om het toch te proberen.

In dit geval was het weer het verhaal van de verongelukte zoon dat mij het nodige houvast bood. Ik vroeg de man hoe het gegaan was op de dag van de begrafenis. Hij bleek een minutieus organisator te zijn, want de volgende keer bracht het een verslag van bijna van minuut tot minuut mee hoe de begrafenis dag was verlopen. Bijna zou ik zeggen dat hij vol trots voorlas hoe de dag was verlopen. Nee, zijn hoofdpijnen waren langzaam begonnen. Ze gingen elke week minstens één keer naar het graf, maar op een gegeven moment begonnen de zusjes toch tegen te stribbelen, waaraan hij zich ergerde en waarvan hij dan hoofdpijn kreeg, want het was toch belangrijk het graf van de lievelingsbroer wekelijks te bezoeken en er bloemen te leggen. Zijn toestand verslechterde.

Ik had zijn organisatie van de begrafenis dag aangehoord en ik dacht: ‘nee, dit is niet wat ik hebben moet. Maar heb je nou op de begrafenis van je zoon ook nog gesproken?’ vroeg ik. Ja, dat had ie. ‘Dat heb je zeker ook wel uitgeschreven,’ zei ik. Dat lag thuis. Ik vroeg hem zijn speech volgende keer mee te nemen.

Aarzelend kwam hij de volgende keer samen met zijn vrouw mijn spreekkamer binnen. ‘En,’ vroeg ik, ‘heb je het meegenomen? ‘Ja,’ zei hij, terwijl hij een opgevouwen bundel papier uit zijn binnenzak trok. ‘Hier, lees maar’, zei hij terwijl hij probeerde mij het document in handen te duwen. ‘Nee,’ zei ik, ik moet dat niet lezen, jij moet dit voorlezen…Ach, manneke manneke, hij kwam geen halve pagina ver toen kwamen de tranen die in de warme omarming van zijn vrouw wel zeker een half uur bleven stromen. Twee vermoeide, uitgeputte mensen verlieten die dag mijn praktijk. Een maand later liet zijn vrouw mij weten dat hij weer een het werk was. De hoofdpijnen waren weggebleven.

Tranen zijn waarschijnlijk een van de weinige geneesmiddelen die het beste werken als we ze buiten ons lichaam weten te krijgen.